De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

[p. 353]

Miss Cookson uit New-York.
Roman uit het Duitsch van Heinrich Lee. (Vervolg van blz. 348.)

VIII.

Sedert Herwarth, na het avontuur van zijn huwelijk, den diplomatieken dienst had verlaten, had hij zich in Flensburg als assessor gevestigd en leefde daar zeer teruggetrokken. Daar evenwel ook in zijn nieuwe woonplaats de geschiedenis van zijn huwelijk was doorgedrongen, eerbiedigde men zijn afzondering. Had hij geen

de shah van perzië met zijn grootvizier.

dienst, dan maakte hij alleen lange wandelingen, het liefst naar het kerkhof, waar de gevallene Pruisische en Deensche soldaten van 't jaar '64 begraven lagen en van waar men een heerlijk uitzicht had over de stad; of hij liet zich met een stoomboot overzetten naar Glücksburg, waar hij op de boschpaden de eiken en beuken over zich heen liet waaien.

Slechts enkele maanden lag het gebeurde achter hem, maar toch was hij in dien korten tijd een ander mensch geworden. Een schitterende positie in de maatschappij, onderscheidingen, ridderorden, dat was eens zijn streven geweest. Nu wist hij, dat zijn geluk niet daarin bestaan had, maar in haar, die hij nu verloren had. Hij had haar niet verdiend, daarom was het ook rechtvaardig geweest, dat hij haar verloren had.

Hij had zich zoo goed mogelijk in zijn lot geschikt, maar er drukte op zijn ziel nog een zware last, dien hij niet bij machte was er af te schuiven; het was de verachting, die zij hem in 't gezicht geworpen had. Als een Kaïnsmerk brandde het op zijn voorhoofd, al wist ook niemand het, buiten hem zelf.

Hij dacht nauwelijks meer aan iets anders. Hij dacht niet aan Ottilie en wat er van haar geworden was; zelfs herinnerde hij zich zelden Karla, hoewel hij sedert zijn huwelijksdag eerst wist, hoeveel zij van hem hield. Eerst had zij van het gebeurde niets begrepen, en was naar Bell gesneld, maar Bell was er niet meer; zij had toen haar armen om zijn hals geslagen, en terwijl hij haar tranen op zijn wangen voelde, had zij gesmeekt: ‘Laat me bij je blijven, je hebt nu niemand meer!’ Zij had hem verzocht al haar geld te nemen, en hij kon haar niet aan het verstand brengen, waarom het niet ging. Toch had zij weten door te drijven, dat zij in een ander pension te Hamburg kwam, waar zij dichter bij hem was.

Onophoudelijk drukte die vreeselijke last hem ter neer, totdat hij begreep, dat het leven hem ondraaglijk werd. Het was hem als moest Bell het merk van zijn voorhoofd uitwisschen, als moest zij tot hem zeggen: ‘Ik vergeef het je!’ en als moest hij dit woord, om het werkelijk te kunnen gelooven, van haar eigen lippen hooren; en om dit te kunnen hooren, zou hij een reis moeten maken over den oceaan. Alle verstandige menschen zouden zeggen, dat het waanzin was; misschien was hij ook reeds waanzinnig, want het was hem met mogelijk aan iets anders meer te denken. Deze toestand kon dus niet voortduren, er moest een verandering komen.

Hoewel hij voor zijn proces een anderen advocaat had, was hij toch voortdurend in correspondentie met Hitchock, en de brieven van dezen man hadden hem vertrouwen ingeboezemd. Als hij Hitchock nu eens als bemiddelaar liet optreden?

[p. 354]

Hij zette zich dus op zekeren dag neer en schreef aan den Amerikaanschen advocaat.

Er verliepen twee weken en nu kon iederen dag het antwoord komen. Als hij van den dienst kwam en thuis zijn kamer betrad, kon Hitchock's antwoord op de tafel liggen, een brief met een Amerikaansch stempel, en deze brief bevatte zijn vonnis, misschien zijn doodvonnis. En niettegenstaande zijn verlangen was het hem een rust, als hij de tafel leeg vond.

