De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

[p. 345]

Miss Cookson uit New-York.
Roman uit het Duitsch van Heinrich Lee.
(Vervolg van blz. 340.)

‘Maar Ottilie, heb je zelf niet...’

‘Ja, ik heb ze je gegeven, maar ik kom ze je ook weer ontnemen.’

Wild vonkelden haar oogen van jaloezie, van hartstocht, van wraak, en hij had haar op dit oogenblik kunnen haten.

‘Je hebt haar mij gegeven - ja! Maar herinner mij daar niet aan, want dan herinnert ge mij weer aan de leugen, aan de misdaad, waartoe ge mij aanzette.’

de tentoonstelling te dusseldorf: de feestzaal.

‘Je noemt het zelf een misdaad? Dan heeft het mij maar één woord te kosten en zij kent die.’

‘Ottilie, je bent niet bij je verstand, je weet niet wat je zegt.’

Zij zag zijn vrees, zijn schrik, zijn angst.

‘Beef je nu?’

Maar ze veranderde geheel van toon toen zij smeekend zei: ‘Verlaat haar, Herwarth, en ik zal zwijgen. Ge zult haar vergeten en mij opnieuw leeren liefhebben. Ze is niet hier en ze heeft mij niet gezien, je koffers zijn gepakt, ga dus met me mee.’

Hij vroeg zich af of hij met een krankzinnige te doen had, - in alle geval moest er aan dit optreden een einde komen, Bell kon ieder oogenblik hier zijn.

‘Wij hebben elkaar niets meer te zeggen,’ sprak hij. ‘Vaarwel.’

Hij wilde weggaan, maar zij klampte zich aan hem vast.

‘Herwarth, bedenk je!’

Hij rukte zich van haar los.

Op hetzelfde oogenblik werd de deur geopend en stond Bell voor hen.

Zij begreep niet waar hij bleet. De kellner zei haar evenwel dat er een dame bij hem was.

‘Ottilie!’ riep Bell, ‘ben jij het?’

Eerst toen zag zij Ottilie's rouwjapon en sprak: ‘Is je man - dood, Ottilie?’

‘Ja, hij is dood!’ Zij riep het uit op een toon, die geen smart verried.

Bell keek naar Herwarth; hij beet zich op de lippen en wendde het gelaat af.

[p. 346]

‘Ottilie,’ sprak zij geroerd, ‘wat beklaag ik je.’

Vergeefs evenwel stak zij haar vriendin de hand toe; Ottilie nam die niet aan.

‘Beklaag mij niet, Bell,’ sprak zij op ijskonden toon. ‘Dat hij gestorven is, is nog het minste.’

Bell voelde zich bij den arm vatten en Herwarth zeggen: ‘Ga met mij mee, luister niet naar haar.’

Maar zij bleef staan en sprak: ‘Er is iets tusschen jullie voorgevallen en ik wil het weten.’

‘En je zult het weten ook,’ siste Ottilie. ‘Bell, ik haat je, en daarom heb ik geen medelijden met je. Je bent zijn vrouw geworden, daar je dacht dat hij je liefhad, maar 't was alleen om je geld; hij had zijn vermogen verloren, en om zijn positie te redden moest hij een rijke vrouw trouwen. Ik heb je bedrogen, ik heb hem verteld van je schatten, maar nu is mijn man dood, en kom ik hem voor mijzelve opeischen, omdat ik hem liefheb met geheel mijn ziel. Ik kwam te laat, jij hebt hem mij ontroofd. Nu weet je alles. Vaarwel!’

Zij snelde heen. Bell en Herwarth waren alleen.

Bell stond met den arm om de leuning van een hoogen stoel geslagen. Herwarth naderde haar en fluisterde: ‘Bell!’

Haar gelaat kon hij niet zien, daar het naar den anderen kant gericht was. Op vreemden toon klonk het eindelijk van haar lippen: ‘Zeg, dat zij gelogen heeft.’

Hij kon het niet.

