De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

[p. 329]

Miss Cookson uit New-York.
Roman uit het Duitsch van Heinrich Lee.
(Vervolg van blz. 328.)

Zij sprak lang met hem, totdat hij ten slotte begreep, dat een huwelijk de eenig mogelijke uitweg was; maar toch verzette hij zich nog. ‘Wat je mij aanraadt, Otti, is een zaak. Je wilt dat ik mij gewoonweg verkoop. Mijzelf, mijn positie, mijn naam. Wij beiden zullen niet sentimenteel zijn, maar handelszaken doen, daarenboven nog met den naam van mijn geslacht - neen, Otti,

oogsttijd. Naar de schilderij van Camille Bellanger. (Zie blz. 331.)

heusch, dat gaat niet.’

Het scheen haar toe of hij een vreemde was; nooit had zij gedacht dat hij zoo overdreven fijngevoelig zou zijn.

‘De naam van je geslacht is je dierbaar. Maar als je arm bent en je moet armoedig leven, zult je hem dan, tenminste in de oogen van onze kringen, minder blootstellen?’

Hij mompelde voor zich heen: ‘Omdat wij nu eenmaal de slaven van onzen stand zijn.’

‘Kies dus,’ sprak zij heftig, ‘je ondergang of een vrouw.’

Somber keek hij voor zich uit. ‘Het is de eenige uitweg,’ mompelde hij eindelijk. ‘Trouwen en rijk. En toch gaat het niet.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat ik zoo'n meisje niet ken. Om de goudvischjes in onze kringen heb ik mij nooit bekommerd. Bovendien, het is nu zomer. Vóór wij weer bij elkaar komen, gaan er nog maanden voorbij, en wie zegt mij, dat het mij dan nog gelukken zal, al zou ik ook willen? Welk meisje, welk rijk meisje, want van zulk een kan alleen sprake zijn, zal mij zoo beschouwen als jij? Jij ziet mij met zulke heel verschillende oogen aan dan anderen, omdat jij me liefhebt. - Of weet jij er misschien een?’

Of zij zoo'n meisje wist? Het duister, dat hen beiden omgaf, werd als door een bliksemstraal verlicht.

Bell.

Maar zij had een belofte afgelegd, een heilige belofte.

Onzin, dat was een gril van Bell, en hier stond zijn redding op het spel.

‘Ja, Herwarth,’ zei zij na een pauze, ‘ik weet zoo'n meisje voor je.’

‘Ken ik ze?’

‘Het is mijn vriendin Bell!’

‘Bell? Miss Cookson?’

Hij luisterde naar haar en vernam, dat miss Cookson niet het arme meisje was, zooals zij aan de wereld en ook aan hem was voorgesteld geworden, maar een dollarkoningin. Hij hoorde van de beweegredenen, die er haar toe geleid hadden zoo te handelen, en hij hoorde van de belofte, die Ottilie haar gedaan had. De heele geschiedenis had veel van een roman, maar toch kon hij het zich van de zijde van miss Cookson best begrijpen.

Deze miss Cookson was dus millionaire, en wel een honderdvoudige. Eene verkleede prinses, en zij was voor hem een nul geweest, nog minder dan een nul. Zoover hij haar gadegeslagen had, had zij hem slechts antipathie ingeboezemd. Met haar geleerdheid, met haar boeken had zij voor een vrouwelijke professor kunnen doorgaan; maar toen dacht hij weer aan dien morgen in de duinen, toen was zij een echte sportdame.

Deze ontdekking kwam werkelijk al te plotseling.

‘Ge zegt,’ onderbrak hij de stilte, ‘dat het haar geheim moest blijven, en dat zij zich op je stilzwijgendheid verlaten heeft; en toch hebt ge haar aan mij verraden. Voel je dan niet welk onrecht je haar daarmee hebt aangedaan?’

‘Herwarth,’ fluisterde zij, ‘ik doe het voor jou.’

‘Voor mij?’ Op dit oogenblik was haar toegenegenheid hem niet aangenaam. ‘En denk je heusch, dat ik van je mededeeling gebruik kan maken? Zij vermoedt niets en ik zou haar bedriegen?’

‘Noem het zoo niet,’ viel zij hem heftig, in de rede. ‘Wat zij je geeft is slechts haar geld. Wat gij haar geeft, dat zijt ge zelf. Wie wordt er dus eigenlijk bij die zaak bedrogen - zij of jij?’

‘Ge spreekt alleen van mij en niet van haar; je doet alsof ik maar had toe te grijpen. Aangenomen nog dat ik

[p. 330]

bereid was je raad te volgen, wie zegt dan nog dat ze me hebben wil?’

