|
| |
De elfste gheschiedenisse.
Camilla, bedriecht onder t'dexel van biechte, ende suyuerde consciente een Religieus. Daer deur sy verblijt sijnde op Octauio Foscarino, so veel weet te practiseeren dat de Religieus haer (buyten sijn weten) middel gaf, om by hem te slapen.
In de stadt van Venetien, volder van bedroch, dan van ghetrouwicheyt, was een Iofvrou genaemt Camilla, met min met schoonheyt, | |
| |
dan met hoeuer die begaeft, dese, alsoo sy het vijfde quartier niet en hadde, is door haer vrienden ghehylickt, aen een Coopman van Linnelaken, maer sy als een die hooch inde borst was, een Coopman niet weerdich kennende, hoe rijck hy oock mochte zijn, een Eel Iofvrou te trouwen, dachte in haer seluen een te vinden, die dat beter waerdich soude zijn, dan haer man die niet en wist te spreken dan van inslach, Scheergaern, ende een Webbe op te setten, ende met die spinsters van het vlasch ende gaern te disputeeren, haer ooghen dan rontomme latende gaen, heeft sy ghesien een ionck Edelman, gheheeten Octauio Foskarino, die haer seer wel aenstont, ende is op hem seer verlieft gheworden, maer hy dat selfde niet merckende, achte daer niet op, dies sy heel qualijck te vreden zijnde, en wist wat doen, sy en dorste hem dat niet laten weten, noch door vrouwen noch door brieuen, vreesende het perijckel dat daer wt comen mocht, waerom sy een ander raet bedacht heeft, sy sach hem dicwils gaen met een Religieus, die den naem hadde van oprecht ende deuchdelijck van leuen te zijn, hoe wel hy die sneechste niet en was, dese dachte sy te gebruycken tot haer meeninghe, so is sy dan gegaen inde kerck daer hy woonde, dede hem segghen dat sy teghens hem (soot hem beliefde) wel wilden biechten, t'welc hy gaern dede, na de biechte ende absolutie, soo heeft sy tot hem gheseyt, vader ick heb v een saeck daer ick v hulp ende raet in van doen hebbe te segghen, Ick en twijfel niet ofte ghy en kent mijn ouders wel, ende ooc mede mijn man, die my so lief heeft, dat daer gheen dinc inde werelt is dat hy my weyghert, so soude ick dan wel waer dich zijn gebrant te worden, so verre ick hem oock niet en beminde, ia oyt dachte, dat zijn eere te na gaen soude. Nu is | |
| |
daer corteling een Ionckman gheweest, wiens naem ick niet en weet, dan soo ick het wel onthouden hebbe, soo conuerseert hy dicwils met v, hy is lang' van statuere, schoon van aensicht, altijt eerlijck int swart gecleet, die my seer veruolcht, mijn meeninghe niet wetende, also dat ick nog wtgaen, noch inde veynster ligghen en mach, oft hy is by my, t'welck my groot verdriet is, want door sulcke dinghen, crijghen eerlijcke vrouwen wel oneerlijcke namen. Ick meendne dicwils mijn broeders te seggen, maer hebbe dat gelaten door vreese van een quader, so hebbe ick dit v wel willen te kennen gheuen, eensdeels om dat hy van groote kennisse is, eensdeels oock mede om dat het v officie is, niet alleen die vrienden, maer ooc die vremden daer af te berispen, so bid ick v dan om Gods wil hem dit te willen seghen, op dat hy dat voortaen laten mach, daer zijn ander vrouwen ghenoech die dat gheern hebben, dit gheseyt hebbende, leyde sy haer hooft in haer schoot, ghelijck oft sy geschreyt hadde, die Religieus meende dat sy dat wt een goet ende oprecht hert seyde, heeft haer seer in dat voornemen ghepresen, ende gesterckt, haer beloouende dat hy die ionckman, die hy aen haer beschrijuinghe wel kende, daer af straffen soude, also dat hy haer wel met vreden laten soude. Niet lang' daer na Octauio by hem gecomen zijnde, heeft hy naer veel propoosten begonnen hem te reprehendeeren, dat hy die eerlijcke vrouwen so na ghinck, ende heeft hem die vrou ghenoemt. Octauio verwonderde hem seer, segghende dat hy haer noyt aengesien en hadde, ende selden voor by haer huys passeerden, Neen neen antwoorde die Religieus, ick weet dat wel ick en heb dat van niemants vreemts ghehoort, maer van haer selue, soo bid ick v dan het selue te | |
| |
