De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

Miss Cookson uit New-York.
Roman uit het Duitsch van Heinrich Lee.
(Vervolg van blz. 316.)

III.

Den volgenden morgen was het mooi, helder weer. Er woei evenwel nog steeds een westenwind, en de branding was hevig.

Terwijl de geheimraad zich, door Frans ondersteund, uit zijn rolstoel in de gehuurde strandtent liet brengen, gingen Herwarth en de beide dames baden.

Er waren op 't oogenblik maar weinig dames, die zich met den sterken golfslag in het water waagden. Als reusachtige witte rossen kwamen de golven aanstormen, om hoog opborrelend op het zand neer te kletsen. Ottilie deed als de andere dames; om niet omgetrokken te worden, ging zij plat op het zand liggen, en onder vroolijke uitroepen liet zij de golven over zich heenkomen. Slechts één van haar waagde zich verder. Haar slanke gestalte door een lichtroode tricot omspannen, was zij spoedig door de golven begraven, en kwam zij, met armen als van staal het element klievend, spoedig als een waternimf op de witte kammen weer te voorschijn.

‘Bell!’ riep Ottilie haar ontsteld vanaf het strand toe; maar Bell luisterde niet. Alleen haar opgewekt, blozend gelaat, dat tusschen de golven te voorschijn kwam, scheen te zeggen, dat men zich over haar niet ongerust behoefde te maken. In het zwemmen, evenals in alle andere lichaamsoefeningen was zij een baasje en een echte dochter van haar land.

Boven op de duinen, op den voorgeschreven afstand, stonden eenige heeren te kijken; ook Herwarth was bij hen. Hij kwam van het heerenstrand, was met baden klaar, en stond zooals gewoonlijk hier op Ottilie te wachten. Op dezen afstand kon hij Bell's gelaat niet onderscheiden, maar hij voelde als bij instinct wie deze zwemster was; het gedrag van deze dame was werkelijk onuitstaanbaar.

Op de wandelplaats, bij den paal die het damesstrand afbakende, ging hij de beide dames te gemoet. Zooals iederen morgen, had hij voor, Ottilie een roos meegebracht.

‘Ik dank je,’ sprak zij; ‘het was heerlijk. Jammer, dat ge Bell niet gezien hebt.’

‘Ik heb miss Cookson gezien,’ antwoordde hij.

Bell bloosde.

Dadelijk evenwel had hij spijt van zijn antwoord, want Bell vroeg:

‘Hoe is dat mogelijk?’

Ottilie stelde haar evenwel spoedig gerust door te zeggen: ‘Hij bedoelt vanaf de duinen, en dan zijn wij niet grooter dan speldekoppen.’

Gisteravond reeds had Herwarth den ongunstigen indruk, dien Bell op hem maakte, niet onder stoelen of banken gestoken, zoodat Ottilie had moeten zeggen: ‘Wees om mij te pleizieren tenminste beleefd tegen haar, zij is in alle geval onze gast.’

Zij bemerkte den onvriendelijken toon, waarmee hij haar aansprak, en dien ook Bell niet ontgaan kon, en wilde tenminste erger voorkomen.

‘Je maakt Bell niet eens een complimentje!’ sprak ze lachend.

‘Ik geloof, dat een dame, die zooveel moed bezit als miss Cookson, daar ook niet den minsten prijs op stelt.’

[p. 327]

Bell scheen van het uitdagende, dat in zijn woorden lag, niets te merken, althans zij antwoordde eenvoudig en argeloos:

‘Daar hebt ge wel gelijk in.’

Nu eerst zag men, welke verwoestingen de storm had aangericht. De in het zand gebouwde burchten, met hun bonte vlaggen, waren als weggevaagd, en de voormalige bezitters, heeren, dames en kinderen, waren in het zweet huns aanschijns bezig, de schade te herstellen.

‘Nu wij met ons drieën zijn, en voldoende werkkrachten hebben, bouwen wij ook een burcht,’ sprak Ottilie.