Het was op een prachtigen Septembermorgen en juist was hij de straat opgegaan, toen de postbode op hem toekwam. Herwarth wist dadelijk wat deze hem bracht.

Hij opende den brief eerst toen zijn diensttijd om was, en sloot zich te voren in zijn kamer op.

Hij las de eerste regels en moest van aandoening gaan zitten.

Hitchock schreef, dat hij zich van zijn opdracht gekweten had, maar dat mevrouw de barones een persoonlijk onderhoud met grooten nadruk van de hand gewezen had.

Hij had het vooruit geweten, maar toch ontglipte de brief zijn handen en viel op den grond.

Hitchock schreef nog iets, en werktuiglijk nam hij het papier weer op.

De volgende regels luidden: ‘Als ge evenwel mijn meening weten wilt, dan geloof, dat ge trots deze weigering, nog altijd op de toegenegenheid van uw vrouw rekenen kunt. Het is mijn vaste overtuiging, dat ge die, niettegenstaande al het gebeurde, toch nog behouden hebt, en dat zij ze slechts tracht te onderdrukken door het gevoel van den haar aangedanen smaad. Ik zou u dus aanraden toch te komen. Wat ge bij aankomst hier te doen hebt, dat is een zaak, die ge geheel voor u zelf moet weten.’

Mevrouw Lütjens, de oude dame bij wie Herwarth inwoonde, zat kalm in haar hoekje voor het raam kousen te breien, toen er aan de deur geklopt werd en haar huurder binnentrad.

‘Mevrouw,’ sprak hij, ‘morgen of overmorgen ga ik op reis. Ik zal wel eenige weken wegblijven; geef u mij dus, als 't u blieft, mijn rekening.’

Als haar andere huurders weggingen, dan zeiden zij tenminste waarom en waarheen; deze hield dit evenwel niet voor noodzakelijk; hij was er ook veel te voornaam voor; hij was dan ook baron, en nog wel bij de regeering. Mevrouw Lütjens voelde zich diep gekrenkt.

Nog in den loop van denzelfden dag begaf Herwarth zich naar zijn chef om ‘wegens dringende familieomstandigheden’ verlof aan te vragen, wat deze, hem welgezinde man, dadelijk toestond. Nadat hij al zijn bezittingen in koffers en kisten gepakt had en deze aan zijn hospita in bewaring had gegeven, vertrok hij den volgenden dag naar Hamburg. Hij wilde deze stad niet verlaten alvorens Karla gezien en goedendaggezegd te hebben; het was hem te moede als moest hij zijn testament maken.

Het was een stil, deftig huis, waar Karla in pension was. Toen hij de trap opklom bedacht hij zich dat Karla nu geheel alleen bleef, en dat hij ze aan betaalde lieden moest achterlaten, want zijn moederlijke vriendin in Wiesbaden was kort na zijn huwelijk gestorven, en Ottilie kwam natuurlijk niet in aanmerking, gesteld nog, dat hij haar adres geweten had. Voor de eerste maal ondervond hij hoe nauw de band geworden was, die hem bond aan het eenige wezen, dat hem op aarde overgebleven was. Als hij nu eens niet terugkeerde? Als het schip bijv. eens verging? Wat zou er dan van haar worden? Hij had geen tijd meer er over na te denken. Hij had de bel reeds overgehaald. Zoodra Karla haar broeder zag, viel zij hem jubelend om den hals, maar haar vreugd verstomde, toen zij hem beter beschouwde.

‘Wat zie je er slecht uit en wat ben je mager geworden,’ sprak zij bekommerd.

Hij haalde de schouders op en vertelde haar waarom hij gekomen was. Hij had geen geheimen meer voor haar en vertelde haar alles. Hij wist hoe ook zij Bell had liefgehad en dat hij haar dus begrijpen zou.

