Den Italiaenschen quacksalver, ofte de nieuwe Amsterdamsche Jan Potazy

[p. 29]

Een vermakelijck Minne-lied.

Op een aengename Voys.

LEstmael in 't rijsen van een so koele morgen,
Soo had ick mijn begeven op de jacht,
Al op een Wegetje onbedacht,
Vond ick een Maegdetje heel verborgen,
Onder de Boomen daer 't seer groene was.
De Vogelen die songen met genuchten,
't Gedierte maeckte daer een groot geluyt,
Phylander speelden op sijn Fluyt,
Soo datter niet en waer als groot genuchten
Ja mee geen tongen waer te spreken uyt.
Doen sagh ick haerder snee witte Borsjes,
Soo soetjes op en dan weer neder gaen,
En doen begon mijn jong hert te slaen,
Soo dat ick mijn niet langer kon verbeijen,
Ja kon verbeyen om by haer te gaen.
Ick ben soo soetjes doen by haer gekomen,
Om eens te sien wie dat dees Maget was,
Phylander mijn goet-gunstigh was,
Soo dat ick datelijck wel kon bemercken
Aen haer schoonheyt dat sy mijn Liefste was.
Ick nam dat soete Kindt in bey mijn arremen,
Voor haer rooder mond heb ick haer gekust,
Ick blijf u Dienaer ick sal u ontfermen,
Ick sal u laven naer mijn eygen lust.
En haer Vrienden hebben het vernomen,
De valsche tongen die daer quamen by,
Dat brocht mijn hertje in de ly,
Maer nu soo si sy van mijn wegh genomen,
Om dat ick'er niet meer soo komen by.
Ick doe mijn klachten aen de groene boomen,
Ick sugt ick klaeg, wie helpt mijn uyt de pijn
Mijn Liefste was mijn Medicijn,
Maer nu soo kan ick'er by haer niet komen,
Dat doet mijn ziel in groote droefheyt zyn.
Wat kan een Minnaers hert oock meer bezwaren,

[p. 30]

 

Als hem de Liefste al so werdt ontruckt,

 

Dat brocht mijn zieltje in den druck,

 

Maer ick en sal eylaey niet bedaren,

 

Of de Goddin, sal toonen wedermin.

 

Maer of ick kerrem ofte smeken,

 

Eylaes de Liefste die en hoort mijn niet,

 

Dies sy geen droefheydt aen mijn siet;

 

Konder de Aerde of de Boomen spreken,

 

Die souden mijn getuygen konnen zijn.

 

Wat hellipt laey dat lammeteeren,

 

Nu ick'er missen moet mijn lieve bruydt,

 

Of ick schrey mijn oogen uyt,

 

Van droefheydt groot ick moetse doch ontbeeren,

 

Magh het niet zijn:

 

So sterf ick dan van pijn.