De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

[p. 305]

Miss Cookson uit New-York.
Roman uit het Duitsch van Heinrich Lee.

‘Een brief van Bell!’ riep Ottilie opgewekt uit.

Dat hij van haar Amerikaansche vriendin Bell was, verried niet alleen het flinke mannelijke schrift van het adres, maar ook het postzegel; dit droeg den stempel New-York.

De brief lag met nog eenige anderen en couranten op de zeer uitlokkend gedekte ontbijttafel, die op de veranda stond. Uit den tuin, die, door een prachtig verguld hek omgeven, de villa omringde, kwam een heerlijke rozengeur. Deze vermengde zich met de aroma, die in witte dampwolken uit de zilveren koffiemachine steeg.

oude bekenden. Naar een fotografie. (Zie blz. 308.)

Tegenover Ottilie - die nog in haar ochtendjapon was, welke haar met haar elegant figuur bizonder goed kleedde - zat haar man. De geheimraad Von Angern was al sedert vele jaren lijdende. Hij bracht zijn leven, nadat hij zijn betrekking aan het ministerie verlaten had, in een rolstoel door. Hij was slechts twaalf jaar ouder dan zijne jonge vrouw, maar door zijn vervallen, door ziekte verwrongen gelaat, zag hij er als een zestiger uit. Hij verdroeg zijn ziekte met gelatenheid, ja, zelfs met humor, en hij was er steeds op uit Ottilie zoo min mogelijk onder zijn toestand te doen lijden. Gezelschappen, theaters, concerten bezocht zij nog zooals vroeger, daarbij vergezeld door haar neef.

Deze, een vrijheer Von Schöneck, uit een klein Thüringsch vorstendom komend, had zich aan de diplomatie gewijd. Nadat hij zijn eerste jaren als consul in den vreemde had doorgebracht, was hij nu als legatie-secretaris van het gezantschap van zijn klein vaderland aan het Berlijnsche hof geplaatst. Als Ottilie's eenige bloedverwant - de geheimraad zelf had geen familie - had hij op de ridderdiensten, die hij Ottilie bewees, volkomen recht. Dit belette niet, dat de geheimraad met zijn vrouw overigens zeer gelukkig leefde, en dat zijn huis bekend stond als een van de aangenaamsten uit geheel Berlijn.

Bell Cookson, van wie zij heden een brief ontvangen had, was een vriendin van Ottilie, uit haar jeugd. Zij waren te zamen op dezelfde kostschool te Dresden geweest. Bell's vader was de beroemde salpeterkoning en honderdvoudig dollarmillionair; haar moeder was, toen Bell ter wereld kwam, gestorven. Toen de dochter grooter werd, zond men haar voor haar opvoeding naar Duitschland. Zij bleef jarenlang in Dresden en dacht nauwelijks meer aan haar Amerikaansch tehuis. Op zekeren dag evenwel kwam er op de kostschool een telegram. Het was van Bell's vader, waarin hij haar meldde, dat hij zeer ziek was, en wilde dat zij onmiddellijk naar New-York zou komen. Eenige weken later berichtte Bell haar vriendin, dat haar vader aan een

[p. 306]

hartziekte overleden was, die hij door overmatige inspanning had opgeloopen.

Na den dood van haar vader bleef Bell in New-York. Ook nadat zij meerderjarig geworden was, en in 't volle bezit was gekomen van haar ontzaglijk vermogen, bleef zij daar. Met Ottilie onderhield zij een regelmatige, hoewel niet drukke correspondentie. Hoewel zij van denzelfden leeftijd waren, en nu 26 jaar, was zij ongetrouwd gebleven. Er waren, sedert Bell Europa verlaten had, bijna tien jaar verloopen.

‘Stel je eens voor,’ onderbrak Ottilie haar lectuur, ‘zij komt naar Europa en wil ons opzoeken!’

De geheimraad wist van miss Cookson slechts zooveel af, als Ottilie hem nu en dan van haar verteld had.

Ottilie lachte nu en schudde onwillekeurig met het hoofd, toen zij den brief gelezen had.