Bell maakte de bedenking, dat de geheimraad dan zoo'n langen tijd alleen zou zijn, maar ook daarvoor wist men raad: de burcht zou zoo dicht mogelijk bij den ingang van de tent verrijzen. Den volgenden middag was hij reeds klaar; er liep een ronde wal omheen, en in het midden verhief zich een heuvel, met een daarin gestoken vlaggestok, waaraan een vlag wapperde met het door Ottilie zelf verzonnen opschrift: ‘In het vergenoegde klaverblad van vier’.

De dagen gingen in kalme gelijkmatigheid voorbij. In den voormiddag ging men baden, wandelde op het plankier, zat in den burcht, en hoorde de Kurmuziek aan, ging dan eten, om later in een schaduwrijke kamer een dutje te doen; in den namiddag liep men in de duinen of maakte kleine uitstapjes in den omtrek, en 's avonds ging men naar het Kurhaus, naar het concert, of naar het strandpaviljoen, waar een zigeunerkapel zich liet hooren.

Slechts aan de bals, die iederen Woensdag gegeven werden, nam men geen deel. Ottilie hield niet veel van dansen, en ook Bell was geen liefhebster, hoewel de heer Westheim, toen hij op een reunie-avond in rok en witte das de dames in den tuin ontmoette, ontroostbaar was over het niet in de balzaal verschijnen der ‘gnädige Frau’ en ‘gnädiges Fraülein’.

Dikwijls maakten Ottilie en Herwarth hun wandelingen en uitstapjes ook alleen en bleef Bell bij den geheimraad om hem voor te lezen. Eerst wilde deze dit offer niet aannemen, maar Bell wist hem te overtuigen, dat het voor haar geen opoffering was, want zij was zelve een hartstochtelijk lezeres, en wel voornamelijk van wetenschappelijke werken. Wat zij nu las en in haar kleinen koffer had meegebracht, waren de studiën der sociologie van Spencer. Ook voor den geheimraad was het een lievelingswerk. Hun gevoel had hen niet bedrogen, beiden waren goede vrienden geworden.

‘Ik geloof, miss Bell,’ sprak op zekeren middag de geheimraad, toen zij weer te zamen in een tent zaten te lezen, ‘dat de natuur zich omtrent u vergist heeft. Ge hadt een man moeten worden.’

‘Daar hebt u geen ongelijk aan,’ sprak Bell ernstig, als had zij bij zichzelve dit ook al eens bedacht.

‘Leg nu het boek eens weg en vertel mij eens 't een en ander over je zelve. Zijt ge nu gelukkig?’

‘Ik wenschte,’ sprak zij, ‘dat het altijd zoo blijven kon als nu.’

‘Hebt ge geen verlangen naar je vaderland, naar menschen, die ge daar achtergelaten hebt?’

Zij schudde het hoofd, maar hield plotseling op, zeggende: ‘Ja, mogelijk naar een.’

‘Wie is het?’

‘Een neef van mij, Fred Bennet; wij waren in onze jeugd speelkameraden. Ik weet dat hij het eerlijk met mij meent. Hij bemint mij en zou mij ook liefhebben, al was ik arm; mijn rijkdom hindert hem misschien nog meer dan mij.’

‘Ge wilt daarmee zeggen, dat hij je had willen trouwen.’

‘Ja!’

‘Als ge van zijn oprechte liefde overtuigd bent, waarom neemt ge hem dan niet?’

‘Omdat ik slechts zijn vriendin zijn kan, daar ik hem niet bemin.’

‘Hebt ge al eens een man liefgehad?’

‘Neen.’

‘Dan zal ook voor u het uur aanbreken, dat in het leven van iedere vrouw voorkomt.’

‘Dat zal nooit aanbreken,’ antwoordde zij met vaste, bijna harde stem, ‘nooit!’

Hij merkte dat het gesprek haar onaangenaam werd, en daarom sprak hij:

‘Als ge het goedvindt, miss Bell, moesten we onze lectuur maar voortzetten.’

En Bell las verder. Na een poosje evenwel hield zij op, want zij zag dat Von Angern in slaap gevallen was, wat tegenwoordig meermalen gebeurde.