En zij begreep hem ook, want zij vleide: ‘Toe, Herwarth, laat me meegaan, laat me niet alleen achter.’

Lang verzette hij zich tegen dit plan, maar ten slotte moest hij toegeven en Karla was gelukkig.

Een paar dagen later, nadat hij aan Hitchock nog een telegram gezonden had, besteeg Herwarth met zijn zuster een Lloydboot. De vaart was bizonder voorspoedig en na zeven dagen kwam men in de haven te New-York aan.

Bewegingloos stond Herwarth op het dek - vóór hem lag zijn toekomst.

‘Nu zijn wij er,’ fluisterde Karla en vatte zijn hand. ‘Houd goeden moed, ik zal je ter zijde staan.’

IX.

Eenige dagen geleden was Bell naar New-York teruggekeerd.

Sedert den avond, dat zij het onderhoud met Hitchock gehad had, was er een verandering bij haar waarneembaar. Zij voelde zich onrustig, zenuwachtig, ontevreden, en zij wist niet waarom. Zij had plotseling genoeg van het leven, dat zij nu leidde; zij zocht kalmte en eenzaamheid. Maar haar prachtig huis, ofschoon het op het mooiste punt van de Avenue, dicht bij het centraal-park lag, ja, de heele Avenue zelve met haar vervelende, eentonige voornaamheid ontstemde haar nu, en zij maakte allerlei plannen. Zoodra de winter kwam, wilde zij op reis gaan, naar Florida, Californië, Japan, Indië.

Maar waarom zoo lang wachten? Zij behoefde immers maar op haar yacht te gaan en dan kon zij zeeën doorkruisen en dagen, weken, ja maandenlang tusschen lucht en water leven, met geen mensch bij zich dan de scheepslui, de bedienden en Fred.

Zij was er nu vast toe besloten en op zekeren dag deelde zij Fred haar plan mee. Hij alleen zou haar vergezellen. Groote vreugde straalde uit zijn oogen en hij was haar hartelijk dankbaar; nieuwe hoop vervulde hem. Bell bemerkte het en kon niet nalaten er om te lachen.

‘Waren wij niet in Amerika, maar in Europa,’ sprak zij, ‘dan zou de wereld denken, dat je mijn verloofde was. Men zou niet aan onze vriendschap gelooven, en toch ben je slechts mijn vriend. Je moet me ook plechtig beloven, Fred, tenminste zoolang als we op reis zijn, je daarmee tevreden te stellen.’

Hoewel met een bezwaard hart, deed Fred deze belofte; er bleef hem ook niets anders over en daarmee was de zaak afgedaan.

Den volgenden dag keerde Bell in Fred's gezelschap naar Newport terug. Vóór de reis wilde Bell nog een groot afscheidsfeest geven, en daarna zou zij met haar yacht zee kiezen.

Het was op den eersten avond, nadat Karla en Herwarth met de Lloydboot waren aangekomen. De groote balzaal in Bell's landhuis was geheel in een tuin veranderd. De wanden waren met bloeiende witte slingerplanten, purperen rozen, hoogroode anjelieren en scharlakenkleurige geraniums en orchideeën bekleed. De vensters waren in den vorm van gordijnen met dezelfde bloemen behangen. Van de lichtkronen hingen witte, losse orchideeën af en kogelronde bouquetten - alles wit en rood. In dienzelfden geest was ook de eetzaal, waar vijf lange tafels gedekt waren, waarop zilveren schalen en vuurroode bloemen prijkten, ingericht. Van de andere tafels was er een met blauwe hyacinten en hortensia's, een tweede met gele orchideeën, en de laatste met La France rozen versierd. De kamer, waar men thee zou drinken, was in een priëel van roode rozen herschapen, en de ontvang-

[p. 355]

kamer in een palmenbosch, in welks midden zich een groep van witte en roode lelies verhief. Het geheel was door een beroemd decorateur uit New-York in gereedheid gebracht, en overgoten door een stroom van electrisch licht.