‘Zij is een echte Amerikaansche geworden,’ sprak zij, ‘overspannen en vreemd. Een type van een millionairsdochter. Andere menschen komen niet op zoo'n idee!’

‘Op welk idee?’ vroeg de geheimraad, en dronk zijn eerste kopje leeg.

‘Zij schrijft: Haar rijkdom is haar een kwelling geworden. De menschen beschouwen haar slechts als een voorwerp van aanbidding. Daarom wilde zij, om ze een tijdlang te ontvlieden, naar Europa en naar ons te Berlijn komen, waar niemand haar kent. Niemand mag weten wie zij is. Wij moeten van haar zeggen, dat zij een vriendin van mij is, die van een klein vaderlijk erfdeel leeft. Dat moet ik haar, bij alles wat mij dierbaar is, beloven. Nu, vindt je dat niet overspannen?’

‘Integendeel,’ antwoordde de geheimraad na een kleine pauze; ‘het mag romantisch van uwe miss Cookson zijn, origineel misschien, maar overspannen, daar meent ge mede onverstandig - neen! Een, twee, drie millioen is een genoegen, maar honderd millioen, daarbij dollarmillioenen, zijn voor een mensch een last. Bovendien is zij een vrouw. Het schijnt mij toe, dat miss Cookson een flink, verstandig meisje is.’

Ottilie zuchtte met een lachend gezicht. ‘Ik moest haar honderd millioenen hebben; mij zouden zij niet tot last zijn.’

‘Ontbreekt het je dan aan iets in het leven? uitgezonderd natuurlijk dat je een man hebt, die invalide is.’

‘Zoo moet ge niet spreken! Daar doet ge mij verdriet mee.’

Teeder bracht hij haar hand aan zijn lippen.

‘'t Is nu bijna tien jaar,’ ging Ottilie opgewekt voort, ‘dat we elkaar niet gezien hebben. Ik ben erg nieuwsgierig hoe zij er nu uitziet. Op de kostschool had zij iets vreemds over zich; zij was altijd zeer ernstig en in gedachten verdiept. Ik was haar eenige vriendin, hoewel ik tot heden nog niet weet, wat zij aan mij voor bizonders gevonden heeft.’

‘Ze heeft je goede hoedanigheden op prijs weten te stellen, evenals ik.’

‘Je houdt me natuurlijk voor de mal. Het dwaasste van het geval is evenwel, dat zij, hoewel de oceaan ons scheidt, mij haar vriendschap al die jaren heeft laten behouden.’

‘Dat bewijst, dat zij een vast en trouw karakter heeft, dat door haar grooten rijkdom niet bedorven is. Hoe meer ge mij van haar vertelt, hoe meer sympathie ik voor haar gevoel. Één ding weet ik echter altijd nog niet, - is zij mooi?’

‘Mooi? Neen! dat zou men van haar niet kunnen zeggen, ten minste toen niet. Maar wie is er eigenlijk als kostschoolmeisje mooi? Ik geloof dat ik het ook niet was. Wij hadden allen dezelfde afschuwelijke japon aan. 's Zomers, wanneer wij als een kleine kudde schapen in den grooten tuin gedreven werden, was het een bruine wollen japon, in den winter bedekt met een leelijken blauwen mantel. Wij moesten er als vogelverschrikkers uitzien. Onze goede directrice was in een voortdurenden angst, dat op de wandeling de een of andere jonge man op ons verliefd zou worden. Maar daarvan afgezien, geloof ik, dat Bell niet mooi is. Mogelijk is dat nu wel veranderd, want met honderd millioenen kan men wel de mooiste diamanten koopen, en zich mooi maken.’

‘Nu moest iemand, die je niet kent, je eens hooren praten. Hij zou denken dat ge een lastertong hadt, of dat ge je vriendin haar millioenen misgunt.’

‘Wie mij niet kent! - Maar gij kent mij immers! En misschien benijd ik haar ook wel een beetje. Wie kan eigenlijk uit zichzelf wijs worden? In ieder geval ben ik blij, dat ik haar weer zien zal. Maar, daar bedenk ik nog iets. Vóór zij mijn antwoord ontvangt en vóór zij over kan komen, zal het Augustus worden, en wij zouden in Augustus op reis gaan. Zij schrijft, dat zij graag zoo spoedig mogelijk zou komen. Dat gaat dus niet, dan moet zij nog maar een poosje geduld hebben!’