Bell liet het boek in den schoot vallen en zag naar buiten naar het bonte gewemel aan het strand en de donkere, kalme zee.

Als een uitgestrekte woestijn lag die voor haar, want er was geen zeil te zien. De sterke branding maakte het aanleggen niet alleen van groote schepen, maar ook van de kleine booten hier aan het strand onmogelijk. Slechts op zeer stille dagen, als er volstrekt geen wind was, kwamen de schippers met hun booten van de punt van het eiland.

Zij was met haar gedachten met zichzelve bezig.

‘Dan zal ook voor u het uur aanbreken, dat in het leven van iedere vrouw voorkomt,’ klonk het haar nog in de ooren.

Het was haar, als moest zij bij deze woorden aan een zeker manspersoon denken.

Als haar anders de heeren naderden, was het om hun hulde aan haar voeten te leggen. Hij evenwel bleef kalm voor haar staan, rechtop, koel en trotsch. Hij nam nauwelijks notitie van haar. Ottilie had hem liefgehad; misschien beminde zij hem nog, zonder dat zij het zelve wist.

Hij behandelde haar met beleefdheid, maar in die beleefdheid lag hoogmoed, hoogmoed tegenover de vrouw van plebejische afkomst, en toch moest zij erkennen, dat die hoogmoed hem goed stond.

Als hij eens wist, wie zij was. Zij lachte bitter. Misschien zou hij dien hoogmoed dau terzijde zetten, misschien zou hij dan worden als die anderen.

Ottilie had haar plechtig gezworen te zullen zwijgen, en zoo was het goed, nooit zou hij omtrent haar de waarheid vernemen.

In het naastbijzijnde muziekpaviljoen begon juist het namiddagconcert, en dat stoorde Bell in haar overpeinzingen, zoodat zij zich weer in haar boek verdiepte.

Een kwartier later kwamen Ottilie en Herwarth van hun wandeling terug. Zij waren in een naburig dorp geweest om een beroemd Hunnebed te zien, en op den terugweg kwamen zij langs huis.

‘Ik kon wel eens even zien of de post en de couranten er al zijn,’ sprak Herwarth. Dit zeggende, ging hij in huis en Ottilie bleef voor de tuinpoort staan wachten.

Het viel haar op, dat hij zoo lang wegbleef.

Eindelijk kwam hij.

‘Wat is er?’ riep zij hem toe, geschrikt van zijn aanblik.

Hij zag zeer bleek. ‘Niets van beteekenis,’ zei hij op zulk een kalmen toon, dat Ottilie weer gerustgesteld was ‘Dienstzaken. Ik moet heden nog naar Berlijn terug.’

Ottilie schrikte. ‘Gij wilt ons verlaten?’

‘Ja, maar binnen een paar dagen ben ik weer terug.’

Iets dergelijks was in zijn ambt niets ongewoons; Ottilie wist dat heel goed, maar niettemin vond zij de stoornis vervelend.

‘Dienst is dienst,’ zei de geheimraad, toen hij het nieuws vernam. Toch viel het hem op, dat Herwarth niet, zooals het anders zijn gewoonte was, hem meer ervan vertelde; maar juist daarom vroeg hij niet verder.

Laat in den avond vertrok Herwarth, om in Hamburg, den volgenden morgen een vroegtrein te kunnen hebben.

‘Was hij maar weer hier,’ zei den volgenden dag Ottili toen zij met Bell ging baden, ‘vindt je ook niet?’

[p. 328]

Met een plotselinge beweging van het hoofd zag Bell haar aan en bloosde.

‘Je zegt niets,’ sprak Ottilie lachend, ‘en je bloost; dan ben je ten slotte toch nog verliefd op hem.’

Zij zei het op schertsenden toon, maar Bell voelde haar hart sneller kloppen.

‘Laat dat,’ sprak zij kortaf, en trachtte haar stem zooveel mogelijk kalm te doen klinken.

