De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

Mijn eerste zeereis.
Door Nina.
(Vervolg en slot van blz. 248.)

Wij reden dan in optocht, begeleid door eenige Japansche politieagenten, door de afgelegen wijken, eenigen te paard, anderen in jinrickshas en bezochten de verschillende tempels van Shiba en Osakse; wij offerden onze gaven in de verschillende offerkisten en op de altaren waar Buddha tusschen Lotosplanten en bronzen ooievaren over de koperen munten waakt. Honderden duiven fladderden in en om den tempel rond, terwijl elders roomkleurige ponies den ingang bewaakten.

Wij waren tegenwoordig bij het openen der allereerste spoorlijn, tusschen Yokohama en Yeddo, waarbij voor 't eerst de Mikado zich aan de oogen van zijn volk vertoonde. Het effect van zijn prachtig geborduurd kleed werd bedorven door zijne leelijke gelaatstrekken en zijne grove lederen laarzen, die hij dien dag voor het eerst aan de voeten had. Op het schelle geluid der muziek, dat het naderen van den keizerlijken stoet verkondigde, boog heel het volk zich met het aangezicht op den grond, totdat de vorst zijne plaats in den versierden wagen ingenomen had en de trein langzaam stoomend het Shinbasi-station verliet. Dienzelfden dag was het vorstelijk buitenverblijf Enrio Kan voor het publiek opengesteld, waar nu de keizerin op Westersche wijze hare audienties houdt en met andere tijden andere zeden huldigt.

Wij reden in een open rijtuig naar Yokohama terug, door de maanverlichte straten van het oude Yeddo, thans Tokio geheeten, langs de stille Tokeido, voorbij de plek waar eertijds de misdadigers gekruisigd werden, voorbij tal van theehuizen, en toen aan boord van het schip, dat zeilree lag om den volgenden morgen te vertrekken.

Mijn tijd was dáár om weer op te treden in het groote waterballet, zoo vol bekoring wanneer de voorstelling door een electrischen lichtgloed beschenen wordt en de oneffenheden achter de coulisen verborgen blijven. Maar mijn debuut was een fiasco. De zeelieden mogen dan beweren dat een priester aan boord een slecht voorteeken is en dat eene vrouw geluk aanbrengt, het scheen dat mijn overwicht al heel gering was. Wij waren nauwelijks eenige dagen in volle zee, op 34 31° N.B. en 141′ 33° O.L. of alles voorspelde ruw weder en storm. Op den achtsten dag overviel een ontzettende typhoon onzen armen klipper. Bulderend en woedend scheurde de orkaan zijne zeilen en smeet met één fellen schok den ballast naar den overhellenden kant, zoodat het schip zijn evenwicht verloor en kantelde. De zeilen raakten het water; de zwaarte van het natte tuig trok de sparren en de ra's in zijne vaart mede en maakte onverwijld het kappen van de masten noodzakelijk, ten einde de loodzware vracht, die het schip met zich meetrok, overboord te kunnen werpen. Er waren slechts minuten om te handelen en te redden. Doodsbleek, met een enkel woord om mij moed in te spreken, bracht mijn man mij in veiligheid en zat ik in angst en spanning onder aan de trap alleen, luisterend naar wat op dek gebeurde. Ik hoorde flauw, door het geloei van den storm heen, het geven van bevelen, het hakken en splinteren van hout en eindelijk een krakend nederstorten, waardoor de richting van het schip iets vlakker werd, en toen eene akelige stilte. Maar spoedig daarop kwam mijn man mij zeggen, dat onmiddellijk gevaar voorbij was, doch het schoone vaartuig lag verwoest en ontmanteld op zijn kant, en zij, die zich op dek bevonden, konden zich slechts met levensgevaar staande houden. Beneden was het akelig donker en elke opening met zeildoek afgesloten. Nacht en dag moesten nu allen zich inspannen om den ballast te effenen en het schip weer in evenwicht te brengen. Ik was den geheelen nacht alleen. Om ingeval van gevaar bij de hand te zijn, was voor mij een matras gelegd op den grond in eene hut tegenover de trap, waar ik 's nachts wat kon rusten; voor den ingang was eene groote kist geschoven om wat beweegbaar was het uitglijden te beletten. Boven mijn hoofd slingerde een kooitje met een angstigen kanarievogel; naast mij bengelden manskleederen en in mijne armen hield ik mijn teer Japansch hondje genesteld. Nu en dan kwam mijn man naar mij zien en eindelijk, in den nacht, mij met een teug cognac en droge beschuit verkwikken, het eenige wat wij voor het oogenblik konden bemachtigen, want aan koken viel niet te denken, daar alles in de kombuis verwarring en verwoesting was.

Toen het ochtend was geworden, waagde ik mij uit mijne schuilplaats, om te zien hoe onze salon er uitzag, waar ik sinds den vorigen ochtend niet terug geweest was. Al het roerende goed, stoelen en tafel was van de plaats ontschroefd en aan één zijde tegen het beschot geworpen; de inkt druppelde uit mijne boekenkast op het witte marmer van het buffet. In de provisiekamer, die er nevens was, schenen al de vaten het onderste boven te zijn gerold, want een geurig mengsel van olie, stroop en terpentijn stroomde in kleine stralen langs de keurige, wit met goud geschilderde wanden over den vloer, waarvan het tapijt met de stoelen en de tafel was meêgerold. Al bleken deze vloeistoffen een doelmatig glansmiddel voor de planken, zij maakten voor mij het vervoer langs den hellenden grond nog moeilijker, en, om mij naar de slaapkamer te begeven, bleef mij niet anders over dan neder te hurken en mij naar omlaag te laten glijden, zoodat mijne arme kleeren er droevig begonnen uit te zien, zonder dat het mogelijk was ze te veranderen. Toen ik mij die weelde veroorloven kon, maakte ik een bundeltje van mijn geölied japonnetje en wierp het als een zoenoffer den brullenden zeegod toe.

