Jaarboek van het Taalverbond. Jaargang 1

[p. 122]

Folklore.

De draak en de koningsdochter.

Er was eens een man en die man had vier zonen; dat was bijna ook al wat hij had. ‘Hoort eens jongens,’ zegde hij hun zekeren dag, ‘rijk ben ik niet, dat weet gij; wat ik bezit is nauwelijks toereikend, om met veel werken door de wereld te komen. Moest dus na mijnen dood mijn kleine vermogen in vieren verdeeld worden, het zou ieder van u zeer weinig baten. Liever geef ik u eenen goeden raad. Gaat u in de stad vestigen, leert er een ambacht, en na verloop van zeven jaren zult gij hier terugkomen. Mijn erfdeel zal ik dengene schenken, die het meest ervaren in zijn vak zijn zal.’

Hierop zegende hij zijne vier zonen en dezen vertrokken in vier verschillende richtingen.

Toen de zeven jaren vervlogen waren, juist op den vastgestelden dag, kwamen de vier gebroeders weder.

‘Ha!’ sprak de vader, ‘daar zijt gij. Het reizen en het werken hebben u goed gedaan, jongens, want mager zijt gij er niet van geworden. Laat nu eens hooren welke ambachten gij geleerd hebt. Gij daar, Niklaas, wat kunt gij zooal verrichten?’

[p. 123]

‘Vader,’ was 't antwoord van Niklaas, ‘ik ben opticus of gezichtkundige; zeven volle jaren heb ik gewerkt bij meester Schrander, den meest vermaarden brilglasmaker der wereld. Behendig in mijn vak ben ik, en wanneer ik afscheid van mijnen meester nam, gaf hij mij dit glaasje, bij middel waarvan ik al zien kan, wat ik maar wenschen mag.’

‘Dat is wel,’ antwoordde de vader. ‘Nu de tweede. Lukas, welk ambacht hebt gij aangeleerd?’

‘Vader,’ fluisterde Lukas en hij bloosde, ‘ik ben een dief, en zoo behendig, dat ik al steel wat ik wil, zonder dat iemand het gewaar wordt. Mijn meester, een Italiaan, ziende, hoe knap ik ben, heeft mij gezegd, dat geen dief mij overtreft.’

‘Hm! hm!’ zei de vader, en hij zette een gezicht, als hadde hij azijn gedronken, ‘dat is een niet al te deftig ambacht voor een eerlijk man. Laat ons nu zien wat Huibrecht zooal kan.’

‘Ik ben jager,’ ving Huibrecht aan. ‘Den raad van mijnen meester heb ik in alles zoo goed gevolgd, dat hij mij bij het scheiden, tot belooning, een geweerken gegeven heeft. Wanneer ik dit wapen in de hand heb, is niets of niemand voor mij in veiligheid.’

- ‘Huibrecht, dat is wat erg, jongen. Zou onze Lieven geenen min ruwen stiel uitoefenen?’ wierp de vader op.

- ‘Ja toch,’ riep Lieven, ‘ik ben kleermaker. In de stad werkte ik voor de rijkste lieden, zelfs voor den koning. Bij mijn vertrek ontving ik van mijnen baas een naaldje, waarmede ik al kan aaneennaaien, wat gescheurd of gebroken is.’

‘Ik wil u allen op de proef stellen,’ zegde de vader.

[p. 124]

‘Neem uw glaasje, Niklaas, en kijk eens. Wat ziet gij in dezen boom hier?’

Niklaas nam zijn glaasje. ‘Ik zie,’ sprak hij, ‘boven in de kruin, op eenen der dikste takken, een nestje; in dit nestje zit een vinkje, dat vier eitjes broeit.’

‘Zoo! zoo! Nu is het uwe beurt, Lukas. Gij gaat die eitjes rooven, zonder dat het vogeltje het gevoele, Niklaas zal al uwe bewegingen gadeslaan.’

Lukas klom op den boom, roofde de eitjes en bracht ze zijnen vader.

‘Heeft het vinkje zich verroerd, Niklaas?’ vroeg deze.

‘Neen,’ was het antwoord, ‘het broeit nog immer voort.’

De vader nam de eitjes, schikte ze op de tafel en zich tot Huibrecht wendende: ‘Gij gaat u vijftig passen van hier verwijderen, van daar op deze eitjes mikken en trachten ze te treffen.’

Huibrecht zette het op een loopen. Op den gevraagden afstand gekomen nam hij zijn geweertje, vier schoten knalden in vier seconden tijds en de vier eitjes waren vermorzeld.

‘Aan u Lieven. Herstel die eitjes in hunnen vorigen toestand,’ riep de vader.

Lieven naaide, en toen hij gedaan had zou men gezworen hebben, dat de eitjes pas waren gelegd.

‘Draag ze terug in het nest’ juichte de vader. En Lukas klouterde op den boom en legde zachtjes de eitjes onder het vinkje in het nestje.

Het vinkje bleef broeien en toen de vogeltjes uit de eitjes kwamen, hadden zij een zwart kraagje om den hals.

De vader drukte zijne voldoening uit; doch, daar allen

[p. 125]

even behendig in hun vak waren, wist hij niet aan wien hij zijn erfdeel laten moest.