Van de gasten was nog niemand verschenen; zij waren eerst tegen negen uur uitgenoodigd.

Geheel alleen, slechts door haar huismeester vergezeld, doorliep Bell de stralende vertrekken. Zij gaf hem bevel, dat dadelijk na afloop van het feest al de bloemen op de daarvoor gereedstaande wagens geladen moesten worden en gebracht naar het stedelijk hospitaal, voor de daar vertoevende zieken. Toen ontsloeg zij hem.

Nu was zij alleen.

Een heerlijke geur stroomde haar van de wanden tegemoet, maar het verheugde haar niet. De hoofdzaak was, dat deze bloemen zoo en zooveel duizend dollars gekost hadden en dat er den volgenden dag in de ‘Herald’ een artikel over het feest zou verschijnen.

Zij dacht aan haar kindsheid, hoe zij toen als heel klein meisje op eene zich in de zon badende weide gespeeld had, die naast het huis van haar vader lag. Er liep een beekje doorheen en aan zijn oevers bloeiden vergeet-mij-nietjes. Met de handjes vol kwam zij vroolijk toesnellen op haar vader, die haar aan zijn borst drukte en kuste. Het waren maar eenvoudige weidebloempjes - en toen was zij gelukkig.

Haar kamenier verscheen. Het meisje had haar gezocht; het was tijd toilet te maken.

Twee uur later was het slot met gasten gevuld en het feest in vollen gang. Bell vervulde met de haar eigene lieftalligheid haar plichten als gastvrouw. Niemand kon haar aanzien wat er in haar omging; de tonen van een Strauswals juichten en bruisten door de zaal. Allen, die tot Bell's gasten behoorden, waren krachtige, vroolijke jongelui, die zich van ganscher harte amuseerden. Prachtige toiletten, vonkelende steenen, heerlijke paarlen, stralende oogen en vroolijke gezichten zag men overal. De schoonste evenwel was Bell zelve. Zij droeg een japon van zeegroene, met kleine briljanten bestikte zijde, in het haar een diadeem van dezelfde steenen, die als de kroon eener koningin schitterde, en om den blanken hals een ketting van besvormige paarlen, in het midden waarvan een reusachtig groote smaragd. Het scheen of zij eerst heden op dezen avond in de volle pracht van haar schoonheid was. Een kring van aanbidders omgaf haar voortdurend, want zij danste zelve maar weinig; zij dacht er zelfs over zich terug te trekken om alles voor de reis in gereedheid te brengen. Met hetzelfde doel had Fred zich reeds naar zijn woning begeven; hij zou evenwel terugkomen om haar af te halen.

Een in 't zwart gekleede bediende kwam in de zaal, trad op zijn meesteres toe en zei haar, dat er een dame was, geen genoodigde, geen gast, maar een dame in reistoilet, die haar wenschte te spreken.

‘Haar naam?’ vroeg Bell.

‘De dame meende dat dat niet noodig was,’ antwoordde hij.

Elken dag kwamen er zulke personen bij haar aan huis, zij wilden geld of aalmoezen; maar het was toch erg brutaal haar zelfs op zulk een avond niet te ontzien.

‘Schrijf den naam en het adres van de dame op en zeg haar, dat zij ondersteuning zal krijgen.’

Maar de bediende antwoordde, dat mevrouw zich vergiste, het was geen dame, die een gift kwam vragen.

Bell werd ongeduldig. ‘Waar is zij?’

De bediende antwoordde, dat hij haar in het aangrenzende, Japansche salon gelaten had.

Zij knikte even tegen den kring om haar heen en volgde toen den bediende.

Het was Karla. Zij was met Herwarth dadelijk na aankomst te New-York en een kort onderhoud met Hitchock naar Newport doorgereisd, en zij had Herwarth overreed haar eerst met Bell alleen te laten praten. Het jonge, onervaren kind hoopte, dat het haar gelukken zou Bell's liefde voor Herwarth weer op te wekken, en Herwarth had er in toegestemd.

