Den Italiaenschen quacksalver, ofte de nieuwe Amsterdamsche Jan Potazy

[p. 8]

Een t’samen spraek tusschen een Ionghman en een Dochter.

Stemme: Als ‘t begint.

Komt schoonste min-Goddin,
Schenckt my u trouwe min,
En denckt eens op de vreugt,
Uyt de Trouw spruyt alle deugt,
Of ick sucht of ick ween,
Ick vind my altijdt alleen,
Kan ick u dan niet trouwen,
Mijn doodt die sal u rouwen,
Ik en trouw noyt anders geen.

Ik verfoey Leanders raet,

Ik hou mijn Maegden staet,
Die als een klaer Fonteyn,
Is suyver ende reyn,
Want veeltijts uyt de Trouw,
Spruyt so veel droefheyt ende rouw!
Ik meen mijn beter te begeven,
Om alleenigh te leven,
Eer ik my bedroeven souw.

Ach schoonste mijn Phylis,

Denckt dat ‘t verblintheyt is,
Dat gy de Trouw versmaet,
Die alle deugt verzaet,
Die syn Troutje wel-ent,
Het is een Saligh ent

[p. 9]

 

Die kan wel verstercken,

 

Dat zijn Salige wercken,

 

Die met syn Troutje vol-ent.

 

Leander ick hoor u klacht,

 

Ik verfoey het Mans geslacht,

 

Want die de Man beproeft,

 

Is somtijts heel bedroeft,

 

Door het baren van de Vrucht,

 

Spruyt so meenigen zucht,

 

Die ‘er worden gebooren,

 

Die so gaen verlooren,

 

Door haer ouders ongeneugt.

 

Waerom dan de Man veracht,

 

Wie heeft u voort gebragt,

 

Gy zijt van een Vrouw gevoet,

 

Door ‘t Mans zaet op-gegroeyt,

 

Wel adieu dan Liefste zoet,

 

Gy kranckt mijn natuur en bloet,

 

Adieu straffe Goddinne,

 

Die geen vreugde wil beminne,

 

Die myn zaet verdrogen doet.

 

Ach lacy! ‘t is gedaen,

 

Waer sal ick hene gaen,

 

In desen fellen brandt,

 

Na ‘t Hemels Vaderlant,

 

Al mijn vreugde en Playsier,

 

En al mijn verlangen,

 

Is na ‘t eeuwigh toe hangen,

 

Dat is alle mijn Playsier.