willen achter weghen laten, wtghenomen dat ghy verlooren moeyten doen sout, want sy veel te eerlijck is. Octauio wat arger zijnde als die hem dat seyde, heeft terstont die listicheyt vande vrou ghemerckt, waerom hy hem veynsde beschaemt te zijn, beloouende het selfde niet meer te doen, vanden Religieus ghescheyden zijnde, is hy terstont ghegaen na die straet daer Camilla woonde, die aen die veynster stont verwachtende, wanneer dat hy soude passseeren, ende hebben den anderen so blijden ende vrolijcken aensicht ghetoont, als twee die den anderen beminnen moghen doen, het selfde dagelijcx veruolgende, Camilla siende dat sy niet min van hem bemint en was, als sy hem beminden, so heeft sy haer personagie voort willen spelen, ende is gegaen in die kerc, haer neder settende by die biechtstoel, van haer onwetende coppelaer, simuleerende seer te suchten ende te claghen, dies die goede Religieus haer vraechde wat haer lette, wat my ledt? antwoorde sy? niet dan die vuylen rabaut v bekenden, die welcke v ende my ter spijt wel seuenmael voorby mijn huys gaet daer hy maer eens en plach te gaen, daer soo byster insiende da talle die bueren ende passanten daer in geschandaliseert zijn. Daer en is hy noch niet mede te vreden gheweest, maer heeft noch ghisteren een vrou tot my ghesonden met een schoone borse, ende met een riem gelijc oft ick die gebreck hadde, waer door ick sou gram worde, dat so verre ick het niet ghelaten en hadde eensdeels om die sonde, eensdeels om t'volcx wille, ic soude wonder bedreuen hebben, maer hebbe met willen doen sonder het selfde eerst te kennen te gheuen, bouen dien hebbende die borste metten riem wel spijtelijck aen die vrouwe wederom ghegeuen, dachte terstont in mijn seluen dat sy die wel houd, | |
| |
soude, ende tot hem segghen dat ickse ontfanghen hadde, gelijck ick wel hoor dat sy doen, hebbe haer daerom wederom geroepen, haer dat benemende, om v t'selfde tot een waerteecken te brengen, biddende hem te willen seggen, dat ick zijn riem noch zijn borse niet van doen hebbe, want ic God danc, ende mijn man soo veel hebben dat ick daer in wel verdwalen soude, dat hy hem oock wel wachte, sulcx yet meer te bedrijuen, oft ick sal dat mijn man ende broeders te kennen gheuen, daer comt af dat wil, ick heb lieuer zijn schade dan mijn oneer, dese woorden half schreyende, seggende heeft sy onder haer kuers den riem met die borse van daen ghehaelt, die den Religieus in zijn schoot werpende, die welcke al haer woorden gheloouende, tot haer seyde, dochter dat dit v quelt en is gheen wonder, ende ick prijse v dat ghy mijn raet volcht, ic heb hem laestmael daerom berispt, doen beloofde hy my dat hy dat niet meer doen en soude, maer hy heeft zijn belooften qualijck ghehouden, maer ick dencke hem nu so deur te nemen, dat hy v voortaen wel met vreden laten sal, ghy doet ooc wonderlijcken wel, dat ghy v gramschap so niet en laet gaen bouen v wijsheyt, dat ghy dat niemant te kennen gheeft, want daer wt groot quaet mochte volgen, vreest oock niet voor schande, want ick voor God ende die menschen ghetuyghe zijn sal, van v eerbaerheyt, die vrou wech ghegaen zijnde, soo heeft hy terstont om Octauio gesonden, die welcke daer comende, ende hem so gheturkeert siende. Dachte wel dat hy nieu maren hebben soude van Camilla, dies hy verwachte wat die Religieus seggen wilde, die welcke op nieus ende outs beghinnende te kijuen, heeft hem seer schandelijck aengesproken. Occauio niet wetende waer dit op wt comen soude, | |
| |
missaeckte flauwelijck die riem met die borse ghesonden te hebben, om hem niet wijser te maken dan hy en was, hoe seyde die Religieus, soude ghy dat ontkennen, sy heeft my selfs hier ghebrocht, om v die weder te geuen, besietse, die voorthalende, kent ghyse niet. Octauio hem veel beschaemt veynsende, antwoorde, ia ick kense wel, ick beken dat ick qualijck gedaen hebbe, ic beloof v dat ick dat niet meer doen en sal, ende nemende die riem met die borse, is terstont na het huys van Camilla gegaen, die hy aen die veynster vant, haer behendelijck dat present thoonende, dies sy seer wel te vreden was, niet anders verwachtende, dan dat haer man eens van huys soude trecken, om dit begonnen spel tot een eynde te brenghen. Niet langhe daer na soo ist gebeurt, dat haer man na Geneua moeste trecken, om eenige schulden teinnen. Die welcke sochtends ghereyst zijnde, so is sy terstont by haer Religieus gegaen, ende na veel clachten, heeft sy al weenende gheseyt, vader ick segghe v dat nu, dat