‘Dat zie ik volstrekt niet in. Gij schrijft haar eenvoudig, dat wij naar Sylt gaan. Of zij nu naar Berlijn of naar Sylt komt, blijft al vrijwel hetzelfde. Jij bent voor haar toch hoofdzaak, en in September zijn wij weer hier, dan blijft ons nog voldoende gelegenheid over, om haar onze gastvrijheid te toonen.’

‘Dat is waar, ik zal haar dus vandaag nog schrijven.’

‘En vergeet daarbij niet, haar op één punt gerust te stellen, namelijk dat haar geheim bij ons in veilige handen is.’

‘Ik zal het stellig doen!’

Na het ontbijt liet de geheimraad zich door een bediende naar zijn werkkamer brengen. waar hij, sedert hij ambteloos burger was, aan een groot wetenschappelijk werk arbeidde, en Ottilie begaf zich naar haar prachtig ingericht boudoir, zette zich daar aan haar schrijftafeltje en schreef een brief aan Bell.

De villa der familie Angern lag aan het westelijk uiteinde der Diergaardestraat. Zij was een der weinigen in dit gedeelte, die op dezen tijd van het jaar door haar eigenaars nog niet verlaten was. De geheele overige straat was als uitgestorven. Slechts het rollen van een rijtuig of het verwijderd geluid van tapijtenkloppen verbrak zoo nu en dan de diepe stilte. De jalouzieën der huizen waren neergelaten; door de opengebleven vensters zag men de met gaas omwonden gaskronen, en in de tuinhekken stonden de dienstboden en spraken met familie en kennissen, die deze gunstige gelegenheid te baat namen om hun bezoeken af te leggen.

Wat den geheimraad betrof, hij was liever het geheele jaar door niet uit zijn gemakkelijk huis en mooien tuin gegaan. Ook Ottilie hield niet van reizen, maar in de eerste plaats was men het, zoo niet aan zichzelf, dan toch aan zijne lieve medemenschen verschuldigd; en ten tweede, sedert Herwarth, Ottilie's neef, weer in Berlijn was, vergezelde hij hen altijd op hun zomerreizen. Men was dan den geheelen dag bij elkaar, en zoo was het reizen een groot genoegen.

Voor twee jaar was men in Zwitserland geweest, het vorige jaar in Tyrol en nu zou men naar Sylt gaan, een plaats aan zee, in Westerland.

Het was niet alleen de familieband, om welken men in het leven overigens niet veel geeft, dien Ottilie tot haar neef aantrok, maar een oude vriendschap uit hun kinderjaren. In het ouderlijk huis hadden zij met elkaar gespeeld, totdat, na een vroegtijdigen dood der beide ouderenparen, Ottilie naar de kostschool en Herwarth naar het gymnasium gegaan was. Zij ontmoetten elkaar opnieuw, toen Ottilie, nu een volwassen meisje, de kostschool verliet en Herwarth, na gunstig afgelegde examens, zijn tegenwoordige loopbaan begon. Onder de kennissen was het een uitgemaakte zaak, dat zij een paar zouden worden; maar Herwarth ging naar het buitenland, het beviel hem daar zeer goed, hij maakte althans geen aanstalten om terug te keeren, en Ottilie werd ouder. Zij was van huis uit arm en daarom aarzelde zij niet, toen een man met goede positie, fortuin en de beste persoonlijke eigenschappen op haar verliefd werd, diens hand

[p. 307]

aan te nemen. Nooit had Ottilie spijt gehad van haar keus. De ziekte, waaraan haar man na eenige jaren begon te lijden, was niet vooruit te zien geweest; een groote troost was het, dat toen juist Herwarth naar Berlijn terugkwam.

Herwarth had begrepen dat hij als consul niet veel kans had om vooruit te komen, en hij was eergierig geworden. Hij had zich dus aan den gezantschapsdienst gewijd. De middelen, hiertoe benoodigd, bezat hij: hij sprak en schreef uitstekend Fransch en had ook een vrij groot vermogen. Herwarth had nog een zuster, Karla genaamd. Deze kon nu ongeveer zestien jaar oud zijn, maar niemand bekommerde zich om haar. Zij was in Dessau op een voorname kostschool, ontving daar een goede opvoeding en Herwarth nam de plichten als voogd over haar waar.