Karla had de voile voor het gezicht gedaan en wachtte. Het hart klopte haar tot berstens toe. Maar deed zij het niet voor haar broeder? En toch voelde zij nu, dat zij eigenlijk te klein en te zwak was; zij zou niet weten, wat zij Bell zeggen moest, als deze haar tegemoet trad, en als Bell niet zooals vroeger lief en vriendelijk voor haar was, zou zij zeker allen moed verliezen.

Het ruischen van een japon deed zich hooren.

Tusschen de lage palmen en struiken, die de deur bedekten, verscheen een gestalte; het was Bell.

‘Wie zijt ge en wat verlangt ge?’ begon zij, neerziend op het teere schepseltje vóór haar, wier gelaat door de voile niet zichtbaar was.

Dat was niet meer de Bell van vroeger, die Karla vóór zich zag staan, niet meer de geliefde zuster van voorheen. Het was een vreemde, zeer voorname, zeer schoone, zeer trotsche en zeer koel uitziende dame, die haar allen moed deed verliezen, die haar hart deed stilstaan, die haar de lippen sloot.

‘Sla uw voile op!’ sprak Bell.

Karla deed het, zonder een woord te kunnen uiten.

‘Karla!’ riep Bell uit. ‘Gij hier?’

‘Bell,’ klonk het toonloos van Karla's lippen. ‘Lieve Bell!’

Stom stonden zij daar tegenover elkaar; Bell was snel eenige stappen teruggetreden.

Zij had dit kleine meisje bemind, met dezelfde groote liefde waarmee Karla haar had liefgehad. Maar dat was nu uit.

‘Hoe kom je hier, en wat wil je van me?’ vroeg zij op barschen toon.

Karla hief de oogen tot haar op, schuchter en smeekend.

Bell voelde, dat zij dezen blik en de bede, die daarin lag en die haar eensklaps duidelijk werd, niet weerstaan zou, als zij niet hardvochtig bleef.

‘Kom niet nader. Blijf staan,’ sprak zij, ‘zoo - zeg nu, wat wilt ge?’

Karla's oogen vulden zich met een vochtigen glans. ‘Bell, wat heb ik je gedaan?’ kwam het eindelijk sidderend over haar lippen.

‘Je bent zijn zuster!’

‘Bell, wees niet hard,’ vleide Karla. ‘Ik kwam, ik wilde - o, wat heb ik me in je bedrogen!’

In Bell's gelaat was nog niets van eenige aandoening merkbaar; haar oogen bleven koel voor zich uitstaren.

‘Ben je met hèm gekomen, is hij dus ook hier in Newport?’

‘Ja,’ snikte Karla.

‘Hij heeft mij om een onderhoud verzocht. Heeft hij mijn antwoord dan niet ontvangen?’

‘Ja.’

‘Zoo, en om mij nu te vermurwen zendt hij jou?’

‘Hij zendt mij niet, Bell, ik heb hem gevraagd tot je te mogen gaan. Omdat ik je nooit verdriet gedaan heb, meende ik het wel te kunnen wagen.’

Waarom kon zij zich tegen dit kind, tegen haar taal, tegen haar toon, tegen de oude hartelijkheid, waarmee zij het ééns had liefgehad, niet beter wapenen?

‘Je hebt mij nog altijd niet gezegd - en vergeefs trachtte zij haar stem den ouden harteloozen klank te doen aannemen - wat je eigenlijk van mij wilt.’

En eer zij het verhinderen kon, snelde Karla op haar toe en greep, in tranen uitbarstend, haar handen.

‘Bell! Bell! Heb medelijden met mij!’ snikte zij. ‘Herwarth is zoo ongelukkig.’

Bell trok haar tot zich en Karla sloeg, zooals vroeger, de armen om haar hals en verborg het weenende gelaat aan haar borst.