‘Bell,’ sprak hij, ‘hoor mij aan.’

Zij steende: ‘'t Is dus waar, werkelijk waar?’

Haar geheele lichaam werd door een rilling bevangen. Hij zag het, en begreep dat hij verloren was.

‘Bell,’ begon hij opnieuw, ‘wat ik te zeggen heb is geen verontschuldiging, geen rechtvaardiging, maar veracht mij niet dieper dan ik mijzelven veracht. Ik heb je destijds bedrogen. Ik kende je niet, ik wist niet, wat ik deed. Een rijk meisje wijsmaken, dat men haar niet om haar geld, maar om haar zelve bemint, is zoo'n alledaagsche geschiedenis, dat ik die ook wel op mij durfde nemen. Maar toen -’

Zijn stem begaf hem en zij hoorde hem vlak achter haar: ‘Toen leerde ik je liefhebben, Bell, ik zweer je, ik heb je lief!’

Een gillende lach was haar antwoord.

‘Je gelooft me niet meer,’ sprak hij verder, ‘en daarin hebt je gelijk. Bell, ik vraag je, wat ik doen kan, niet om je zachter te stemmen, neen, om je van mijn liefde te overtuigen. Hier sta ik en wacht je besluit af. Ik onderwerp er mij geheel aan.’

Zij richtte zich op en wendde zich tot hem. Haar gelaat was als marmer zoo wit, zoo hard, maar toch zoo mooi.

‘Je zult doen, wat ik besluit?’

‘Ja!’

‘Dan wil ik, dat je oogenblikkelijk werk maakt van de scheiding.’

‘Bell!’

‘Zal je het doen?’ vroeg zij nog eens.

‘Bell, heb medelijden!’ steunde hij.

Een koud, verachtelijk lachje gleed over haar gelaat. ‘Ik ben misschien niet duidelijk genoeg geweest,’ sprak zij. ‘Slechts mijzelve, versta je, vraag ik van je terug. Niet mijn geld. Je kunt zelf de som noemen, die ge voor mij veil hebt, en die zult ge ontvangen.’

‘Bell!’ riep hij uit. ‘Ga niet verder!’ Toen bedwong hij zich. ‘Ik veracht je geld. Overigens zal het gebeuren, zooals ge verkiest. Vaarwel!’

Zij hoorde nog den naklank van zijn gebroken stem, het geluid van de deur als hij die achter zich sloot; toen viel zij op den stoel neer.

Zoo eindigde hun trouwdag.

VII.

In de kringen der Berlijnsche gezelschappen brak men zich het hoofd over de vreemde wending, die Herwarth's huwelijk genomen had. De jonge vrouw, die nog op haar trouwdag, slechts door een gezelschapsdame vergezeld, naar Amerika gegaan was; de jonge man, die bijna al zijn geld verloren had, en nu in Sleeswijk-Holstein een baantje door de regeering gekregen had; en ten slotte de weduwe van den geheimraad Von Angern, die, inplaats van kalm in haar villa te Berlijn te wonen, ergens in het buitenland vertoefde - men kon er geen touw aan vastmaken.

Hetzelfde was het geval in New-York. Bell Cookson, die plotseling naar Europa vertrokken was en in Amerika voor iederen man ongenaakbaar was, was in Duitschland gehuwd. Even plotseling was zij evenwel teruggekomen, maar zonder man, terwijl haar echtscheiding was aangevraagd.

Dit was nog niet genoeg. Zoo ingetogen als zij vroeger geleefd had, zoo volop genoot zij nu van het leven. Zij reed, roeide, jaagde, hield er een eigen yacht op na, dat schitterend was ingericht, had een prachtige villa in de stad en een heerlijk slot aan de zee te Newport, kortom, zij genoot met volle teugen van haar rijkdom.

