De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

[p. 313]

Miss Cookson uit New-York.
Roman uit het Duitsch van Heinrich Lee. (Vervolg van blz. 308.)

‘Je moet kalm zijn, Otti, en moedig. Vóór alles moet ge er aan denken, dat de dood voor mij een verlossing zou zijn, die ge mij niet moogt misgunnen. Heeft het leven mij niet het beste geschonken, wat het mij geven kon? Het heeft mij een vrouw gegeven zooals gij. Eerst na mijn dood kan ik er je voor danken. Luister dus wat ik, als ik je verlaten heb, van je wil. Treur om me, maar niet te lang. Ge moogt dan Herwarth niet langer

balfour.
De nieuwe Engelsche premier.

laten wachten. Waarom zou hij tot heden ongetrouwd zijn gebleven, als een ander dan jij in zijn smaak had kunnen vallen? Als er een jaar na mijn dood verstreken is, moet ge hem je hand geven. Wilt ge me dat beloven?’

Een mengelmoes van gedachten drong zich aan Ottilie op. Zij dacht op dit oogenblik niet aan Herwarth; zij had met haar man goed en gelukkig geleefd, zoodat zij met een vasten, veiligen band vereenigd waren.

‘Ge zult niet sterven. Ik geloof den dokter niet; wat weten zij er ook eigenlijk van? Iederen dag hoort men dat zij zich vergist hebben.’

De geheimraad lachte. ‘Nu, goed, en omdat jij het wilt zal ik zoo oud worden als Methusalem. Maar wanneer ik nu toch eens sterf - want eindelijk moet dat toch gebeuren - denk dan aan dit uur. Ik had het je toch eens moeten zeggen, en nu weet je het. In 't vervolg zullen we er niet meer over spreken. Maar laat mij nu alleen, mijn taak voor vandaag is nog niet af.’

Ook Ottilie verlangde, dat hij niet meer over die ‘inbeeldingen’, zooals zij het noemde, spreken zou; alles zou blijven zooals het tot heden geweest was. Iedereen was immers met dien toestand tevreden. Beter kon het niet worden. Natuurlijk mochten Herwarth en zij elkaar gaarne leiden, maar daar zij nu eenmaal niet met elkaar getrouwd waren, profiteerden zij van het leven zooals het nu was.

Ottilie verwijderde zich en de geheimraad bleef alleen. Hij opende in zijn schrijftafel een schuifla en nam er een sigarenkistje uit; er waren groote, heel zwarte regalia's in. De dokter had ze hem als uiterst schadelijk verboden, en juist daarom nam hij ze.

II.

Men was nu reeds een geheele week in Westerland.

Aan woningen was er geen groote keuze; aan het strand waren er volstrekt geen, in een hotel wilde men niet, wegens het tot in den nacht voortdurende leven, en zoo was men in een villa getrokken, die ver van het gewoel van het badleven af en tamelijk afgezonderd op de heide lag. Overigens werd zij slechts bewoond door den eigenaar met zijne familie, die men evenwel den geheelen dag niet zag, en een heer uit Berlijn, die zich den eersten dag reeds had voorgesteld en bankier bleek te zijn. Het was een zekere mijnheer Westheim.

Van Bell was een brief gekomen, dat zij met Ottilie's voorstellen genoegen nam. Den dag van aankomst zou zij van Cuxhaven uit, zoodra zij daar aangeland was, nog telegrafeeren.

Het was tot heden zeer mooi weer geweest. Het grootste deel van den dag bracht men niets doende, aan het strand door, waar men een tent gehuurd had. Voor den geheimraad in zijn rolstoel had men een bediende meegenomen.

Sedert gisteravond was het weer omgeslagen. Het regende en daarbij woei een vrij hevige westenwind. De koffie had men dezen morgen niet buiten in den tuin onder de veranda gebruikt, maar binnen in de kamer, en Ottilie en Herwarth overlegden of zij naar het strand zouden gaan of niet.

‘Alleen omdat ge mij moet thuis laten, zoudt ge het niet doen,’ sprak de geheimraad. ‘Voor een beetje regen en wind zijt ge toch niet bang. Ik houd de couranten hier, dus maakt dat ge wegkomt.’

Daarmee was de queastie opgelost.

Ottilie stak haar rooden vilten strandhoed vast op het hoofd, nam regenmantel en plaid, en Herwarth wapende zich op dezelfde wijze.

De roode strandhoed stond haar bizonder goed.

Toen men het huis wilde verlaten, kwam er juist een bode. Het was het telegram voor Ottilie, dat zij van Bell

[p. 314]

verwachtte. De inhoud luidde: ‘Kom vandaag met de “Cobra”.’

