De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

In eere hersteld
door Therese van Arendsberg. (Vervolg van blz. 288.)

Daarna staat hij plotseling op, en terwijl hij driftig de kamer op en neer loopt, vervolgt hij zijn alleenspraak aldus:

‘Ben ik eigenlijk in den grond der zaak wel een haar beter dan Drummond en die anderen? Veroordeel ook ik niet op den schijn alleen? Kan alles zich nog niet ten goede oplossen? Maar zekerheid moet ik hebben, het koste wat het wil.’

Vlug, de ingeving van het oogenblik volgend, gaat hij

[p. 294]

naar zijn slaapkamer, haalt zijn uniform uit de kast, en na zich gekleed te hebben, begeeft hij zich ijlings naar de woning van den graaf Van Vloten.

De huisknecht, die hem opendoet, antwoordt hem toestemmend op de vraag of zijn heer te spreken is, en geleidt hem naar de ontvangkamer onderwijl hij zijn meester het visitekaartje van den bezoeker gaat overhandigen.

Graaf Van Vloten laat zich slechts eenige minuten wachten, en niet zoodra heeft hij den ernstigen trek op het gelaat van den algemeen zoo geachten officier bespeurd, of hij haast zich hem vriendschappelijk de hand te reiken en hem op deelnemenden toon toe te voegen:

‘Neem plaats, kapitein Helwig, wat ik u bidden mag, het is mij zeer aangenaam persoonlijk kennis met u te maken. Mag ik u echter vragen, wat mij zoo onverwacht de eer van uw bezoek verschaft?’

‘Mijnheer Van Vloten,’ zegt Helwig zeer geagiteerd, ‘ik ben tot u gekomen over een hoogst delicate zaak, waaromtrent u in de gelegenheid zijt, mij de vereischte inlichtingen te geven. Mag ik in dezen op uwe discretie rekenen?’

‘Natuurlijk,’ antwoordt de grijze edelman, ‘het geldt toch niet één mijner kinderen?’

‘Geenszins,’ haast kapitein Helwig zich den beangsten vader gerust te stellen. ‘Ik wenschte u te spreken over de weduwe van een mijner oudste vrienden, kapitein Verbrugge. Ik ben pas kort hier in garnizoen, doch hoorde reeds meer dan eens in de societeit over haar spreken op eene wijze, die mij ten hoogste verontwaardigde, indien deze dame de vrouw is, waarvoor ik haar altijd heb beschouwd. Zoo niet - dan wil ik zijne kinderen redden voor den invloed eener slechte moeder. Men beweert namelijk, dat de jonge weduwe elken middag omstreeks vier uur de societeit passeert, pour voir et être vue, en dat zij ook 's avonds laat op straat loopt; gisteren nog omstreeks tien uur heeft men haar, volgens de “cronique scandaleuse”, uit uw huis zien komen. U is dus één dergenen, die mij omtrent deze praatjes kunt inlichten, en ik verzoek u dringend uit naam van mijn overleden vriend, mij alles te zeggen wat u van deze zaak weet.’

‘Daar hebt u nu wat ik altijd heb voorspeld,’ zeide de heer Van Vloten glimlachend. ‘In kleine plaatsjes moet men voortdurend babbelen en kwaadspreken, quand même. Kapitein Helwig, stel u gerust, de weduwe van uw vriend is eene der edelste vrouwen, en stellig de beste moeder die er bestaat. Zij werkt van den vroegen morgen tot den laten avond, om brood te verdienen voor hare kinderen; overdag is zij boekhoudster bij de succursale der firma Allan & Cie alhier, en 's avonds geeft zij viermalen per week onze twee meisjes les. Zij wil het niet weten uit valsche schaamte en bovendien om hare kinderen het pijnlijke gevoel te besparen, dat hunne moeder voor hen werkt. In hoeverre dit verstandig is, laat ik in het midden, maar u weet de vrouwen zijn nu eenmaal gevoelsmenschen en meestal niet beredeneerd; ik heb haar echter, van het begin af aan, het gevaarlijke van haar tactiek onder het oog gebracht en haar voorspeld, dat het eenmaal verkeerd zou uitloopen, en daar hebt ge het nu al. Maar nu mag het ook niet langer verzwegen worden; ik althans houd mijn mond tegen niemand meer.’