_* * _*

De koning van het land, waar deze vader en zijne zonen woonden, had eene wonderschoone dochter. Al de prinsen der gansche wereld snelden naar des konings hof, om die kostbare parel, dien dierbaren schat, dat meisje zoo deugdzaam als schoon, te bewonderen, en allen smeekten om hare hand. Daar de koning zijn kind teeder beminde, wilde hij haar niet dwingen met iemand in huwelijk te treden, die haar wellicht niet bevallen mocht. Al de prinsen bleven wedijveren, om deze rijk begaafde prinses te behagen, want het hartje der maagd had nog voor niemand geklopt en scheen het nog zoo gauw niet te zullen doen.

Zekeren dag was de hoofdstad van het koninkrijk in rep en roer: de prinses was geschaakt. De koning bitter bedroefd en tevens woedend rukte zijne haren uit en zond overal krijgslieden rond, om zijn eenig kind, zijne teergeliefde dochter op te zoeken. Zelfs in de naburige staten werden de opzoekingen met de grootste vlijt gedaan; doch alles te vergeefs. De prinses was spoorloos verdwenen.

Alsdan deed de koning door herauten verkonden, dat hij, die hem zijne dochter terug brengen zou, haar ten huwelijk zou krijgen, hetzij dat edel of burgerbloed hem door de aderen vloeide.

Dit alles bleef onbeantwoord.

Onze vier helden leefden nog immer met hunnen vader van hunnen dagelijkschen arbeid, toen zekeren namiddag een wapenbode in hun dorp verscheen, die de schaking der prinses en de belofte van den vorst deed kennen.

[p. 126]

Niet zoohaast hadden de vier broeders dit gehoord, of zij raadpleegden elkander om te weten wat hun te doen stond. Niklaas nam zijn glaasje, keek er door en riep: ‘Ik zie des konings dochter; zij treurt en weent in een verafgelegen eiland. Komt, wij gaan haren vorstelijken vader verwittigen en zullen de beklagenswaardige schoone verlossen.’

En de vier jongelingen zegden hunnen vader vaarwel en spoedden zich naar het hof. De bedroefde vorst wilde hen niet gelooven, doch zij gaven zooveel blijken van hunne behendigheid, dat hij er eindelijk in toestemde een schip te hunner beschikking te stellen.

Vol hoop staken de broeders in zee. Na vele lange dagen varens, na tegen de hevigste stormen geworsteld te hebben, bereikten zij het eiland, waar de prinses gevangen was; doch nauwelijks hadden zij den voet op den wal, of zij deinsden verschrikt achteruit en bestegen opnieuw hun vaartuig.

Een overgroote draak met zeven koppen lag daar vóor de ijzeren poort van den tuin waarin de broeders de schoone prinses ontwaarden, die hare armen tot hen uitstrekte, alsof zij hunne hulp inriep.

Niklaas zag door zijn glaasje. ‘De draak slaapt,’ fluisterde hij, ‘neem uw geweer, Huibrecht, en dood hem.’

Dat ware gevaarlijk, antwoordde Huibrecht. In eens kan ik dien draak niet dooden; zijne zeven koppen moet ik doorboren, en vooraleer ik dat zou hebben gedaan, zou de draak de koningsdochter hebben verslonden.

‘Dat is mijne zaak,’ sprak Lukas, ‘laat mij maar begaan. Daar de draak slaapt, wil ik de prinses aan zijne macht ontvoeren.’

[p. 127]

En sluw als eene kat verdween hij; ter sluik trad hij in den tuin, nam de prinses in zijne armen en even gemakkelijk, als droege hij eene veder, klouterde hij over den tuinmuur en bracht de van aandoening in bezwijming gevallen maagd bij zijne broeders op het schip.

Een donderende hurrahkreet begroette Lukas. Op dien kreet schoot de draak wakker, en niet zoohaast had hij het schip ontwaard, of hij uitte een heesch en tevens oorverdoovend gekrijsch. Zijne zeven muilen braakten vuur en door zijne veertien neusgaten joeg hij eenen stinkenden rook, die in den ganschen omtrek de lucht verpestte. Met zijnen staart zweepte hij in het ruim en ontwortelde boomen. Snel als een pijl schoot hij vooruit.

Kalm en onversaagd stond Huibrecht op het dek en vuurde op den draak, Reeds vijf koppen had hij doorboord en toch kwam het monster nog toegesneld. Een kogel trof het zesde hoofd. De draak, die zich in de zee geworpen had, en nog vlugger zwom dan hij liep, was nu het schip nabij. Eensklaps richtte hij zich uit het water op, strekte zijne forsche klauwen uit en... Daar trof hem een zevende kogel. Het wangedrocht stortte neder op het dek, en zoo zwaar was die val, dat hij het schip verbrijzelde.

‘Moed broeders, 't is niets,’ riep Lieven, ‘hier heb ik mijn naaldje.’

En daar begon de kleermaker te naaien, en in min dan twee minuten tijds was het vaartuig gansch hersteld.

Toen de vier dapperen met de verloste prinses terugkwamen, werden zij met de grootste plechtigheden ontvangen. De koning gaf feesten, waaraan geheel het rijk deel nemen moest.

Doch nu was de vorst al evenzeer verlegen, als hun

[p. 128]

vader was geweest. Wien van die vier moest hij zijne dochter schenken? Op dit vraagstuk was geene oplossing te vinden.

Dan, de koning overlaadde onze helden met rijkdommen en deed hen en hunnen vader aan het hof komen wonen, waar zij, nu nog misschien, gelukkig leven.

G. Stiennon.