De ‘Cobra’ was het stoomschip, dat om de twee dagen van Hamburg voer. Behalve de lange route van Hamburg uit, was er naar het eiland nog een weg over het vasteland, van waar men na een vaart van drie kwartier door het kalme waddenmeer het eiland bereikte.

‘Zij wil met zulk weer met de boot komen?’

‘Wie weet wanneer zij het telegram afgegeven heeft,’ sprak de geheimraad, ‘want ik denk dat bij dit weer - het schijnt mij toe dat het stormt - de boot wel niet zal varen.’

En Herwarth sprak onverschillig: ‘Zij wil ons imponeeren, daar is zij een Amerikaansche voor.’

‘Neen, zoo is zij niet!’ Met deze woorden nam Ottilie de partij voor haar vriendin op. ‘Herman zal gelijk hebben. De boot zal in 't geheel niet vertrokken zijn, en ik zal nog wel een tweede telegram krijgen, dat zij met den spoortrein komt.’

Vanaf de duinen, waar zij zich nu heen begaven, woei een hevige orkaan. Uit de grauwe wolken stroomde de regen neer. Achter de duinen voerde een breede trap naar het strand. De uitgestrekte, wittte zandvlakte met de honderden van bonte wimpels voorziene tenten en strandstoelen was verdwenen. Donderend, met witte koppen, stroomden de golven er overheen, tot dicht aan het wandelpad, waar, door de daar opgeborgen strandstoelen nog nauwer geworden, de stroom der wandelende badgasten zich op elkaar drong. Men zag de koddigste vermommingen, men lachte en schreeuwde; het weer was een waar genoegen. Dikwijls spatte het water met de heldere, sneeuwwitte schuimkoppen, die tot aan de duinen opvlogen, tot over het wandelpad heen, en maakte kleeren en schoenen nat; dan lachte en schreeuwde men eerst recht. Aller oogen waren gevestigd op het donderende element, en men was blij, hier zoo goed in veiligheid te zijn.

Als de ‘Cobra’ of het andere schip kwam - door den steeds zeer sterken golfslag lagen de schepen niet direct in Westerland, maar aan de punt van het eiland aan, die met de plaats door een spoorbaan verbonden was - kon men het aan den horizon duidelijk zien.

‘Zal de “Cobra” komen of niet?’ Dat was een vraag, die allen in gespannen verwachting deden, ja, zelfs ging men er reeds weddenschappen over aan.

‘Als zij werkelijk met het schip kwam, zou het toch onverantwoordelijk van haar zijn,’ meende Ottilie.

‘Ik geloof, dat ik niet veel sympathie voor deze dame zal hebben,’ antwoordde Herwarth.

‘Maar ge kent haar volstrekt niet!’

‘Excentrieke vrouwen vind ik onuitstaanbaar. Een excentrieke vrouw is geen dame. Iedere vrouw moest een voorbeeld nemen - aan jou.’

Hij zei het zonder galanterie, op de kalme manier, hem eigen; maar ieder van deze kleine opmerkingen maakte haar gelukkig.

‘Bovendien vind ik je vriendin ook een eenigszins zonderlinge dame. Ge zegt, ze is tamelijk arm, en toch maakt ze een zeereis om je te komen bezoeken.’

Zij was op het punt, hem omtrent Bell de waarheid te zeggen. Het kwam haar als onrechtvaardig voor, hem te misleiden, ook zelfs in het kleinste. Maar zij had het nu eenmaal aan Bell beloofd, en bovendien verschafte haar deze kleine comedie, omdat zij een vrouw was, werkelijk genoegen.

‘Zij weet waarschijnlijk, dat men in Duitschland goedkooper leven kan dan in Amerika, en daarbij komt, ze is immers onze gast.’

‘Dan moest zij in de eerste plaats bescheidener zijn, en niet zooveel opzien verwekken.’

Ottilie lachte. ‘Ik vrees nu werkelijk, dat ze niet gemakkelijk in je smaak zal vallen.’

In den grond van haar hart was de antipathie, die Herwarth voor Bell voelde, Ottilie aangenaam. Geen andere vrouw mocht hem welgevallig zijn. Had hij geweten, hoe rijk Bell was, misschien was hij dan in de verzoeking gekomen, nog vóór hij met haar kennisgemaakt had, haar zijn opmerkzaamheid te schenken.

Als de ‘Cobra’ kwam, dan zou het waarschijnlijk in den namiddag zijn; ja, met dezen hoogen zeegang, kon het wel avond worden.