‘Goddank!’ barstte het nu bijna als een juichtoon van Helwig's lippen. ‘Alfred, wat heb ik geleden om jouwentwil! Ik kon bijna niet gelooven aan dien laster, maar men trachtte mij met geweld te overtuigen. O, hoe hard is toch het lot der vrouw op deze wereld vol laagheid en bedrog! Is het dan nog niet treurig genoeg, dat eene vrouw haar man en kostwinner verliest? Moet men haar dan ook nog haar goeden naam ontnemen, omdat zij te fier is, aan hare broeders en zusters om een tehuis te bedelen? Mijnheer Van Vloten, ik dank u zeer voor de inlichtingen die u mij hebt willen verschaffen. Mag ik, zoo noodig, verder op uw hulp en medewerking rekenen?’

‘Volgaarne,’ hernam de heer des huizes, ‘maar hoe? Zij zal u evenmin ten harent willen ontvangen als ieder ander, en voordat wij openlijk haar geheim bekendmaken, moet gij haar toch zelf spreken en haar van de noodzakelijkheid daarvan overtuigen. Weet ge wat ik u zou aanraden? Kom van avond bij ons theedrinken; zij is dan ook hier. Natuurlijk nemen we mijne vrouw ook in het komplot, en dan is de goede weduwe in eens heerlijk gevangen.’

‘Heerlijk! Duizendmaal dank, mijnheer Van Vloten,’ valt kapitein Helwig hem plotseling in de rede; ‘ik zie thans in hoe gelukkig het is, dat mevrouw Verbrugge in uw gezin is gekomen. Waar de graaf en de gravin Van Vloten haar recht doen wedervaren, zal niemand meer één oogenblik twijfelen. Ik zal zorgen van avond om halfnegen hier te zijn, en hoop dat alles zich dan op aangename wijze zal oplossen.’

Na nog eenige oogenblikken samen beraadslaagd te hebben, verlaat kapitein Helwig den braven ouden edelman, met een veel kalmer gevoel, en in een veel opgewekter stemming, dan hij eenige oogenblikken te voren diens woning binnentrad.

* _* *

Nauwelijks had de torenklok dien avond den laatsten slag van het vastgestelde uur doen hooren, of kapitein Helwig belde andermaal bij de familie Van Vloten aan.

Blijkbaar wachtte de graaf hem in de gang op, en na eenige op zachten toon geuite woorden, betraden ze samen de gezellig ingerichte tuinkamer, alwaar Helwig met één oogopslag, naast de gravin en de beide jonge meisjes, mevrouw Verbrugge ontdekte.

‘Lieve Caroline,’ zeide de graaf glimlachend, zich tot zijn echtgenoote wendend, ‘mag ik je bij deze kapitein Helwig voorstellen, over wien ik je reeds meermalen gesproken heb? Zoo juist wilde ik even rondloopen, zooals je weet, en bemerkte eensklaps tot mijn schrik, dat ik van middag in de societeit een verkeerden hoed had medegenomen, en kapitein Helwig, die ook een hem vreemd hoofddeksel in zijn bezit bespeurde, ontdekte bij nauwkeurig onderzoek mijn naam in den rand, waarop hij de beleefdheid heeft, mijne nonchalance te komen herstellen. Nu weet ook iedereen, die van deze grap hoort, welk eene zorgvuldige huisvrouw ik heb, daar alles, tot zelfs mijn hoed en parapluie, mijn naamcijfer draagt....’

Maar dan in eens plotseling afbrekend:

‘Mevrouw Verbrugge, vergeef me, wat ik u bidden mag, mijne onbeleefdheid; in het vuur van mijne rede vergat ik den kapitein aan u voor te stellen,’ en dan met eene buiging:

‘Mevrouw Verbrugge - kapitein Helwig.’

‘Helwig - onze vriendin mevrouw Verbrugge.’

‘Ik had reeds jarenlang het genoegen mevrouw Verbrugge te kennen,’ zegt kapitein Helwig kortaf, en dan zich met eene beleefde buiging tot mevrouw Van Vloten wendend, vervolgt hij:

‘De vergissing van mijnheer uw echtgenoot bracht mij zoodoende de welkome gelegenheid kennis met u te maken, mevrouw, en thans ben ik hierover nog te meer tot dankbaarheid gestemd, daar het mij in staat stelt de weduwe van mijn overleden vriend te kunnen spreken. Ik had mevrouw Verbrugge onlangs gevraagd mij bij haar aan huis te woord te willen staan, doch zij weigerde mij zulks, op grond dat zij 's avonds te moe is om iemand, zelfs een vriend van haar overleden echtgenoot, te ontvangen.’