Het weerzien tusschen hem en Ottilie was van zijn kant prettig en hartelijk geweest, van den hare bijna opgewonden.

Herwarth's komst was den geheimraad zeer aangenaam en welkom geweest. Hij zag hoeveel Ottilie van haar neef hield, en daarom deed het hem genoegen een gelegenheid gevonden te hebben om Ottilie schadeloos te stellen voor de ontberingen, die haar door zijn ziekte werden opgelegd. Het was dus op verzoek van den geheimraad zelven geweest, dat Herwarth hem zoo dikwijls als maar eenigszins mogelijk was, bezoeken zou. Herwarth had dicht in de buurt een woning gehuurd en was een dagelijksche gast van de villa. Deze vriendschappelijke verhouding - ook de mannen konden het zeer goed met elkaar vinden - duurde nu reeds eenige jaren. Herwarth was ongetrouwd gebleven; hij had geen huiselijken haard noodig, want hij had er een gevonden in de villa in de Diergaardestraat.

Het was een warme dag.

Ottilie had den bedienden bevel gegeven overal in huis de markiezen te laten zakken. Haar brief aan Bell was geschreven en alreeds verzonden. Zij was niet meer in ochtendjapon, maar had een elegant zandkleurig strandtoilet aan, dat juist dien morgen gebracht was en waarover Herwarth zijn oordeel moest zeggen. Nu en dan bladerde zij in een boek.

Het sloeg halftwaalf en met klokslag trad een der bedienden binnen en diende ‘mijnheer den baron’ aan.

Zij ging haar neef tegemoet.

Hij was vier jaar ouder dan zij, een elegante mannelijke verschijning, als geknipt voor het ambt, dat hij zich gekozen had. Alleen was er op zijn gelaat een trek van geblaseerdheid, wat hem ouder deed schijnen dan hij werkelijk was.

Hij kuste zijn nicht de hand, terwijl zij vroeg: ‘Wel, hoe beval ik je?’

Herwarth klemde zijn monocle in het oog. In uitzondering van andere mannen, was hij, op het punt van toiletten, een kenner, iets, wat Ottilie zeer in hem op prijs stelde.

‘Draai je eens om. Nu, zooals altijd, zeer elegant. Maar waarom maak je die dwaze mode met smalle heupen ook mee?’

‘Omdat ik geen uitzondering wil maken.’

Zij bemerkte, dat hij niet het ware belang in de japon stelde, dat er een wolk op zijn voorhoofd zichtbaar werd en dat hij verstrooid was.

‘Hebt je iets, dat je hindert?’

‘Ja!’

Ongedwongen liet hij zich op een sofa vallen, terwijl Ottilie vroeg:

‘Wat is er gebeurd?’

Hij vertelde, dat hij kans gehad had op een aanstelling in Petersburg. Er zou waarschijnlijk niets van komen, daar een ander benoemd zou worden, die veel voorspraak had.

Ottilie werd een weinig bleek. ‘Je hadt naar Petersburg willen gaan, en daar hadt je mij, hadt je ons niets van verteld?’

‘Waartoe zou dat gediend hebben? Je ziet nu, dat het toch maar inbeelding van mij was.’

‘En ge hadt ons willen verlaten?’

‘Maar, lieve Otti,’ hernam hij ongeduldig, ‘waar sprake is van mijn promotie, moet vriendschap zwijgen; Petersburg is eerste klasse. Maar, doe mij het pleizier en laten wij er niet meer over spreken.’

Zijn promotie. Zij haatte dit beroep. Steeds doemde het als een spook op tusschen hem en haar. Maar zij liet het hem niet merken, en weldra was hij ook weer goed gehumeurd.

‘Nu, laat ik je nog eens bekijken?’ sprak hij schertsend. ‘Je ziet er zeer goed uit; en je zult opzien verwekken in Westerland. Mijn verlof kan iederen dag ingaan. Wanneer zullen we ons nu op reis begeven?’