Omstreeks twaalf uur keerden beiden naar huis terug. De geheimraad was niet alleen, want in de tuinkamer, waar hij couranten gelezen had, hield de heer Westheim hem gezelschap. Westheim was vrijgezel; hij had weinig zorgen, en met de menschen, in 't bizonder met dames, maar ook met heeren, van adellijke afkomst, die met kunst, sport, literatuur enz. in betrekking stonden, en die men altijd op reis ontmoet, maakte hij spoedig kennis. Was hij weer in Berlijn terug, dan hield hij de kennis aan, en daardoor had hij een zeer uitgebreide en deftige conversatie.

Westheim was kort tevoren thuis gekomen. ‘Slecht weertje vandaag, mijnheer Von Angeren,’ had hij den geheimraad toegeroepen, en was binnengetreden om een merkwaardige schelp te laten zien, die hij gevonden had, en zoo was hij blijven praten.

‘Goedenmorgen, mevrouw, goedenmorgen, baron,’ zei Westheim, diep buigend, toen Ottilie en Herwarth thuiskwamen. Toen had hij zich, onder voorwendsel van toilet te moeten maken, verwijderd.

‘Een indringerig mensch,’ sprak Herwarth; ‘'t zou eigenlijk het beste zijn, heel alleen een huis te bewonen!’

Maar de geheimraad nam Westheim in bescherming; hij speelde met hem piket, als hij alleen was, en zulk een goed mensch treft men niet alle dagen aan.

Tegen den namiddag werd het weer niet beter. Herwarth en Ottilie gingen weer naar het strand, en omstreeks zes uur zag men ver aan den horizon in 't noordwesten een donkere vlek.

‘De “Cobra”!’ klonk het langs de trappelbaan, zooals het plankier aan het strand schertsenderwijze genoemd werd.

Steeds duidelijker werd het schip zichtbaar, totdat men eindelijk ook den rook onderscheiden kon. Het slingerde en danste verschrikkelijk, zoodat nu eens de voorzijde, dan weer de achterkant door het water overstroomd werden. Na verloop van twintig minuten was het weer uit het gezicht verdwenen.

‘Binnen een uur komt de trein aan,’ sprak Ottilie, ‘ik ben nieuwsgierig of zij meekomen zal.’

Toen de scheepstrein eindelijk aankwam, was het station geheel leeg. Niemand wachtte dezen keer bezoek; alleen de hotelbedienden en pakjesdragers waren als naar gewoonte aanwezig. Ook de trein scheen leeg te zijn, want voor de raampjes vertoonde zich geen enkel gelaat.

‘Zij is niet gekomen,’ zei Ottilie juist, toen er uit den laatsten wagen een dame kwam. Zij was de eenige passagier uit den geheelen trein.

‘Ottilie, ik ben het - Bell,’ sprak de dame lachend, toen Ottilie op haar toesnelde, maar twijfelend voor haar bleef staan.

‘Nu herken ik je,’ riep Ottilie zeer verheugd.

Zij omhelsden en kusten elkaar.

Miss Cookson was een dame van middelmatige, slanke gestalte. Haar gelaat was mooi noch leelijk te noemen. Het was een gezicht dat men onopgemerkt voorbijgaat, of als men er toevallig op let, over een kwartier weer vergeten is; bovendien maakte haar geheele verschijning een zeer eenvoudigen indruk, alsof zij verpleegster of gouvernante was; alleen een paar mooie bruine oogen en twee rijen frissche witte tanden gaven haar iets behaaglijks. Uit het eenvoudige, bijna al te sobere hoedje kwam het volle, kastanjebruine haar te voorschijn. Haar geheele toilet was met het hoedje in overeenstemming. In de eene hand hield zij een kleine reistasch.

[p. 315]

‘En mag ik je hier mijn neef, Herwarth von Schöneck, voorstellen?’ sprak Ottilie.

Herwarth boog en Bell maakte een nijgende beweging met het hoofd.

‘Alsof zij een koningin was,’ dacht Herwarth bij zichzelven.

Als galant ridder verzocht hij om haar tasch te dragen en Ottilie vroeg naar haar overige bagage. Bell had slechts één koffer, die nu uit den bagagewagen geladen werd. Toen steeg men in een der gereedstaande rijtuigen.

Onderweg zei Herwarth tot zichzelven, dat hij als derde in het rijtuig vrijwel overbodig was; doch Ottilie had nu eenmaal verzocht haar te vergezellen, maar eigenlijk had zij met haar vriendin heel veel te bespreken, waar hij niet mee noodig had. Hij begreep niet hoe Ottilie aan zoo'n vriendin kwam - een ongetrouwde dame, die zonder gezelschap reisde.