ick het niet langher verdraghen en can, maer om dat ick v laestmael beloofde dat ic niet doen en soude sonder v het selfde eerst te kennen te gheuen, so ben ic daerom hier ghecomen, om my t'excuseeren, ende op dat ghy meucht weten dat ick reden hebbe te claghen van het ghene, het welcke die ionckman, ia lieuer die duyuel wter hellen, my van daech gedaen heeft, ick en weet niet door wat ongeluck hy vernomen heeft, dat mijn man ghisteren na Genua ghetrocken is, soo is hy ghecomen van daech heel vroech met een gondael achter aen mijn huys sonder schuytman, ende die deur open vindende van het plaetsche, also die dienstmaerten, daer deur alle dinck wt ende in brengen, dat op het water respondeert, so is hy daer binnen ghecomen, ende al hey- | |
| |
melijck tot aen mijn camer veynster gheclommen, meenende daer binnen te comen, maer ick worde wacker, ende soude seer gheroepen hebbe, hadde hy die noch niet binnen en was, om Gods ende uwen wille niet ghebeden om ghenade, hem te kennen geuende wie dat hy was, t'welck ick om uwen wille gedaen hebbe, ende in mijn hemt liep ick het veynster voor zijnen neus sluyten, waer hy ghebleuen is en weet ick niet, denckt nu eens, zijn dit dinghen om te lijden, ic en dencke dat niet meer te doen, tis al genoech zijn sotternye gheleden. Die Religieus scheen een popelsye te crijghen, dese woorden hoorende, niettemin haer vraechde oft sy hem ooc wel kende, oft hy dat oock was, vryelijc was hijt, antwoorde die vrou, ick ken hem seer wel, ende oft hy dat wilde missaken ghelooft hem niet, seker dochter, seyde doen de Religieus dit is al te grof, ende al te stout, dan ick bidde v, also v Godt van schande bewaert heeft, ende ghy tweemael mijn raet ghevolcht hebt, dat ghy dat noch eenmael doen wilt, gheeft het niemant van v vrienden te kennen, maer laet my begaen, ic sal sien of ic hem niet en sal connen bedwingen, desen ongebonden duyuel, die een Heremijt schijnt te zijn, conne ick dat niet doen soo meucht ghy v eyghen raet volgen, wel antwoorde sy, ick sal v nach dese mael ghehoorsamen, maer comt hy weer ick salt claghen, daer het my te claghen staet, ende is also toornich schijnende, die kerc wtgegaen, nauwelijcx was sy daer wt ofte Octauio quam daer in, die welcke vande Religieus gesien zijnde, soo heeft hy hem gheroepen, hem so vileynich aensprekende, dat het ouerdroech, hem noemende eenen ontrouwen ende meneedigen verrader. Octauio die dat niet veel en achte, en wist niet hoe hy die Munnic aen die rechte saeck bren- | |
| |
gen soude, om te weten wat die vrouwe gesproken hadde, dies hy tot hem seyde: hoe baert ghy das, heb ick Godt ghecruyst? hoort hem nu eens antwoorde die Religieus, hy spreeckt of het een Iaer ofte twee geleden was, ist u vergheten dat ghy van desen nacht ghedaen hebt, waer sijt ghy gheweest? Inden krieke vanden dage, hoe na meent ghy (om dat haer man van huys is) dat sy v terstont inden arm nemen sal, neen sy is daer al te eerlijc toe, wat een eerlijcken ghesel sijt ghy, een nacht-looper, vtclimmer van vrouwen, camer, veynsters, een fraey stuck alleen te comen in een gondael by ontijden, om die eerlijcke vrouwen te bedrieghen, wacht v voortaen dit is die leste reyse dat ick v waerschouwen sal, dat daer tot dese tijt toe gheen quaet af gecomen is, dat meucht ghy my ende haer redelijcheyt dancken. Octauio haest begrepen hebbende wat hem te doen stont, heeft die goede Heere met schoone woorden, ende schoonder belooften te vreden gestelt, ende is soo van hem ghescheyden, den nacht ghecomen zijnde, is hy alleen met een gondael geuaren naer het huys van Camilla, ende die deur van die plaets open vindende, is hy gheclommen in het veynster daer sy hem met grooter deuotien verwachte, ende zijn also met grooter begheerte te bedde ghegaen, wel lacchende om die simpelheyt vande Munnick, die haer den wech so wel geleert hadde, om by den anderen te comen, ende hebben also die nacht met vreuchden ouerghebracht, ende oock gestoten die middelen, hoe sy meer by een comen souden, sonder die Munnic te moeyen, t'welc sy daer na dicwils met ghenuchte gedaen hebben, tot dat ten laetsten de fortuyne haer wanckelbaer Radt omdraeyde, ende henlieder beyde int verdriet brocht.
|
|
Auteursrechtvrij