Indische Letteren. Jaargang 26

[p. 54]

Toespraak namens de Werkgroep Indisch-Nederlandse Letterkunde
Adrienne Zuiderweg

Ja, Peter, daar sta je dan! Geheel verrast. En dat vind ik, dames en heren, eigenlijk wel plezierig om te zien. U allen weet dat Peters grote kracht is dat hij u, de werkgroepleden en de sprekers na afloop van een lezing in de opmaat naar het stellen van de vragen altijd weet te verrassen met een adequate anekdote, een passend citaat, of door een link te leggen naar een ander verhaal of boek. En nu, Peter, sta jij even met stomheid geslagen, toch? Elke keer weer, Peter, zie ik hoe je denkbeeldig deze kwinkslagen uit je mouw weet te schudden. Ik, maar ook de redactieleden en onze Werkgroepleden, we hebben er bewondering voor.

Vijf en twintig jaar Indische Letteren. In je lezing schetste je deze zilveren tropische jaren. De Werkgroep groeide uit tot een constant aantal Werkgroepleden of abonnees. En dat is knap. Geen literair tijdschrift doet Indische Letteren dat na, dames en heren.

In een interview in Vrij Nederland (2 juli 1988) ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag merkte Rob Nieuwenhuys over de Werkgroep en de lezingenmiddagen op:

Die werkgroep Indische Letteren is ontstaan buiten mij om. Ik beleef er veel plezier aan. Ze plagen me er altijd mee dat ik nestor ben. Altijd zal Peter van Zonneveld dat bij het welkom zeggen: De nestor van onze Indische Letterkunde. Nou ja, ik vind dat wel een béétje leuk. [...] Die grote bijeenkomsten zijn alleraardigst. Er komen een hoop studenten maar ook een hoop oudere Indische mensen. Je bent door iets gemeenschappelijks verbonden. Het wordt rommelig op z'n Indisch, iedereen praat door elkaar. Ik ben daar weg van.

Jij, Peter, voegde in datzelfde interview - toen bestond de Werkgroep drie jaar - er aan toe:

[p. 55]

Op de lezingenmiddagen van Indische Letteren komen zo'n honderd mensen. Er hangt een heel prettige sfeer, ongedwongen.

In die eerste bestaansjaren van de Werkgroep Indische Letteren doceerde je niet alleen de Indisch-Nederlandse letterkunde aan de universiteit van Leiden, maar via je recensies in Vrij Nederland betrok je er ook de geïnteresseerde lezers bij.

Een dergelijk delen van de Indisch-Nederlandse literatuur doe je als moderator nu al 25 jaar tijdens de lezingenmiddagen in Leiden en de jaarlijkse symposia op Bronbeek. Adequaat vat je met gevoel voor humor de lezingen samen, gevolgd door een verrassend woord, een kwinkslag en een belangstellende vraag.

Ook vandaag. Nou de belangstelling van de Werkgroepleden mag er zeker wezen. De prettige sfeer heeft net een bijzonder lintje eh tintje gekregen.

Deze ongedwongenheid, dames en heren, is er ook tijdens de redactievergaderingen. Van meet af aan was duidelijk wie die zou voorzitten. En jij, Peter, doet dat nu al 25 jaar. In de eerste jaren bijgestaan door natuurlijk Rob Nieuwenhuys, door Joop van den Berg, Gerard Termorshuizen, Frits Jaquet en Reggie Baay, een oud-student van jou die ook het geld beheerde. In 1990 kregen jullie versterking van Bert Paasman en Liesbeth Dolk. Rob Nieuwenhuys en Frits Jaquet ontvielen jullie. De redactieleden van het eerste en tweede uur maakten plaats voor de jonge generatie. Met de ‘ouwetjes’ als leden van de Redactieraad. En nu werk je met ons. Met Vilan van de Loo, Geert Onno Prins, Inge Tromp, alledrie eveneens oud-studenten van je, Olf Praamstra, Pamela Pattynama, Sylvia Dornseiffer als adviseur et moi. Vanzelfsprekend al die jaren bijgestaan door Marian Fillié onze secretaresse en Rolf Fillié onze penningmeester.

Namens ons allen, Peter, feliciteer ik je van harte met je onderscheiding.