Doodsbleek en geheel ontroerd sedert den aanvang van dit gesprek, barst de jonge weduwe thans eensklaps in tranen uit, en staat dan plotseling van hare zitplaats op, als wil zij de beide meisjes volgen, die op een wenk harer moeder zich reeds hebben verwijderd. Doch Helwig treedt haar in den weg en zegt bijna ruw:

[p. 295]

‘Neen, mevrouw Verbrugge, nu ontloopt ge mij niet. Gij zult me niet langer elke verklaring weigeren; ik ben de vriend van uw overleden echtgenoot, en wat ik heden tot u spreek, dat doe ik uit zijn naam. Waarom bedriegt gij mij en anderen? Waarom zegt ge mij, dat ge altijd tehuis zijt, terwijl ge overdag telkens op straat loopt, en ik op de eerste theevisite, die ik sedert mijn verblijf in Obdam ergens maak, u ook dadelijk weder daar ontmoet?’

‘Ach, kapitein, spaar mij,’ snikt mevrouw Verbrugge, ik kan u niet alles ophelderen.’

‘Kunt ge niet?’ vervolgt Helwig nog ruwer, ‘welnu, zwijg dan, maar weet wel wat ge doet!’

‘Kom, kapitein Helwig,’ zegt thans de heer Van Vloten met gevoel, ‘maak het deze zwaar beproefde vrouw niet zoo pijnlijk; zoo zij van uwe bedoelingen op de hoogte was evenals mijne vrouw en ik, zou ze anders spreken; handel zacht met haar.’

En als mevrouw Verbrugge bij deze woorden plotseling met verwilderde oogen opziet en uitroept: ‘Maar mijn God, wat heb ik toch gedaan, en wat verwijt men mij eigenlijk?’ dan treedt mevrouw Van Vloten op haar toe, en haar zacht bij de hand nemend, doet ze haar naast zich op de canapé plaats nemen en zegt, zachtjes als eene moeder tot haar kind:

‘Mevrouw, toe, luister nu eens naar mij. U hebt alleen gedacht aan hetgeen u doet, en dat was niets dan wat goed en verheven is. Maar de wereld, die ellendige lastertongen, ze verspreiden niet de dingen die buiten hun bereik liggen, ze vermelden slechts hetgeen ze zien, en dan nog daarbij is hun oordeel dan altijd hard en liefdeloos. Men zag u overdag dikwijls op straat loopen, over de markt, langs de societeit, somtijds zag men u 's avonds na tien uur nog op den weg. Men wist niet waarheen ge u begaaft, men giste. Eene jonge vrouw kan zoo iets niet ongestraft doen. U weet, mijn man heeft het u voorspeld, toen u ons om geheimhouding verzocht. De gevolgen bleven niet uit; men heeft in de societeit over u gesproken op eene wijze die, niemand weet het beter dan wij, uwer onwaardig is. Kapitein Helwig heeft het leugens genoemd, heeft zich borg gesteld voor de eer van de weduwe van zijn overleden vriend; men heeft getracht zijne woorden door bewijzen te vernietigen, hem gezegd dat u meermalen 's avonds om tien uur nog onze woning verliet. Beleedigd in het heiligste wat hij bezat, in de herinnering aan den hem zoo dierbaren ontslapene, kwam deze brave man in zijne droefheid mijn echtgenoot om inlichtingen vragen. Natuurlijk heeft Van Vloten hem toen alles medegedeeld en met hem te zamen deze ontmoeting beraamd. Zoo hij wat ruw in zijne uitdrukkingen was, vergeef het hem; de mannen zijn gewoonlijk niet zoo zacht in de keus hunner woorden als wij. Kom, mevrouwtje, reik uw beschermer de hand, hij is een trouw vriend, dien gij uwen kinderen moet leeren eeren en liefhebben, want zij en gij, ja zelfs ook wij, zijn hem veel, zeer veel verschuldigd.’

‘Ja, mevrouw,’ vult de graaf de woorden zijner echtgenoote aan, ‘geef hem de hand en zeg hem dank, hij heeft het wel aan u verdiend.’

