De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

Het Huishouden van President Roosevelt.
met illustratien.

De steeds voorwaarts dringende en toenemende macht der Vereenigde Staten van Noord-Amerika is aanleiding geweest, dat men in Europa ook het staatsopperhoofd uit die gewesten meer belangstelling schenkt. Was, nog geen dertig jaren geleden, wanneer niet de President - zooals bijv. Lincoln - toevallig een beroemden naam had, aan het groote publiek van Europa nauwelijks bekend, in den tegenwoordigen tijd zijn de belangen van Noord-Amerika en Europa zoo nauw met elkaar verbonden, dat ook het privaat leven van den President te Washington de algemeene belangstelling wekt.

Sedert Amerika op de wereldmarkt een beduidende rol speelt, begint men zich ook in Europa voor het leven van de first lady en first gentleman, zooals het presidentenpaar in hun land genoemd wordt, te interesseeren, vooral ook nu de broeder van keizer Wilhelm van Duitschland, prins Heinrich, er een bezoek gebracht en het ‘Witte Huis’ betreden heeft.

In dit ‘Witte Huis’, een naast het kapitool te Washington gebouwd prachtig paleis, resideert de gekozen President. Het Amerikaansche volk, dat zich met ijzeren consequentie vasthoudt aan het idee, dat de President niets meer is en ook niets meer zijn mag dan ‘the first gentleman’ en de eerste dienaar van den Staat, heeft het toch noodig geoor-

[p. 172]

deeld, dat het opperhoofd van een land, dat grooter is dan Europa met alle toebehoorende eilanden erbij, een hem waardig woonhuis zou hebben.

het ‘witte huis’.

Langs breede trappen komt men door een in Griekschen stijl gebeeldhouwde portiek in de met groote weelde ingerichte woon- en ontvangkamers. Het schoonste wat Amerika op het gebied van kunst heeft voortgebracht, in decoratie, meubelen, tapijten, gobelins enz., is hier tot een verwonderlijk harmonisch geheel vereenigd.

Wanneer de nieuwe President zijn intrede

de eetzaal in het ‘witte huis’.

in het ‘Witte Huis’ doet, hoeft hij niets mee te brengen; hij vindt er alles, van het eenvoudigste keukengereedschap af, tot aan de prachtige porseleinen, kristallen en zilveren serviezen toe. Hij vindt er alles, maar hij moet er ook alles weer achterlaten wanneer hij afscheidneemt en er een ander in zijn plaats benoemd wordt. Niettegenstaande al deze pracht kan het huishouden van den President toch in de verste verte niet vergeleken worden met de hofhouding, die zelfs de kleinste Europeesche vorst er op nahoudt. Men heeft er in 't geheel geen hofhouding, want men vindt er geen hofdames, geen kamerheeren, geen grootwaardigheidsbekleeders en hoe die ambtenaren aan andere Europeesche hoven heeten mogen, want het jaarlijksch inkomen van den president bedraagt niet meer dan 60,000 dollars, wat door bijinkomsten tot 85,000 dollars stijgt (in onze Hollandsche munt ongeveer 2 ton). En daar tot op den huidigen dag in het land van den dollar nog geen rijk man President der Vereenigde Staten was (eenigen, zooals Lincoln, Grant, Garfield, Cleveland en Mac-Kinley waren zoogoed als onbemiddeld), kan hij niet eens die weelde hebben, welke in honderden privaat-huishoudens van Amerikaansche millionairs heerscht.

Om deze reden worden er in het ‘Witte Huis’ weinig partijen gegeven of recepties gehouden. Op Nieuwjaarsdag heeft er zonder uitzondering eene receptie plaats, en op dat tijdstip komt alles wat in Washington tot de politieke partij behoort, van den Staatssecretaris af tot de ondergeschikte ambtenaren toe, om den President de hand te drukken en geluk te wenschen met het Nieuwe Jaar.

De vertegenwoordigers van vreemde mogendheden, de senatoren en congresleden rijden in hun equipages voor, vullen met de officieren van leger en vloot de groote ontvangkamersen zijn de gasten van den President. De overige beambten, vele duizenden in getal, vormen als 't ware een keten en defileeren voor den President, terwijl ieder afzonderlijk een kleinen wensch uitspreekt en den President de hand drukt.

Dit is nog slechts een kleinigheid, vergeleken bij de vreeselijke marteling die den nieuw gekozen President te wachten staat bij het aanvaarden van zijn ambt. Ieder Amerikaansch burger heeft namelijk het recht zijn nieuwen President te begroeten, en wanneer het hem gelukt zich op den inauguratie-dag in het ‘Witte Huis’ te dringen en zich aan te sluiten bij den stoet, die in onafzienbare lengte van 5 tot 10 uur in den namiddag in de ontvangkamers voorbij den President defileert, dan kan hij hem de hand schudden en getuige zijn van al de drukte.

Roosevelt zelf is wel geen zeer rijk, maar toch bemiddeld man, en daarom zal hij waarschijnlijk gedurende zijn pre-

[p. 173]

sidentschap meermalen voor de diplomatieke wereld de deuren van het ‘Witte Huis’ openen, dan het zijn voorganger Mac-Kinley mogelijk was.

terugkeeren der marine-officieren van de nieuwjaars-receptie bij den president.

Teekenend is het, dat op officieele feesten slechts de officieele wereld, waartoe ook de officieren behooren, genoodigd wordt; slechts zeer zelden worden andere personen van goeden naam toegelaten. Wil de president kunstenaars, groote industrieelen of dichters bij zich zien, dan vraagt hij die op een privé-avond. Natuurlijk wordt de gewoonte van

de kinderen van president roosevelt.

het ‘handdrukken’ na de inauguratie slechts op Nieuwjaarsdagen in toepassing gebracht.

Toch is er in den laatsten tijd een zeker ceremonieel merkbaar en de Europeesche hofgebruiken vinden bij den President meer ingang, zoodat, als het inkomen maar eerst op een goede hoogte gebracht is - dat zeker binnen eenige jaren het geval zal zijn -, ook de eens zoo beroemde eenvoudigheid in het huishouden van den President tot de langbegraven eigendomlijkheden van Noord-Amerika zal behooren.