Bell vertelde van haar reizen. Van New-York naar Cuxhaven had zij prachtig weer gehad; eerst aan de Elbe-monding was het gaan stormen en regenen.

‘Maar ik houd veel van dat weer,’ sprak zij. ‘Voor mij kon het geen kwaad en ik ben er aan gewend.’

‘Wat geëmancipeerd!’ dacht Herwarth. Dat stond nu bij hem vast.

Zij sprak het Duitsch vloeiend, met duidelijke, welluidende stem en met een nauw merkbaar accent. Haar geheele optreden had iets beslist, iets zekers, wat hem niet aanstond, daar hij het voor zelfbewustheid hield. Maar - wat ging hem ten slotte deze dame aan? Ottilie had hem immers gezegd, dat hij zich om haar niet behoefde te geneeren, het was dus volstrekt niet noodig haar het hof te maken. Maar toch, meende hij, bracht zij eenige stoornis teweeg.

Het rijtuig was voor de villa aangekomen en hield stil. Frans, de huisknecht, kwam aansnellen, haalde de bagage in huis en men betrad de tuinkamer.

‘Neem mij niet kwalijk, miss Cookson,’ riep de geheimraad uit, zich met moeite in zijn stoel oprichtend, ‘dat ik u niet tegemoet kan komen, om u onder ons dak welkom te heeten.’

Door Ottilie's schrijven was Bell voorbereid.

‘Ik zelf mag wel excuses maken, mijnheer Von Angern,’ sprak zij, snel zijn stoel naderend en zijn hand grijpend, hem weder tot zitten dwingend; ‘ik had moeten bedenken welk een last ik u met mijn komst veroorzaak.’

Er was iets in haar gezicht en stem, dat vooral een zieke dadelijk vertrouwen moest inboezemen.

‘Ik vind, miss Cookson, of miss Bell - als ge mij tenminste toestaat u met dien naam aan te spreken, - dat we tegenover elkaar maar geen complimenten moeten maken. Ik moet u alleen verzoeken wat toegeeflijk voor mij te zijn.’

‘Ik zou gaarne uwe vriendin worden, mijnheer, evenals ik die van Ottilie ben.’

‘Afgesproken, miss Bell.’

Zij drukten elkaar de hand als menschen, die al dadelijk goede vrienden geworden zijn.

In de keuken was vrouw Kruse in dien tusschentijd bezig om geruischloos de koffie en het avondeten gereed te maken, want men wilde dezen eersten avond niet zooals gewoonlijk het souper in een der volle hotelzalen gebruiken, en Ottilie bracht Bell naar haar kamer.

‘Nu, hoe bevalt ze u?’ vroeg de geheimraad aan Herwarth, zoodra ze alleen waren.

‘Ik geloof, dat wij het door haar ongezellig zullen hebben.’

‘Dat vind ik niet. Nog nooit heeft iemand zoo spoedig mijn sympathie verwekt. En dat zij met de boot gekomen is, toont, dat zij moed bezit. “Vrouwelijke kracht,” zegt Goethe van zijn Dorothea; aan haar herinnert zij mij.’

‘Dan schijn ik een verkeerden smaak te hebben,’ merkte Herwarth lachend op.

‘Dat is maar goed ook, dan zult ge tenminste niet verliefd op haar worden.’

‘Op dat punt kunt ge gerust zijn,’ klonk het antwoord.

De kamer, die voor Bell in gereedheid gebracht was, lag op een hoogere verdieping. De beide, van eenvoudige gordijnen voorziene ramen keken op het aan de tuinzijde gelegen Westen uit. Over de met roode pannen daken voorziene huizen, die op de heide stonden, zag men op de duinen, waarachter zich de zee bevond. Als welkom had vrouw Kruse op tafel een ruiker rozen gezet.

De beide vriendinnen waren nu alleen.

‘Hebt je de belofte, die ge mij gedaan hebt, gehouden?’ vroeg Bell het allereerst.

‘Omdat ge het niet anders wilde, - natuurlijk.’

‘En niemand kent dus mijn omstandigheden?’

‘Behalve mijn man - niemand.’

‘Hij is een goed en voornaam mensch, dat merkt men reeds bij de eerste kennismaking, en misschien zal hij mij spoedig gelijk geven.’

‘Dat doet hij reeds, Bell; maar mij moet ge nog eens 't een en ander duidelijk maken, want ik moet je eerlijk bekennen, mij schijnt ge wat romantisch toe, wat vroeger toch niet in je aard lag.’