Maar Ottilie begon opnieuw te klagen. Zij vond het leven hier, zonder Herwarth, vervelend. Nu zat men, als men van het baden thuiskwam, den geheelen dag in de tent. Westheim kon hem niet vervangen. Amusant was het evenwel zooals deze zich tegenover Bell gedroeg. Zoodra hij haar naam op de Kurlijst gezien had, had hij zich tot den geheimraad gewend, met de woorden:

‘Cookson? Cookson, uit New-York? Ik ken dien naam van de beurs; de groote salpeterkoning heette Cookson. Is de Amerikaansche dame aan hem verwant?’

De geheimraad had Westheim het tegendeel verzekerd. ‘Jammer,’ sprak hij. Een bloedverwant van den salpeter-millionair was een goede partij voor hem geweest. Sedert dien tijd was Bell van zijn hulde verzekerd.

Bell betrapte er zichzelve op, dat zij meermalen aan den afwezige dacht, dan bijv. aan Fred. Maar waarom herinnerde Ottilie haar ook onophoudelijk aan hem? Hij was nu al vier dagen weg, zonder een enkel teeken van leven te geven, en Ottilie begon zich werkelijk ongerust over hem te maken.

Eindelijk, op den vijfden dag, kwam er een telegram, dat zijn aankomst meldde, en 's avonds kwam hij zelf.

‘Ben je ziek? Je ziet er lijdend uit,’ sprak Ottilie, zoodra zij hem begroet had. Bell vond dat Ottilie gelijk had, maar Herwarth verklaarde een vermoeiende reis gehad te hebben; de dienstzaken waren nu afgeloopen.

Het was een heldere, mooie avond; de maan scheen, en na het eten had Ottilie nog lust in een wandeling langs het strand.

‘Ik blijf bij u,’ sprak Bell tot den geheimraad.

Het was tevergeefs haar te bewegen mee te gaan. Toen Herwarth plotseling voor haar stond, had zij weer het onstuimige kloppen van haar hart gevoeld. Zij wilde zoo min mogelijk in zijn gezelschap zijn.

‘Ottilie en Herwarth gingen dus alleen. Niettegenstaande het late uur heerschte er aan het strand een opgewekte drukte. De heerlijke frissche lucht lokte de wandelaars steeds verder. Ook Ottilie en Herwarth volgden den stroom.

Plotseling, op een eenzame plaats, bleef Herwarth staan.

‘Ik moet je iets zeggen,’ sprak hij op heeschen toon.

Zijn gezicht was vaalbleek geworden, zoodat Ottilie schrikte.

‘Je hebt gedacht, dat ik voor dienstzaken naar Berlijn was; dat was maar een voorwendsel. - Ik ben geruïneerd, Ottilie, ik ben een bedelaar.’

‘Hoe? Wat zeg je?’ riep zij ontsteld.

Inderdaad was hij een geruïneerd man.

Hoe het gekomen was? Wel, heel eenvoudig: Hij had zijn vermogen gedeponeerd bij een bekende bankiersfirma te Berlijn, die als zeer solide bekend stond. De beide firmanten hadden evenwel zeer gewaagde speculatiën gedaan, en toen was de bom losgebarsten. De een had zich op zijn kantoor doodgeschoten, de ander was gevlucht. Zoo had hij het in de courant gelezen, en daarop was hij naar Berlijn gegaan. Daar was het geheele courantenbericht waar gebleken.

Waarom was hij eigenlijk nog teruggekomen, waarom zich niet liever dadelijk een kogel door het hoofd gejaagd?

‘Maar ik dacht, Otti, wij moesten elkaar nog ééns zien, ik wilde je Karla's lot toevertrouwen. Gij moet nu mijn plichten bij haar waarnemen.’

Hij dacht aan zijn zuster Karla. Gelukkig tenminste was haar vermogen bij zijn schripbreuk niet mede ten onder gegaan.

Ottilie moest eerst haar gedachten verzamelen; het was alsof deze slag haar zelve trof. Misschien voor de eerste maal voelde zij, hoe dierbaar hij haar was.