Wat een vraag! Als hij een vrouwelijk wezen wilde behagen, gelukte het hem ook. Bell zou hem evenmin weerstaan als ieder ander meisje. Hij moest zijn kans met eenige energie waarnemen.

‘Maar ik bemin haar niet,’ sprak hij heftig, ‘en ook zij stoot me af; ik zal haar ook nooit kunnen liefhebben.’

‘Dat hoeft ook niet, ge moet haar alleen trouwen, Herwarth,’ en haar stem ging tot fluisteren over toen zij sprak: ‘Als het anders was, zou ik ze je ook niet gunnen.’

De vloed kwam op. Zonder dat zij het bemerkten, kwamen de golven al nader en nader en overstroomden reeds hun voeten. In de restaurants aan het strand werden de lichten uitgedoofd, en het werd leeg en eenzaam om hen heen.

‘Het is laat,’ sprak hij schor, ‘laat ons naar huis gaan.’

Toen zij thuiskwamen had de geheimraad zich reeds te bed begeven. Zij hadden afgesproken hem voorloopig van de toedracht der zaak onkundig te laten, een gedachte die van Ottilie uitging en door Herwarth werd goedgekeurd.

Bell zat onder de veranda te lezen. Ottilie begroette haar alsof er niets gebeurd was, terwijl Herwarth spoedig afscheidnam en zich naar zijn kamer begaf.

Zonder licht aan te steken ging hij naar het raam en keek naar buiten in den door de maan beschenen tuin. Ottilie had gelijk, hij moest kiezen; zijn ondergang of - dat huwelijk. Het was voor hem het eenige reddingsmiddel en toch bleef hij het als bedrog beschouwen.

Ottilie noemde zich haar vriendin en schrikte er niet van terug. Waarom zou hij dus meer bedenkingen maken? Miss Cookson zijn vrouw!

IV.

‘Ik kan niet meer uit hen wijs worden,’ zei in den loop van de volgende week de geheimraad op zekeren dag tot Ottilie, toen deze hem in zijn tent gezelschap hield; ‘als ik Herwarth niet zoo goed kende, zou ik zeggen dat hij verliefd werd op Bell en zij op hem.’

Westheim had hen gisteren, toen men elkaar ontmoette, verteld van een mooie wandeling in de duinen, waarvan hij zoo juist terugkwam. De tocht was nogal vermoeiend en werd daarom alleen door heeren ondernomen.

‘Ik wed,’ zei Ottilie op zekeren morgen aan het ontbijt, terwijl zij Herwarth een door niemand opgemerkten blik toewierp, ‘dat Bell ook wel lust in dien tocht heeft.’

‘Natuurlijk,’ antwoordde deze.

Er werd dus een afspraak gemaakt dat Ottilie, die tegen de vermoeienis opzag, bij den geheimraad zou blijven, terwijl Herwarth Bell permissie vroeg om haar te mogen vergezellen. Dadelijk na het lunch waren beiden op pad gegaan.

Inderdaad scheen Herwarth zijn tegenzin tegen miss Cookson geheel overwonnen te hebben, en dat was klaarblijkelijk het werk van Ottilie. Had hij zich vroeger dikwijls met Herwarth afgezonderd, nu was zij plotseling een modelechtgenoote geworden, die zelfs eenigszins jaloersch op haar logée was. Bell had zich nu reeds genoeg opgeofferd, meende zij, en hoewel Bell liever haar plaats niet afstond, verlangde Ottilie plotseling haar recht.

Zoo waren dus de rollen omgewisseld, en als Herwarth in 't vervolg met een der dames wandelingen maakte, dan was het niet met Ottilie, maar met Bell. Zij wandelden langs het strand, op de duinen, over de heiden, en als zij dan terugkwamen, kreeg men den indruk, dat zij zich goed geamuseerd hadden. Ook iemand, die minder scherpziend was dan de geheimraad, kon dit niet ontgaan.

‘En als het eens zoo was?’ antwoordde Ottilie op een opmerking van haar man.

‘Otti, nu begrijp ik je. En als Herwarth haar krijgt, dan is dat jou werk. Zie je, ik had altijd gedacht dat je hem aan geen ander gundet.’

Toch deed het hem pleizier.

‘Otti,’ ging hij na een poosje voort, ‘heb je ook je beloften omtrent haar gehouden?’

‘Stellig,’ antwoordde zij kalm.

Het was een mooie, zonnige dag. Uit het Noorden woei een verkoelend windje, zoodat het heerlijk was om te loopen. Bell en Herwarth waren tot op grooten afstand de eenige wandelaars en liepen naast elkaar voort. Als het pad erg smal werd, liep Bell vooruit en dan zag hij haar slanke, lenige, maar toch krachtige gestalte vóór zich. Zij droeg heden een korte, grijze japon van lodenstof en een eenvoudigen aan één kant omgeslagen hoed, onder welken de bruine krulletjes in haar hals afvielen. Haar gang was als muziek, zoo gelijkmatig en vol gratie. Met de linkerhand hield zij haar hoed vast, terwijl zij met de rechterhand op haar parasol steunde.