Doch nog altijd zwijgt de arme vrouw, en staart dof voor zich uit. Dan, na eenige oogenblikken, zegt ze langzaam en op ieder woord nadruk leggend:

‘Zoo ik mij niet vergis, beschuldigt men mij van een slechte moeder te zijn, mijne kinderen alleen te laten, om steeds voor mijn genoegen uit te gaan. Dat heeft ook kapitein Helwig vernomen, en dat deed hem leed om Alfred's wille, maar ook daarom alleen. Hij kwam hier inlichtingen inwinnen, angstig, gejaagd; dus hij geloofde, althans ten deele, den laster; hij twijfelde aan haar, wie Alfred vol vertrouwen het lot zijner kinderen in handen gaf. Neen, mevrouw Van Vloten, ik kan dien man de hand niet reiken, zelfs niet om uwentwille. Maar met mijn trots zal ik breken, van nu af aan; ik dacht goed te handelen en in het belang mijner kinderen, doch thans zie ik, dat ik gedwaald heb.

‘Kapitein Helwig, ik geef u bij deze de volle toestemming, om aan iedereen, die, om welke reden ook, belang in mijn doen en laten stelt, mede te deelen dat de weduwe Verbrugge geregeld elken morgen en middag de boeken gaat bijhouden bij de firma Allan & Cie, alhier, en 's avonds viermalen per week van acht tot tien uur de beide freules Van Vloten conversatieles gaat geven in vreemde talen.’

En dan is het gedaan met hare kalmte en fiere waardigheid en barst de beproefde vrouw in hevig snikken uit, zeggende:

‘Maar mijne arme kinderen, hoe zal ik het hen zeggen? Wat zullen zij het vreeselijk vinden, dat ik voor hen werken moet...’

‘Laat dat nu eens aan ons over,’ valt de gravin haar geruststellend in de rede. ‘Om te beginnen komt u morgen (Woensdag) met hun beiden bij ons eten; ik schrijf u een beleefd briefje, dat ik heel veel jaren geleden uwe moeder al gekend heb, en dat ik daarom u gaarne met uw kroost eens bij ons zou zien. Dan breng ik aan tafel het gesprek op de school van onze meisjes, waar het onderwijs in vreemde talen zeer slecht is, en doe u terloops het verzoek of u, die, naar ik gehoord heb, zoo goed op de hoogte zijt met het Engelsch en Duitsch, haar daarin niet een weinig zoudt willen voorthelpen. Al pratende, zien we het dan zoover te brengen dat u ons aanbiedt 's Woensdags- en Zaterdagsmiddags een paar uren te komen, terwijl uwe kinderen dan in dien tijd van onzen grooten tuin kunnen genieten, en dan ook nog een paar malen in de week 's avonds, nadat zij naar bed zijn. Doch uwe betrekking bij Allan moet u, vind ik, opgeven; daar praten we onder vier oogen nog wel eens over.’

‘En nu kom ik ook nog met een voorstel voor den dag,’ zegt de heer Van Vloten plotseling op opgewekten toon. ‘'t Is een prachtigen zomeravond, Caroline; laten de kinderen hunne boeken opbergen, en wij allen te zamen naar de muziek in de buitensocieteit gaan.’ En als mevrouw Verbrugge een afwijzend gebaar maakt, voegt hij haar toe:

‘Neen, mevrouwtje, nu zijn wij eens baas, en beslissen voor u. In ons gezelschap, en met uw trouwen verdediger bij u, zult u voor het eerst te Obdam in het publiek gezien worden. Het eerste rouwjaar is bijna verstreken, en zelfs al ware dat ook nog niet, u moet uw rehabilitatie willen, al ware het alleen voor uwe kinderen.’

En - ofschoon met moeite - gaf mevrouw Verbrugge ten slotte toe, zoodat ieder, die dien avond in de buitensocieteit gezeten was, even na de pauze gravin Van Vloten met hare dochters zag binnenkomen en, vergiste men zich niet, de weduwe Verbrugge met haar; daarachter op eenige passen afstands den graaf met kapitein Helwig.

Zoodra zij plaats hadden genomen, riep de graaf een der bedienden bij zich, en vroeg hem of hij ook wist of luitenant Drummond zich hier bevond, en op het toestemmend antwoord verzocht hij den jongen officier te vragen even bij hem te komen.

