De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

De hofhouding van den President van Frankrijk.
Met illustratiën.

Den 14den van de vorige maand heeft Frankrijk met groote praal weer zijn nationaal feest gevierd. Bij deze gelegenheid komt men er als van zelf toe zich de rij van mannen voor den geest te halen, die geroepen waren sedert het nu twee-en-dertig-jarig bestaan van de derde republiek de belangen van het land als staatsopperhoofd te leiden.

Thiers, de eerste president der derde Fransche republiek, bleef ook als hoofd van den Staat nog eerste Minister. Een bizonder vlijtig en arbeidzaam mensch, deed hij alles zelf - alles en nog wat, zouden we hier in Nederland zeggen. Als volksvertegenwoordiger gunde hij zich geen tijd. Hij werkte in zijn kabinet en leidde alle staatszaken, maar het publiek kreeg hem niet te zien, en van optreden in het openbaar was maar bij uitzondering sprake.

het elysée-paleis van den tuin uit gezien.

Onder zijn opvolger Mac-Mahon veranderde die toestand eenigszins, maar niet veel. Wel is waar kwam het den maarschalk niet in de gedachte zich aan zijn schrijftafel te zetten, om hier acht of tien uur te werken, maar hij hield zich bezig met het onderteekenen van de vele stukken, die inkwamen, en liet zijn ministers doen wat hij zelf eigenlijk verrichten moest. Voor 't overige evenwel was en bleef hij soldaat, die zich hoe minder hoe liever met de civiele zaken bemoeide.

Alle feestelijkheden en partijen, die hij met zijn tegenwoordigheid moest vereeren, boezemden hem den grootsten afkeer in. Onder de afgezanten en senatoren had hij vele vijanden, wat alleen toe te schrijven was aan de groote schuchterheid, die de maarschalk bij elke gelegenheid aan den dag legde en die hem slechts verliet als hij onder zijn soldaten was, troepen inspecteerde of zich met andere militaire zaken bezighield.

De derde president, Jules Grévy, haatte alle optreden in het openbaar, minder uit schuchterheid dan wel omdat hij zich tusschen zijn vier muren het aangenaamst gevoelde. Met hem kon het publiek dus al evenmin voeling krijgen als met zijn beide voorgangers.

Carnot vertoonde zich meermalen aan het publiek, maar was dan zoo deftig en correct, dat hij de Franschen niet voor zich innam.

Casimir Périer trad zoo spoedig af, dat men niet den tijd had hem te leeren kennen.

Voor Félix Faure bestond zijn ambt hoofdzakelijk in uiterlijk vertoon, en hij leefde steeds in een roes van partijen, feesten, bals, diners enz., zoodat hij onder de groote menigte de populairste president was.

Emil Loubet is wel de eerste president der derde repu-

[p. 341]

bliek, die zijn plichten als volksvertegenwoordiger met kalme nauwgezetheid waarneemt, die niet overdrijft en op die wijze de sympathie van alle kringen gewonnen heeft, zoodat

loubet.
de president decoreert een officier.

hij wel de eerste president zal zijn, die het Fransche volk na aan het hart ligt. Zijn kalme en toch vriendelijke waardigheid, waarmee hij bij feestelijke gelegenheden optreedt, heeft indruk gemaakt op de lieden, die eerst met Felix Faure dweepten.

Het gebeurde eens in het Odéon, weinige maanden vóór den dood van Faure, dat de president had laten weten, dat hij de komedie zou bezoeken. Om deze reden werd de voorstelling een half uur verschoven en nam eerst een aanvang toen op de tonen der Marsellaise en omgeven door een schaar soldaten en stedelijke gardisten de president zijn plaats had ingenomen.

Een halfjaar later kon men Loubet kalm en eenvoudig met vrouw en zoon in het Théatre Français zien verschijnen, zonder Marseillaise, zonder gardisten, zonder vooruit zijn komst aangekondigd te hebben en zonder daardoor stoornis in de voorstelling teweeg te brengen. Alle dagen kan men Loubet in de Champs-Elysées of in den tuin der Tuilerieën tegenkomen, waar hij met zijn zoon, een zijner secretarissen of een of anderen paleisbeambte wandelt, en de groeten van de voorbijgangers vriendelijk beantwoordt. Ook is het onder leiding zijner echtgenoote op het Elysée veel aangenamer en gezelliger geworden dan ten tijde van president Faure.

Het paleis der Fransche presidenten is niet mooier of grooter dan de woningen van honderden of zelfs duizenden rijke lieden te Parijs. Met zijn tuin beslaat het Elysée-paleis een groot vierkant, dat door de straten St. Honoré, Elysée, Marigni en Gabriël ingesloten wordt en door laatstgenoemde straat in directe verbinding staat met de Avenue des Champs Elysées, de prachtigste straat der wereld. De voorkant van het paleis ligt aan de nauwe en niet majestueuze Rue St. Honoré, terwijl de tuin aan de Avenue Gabriël grenst.

Eerst sedert eenige jaren is er een mooie poort in den tuinmuur gebroken, waardoor de president in de gelegenheid gekomen is ook van deze zijde zijn paleis te betreden of te verlaten. Deze ingang wordt evenwel bij officieele gelegenheden niet gebruikt, daar de rijtuigen der genoodigden door een poort in de Avenue Marigni in een voorhof komen, van waaruit een statige en breede trap naar de ontvangkamers op de eerste verdieping leidt. Een bizonder aantrekkelijk beeld vormt dit binnenhof op dagen van groote recepties, of als de ministers op het Elysée komen vergaderen en hun elegante equipages in den voorhof op hen wachten. De zalen in het Elysée zijn rijk en voornaam, maar niet met bijzondere pracht ingericht, en ook in omvang zijn zij minder dan vele andere Parijsche salons.

Een groote aantrekkelijkheid van het Elysée-paleis is de heerlijke, met honderdjarige reuzenboomen beplante tuin, waarin de president zoowel als zijn echtgenoote hun intiemere zomerrecepties en garden-parties geven.

Wie niet tot deze feestelijkheden toegelaten wordt, kan zich er mee tevredenstellen de gasten te zien komen of den president en zijn hofstoet te zien uitrijden. Het laatste geschiedt

mevr. loubet. loubet.
ontvangst van gasten in den tuin van het elysée.

bij officieele gelegenheden; dan begeeft president Loubet zich op weg, voorafgegaan door een voorrijder en omringd van generaals in schitterende uniformen, met postillons op de equipages, met lakeien en dienaars en soldaten van de republikeinsche garde, en is het een geschitter en geflikker, dat de oogen den toeschouwers er pijn van doen. En in al die pracht ziet president Loubet er zelf zoo eenvoudig en kalm uit, dat men den hartewensch van zijn voorgangers, die absoluut een mooie uniform hebben en den zwarten rok wilden afleggen, kan begrijpen. Intusschen is de kleeding nog altijd de zwarte rok, en de natuurlijke welwillendheid, waarmee president Loubet zijn feestreden houdt, officieren decoreert en vreemde diplomaten en potentaten ontvangt, staat den president eener republiek wellicht beter dan de door Felix Faure uitgedachte, met goudborduursel overladen rok gedaan zou hebben. President Faure, die een groot en statig man was, had de schitterende uniform wellicht zeer goed gestaan, maar Thiers, Grévy en Loubet hadden hoogstwaarschijnlijk in zulk een kleeding er eer comisch dan verheven uitgezien.