‘Maar wat wil je nu?’ sprak zij toen. ‘Dat ik hem zijn verzoek zal toestaan? Hem ontvangen?’

[p. 356]

Karla knikte slechts.

‘Waar is hij?’

‘Hij wacht buiten in den tuin.’

‘Karla,’ kwam het eindelijk over haar lippen, ‘omdat ik veel van je houd, wil ik het om jou doen!’

‘Bell!’ jubelde Karla.

Zij zag tot haar op, maar Bell's gelaat was strak en koel als voorheen.

‘Versta je mij goed?’ sprak zij. ‘Hij heeft mij alleen om een onderhoud gevraagd, verder niets, en dit wil ik hem om jouwentwil toestaan. Meer beloof ik je niet. Heb je dat goed begrepen?’

‘Ja, Bell.’

Zij straalde daarbij van geluk. Was het niet het eenige wat Herwarth verlangde, en zou het overige van zelf niet terechtkomen?

‘Haal hem en laat hem met mij alleen.’

‘Dank, Bell, hartelijk dank!’

Zij wilde haar de hand kussen, maar Bell trok die weg.

‘Bedank mij niet,’ sprak zij met zonderlingen nadruk; ‘ga nu!’

Karla snelde heen.

de zomerresidentie van den shah van perzie.

Bell bleef alleen. Zij drukte haar handen tegen de slapen, tegen haar onstuimig kloppend hart, en zonk op de sofa neer.

Ieder oogenblik kon hij binnenkomen, daar, door die deur.

Was zij zwak geweest? Zwak tegenover de tranen van een jong meisje?

Nu, ja, maar als hij vóór haar stond zou zij zoo sterk zijn als nooit te voren.

Maar iemand had haar gezegd, en nog wel ronduit, dat zij hem nog liefhad, nu nog, nog altijd. En als deze liefde nu sterker was dan al haar goede voornemens, als hij haar nu eens overreedde? Maar zij zou tusschen haar en hem een afgrond maken, een afgrond zoo diep en zoo breed, dat er met geen mogelijkheid een brug over te bouwen viel; al zou zij er ook bij te gronde gaan.

Toen Karla kwam toesnellen op Herwarth, die op een bank in den tuin den uitslag van haar zending afwachtte, schrikte hij op als uit een benauwden droom. Bij de walstonen, die uit het huis tot hem doordrongen, stelde hij zich voor, hoe om haar, die zijn vrouw was, nog zijn vrouw, andere mannen nu den arm zouden leggen, hoe zij met hen praten en lachen zou.

Het was jaloezie, die hij voor de eerste maal voelde. Hij dacht aan Fred Bennet, haar neef, en aan hetgeen zij hem van dezen man verteld had, hoeveel sympathie zij voor hem voelde. Zou zij hem altijd, ook nu nog, liefhebben als - haar broeder? In deze omstandigheden, nu zij troost noodig had en dien ook wel zoeken zou? En nog altijd klonk de wals, als helsche muziek.

En nu vernam hij iets, wat hij niet gelooven kon, dat zij bereid was hem te ontvangen.

Hij sprong op, alle kracht die in hem was, inspannend. Karla ging voor, hij volgde.

Vastberaden trad hij het vertrek binnen, waar Bell op hem wachtte.

‘Bell!’ was het eenige wat hij zei, toen zij in al haar pracht vóór hem stond.

‘Je hebt mij wenschen te spreken, en het aan je zuster te danken, dat ik je een onderhoud toesta,’ begon zij. ‘Wat wil je van mij?’

Zij sprak hem toe, als kwam hij om een aalmoes bedelen - en was het ook niet zoo? In den glans van haar grooten rijkdom, zooals hij haar, noch eenige andere vrouw, ooit gezien had, stond zij vóór hem.