Toen de heer Van Vloten eenige oogenblikken later den persoon in kwestie ziet naderen, gaat hij hem ijlings eenige stappen tegemoet en zegt op strengen toon:

‘Luitenant Drummond, ofschoon wij nooit aan elkander zijn voorgesteld geworden, kent u mij waarschijnlijk evengoed van aanzien als ik u. Zoo niet, mag ik dan bij deze zeggen dat ik Herbert Van Vloten ben, een der oudste ingezetenen van Obdam?’ En als de jonge man, eenigszins angstig voor wat er verder volgen zal, slechts verward eenige woorden mompelt van ‘zeer vereerd’, ‘menigmaal over den graaf Van Vloten te hebben hooren spreken’ enz. enz., vervolgt de grijze edelman heftig, dreigend:

‘Tot mijne verontwaardiging heb ik dezen middag vernomen, dat u het durft wagen u ongunstig uit te laten over

[p. 296]

eene dame, die wij het ons tot eene hooge eer rekenen onze vriendin te mogen noemen, en die thans met mijne echtgenoote en onze dochters aan gindsche tafel is gezeten. Van een officier, die zich zoo gaarne den titel van ‘man van eer’ ziet toegekend, acht ik zulk eene handelwijze op zijn gunstigst uitgedrukt zeer onvoorzichtig. Ik geef u drie dagen tijd om uwe dwaling in te zien en goed te maken, en verwijs u om nadere inlichtingen naar den heer Verweij, chef der magazijnen van de firma Allan en Cie, die zeker wel zoo beleefd zal wezen u te verklaren waarheen mevrouw Verbrugge hare dagelijksche wandelingen richt, en hoe zij met mijn gezin in aanraking is gekomen. Zoo gij binnen het tijdbestek, dat ik u voorschrijf, uwe woorden niet openlijk in de societeit hebt ingetrokken ten aanhoore van kapitein Helwig en mijn persoon, dan zal ik mij verplicht gevoelen te handelen zooals ik billijk zal oordeelen.’ En zonder een groet of afscheidswoord gaat de heer Van Vloten naar zijn gezelschap terug.

‘Ziezoo, die is voorgoed van de baan,’ zegt hij glimlachend op gedempten toon tot kapitein Helwig. ‘Maar nu komt het zwaarste van de zaak pas aan; want om u in eer hersteld te zien bij mevrouw Verbrugge, daar zie ik veel meer bezwaar in. En, kapitein, laten we eerlijk en oprecht zijn, gij zijt ook wel wat met al te grof geschut van stapel geloopen.’

Toen Karel en Betsy den volgenden morgen uit school kwamen, vertelde hunne moeder hen welk een prettig dagje hen wachtte. Hoe zij nu pas in aanraking was gekomen, was een vraag die hen heelemaal niet bezwaarde, zij dachten er zelfs geen oogenblik over; maar toen zij dien middag, na met mevrouw en de meisjes een heerlijken rijtoer gemaakt te hebben, aan tafel waren gezeten, zeide kleine Betsy met een verwonderd gezichtje:

‘Mevrouw, hoe jammer toch dat u moeder niet eerder dat briefje hebt geschreven; wat zouden we dan al veel meer prettige daagjes hebben gehad!’ En hiermede was ook Karel het eens en blijkbaar ook de heele familie Van Vloten, want toen ze 's avonds vertrokken, zeiden mijnheer en mevrouw beiden, dat ze hen den volgenden Woensdag weer verwachtten.

Op grond van al die hartelijkheid vonden de kinderen het zeer natuurlijk, dat ‘Moeke’, die zoo erg knap in hunne oogen was, een paar malen in de week de freuletjes, die zij gewoon Thérèse en Louise mochten noemen, wat ging helpen met de vreemde talen, waarin men op de meisjesschool niet zoo bijzonder bedreven was.

En de wereld?... Nadat men mevrouw Verbrugge eenige malen in gezelschap der grafelijke familie had gezien, was zij in een oogenblik eene dame van aanzien geworden, die thans, in veler oogen, te benijden in plaats van te beklagen of te veroordeelen was. De heer Verweij verzocht haar om, indien zij niet meer was te bewegen hare betrekking op de gewone manier te blijven waarnemen, dan althans nog voorloopig zijne boeken bij haar aan huis te willen bijhouden, totdat het hem zou gelukken iemand anders te vinden, die genegen zou wezen om hare plaats te vervullen. Hij meende dat op deze wijze het best zou tegemoet gegekomen zijn aan wat de graaf Van Vloten hem namens de weduwe Verbrugge had gevraagd.

Wat luitenant Drummond betreft, men zag al zeer spoedig daarna in de courant vermeld, dat hij naar elders was overgeplaatst. Was het ‘op verzoek’ er bij vergissing niet bij vermeld, of zou het ook voor hem eene verrassing zijn geweest?