Hij vroeg zich af waar vroeger zijn oogen gezeten hadden, dat hij al die bekoorlijkheden nu pas ontdekte. Haar gelaat met de verstandige, bruine oogen was bepaald interessant. Dikwijls, als hij met haar sprak, kreeg het een vreemde uitdrukking, die het merkbaar verfraaide, en dat alles had hij vroeger nooit gezien.

Bedroog hij haar dus wel? Begon zij niet in zijn smaak te vallen, van dag tot dag meer, niet alleen in haar uiterlijk, maar ook om haar verstand, haar eenvoud? Wat hem eerst van haar afgestooten had, trok hem nu aan.

En toch - hij bedroog haar, evenals Ottilie haar bedroog. Ook tot deze laatste was zijn innerlijke verhouding anders geworden; hij stelde haar aansprakelijk voor het schandelijk bedrog, waarmee hij zich ophield; zij had hem er toe gebracht, en hoe meer Bell in zijn oogen won, des te meer ging Ottilie verliezen. Hij was al van plan geweest plotseling te vertrekken om aan dit spel van leugen en bedrog een einde te maken, maar hij kon niet meer; dit meisje had hem geboeid; zij zou dit ook gedaan hebben als hij nog rijk geweest was en zij arm. Hij was ook al van plan geweest haar de waarheid te zeggen, zonder eenige terughoudendheid, maar op het juiste oogenblik wilde het hem niet over de lippen; niet uit vrees dat zijn spel dan verloren zou zijn, maar uit schaamte voor haar. Het eenige, dat hij zich kon wenschen, was dat deze tijd van samenzijn nooit een eind nam, dat het blijven kon zooals het was.

Nog altijd werd de weg niet breeder. Zij kwamen nu langs vijvers en weiden; heel in de verte schemerden de roode daken van kleine huizen; het was het dorp.

Bell sprak niet. Zij dacht aan Fred Bennet als aan een trouwen broeder. Zijn liefde voor haar moest hij vergeten, want nu voelde zij het duidelijk, dat zij hem nooit zou kunnen beminnen. Nooit!

Over de velden vlogen de bijen en het was haar als fluisterden die haar toe, dat zij geen uitzondering zou zijn, maar ook éénmaal de liefde zou leeren kennen. Zelfs was het haar of zij met geweld haar iets in 't geopend hart hadden gelegd, een zaadkorrel, die, zonder dat zij het zichzelve bewust was, langzaam ontkiemde. Maar zij wilde zich hiervan geen rekenschap geven, niet weten wat het was, niet denken. Maar als zij alleen was kon zij niet nalaten toch aan hèm te denken; vooral over zijn veranderde houding. Achteloos was hij haar de eerste dagen voorbijgegaan en nu vergezelde hij haar dagelijks alleen op haar wandelingen. Hoe was dat gekomen? Was er eigenlijk maar niet één afdoend antwoord hierop? Omdat zij in zijn smaak viel. Maar waarom dorst hij het haar niet te bekennen? Zij had het niet kunnen gelooven, dat zij zonder haar geld - Fred uitgezonderd - aan een man behagen kon. Nu mocht zij het

[p. 331]

wel gelooven, en zij was er eenigszins trotsch op. Was zij al niet begonnen zichzelve in den spiegel te bekijken? Ottilie had haar gezegd, dat zij veel te ouderwetsch gekapt was, en had zij zich niet voor zichzelve geschaamd, dan had zij zich misschien wel op dezelfde wijze als Ottilie gekapt. Wat beviel hem in haar? Maar dan moest zij zich ook afvragen: Wat beviel haar in hem?

Na eenigen tijd zoo in gepeins te zijn voortgeloopen, sprak hij, toen hij weer naast haar liep: ‘Nog tien minuten en dan zijn wij er. Bent u niet moe, miss Bell?’

Hij noemde haar reeds bij haar voornaam; sedert wanneer? Hij wist het niet. Hij had het waarschijnlijk Ottilie en haar man nagezegd. Bell evenwel wist, toen zij op zekeren avond aan het strand naar het ondergaan der zon hadden staan kijken, was het voor het eerst over zijn lippen gekomen. Zonder haar antwoord af te wachten bood hij haar zijn arm aan, en onwillekeurig legde zij den hare erin. Zoo kwamen zij het dorp binnen. In den tuin van een café dronken zij koffie en onder vroolijk gepraat vulde Bell de kopjes. Hij stelde zich voor dat het priëel, waarin zij zaten, een mooie ontbijtkamer was en bij zijn huis hoorde, en deze fijne, blanke handen die zijner vrouw waren.