Het verlies van zijn vermogen beteekende voor hem het verlies van geheel zijn levensgeluk, want hij was eergierig; al zijn streven was op een hoogere positie gericht, en zonder vermogen kon hij niet in den diplomatieken dienst blijven.

‘Misschien overdrijf je,’ sprak zij, ‘mogelijk heb je wel niet alles verloren?’

Hij lachte weer op zijn oude ironische manier. ‘Er blijft nog juist zooveel over, dat ik mijn kleeren en, in het gunstigste geval, nog mijn sigaren betalen kan. Het verstandigste is, dat ik het voorbeeld van den mijnheer, die mij deze kool gestoofd heeft, volg.’

‘Herwarth!’

Zij klampte zich aan hem vast.

‘Ik weet alles wat je zeggen wilt,’ sprak hij kalm. ‘Ik moet aan de familie denken, de zaak nog niet erger maken dan zij reeds is, het hoofd hoog houden, enz. enz. Goed, ik zal om jou genoegen te doen in het leven blijven. Het komt er natuurlijk niet op aan, wat er van mij wordt. Bovendien ik heb wat geleerd; ik ben officier geweest, ik heb wat in de rechten gestudeerd, ik kan dus een persbureau openen of mij als advocaat vestigen. 't Zal heel mooi klinken: ‘Baron von Schöneck verzoekt beleefd om de klandizie.’ In deze bewoordingen uitte zich zijn in het stof getreden trots.

‘Herwarth,’ smeekte zij, ‘en zoo spreek je tot mij?’

Hij had medelijden, niet met zichzelven, maar met haar.

‘Otti, ik doe je verdriet. De toekomst, die mij wacht, staat je niet aan, maar mij ook niet. Maar zeg zelf, wat moet ik doen?’

Als een onderdrukten kreet der vertwijfeling riep hij het uit.

‘Hoe anders is nu alles geworden, Otti,’ ging hij voort. ‘Mijn toekomst, mijn verleden! Wij beiden - waarom hebben wij elkaar verloren! Waarom ben je niet mijn vrouw geworden?’

't Was voor de eerste maal dat hij daarvan gewaagde, nu het ongeluk over hem gekomen was.

‘Spreek daar niet van, fluisterde zij, nu niet.’

Hij begreep haar en drukte haar hand. ‘Je hebt gelijk.’

Zij had een kalme natuur en daarom kwam bij haar het eerste de gedachte op om een practischen uitweg te zoeken.

‘Wij moeten er goed over nadenken wat er aan te doen,’ sprak zij. ‘Eén ding staat vast, je betrekking moet je behouden.’

‘Mijn betrekking?’ Hij lachte spottend. ‘Otti, juist daarvan moet ik afscheidnemen.’

‘Maar je heele bestaan hangt daarvan af,’ sprak zij vol ijver. ‘Herwarth, laat ons dus kalm de zaak overleggen.’

Een strandstoel stond in de nabijheid. Werktuiglijk volgde Herwarth haar en zij trok hem naast zich neer.

‘Je bent nu zonder vermogen,’ begon zij, ‘en wij moeten er op uit zijn het verlorene terug te krijgen. Dat is toch zoo moeilijk niet?’

De hoop kleurde haar wangen rood; zij had een middel gevonden.

‘Hoe meen je dat?’ vroeg hij verwonderd.

‘Heel eenvoudig - je trouwt. Je doet een rijk huwelijk.’

‘Verbluft keek hij haar aan. Neem mij niet kwalijk, Otti, maar zeg dat nog eens.’

En nog eens herhaalde Ottilie: ‘je kijkt naar een rijk meisje uit. Zonder talmen - ja, oogenblikkelijk.’

Wie kan de vrouwen doorgronden? Hij niet.

‘Otti, en dat is je ernst? Je wilt me uithuwelijken?’

Zij begreep, dat, waar het zijn redding gold, geen offer haar te zwaar mocht zijn, en al huwde hij ook een andere vrouw, het beste deel zijner liefde kon zij immers houden. En gered moest hij worden.

(Wordt vervolgd.)