* _* *

Maanden zijn verloopen sedert deze gebeurtenis; de zomervacanties zijn reeds weder geëindigd, en de gure Novembermaand, met zijn mistige dagen en verdorde, ten deele reeds afgevallen bladeren, doet ons met moeite in de omstreken van Obdam dezelfde singels en plantsoenen terugvinden, die dezen zomer ons zoo aanlokkelijk toeschenen; zelfs de tuin van de familie Van Vloten, zoo kort geleden nog een wandelpark gelijk, is nu doodsch en droevig. Maar in het gezin van de weduwe Verbrugge is het nu zonniger dan op den heldersten Meidag van het afgeloopen seizoen, en het is of zij zelve jeugdiger en opgewekter is geworden, nadat hare kinderen een zooveel heerlijker leven leiden dan het eerste jaar na hun vaders heengaan.

Haar traktement bij de firma Allan & Cie gaat geregeld door; 's morgens om ruim negen uur brengt de looper haar het werk en haalt het om vier uur weder terug. Maar meer dan eens in den laatsten tijd viel het de jonge weduwe op, dat het telkens minder werd, totdat zij eindelijk den heer Verweij er eens over ging spreken. Eenigszins aarzelend gaf deze haar ten antwoord, dat hij haar al eens had willen komen mededeelen, dat een jongmensch - een domineeszoon, die later ook in zaken wilde gaan - hem dringend gevraagd had of hij elken morgen daar een paar uur mocht komen om zich in het boekhouden te oefenen, en dat hij geen reden had gevonden, om dit te weigeren; doch daardoor werd haar werk natuurlijk minder.

Dat echter dit jonge mensch door tusschenkomst van graaf Van Vloten was aangesteld, en van dezen een maandelijksche toelage ontving, verzweeg de heer Verweij natuurlijk, op last van den edelen weldoener.

En kapitein Helwig, wien zij eigenlijk alles te danken had, hoe handelde mevrouw Verbrugge ten zijnen opzichte?

In de eerste weken na die plotselinge ontknooping vermeed mevrouw Van Vloten, zijn naam te noemen; zij besefte, dat het de zwaar beproefde vrouw pijnlijk moest aandoen, opnieuw aan dien avond herinnerd te worden, en toch moest - dat eischten zij en haar echtgenoot beiden - de kapitein door haar in zijn eer hersteld worden.

Toen dus in de eerste helft van October de verjaardag van mevrouw Verbrugge op verzoek der beide freuletjes ten huize van de familie Van Vloten met een huiselijk dinertje zou gevierd worden, stelde mevrouw der jonge weduwe voor om ook kapitein Helwig onder de gasten op te nemen, er bijvoegende:

‘Mij dunkt 't wordt nu toch eindelijk tijd, dat hij de uitwerking van zijn edel streven ziet. Mevrouwtje, weet u wel dat koppigheid een leelijke ondeugd is?’

En zonder haar gelegenheid te geven om hierop te antwoorden, verlaat Mevrouw Van Vloten haastig de kamer.

Toen allen op den bewusten verjaardag reeds in de ontvangkamer waren verzameld, wordt kapitein Helwig aangediend. Mevrouw Verbrugge is de eerste die opstaat om hem te verwelkomen, en nog voordat de nieuw aangekomene in de gelegenheid is, haar zijne gelukwenschen aan te bieden, zegt de jonge vrouw, door aandoening overmand:

‘Mijnheer Helwig, vergeef me dat ik zoo lang gewacht heb met u te danken voor den grooten dienst, dien u mij en mijnen kinderen hebt bewezen. Mag ik u nu meteen mijn twee bengels eens voorstellen?’ En dadelijk daarop snelt ze naar den tuin om hen te roepen.

Als ze eenige oogenblikken later met Karel aan de hand en Betsy aan den arm binnentreedt, roepen beiden tegelijk vroolijk uit:

‘Dag mijnheer Helwig, komt u ook hier eten? - Hoe heerlijk!’

Verbaasd ziet mevrouw Verbrugge op.

‘Hoe kennen jullie dien heer?’ vraagt ze haastig. ‘Nu begrijp ik niets meer van den heelen toestand. Mevrouw Van Vloten, helpt u me dit raadsel oplossen?’

‘Pardon, mevrouw,’ viel kapitein Helwig hierop luide in, ‘ik zal mij zelve wel trachten te verdedigen.’

(Slot volgt.)