In den middag van den tweeden dag ging ik even op dek. De tranen kwamen mij in de oogen, toen ik onzen prachtigen ‘Lothair’ dus gehavend aanschouwde. Aan den eenen kant was het bolwerk weggeslagen, zoodat men zich niet zonder gevaar kon voortbewegen; in het midden zag ik de gesplinterde overblijfsels van twee hooge masten, en aan de eenige overgeblevene slechts drie van de zes-en-dertig zeilen gezet, welke ons langzaam van golf tot golf voortdreven; het voornaamste kompas was weg en het dek was kaal en verlaten, nu al de matrozen tusschendeks aan het werk waren. De storm was bedaard en een prachtig maanlicht scheen ons kleinzielig pogen te bespotten, toen wij in de nachtelijke stilte, tusschen al die wanorde naast elkander stonden, terwijl de man aan het wiel op den achtersteven, en de man op den uitkijk op den voorsteven, de eenigen waren die onze eenzaamheid stoorden. Mak en ontzenuwd dreven wij voort. Het duurde vier dagen eer het schip weer horizontaal begaanbaar was, en acht dagen eer wij weer onze gewone nachtrust durfden nemen. In plaats van schielijk huiswaarts te gaan, moesten wij naar Yokohama terug om de geleden schade te herstellen. Met de logge noodmasten en de onvoldoende zeilen, welke intusschen waren opgericht, zwalkten wij drie weken rond; nu eens dicht bij land, dan weder honderden mijlen uit den koers gedreven. Enkele schepen, waarvoor wij de noodvlag heschen, deden alsof zij ons niet zagen:

[p. 252]

 

‘Si vous êtes dans la détresse,

 

Oh mes amis, cachez le bien;

 

Car l'homme est bon et s'intéresse

 

A ceux qui n'ont besoin de rien.’

Onze salon was intusschen weder in orde en de spijzen kwamen weer warm en smakelijk op tafel, doch wat ons ontbrak was geduld, nu dagen van windstilte op den storm volgden, die, na de doorgestane spanning, ontzenuwend op heel de equipage terugwerkte.

Eindelijk bereikten wij Susaki en werd het verminkte schip spoedig daarop de haven binnengesleept, onherkenbaar tusschen de vele, boven welke zich nog kort geleden hare hooge masten verhieven.

Officieren van verschillende oorlogsschepen kwamen bijzonderheden vernemen omtrent den aard van den typhoon en de lengte- en breedtegraden van de plek waar die ons was overvallen. Belanghebbenden kwamen de schade beramen en belangstellenden kwamen ons uitnoodigen om bij hen te komen uitrusten tot onze drijvende woning weder in orde zou zijn.

Niets was ons welkomer dan in gezelligen kring de herinnering aan onzen rampspoedigen tocht uit te wisschen.

Als wij nu te paard langs Mississipi Bay of den bekenden weg naar Kanagawa reden, was het of wij jaren waren weggeweest en of al het nieuwe oud geworden was.

De ‘Lothair’ was in de courant als verongelukt vermeld en de lading, die er voor bestemd was, aan anderen overgedaan.

Na twee volle maanden oponthoud en vele onvermijdelijke teleurstellingen was eindelijk onze zee-woning tot onze ontvangst gereed en de dag van ons vertrek bepaald, doch, inplaats van rechtstreeks naar Europa terug te keeren, moesten wij eerst New-York aandoen, zoodat ik nog eerst ruim 100 dagen het aantal mijlen op de zeekaart kon afteekenen, dat ons met iedere 24 uren westwaarts bracht, eer wij den steven naar Engeland wendden.

Even verlangend als ik, zagen onze ‘middies’ naar de aankomst in New-York uit. Het debuut was ook hen tegengevallen en zij popelden van verlangen om met de eerste de beste stoomboot van daar naar het vaderland over te steken.

Twee hunner waren reeds terstond na onze aankomst in Brooklyn verdwenen, doch ongelukkig voor hen in handen gevallen van echte Yankee-matrozenwervers, die niet te nauwgezet waren om ter wille van de dollars beide partijen te believen en den kapitein te verzekeren dat hij ze terug zou hebben.

Toen wij den laatsten dag Brooklyn reeds verlaten hadden en in de North River geankerd waren om de laatste proviand aan boord te nemen, kwam een klein bootje op ons af, waarin de jeugdige rebellen gezeten waren. De een zette bij het naderen zijn lorgnet op en beval den roeier terug te keeren, daar dit het schip was dat zij verlaten hadden. Maar de Yankees roeiden met onverstoorbare kalmte voort en brachten hen aan het verstand, dat dit het schip was waarvoor zij bestemd waren.

Ik was dus niet de eenige, die het eerste optreden een weinig was tegengevallen en zich door den schijnglans had laten vervoeren, en toch zou ik dat debuut niet hebben willen missen.

Met vergeeflijke voorliefde, zooals men aan eene gestorvene denkt, denk ik terug aan het oude Japan en zijne bewoners, en met een gevoel van innige bevrediging zie ik nu de eindelooze watervlakte aan als iets goeds in het leven waarvan men genoeg heeft gehad.