Het leven der voorname dame, dat Bell nu leidde, deed haar goed. Het vele in de lucht zijn, de voortdurende lichamelijke sport, verfden haar wangen rood. De gansche mannenwereld lag aan haar voeten, niet alleen om haar geld, maar ook om haar schoonheid, haar geest. Zij droeg de prachtigste toiletten, die zij uit Parijs liet komen, en had de kostbaarste sieradiën. Om kort te gaan - uit het zonderlinge wezen van vroeger was nu een schoone vrouw ontstaan, die van den eenen triomf in den anderen overging, en onder de te Newport verzamelde dames nam zij een eerste plaats in.

Onder het talrijk gezelschap, dat dagelijks haar salons en yacht vulde, was één bevoorrechte, haar neef Fred Bennet. Hij was de eenige met wien zij alleen uitging en hij week niet van haar zijde. Algemeen zag men in hem, als het echtscheidingsproces afgeloopen was, haar toekomstigen echtgenoot. Het was evenwel opmerkelijk hoe lang dat duurde; in Amerika zou dat stellig veel gauwer in zijn werk gegaan zijn. Wat de reden van de scheiding was, wist men niet. Bell zelf sprak er nooit van; alleen had zij een oude vriendin van haar, Bessie Wellingford, verteld, dat zij op haar trouwdag heftige woorden met haar man gekregen had, en dat had voor haar den doorslag gegeven.

Op een der laatste dagen was er te Newport in het gezelschap, dat Bell omgaf, een Duitscher verschenen. Het was de heer Westheim uit Berlijn, die voor een kabelonderneming, waarbij zijn firma geïnteresseerd was, naar Amerika kwam. Spoedig was hem gebleken wie eigenlijk die eenvoudige miss Cookson was, en hij maakte er zich de bitterste verwijten van, het niet vroeger geweten te hebben, dan was zij stellig zijn echtgenoote geworden, inplaats nu van dien baron, en hij had zich niet van haar laten scheiden. Hoewel hij niet aan haar voorgesteld was, maakte hij er geen bezwaar van, nu hij toch eenmaal in New-York was, miss Cookson te Newport een bezoek te brengen. Eerst herkende zij hem niet, maar later was hij verrukt over de vriendelijke wijze, waarop zij hem behandelde. Als zij maar eenmaal gescheiden was, zou hij zijn kansen wagen, en aan het gerucht, dat haar neef Fred Bennet goede vooruitzichten had, sloeg hij niet het minste geloof. En waarom ook? Het was in Newport de laatste dagen een publiek geheim, dat Fred Bennet op reis was met een jonge dame, miss Bessie Wellingford. Natuurlijk stond Bennet op zeer goeden voet met deze jonge dame, en had hij, Richard Westheim, van dezen jongen man met betrekking tot mevrouw Schöneck niets te duchten.

Maar wat had nu eigenlijk die reis van Fred Bennet te beduiden? Ieder, die zijn liefde voor zijn nicht kende, verwonderde zich erover. Wel was Bessie Wellingford een lief, mooi meisje, maar echt Amerikaansch. Met volkomen goed-

[p. 347]

vinden van haar ouders woonde zij nu reeds den geheelen zomer bij Bell te Newport. Zij handelde geheel als zelfstandige vrouw en vond het leven op die manier zoo aangenaam, dat zij niet over een huwelijk dacht. Reeds eenige malen was zij verloofd geweest, maar het engagement was telkens weer verbroken.

Sedert de laalste weken had er evenwel een groote verandering met Bessie plaats gehad; zij was voor de eerste maal in haar leven werkelijk verliefd, en wel op Fred Bennet. Zij had het Bell verteld, en het gevolg hiervan was, dat Bell Fred had voorgesteld een uitstapje met Bessie te maken naar een familielid.

Wat Bell daartoe voor reden had? Dat wisten alleen de geheel ingewijden. De liefde van haar neef beantwoordde zij nu nog minder dan vroeger, en zij wenschte vurig, dat hij die op een ander meisje zou overbrengen; daartoe was een uitstapje wel de beste gelegenheid.

