De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

Waarom hij nooit danste.

I.

't Was een bekend feit in officieele kringen, dat het parlementslid niet van bals hield, niettegenstaande hij danste met de ouderen.

Hij was te oud om te dansen, zei hij altijd.

Doch hij was niet oud, niettegenstaande hij grijs haar had, en dus was het antwoord onvoldoende.

Bij het begin van den winter bood mevrouw Boneface het parlementslid een bal aan.

Eén jonge dame, een vreemde voor ieder, behalve voor de nicht die haar had geïntroduceerd, in bleek groene zijde gekleed, trok bizondere aandacht.

‘Het zal voor het eerst zijn dat ik een werkelijk parlementslid zie,’ zei zij tot haar chaperonne. ‘Ik heb een paar maal een keizer gezien en een Hindoesch hoofd, maar nooit van mijn leven een parlementslid.’

Haar nichtlachte over de naïeveteit van het meisje en gaf haar in de handen van haar partner, die haar juist tegemoet trad, over.

Françoise danste onvermoeid, stralend van geluk. Geen schitterend bal in vreemde landen kon meer haar belangstelling hebben opgewekt. Haar partner, een officier, was doodelijk van haar. Hij had haar buiten gebracht onder de platanen en liet haar een oogenblik alleen om een glas water voor haar te halen.

Door het geopende venster van het vertrek, dat aan den tuin grensde, hoorde zij de stem van haar partner, afgewisseld met een andere.

[p. 223]

En de stem van dien andere deed haar het bloed in de aderen stollen.

‘Gij zijt laat,’ hoorde zij haar partner zeggen. ‘Ik zal u straks aan een allerliefst meisje voorstellen.’

‘Dank u. Ik kijk al jaren lang uit naar een allerliefst meisje, dat ik niet vind. Ik zou, als ik u was, liever geen punch drinken, wanneer gij een goeden indruk behouden wilt.’

Terwijl keerde hij zich om, stapte de deur uit, den tuin in en stond plotseling tegenover Françoise.

Zij zagen elkander een oogenblik stilzwijgend in de oogen.

‘Françoise - gij hier?’

Hij nam haar handjes in de zijne en dwong haar haar gelaat naar hem op te heffen.

‘Dit is geen plaats voor ons,’ fluisterde hij, ‘haal uw sortie. Wij kunnen hier niet praten.’

Hij stak haar arm door den zijnen en voerde haar de veranda binnen.

‘Op wien wachttet gij hier?’ vroeg hij stilstaande.

‘Luitenant Jeffreys is wat water voor mij gaan halen.’

‘Ik zal even met hem spreken terwijl gij uw sortie haalt,’ zei hij, de deur naar de kleedkamer voor haar openend.

Toen hij terugkeerde trilde zij van angst.

‘Vrees niet, wij zijn veilig. Zeg mij nu hoe gij hier kwaamt.’

‘Ik ben met mijn nicht meegekomen, mevrouw Loder. Kent gij haar?’

‘Ja, neen, ik geloof van niet,’ zei hij verstrooid.

‘En wat doet gij hier?’ vroeg zij een weinig bitter.

‘Ik ga weer spoedig heen,’ antwoordde hij glimlachend.

Zij ontweek zijn blik.

‘Zeg mij, voordat er iemand komt, waarom gij zijt opgehouden mij te schrijven.’

Zij zag hem half lachend aan.

‘Wel,’ zei zij koel, ‘dat is zoo de gewoonte wanneer een man ophoudt te antwoorden.’

‘Ophoudt te antwoorden?’ vroeg hij. ‘Nadat mij een twaalftal brieven ongeopend werden geretourneerd, zag ik dat het nutteloos was.’

‘O!’

‘Ik heb uw gangen altijd nagegaan.’

Geen antwoord.

‘Waarom bleeft gij al die jaren met uw broers reizen?’

‘Zij konden mij hier niet alleen achterlaten.’

‘En gij wist dat ik u liefhad.’

‘Hadt gij mij lief?’ vroeg zij bijna uitdagend.

‘Françoise!’

Hij deed een stap naar haar toe en zag haar onderzoekend in de oogen.

‘Ik kon geen meisje tot vrouw vragen, toen ik niets bezat.’

