Den Italiaenschen quacksalver, ofte de nieuwe Amsterdamsche Jan Potazy

Minnaers-klacht,

op de Wijse: O schoon Cato.

WAnneer de klare Son begint te klimmen:
En ick ontwaeck uyt een soeten slaep,
Daer quam terstont in mijn bedroefde sinnen
Die Isabel die overschoone Maegt.
't Is al om niet of ick al lammenteere,

[p. 52]

 

Geen troost kan ick verwerven van mijn Lief,

 

Ick hoop dat sy haer steurigh hert sal keeren,

 

In eerbaerheyt sal zijn tot mijn gerief.

 

Wat soud' een Minnaer meerder konnen wenschen,

 

Als hem 't Fortuyn mach dienen van een Maeght,

 

Sy schijnt voor my de schoonste van de menschen,

 

't Is eenen dief die mijn jonck hert behaegt.

 

Ach Isabel en beyd doch niet tot morgen.

 

Helpt uwen Slaef, och Lief van stonden aen!

 

Het schijnt dat sy de liefde draegt verborgen:

 

Ach, ach, ick sal van haer noch troost ontfaen!

 

Ick heb al langh genoegh mijn trouw geboden,

 

En mijne dienst aen u o schoon Goddin,

 

Het is mijn lief ick heb u gunst van noden:

 

Geneest mijn pijn of ick wordt dol van min.

 

Adieu schoon maegt wilt noch eens op mijn dencken,

 

Die u ontmoet met eenen soeten grond,

 

Wilt my voor 't lest schoon liefje noch eens schencken,

 

Een kusje rood al van u roode mond.

 

Bent ghy beholpen met mijn doodt Beminde,

 

Ick seg adieu tot in der eeuwigheyt,

 

Ghy sult my haest onder de aerde vinden:

 

Adieu schoon lief ick sterf om u vol spijt.