Wat Bell hem beval, deed Fred, en nu waren zij sedert een half uur terug. Bessie had reden om over het resultaat harer reis zeer ontevreden te zijn. Fred was zeer voorkomend, zeer aardig geweest, maar meer ook niet - hard en koud als een steen was hij gebleven.

Bij hun aankomst was Bell niet thuis; zij was, volgens verklaring van haar zwarten bediende, Robinson, uitgereden.

Toen Fred, na zich verkleed te hebben, een half uur later zich weer aan Bell's huis vervoegde, ontmoette hij daar Mr. Hitchock, Bell's advocaat.

Het was een tamelijk oude man, die weinig sprak, maar wegens zijn nauwgezetheid en ijver een groot aantal cliënten had. Hij was zoo juist uit New-York aangekomen, en wachtte op Bell.

Fred begroette hem en sprak: ‘Nu, hoe staat het met de zaak, zal Bell nog lang moeten wachten eer zij vrij is?’

Hitchock antwoordde niet, maar verdiepte zich in de aanschouwing van een schilderij van Meissonnier.

Fred stampte met de voeten.

‘Waartoe toch deze vertraging? Volgens de wetten van ons land was Bell al tienmaal vrij. Wat hebben wij hier met Duitschland te maken?’

Hitchock bromde iets voor zich heen, wat hierop neerkwam, dat ieder zich met zijn eigen zaken bemoeien moest.

Fred gaf dus de poging, om iets uit dezen man te krijgen, ongeduldig op. Het was nu langzamerhand het uur geworden waarop Bell anders van haar yacht thuiskwam om visites te ontvangen, dus Hitchock en Fred bleven niet lang meer alleen. Sarah Ward, Bob Till en Westheim kwamen en men sprak over allerlei.

Westheim was geen vriend van Fred, want hij was Duitscher en Fred haatte alle Duitschers; bovendien deed hij al zijn best om in Bell's gunst te komen, en dit was een tweede reden om hem te haten.

Het gesprek nam dadelijk een andere wending, toen men Hitchock ontdekte, die in een zijkamertje zich teruggetrokken had, en Bell's scheiding kwam ter sprake. Was die zaak nu nog niet in orde? Wat was men in Europa toch langzaam!

‘Is het waar, dames,’ vroeg Westheim, ‘dat in Chicago de conducteurs aan het station uitroepen: “Voor heeren, die zich willen laten scheiden, 20 minuten oponthoud! En wie zich haast, kan, vóór de trein weggaat, opnieuw getrouwd zijn?” Zoo heeft men het mij althans verteld.’

Ieder lachte.

‘Jammer,’ voegde Westheim er bij, ‘dat de barones een slechten dunk van onze wetten krijgen zal.’

‘Mijn nicht is geen barones,’ riep Fred van uit denhoek waar hij stond, ‘mijn nicht is een Amerikaansche en wij in Amerika zijn plebejers. Dat is onze kracht, daarin ligt onze toekomst. Wij zijn kinderen des volks en mijn nicht zal een kind van het volk blijven.’

Bessie zuchtte diep en riep: ‘Nu wordt hij nog jaloersch op de Duitschers.’

Fred wierp haar een koelen blik toe en ging, tot Westheim gewend, voort: ‘Onze adel, dat zijn onze meisjes, onze vrouwen.’

Op hetzelfde oogenblik - Hitchock haalde al vol ongeduld zijn horloge te voorschijn - gebeurde er iets, dat aan het gesprek plotseling een einde maakte.

Uit den tuin dreunde een schot. Eenige dames stieten een angstkreet uit, maar tegelijkertijd werd de deur geopend en stond Bell in rijkleed, de revolver nog in de hand, voor hen.

Bell lachte. ‘Is iemand geschrikt?’ vroeg zij. ‘Ik zag in den tuin een eekhorentje en heb dat naar omlaag geschoten. Goedendag.’