‘Laat ik je eerst bedanken,’ antwoordde hij, ‘dat je mijn wensch vervuld hebt. Het moet tot een opheldering tusschen ons komen. Ik heb je diep gekrenkt, maar gij mij niet minder; want je veronderstelling is valsch. Je denkt mij te mogen verachten, omdat ik je bedroog, en toch is het waar, dat ik je liefheb. Al het andere, je verlies, mijn ongeluk, mijn duistere toekomst, wil ik dragen, maar je verachting niet. Ik ben hier gekomen om je dat te zeggen. Denk er aan, dat ik getracht heb goed te maken, wat ik aan je misdaan heb. Nog slechts korten tijd en de wet verklaart je voor vrij. Zeg mij, dat wij in vrede scheiden, dat mijn ongeluk je verzoend heeft, dat ge me niet langer veracht. Meer verlang ik niet.’

Toen hij nader trad, begon haar hart voor hem te spreken. Maar met geheel haar wil verzette zij zich er tegen en zei niets. Hij kon spreken, hoe en wat hij wilde, of zij hem gelooven kon of niet, zij wilde niet naar hem luisteren.

Hij zweeg en wachtte.

‘En is dat alles wat je van mij verlangt, waarom ge hier gekomen zijt?’ vroeg zij spottend.

‘Alles, Bell!’

Zij lachte akelig. ‘Wil ik je eens zeggen waarom je gekomen bent? Om een comedievertooning voor mij te houden.

[p. 357]

En nu hoop je, dat ik mij opnieuw door je zal laten beetnemen, en dat ten slotte alles nog een goed slot zal hebben. Dat is het. Zou je ook gekomen zijn als ik een arm meisje was?’

Hij staarde haar aan en riep uit: ‘Je meent niet wat je daar zegt!’

‘Jawel, ik meen het wel, - wat kan, wat mag ik nog gelooven?’

diamanten deur van het koninklijk paleis te teheran.

Hij zweeg. Het was hem nu duidelijk, dat zijn komst vergeefsch geweest was. En nu hij zag dat alles verloren was, maakte vertwijfeling zich van hem meester. Naar Europa zou hij niet meer terugkeeren, dat stond bij hem vast. Niemand van degenen, die hem vroeger gekend hadden, zouden de schouders over hem behoeven op te halen of hem uitlachen. Hij zou verdwijnen zonder een enkel spoor achter te laten. Nog één plicht had hij in dit leven te vervullen, dien tegenover zijn zusje. Dat was het eenige wat hij nog met haar, die vóór hem stond, te bespreken had. En in deze weinige seconden had hij een vast besluit genomen.

‘Ge hebt gelijk,’ sprak hij, ‘het zou mijner onwaardig zijn nog langer bij je aan te dringen. Ik vraag je nu niets meer voor mij, maar voor Karla, voor mijn zuster. Gij hebt haar ééns liefgehad. De weg, dien ik nu zal inslaan, zal mij van haar scheiden; ik weet niet wie ik haar toevertrouwen kan. Zij heeft haar klein erfdeel en zal daardoor niemand tot last zijn. Wilt gij de hand aan haar houden?’

Zij begreep hem maar half, maar zij wilde hem ook niet begrijpen. Hij sprak van Karla, hij wilde haar hier laten. Zij voelde dat haar hart toch niet geheel versteend was, en bij het zien van dit kind was haar oude zusterlijke genegenheid weer bovengekomen. Zij had moeite hem te verbergen welk een genoegen hij haar met dit verzoek deed.

‘Ja,’ klonk het van haar lippen, ‘ik wil aan je verzoek voldoen en Karla zal als mijn zuster bij mij blijven.’

‘Ik dank je.’

Zij hadden elkaar niets meer te zeggen. Hij vertrok. Daar kwam, zichzelve nauwelijks bewust, een geluid over haar lippen, dat als zijn naam klonk, en aan een natuurlijken aandrang gehoor gevend, wendde hij zich nog ééns om en keek haar stom en treurig aan.

(Wordt vervolgd.)