‘Herman denkt vandaag over drie weken.’

‘Dan hebben we half Augustus; dat is juist goed. Den eersten September gaan er veel badgasten weg, en dan zijn wij meer onder ons.’

‘Maar we zullen een gast hebben,’ antwoordde Ottilie.

‘Een gast? Wie?’

‘Een oude vriendin van me, uit den kostschooltijd. Zij is een Amerikaansche en heeft bij ons belet gevraagd.’

‘Dat ontbreekt er nog maar aan!’

‘Nu, maak je maar niet bang, ze zal je niet tot last zijn.’

‘Is zij misschien een dollarkoningin?’

Ottilie, zich hare belofte herinnerend, sprak: ‘Dat juist niet.’

En daarmee was het gesprek over de Amerikaansche logée afgehandeld.

Daarna begaf men zich naar den geheimraad, sprak over koetjes en kalfjes, en ten slotte kwam een rijfeest in de kazerne der garde-ulanen ter sprake, dat een der volgende dagen plaats zou hebben en waarvoor Herwarth voor een kaart voor Ottilie gezorgd had. Na nog een halfuurtje pratens nam hij afscheid, om zich naar de kanselarij te laten rijden.

‘Otti,’ riep de geheimraad zijn vrouw toe, toen deze op het punt stond de kamer te verlaten.

‘Wat wil je?’

‘Kom eens even hier bij mij zitten.’

Hij boog zich over zijn rolstoel heen en trok een andere naderbij. Ottilie nam plaats.

‘Ik heb iets met je te bespreken,’ begon hij op bizonder teederen, bijna vaderlijken toon; ‘ik had het reeds lang kunnen doen, maar het kon nog wel wat wachten. Doch of ik het nu doe, of een anderen keer, het moet toch gebeuren. Het betreft jou en Herwarth. Ge hebt elkaar lief, en hadden de omstandigheden je niet gescheiden, dan hadt ge niet mij, maar hem getrouwd.’

‘Maar ik smeek je -’

Hij liet haar geen tijd en ging op denzelfden toon voort: ‘Dat is immers natuurlijk, Otti; en, niet waar? daar zullen we niet over kibbelen. Ik zou wel dwaas moeten zijn, als ik je dit ook in 't minst kwalijk zou nemen. Ik hoop en vertrouw, dat ge me goed kent. Ik moet je van ganscher harte dankbaar zijn; dankbaar voor je inschikkelijkheid en voor alle offers, die gij mij brengt. Maar dankbaar ook, Otti, dat ik je mijn volle vertrouwen kan schenken. Misschien weet ge het zelf niet eens dat ge hem liefhebt, niet als familielid, - neen, als man; en al ben ik het ook zelf, die je tot dat bewustzijn brengt, dan weet ik toch, dat ik, zoolang ik leef, je in dezelfde mate vertrouwen kan als vroeger, en dat mijn eer in veilige handen is. Zoolang ik in leven ben, Otti; en dikwijls, als ik daaraan denk, maak ik mijzelven verwijten, dat ik het nog ben.’

‘Zoo moet ge niet praten -’

‘Ik weet, dat ge niet naar mijn dood verlangt, Otti, en dat ge oprecht om mij treuren zult; maar ik zal vroeger sterven dan jij, zeer veel vroeger, misschien al heel spoedig.’

Ontsteld sprong Ottilie op. ‘Wie zegt dat? De dokter? Dat is niet waar. Mij heeft hij zelf gezegd, dat ge nog vele jaren leven kunt.’

[p. 308]

Zacht dwong hij haar weer tot zitten. ‘Kùnt, Otti; juist, dat is het. Mij heeft hij evenwel nog wat anders gezegd, iets, wat hij jou op mijn verlangen verzwegen heeft, omdat ik het je zelf wilde zeggen. Stellig kan ik nog vele jaren leven, maar ook ieder oogenblik kan het gedaan zijn, want ik sta ieder oogenblik aan een beroerte bloot.’

‘Mijn God!’

Hij zag haar ontsteld gelaat en greep liefdevol haar hand.

(Wordt vervolgd.)