De opgewektheid, waarmee zij het gezelschap begroette, had iets demonisch. In haar oogen straalde een ijskoude glans, iets van de wreedheid, waarmee ze zooeven het onschuldige dier had neergeschoten.

Nu merkte zij ook Bessie en Fred op.

‘Zoo, ben je daar weer?’ vroeg zij. ‘Hoe is het je gegaan?’

‘Er is niets met hem aan te vangen,’ fluisterde Bessie haar in het oor.

Fred zette een somber gezicht, maar zij kon zich heden niet om hem bekommeren, en ook Westheim was het niet vergund zijn hulde aan haar voeten te leggen, want plotseling riep zij uit: ‘Mijnheer Hitchock!’

Nauwelijks had zij hem bemerkt of zij snelde op hem toe. Het was, als bestond er voor haar op 't oogenblik geen ander wezen.

‘Brengt ge mij bericht?’ vroeg zij.

‘Ja!’ klonk het antwoord.

Er werd nu door de bedienden champagne en limonade gepresenteerd.

‘Kom mee,’ sprak zij, en ging hem voor naar een andere kamer.

‘Brengt ge me nu mijn vrijheid?’ vroeg zij.

Hitchock had op een stoel tegenover haar plaats genomen.

‘Neen, dat niet,’ antwoordde hij.

Bell ging toornig voort: ‘Nog altijd niet; hoelang zal ik nog moeten wachten?’

‘Begin met kalm te zijn,’ ging Hitchock voort. ‘Zoolang het noodig is, zult ge geduld moeten hebben. Ik breng u wel een ander bericht.’

‘Van hem?’

‘Ja, ik heb een brief van den heer Von Schöneck ontvangen. Hij heeft mij opgedragen u te vragen hem nog eens een persoonlijk onderhoud te willen toestaan. Als gij het toestaat, wil hij voor dit doel overkomen. Ik moet hem antwoorden of ge er toe bereid zijt, ja dan neen.’

Bell was bleek geworden en met moeite kwam het over hare lippen: ‘Wat wil hij?’

‘Dat heeft hij in zijn brief niet geschreven; ik vermoed dus, dat hij het u alleen wil zeggen.’

Bell stond op; ze was zichtbaar bewogen. Onrustig liep zij op en neer. Eindelijk bleef zij staan en sprak op barschen toon: ‘Schrijf hem, dat ik niets meer met hem te maken heb.’

Kalm was Hitchock op zijn stoel blijven zitten en sprak nu: ‘Daar denk ik niet aan.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat het beter is, dat hij komt en gij hem een onderhoud toestaat.’

Bell richtte zich hoog op en een trek van minachting kwam op haar gelaat, toen zij uitriep: ‘Nu begrijp ik het, hij heeft u gedreigd. Alleen met zijn toestemming is de scheiding mogelijk, en dit onderhoud is het loon, dat hij er voor verlangt?’

‘Neen,’ antwoordde Hitchock, altijd even kalm. ‘Als ge niet blind bent, dan weet ge evengoed als ik, dat hij er de man niet naar is om zoo te handelen. Van het begin van de zaak af heeft hij gewillig ieder offer voor u gebracht. De wet is op zijn kant. U hebt u van hem gescheiden, op eigen verlangen. “Moedwillige verlating” heet dat in Duitsch-

[p. 348]

land, en hij heeft het recht u terug te laten komen. Was hij geen Duitscher, maar een Amerikaan, dan zou hij wel verstandiger zijn. Dat alles weet ge; maar omdat ge hem niet vergeven wilt, houdt ge, of ge 't niet weet. Haat verblindt u.’

Terwijl Mr. Hitchock sprak, had Bell zich naar het raam gekeerd. Nu wendde zij zich om; haar gelaatsuitdrukking was onveranderd.

‘Ik verbied u, zoo tot mij te spreken,’ sprak zij bevelend.

Hitchock lachte. ‘Mij verbiedt ge niets, lieve Bell,’ antwoordde hij. ‘Ik was de vriend van je vader en handel nu in zijn plaats; ik ben volstrekt niet bang van je en daarom herhaal ik het: Ge moet aan de bede van je man gehoor geven, verstaat ge me: de bede!’