Ottilie trok haar op de sofa naast zich.

‘Denk je nog wel eens aan onzen kostschooltijd terug?’ begon Bell. ‘Toen was ik gelukkig en tevreden. Toen was ik een meisje zooals gij. Wij moesten elkaar verlaten; mijn vader stierf en ik was alleen op de wereld. Plotseling had er een groote verandering met mij plaats, want ik was een der rijkste erfgenamen van New-York geworden. Ik kan je nu niet vertellen hoe die verandering plaats had. Uit het eenvoudige leven, dat wij in Dresden leidden, zag ik mij plotseling verplaatst in een omgeving, die mij verblindde. Mijn vader had een voogd benoemd, en daarmee ving mijn ongeluk aan. Deze man wilde dat ik een bloedverwant van hem zou trouwen, een persoon, die mij in geen enkel opzicht aantrok, en die mij, hoe meer hij zich aan mij opdrong, des te meer afkeer inboezemde. Ik bekeek mijzelve in den spiegel; ik zag, dat ik niet mooi was, dat ik niets had dat mij in den smaak der mannen deed vallen - dan mijn geld. Ik werd meerderjarig en daarmee mijn eigen meesteres. De schaar mijner aanbidders en die der menschen, die mij alleen als een voorwerp van speculatie beschouwden, werd onverdraaglijk. Mijn persoonlijkheid was niets - mijn geld alles. Andere menschen, andere meisjes zag ik om haar zelfswil bemind; mij was dat geluk ontzegd. Ook ik snakte naar liefde en vriendschap, maar als men ze mij betoonde, wist ik niet of het om mijzelve of om mijn geld was. Zoo leerde ik de menschen verachten en mijn rijkdom haten. Wat kon die mij geven? Mooie kleeren, diamanten. Was ik mooi geweest, dan had ik het mogelijk aangenaam gevonden, maar ik was niet mooi; of het had mij kunnen verleiden om ijdel te worden. Maar ik ben de dochter mijns vaders, en deze is tot in zijn laatste levensuur even eenvoudig gebleven als hij in zijn arme jeugd was. Mijn materieele behoeften kan ik met een paar honderd dollars 's jaars bevredigen.

‘Mijn eenige genoegens zijn nog dezelfde gebleven als indertijd op de kostschool! Een goed boek, de vorming mijns geestes, beweging in de vrije natuur, en het naar mijn krachten lenigen der armoede. Voor dat doel heb ik al heel wat geld uitgegeven; het was een troost, die mij door mijn rijkdom was weggelegd, maar ook in dit opzicht kwam ik tot de ontdekking bedrogen te worden, en dat mijn geld in verkeerde handen viel. Jaar in, jaar uit, heb ik op die manier geleefd; het was mijn verlangen een eenvoudig, vrij mensch te zijn, en nu heb ik het middel gevonden.’

Bell had uitgesproken. Zij stond op en begaf zich naar het venster, opende het en ademde met volle teugen de frissche lucht in, die de zeewind over de duinen met zich voerde. Ze had hoed en mantel afgelegd en stond nu in een eenvoudig bruin kleed zonder eenige versiering, dat evenwel

[p. 316]

haar slanke gestalte op haar voordeeligst deed uitkomen.

Ook Ottilie stond op en sprak: ‘Ik dank je, dat je tenminste mij nog je vertrouwen schenkt.’

Met ernstigen blik zag Bell haar aan, maar haar woorden klonken week toen zij sprak: ‘Gij, gij waart al mijn vriendin, toen wij van de toekomst, die mij wachtte, nog niets afwisten. Wat kon ik je geven, wat kon je van mij verlangen, als slechts mijzelve? Daarom vertrouw ik je, Ottilie, daarom verlaat ik mij op je. Maar nu nog iets! Ik herinner mij van de kostschool, dat je neef een liefde uit je jeugd van je is; en je bent niet met hem getrouwd? Alles tusschen jou en hem is dus uit?’

‘Herwarth is mijn beste vriend.’

‘Beloof mij, dat ge mij aan hem ook niet verraden zult.’

‘Ik heb het je al beloofd.’

Er werd aan de deur geklopt. Het was vrouw Kruse, die kwam zeggen, dat de koffie klaar was.

‘Wij komen dadelijk,’ sprak Ottilie.

‘Ik zou graag van je weten,’ vroeg zij aan Bell, ‘welken indruk hij op je gemaakt heeft.’

Op Bell's wangen werd een licht blosje zichtbaar, en zij antwoordde: ‘Ik ken hem nog niet.’

(Wordt vervolgd.)