Zij zweeg stil.

‘In al die jaren dat zij wachten moest zou er misschien een ander gekomen zijn, dien zij meer liefhad.’

Hij sprak niet met overtuiging.

‘En hij kon ook iemand ontmoet hebben, die hij liever had,’ zei zij guitig.

Met een hartstochtelijken uitroep trok hij haar naar zich toe.

‘Geef mij een kus,’ commandeerde hij.

II.

‘Er bestaat geen reden om langer te wachten - is het wel?’ vroeg hij plotseling.

Zij drukte haar hoofdje tegen zijn schouder.

‘Dus zal het spoedig zijn?’ vroeg hij kort.

‘Ja. En o! hoe kondt gij zoo wreed zijn om dat ellendige geld alleen! Wij moeten nu naar binnen gaan. Maar wat zal nicht zeggen?’

‘Ik zal haar trachten te kalmeeren.’

‘En o! als ik het parlementslid gemist heb!’

‘Het parlementslid?’ vroeg hij verlegen. ‘O ja, hij zou komen. Gij zult toch geen aanval op hem wagen?’ vroeg hij, met den vinger dreigend.

‘Is hij niet getrouwd?’ vroeg zij plagend.

‘Den laatsten keer dat ik hem zag niet.’

Zij traden de balzaal weer binnen en dansten in de rij mede.

‘Waar komt een oude man al niet toe. Ik ben bijna zeven en dertig; weet gij dat wel?’ fluisterde hij.

‘O, zie toch eens. Zij bespieden ons allemaal. Is er iets aan mijn toilet niet in orde? En o! mijn haar!’

Zij maakte een haastige beweging naar heur haar, doch hij hield haar kleine hand tegen.

Een donkere blos trok over zijn gelaat.

‘'t Is in orde, hoor,’ zei hij. ‘Wij zullen dansen tot waar uw nicht zit; daar zal ik u even alleen laten om onze gastvrouw te gaan complimenteeren.’

‘Wij zijn oude vrienden,’ zei hij tot Françoise's nicht. ‘Excuseer haar lange afwezigheid. Wij hebben een wandeling door den tuin gemaakt.’

En hij maakte een buiging en verliet de beide dames.

Françoise's oogen volgden hem vol bewondering.

Bij de gastvrouw gekomen, was hij weldra het middenpunt van een lachend groepje. Zij sloeg nauwkeurig zijn geestige, donkergrijze oogen gade en zag met smart hoe grijs zijn haar geworden was.

Haar nicht zag dien blik en ook hoe een traan haar langs de rose wangen liep.

‘Is hij nog niet gekomen? Het parlementslid bedoel ik,’ zei Françoise.

‘Ja, even geleden kwam hij.’

‘Waar is hij?’

‘Hij staat daar bij onze gastvrouw.’

‘Ik wilde dat ik hem zien kon,’ zei Françoise ongeduldig. ‘Ha, daar komen zij eindelijk eens dezen kant heen. Och, nicht, zie eens. Wat is er aan mij? Waarom kijken allen mij zoo aan?’ fluisterde zij.

Haar nicht liet haar critischen blik over haar glijden.

‘Gij kunt niet verbeterd worden, mijn kind.’

De gastvrouw naderde hen, mèt haar verscheidene heeren.

‘Gij hebt ons vanavond een nieuw talent in ons parlementslid doen ontdekken. Wij wisten niet dat hij met jonge dames danste,’ zeide de gastvrouw.

Françoise staarde haar verlegen aan.

‘Pardon, ik begrijp u niet.’

Weer lachte men. Toen trad het jonge parlementslid naar voren en stak haar glimlachend de hand toe.

‘Zij is nog niet aan het parlementslid voorgesteld. Françoise, het parlementslid zou gaarne een wals van u hebben.’

Verschrikt staarde zij hem aan. Haar gelaat werd bloedrood. Zij lachte, niet in staat een woord te uiten.

Hij voerde haar lachend aan zijn arm naar het midden der zaal en fluisterde zijn gastvrouw toe:

‘De reden, waarom gij mij nooit met jonge dames hebt zien dansen, is, dat ik slechts met één jonge dame dans, Françoise.’

En overgelukkig zweefde hij met zijn bruidje de zaal door.