Hitchock legde op dit woord een bizonderen nadruk, opdat het in haar hart weerklank zou vinden; maar het had niet de uitwerking, die hij verlangd had, want ruw riep zij uit: ‘Hij komt dus als een smeekeling hier? Bedelen! En waarom?’

Hitchock stond op, en Bell dicht naderend sprak hij: ‘Bell, pas op, je bent hard en wreed tegenover de menschen geworden.

tentoonstelling te dusseldorp: paviljoen der verschillende spoorweg-directiën.

En toch, het geeft je niets. Je denkt je man te haten, je maakt je zelfs wijs, dat je hem veracht, maar, lieve Bell, ik zeg je, dat hij nog de eenige plaats in je hart inneemt, dat je hem nog bemint.’

‘Genoeg!’ viel zij hem doodsbleek in de rede. ‘Wie heeft dat gezegd?’

‘Dat zeggen mij, lieve Bell, de overdreven genoegens, waaraan ge je overgeeft, het gezelschap, waarmee ge je omringt. Het zijn allen dingen waar ge niet van houdt, evenmin als je vader. Bevredigt het leven je, dat geleidt? Neen, want dat is met jou aard onmogelijk. Je wilt op alle mogelijke wijzen afleiding zoeken, omdat je treurt om het verlorene.’

Hitchock zei niets meer; hij wachtte het antwoord af.

‘En al was het zoo,’ sprak zij eindelijk met bevende stem, ‘al hadt ge gelijk, en had ik hem nog niet kunnen vergeten, goed, dan hebt ge een weldaad gedaan, mij tot dat bewustzijn te brengen.’

Zij richtte zich hoog op en de woorden, die zij nu sprak, vielen neer als hamerslagen. ‘Ik ben zwak geweest, maar ik zal het niet meer zijn; en daarom wil ik hem ook niet meer zien, nooit meer! Wilt ge hem dat schrijven, Mr. Hitchock?’

‘Is dat uw laatste woord?’

‘Ja!’

Hitchock nam zijn hoed. ‘Vaarwel.’

Bell was alleen; zij trad naar het raam en volgde met haar blik de zich verwijderende gestalte.

Wat had die man toch gezegd?

Dat zij nog altijd haar man beminde, hoewel zij het niet weten wilde.

Zij sloot de oogen als voor een afgrond, die plotseling voor haar opdook. Als het eens waar was wat die man gezegd had! Maar het was niet waar; hij had haar maar schrik willen aanjagen. De man, die haar bedrogen had, haar, de trotsche miss Cookson, neen, dezen man kon zij slechts haten, en dat wilde zij ook.

Bell hoorde niet, dat de deur zacht achter haar openging, en dat haar naam gefluisterd werd.

Het was Fred, die vroeg: ‘Heeft Hitchock bericht van hem gebracht?’

‘Ja,’ sprak zij.

Hij kon uit haar toon van spreken niet opmaken, wat er in haar hart omging.

‘Je bent dus vrij?’

‘Nog niet, maar ik hoop het spoedig te worden.’

‘Bell,’ fluisterde hij, ‘je hebt me weggezonden, ik heb je wel begrepen.’

Zij had vooruit geweten, dat Bessie's liefde onbeantwoord zou blijven, en dat zij terug zouden komen, zooals ze gegaan waren. Nu begon hij opnieuw haar van zijn liefde te spreken.

‘Men zal op mij wachten,’ sprak zij kortaf, ‘laat ons dus naar binnen gaan.’

Maar hij hield haar terug.

‘Zeg, dat ik deze menschen mag wegzenden,’ sprak hij. ‘Zeg, dat zij nooit terug mogen komen. Laat ons samen zijn.’

Maar zij lette niet eens meer op hem en liep naar de deur. Hij volgde haar.

(Wordt vervolgd.)