‘Hoeveel klontjes suiker?’ vroeg zij.

‘Anders neem ik er maar een, miss Bell, maar als gij ze mij met uw mooie vingertjes geven wilt, dan hoe meer hoe liever.’

Hij schertste, maar toch was het hem ernst. Zij bloosde en antwoordde: ‘Zoo moet ge niet tot mij spreken.’

Hij vatte haar hand en kuste die.

‘Bell!’ kwam het met geweld over zijn lippen. Hij voelde dat hij deze gelegenheid moest waarnemen, en was zich bewust, dat hij de comedie, die hij spelen moest, eenigszins geloofwaardig moest maken en toch nog een achterdeurtje voor zichzelven openhouden. Dus fluisterde hij: ‘Bell, waarom zijt ge een arm meisje, waarom kan ik je niet vragen mijn vrouw te worden?’

Hij trok haar naast zich op de bank, legde den arm om haar heen en fluisterde haar naam. Zijn stem was week en teer en het klonk haar als muziek in de ooren.

Plotseling rukte zij zich los. Angst en schrik waren op haar gelaat te lezen.

‘Laat mij gaan! Laat mij gaan!’ kreet zij.

Met geweld poogde hij haar terug te houden, maar zij wrong zich los. Zij snelde heen, den tuin door en de straat op; steeds verder vluchtte zij langs den weg, dien zij gekomen waren. Hij keek haar na, als verlamd, zonder te beproeven haar te volgen.

Ottilie zat in den burcht; zij was alleen en de geheimraad sliep in de tent. Zij had haar roode parasol boven zich uitgezet en was in een zalig nietsdoen verzonken.

‘Ottilie,’ klonk het haar plotseling in het oor.

Vóór haar stond Bell - verhit, maar doodsbleek.

Dadelijk begreep zij wat er gebeurd was en ook hoe zij te handelen had.

‘Wat is je overkomen? Ben je daar al terug? Waar is Herwarth?’ vroeg zij in de grootste verbazing.

‘Ottilie, je hebt mijn geheim aan hem verraden!’

‘Wat bedoel je? Ik begrijp je niet.’

Zij speelde haar rol zoo voortreffelijk, met zooveel overtuiging, dat Bell sprakeloos staan bleef. Ten slotte klonk het zacht en bijna plechtig: ‘Ottilie, hij heeft mij gezegd, dat hij mij liefheeft. Kijk mij aan, hebt je hem mijn geheim verraden?’

En kalm antwoordde Ottilie: ‘Nu begrijp ik je pas. - Neen! Ik heb hem niets verraden.’

Tegen den avond keerde ook Herwarth terug. De beide dames hadden zich middelerwijl met den geheimraad naar huis begeven. Terwijl Bell met hem in gesprek was, was Ottilie in den tuin; zij snelde den huiswaartskeerende tegemoet en riep hem zacht toe: ‘Je hebt haar gewonnen!’

Het was hem als had hij een sluipmoord begaan.

Toen kwam ook Bell uit de deur, met een gelukkig lachje op het gelaat.

‘Nu heb ik je aan hem verraden!’ riep Ottilie lachend.

Zij vlijde zich in zijn armen. Zij waren verloofd.

V.

Acht dagen later keerde men naar Berlijn terug.

Bell was van plan voor korten tijd naar Amerika te gaan om daar persoonlijk haar zaken te regelen; maar Herwarth wilde niet van haar scheiden, en bovendien had zij in New-York een uitstekenden advocaat, een ouden vriend van haar vader, Mr. Hitchock, die alles in orde kon brengen. Het huwelijk zou in den winter plaats hebben. Mogelijk zou het wel later worden, daar Herwarth, bij zijn huwelijk met een vreemde, in zijn ambt de toestemming noodig had van den keizer, wat niet snel in zijn werk ging.

Bell woonde gedurende dien tijd bij de Von Angerns, waar de verloofden elkaar dagelijks zagen. Met de Kerstvacantie kwam ook Karla. Zij was een aardig meisje, nog half een kind en geleek veel op Herwarth.

Reeds vóór zij met haar kennismaakte, was Bell al met haar schoonzusje ingenomen, daar zij in haar brieven altijd met evenveel liefde over Herwarth sprak. Bij de persoonlijke kennismaking hadden zij elkaar als zusters liefgekregen, en toen het afscheid kwam, scheidde Karla met tranen van Bell, die zij vóór de bruiloft niet terug zou zien. Iedereen wenschte Herwarth met zijn rijke, mooie, lieve bruid geluk.

(Wordt vervolgd.)