De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

Een rendez-vous
door Magda.

In de societeit van het stadje Lageveld ging het luidruchtig toe. Een troepje jongelui, rond een tafeltje gezeten, gesticuleerde druk en sprak luid en hardop. Een scheen iets te vertellen, ten minste hij sprak altijd maar door, terwijl de anderen hem lachend aanhoorden. Daar ging de deur open en een jong man trad binnen.

‘Ha, Felix!’ riep het troepje, ‘gelukkig dat je er bent, jongen, we hebben je juist noodig.’

‘Mij?’ riep Felix Roobeek, student in de medicijnen, vroolijk; ‘nu, ik ben bij voorbaat tot je dienst. Wat wil je van me? Moet ik helpen met een of andere grap?’

‘Ja, jou moeten we hebben, zie je, omdat je geen snor hebt.’

‘Geen snor, wat is dat nu voor een flauwe aardigheid!’ en Felix streek over zijn gladde bovenlip. Hij kon niet goed plagerijen op dat punt verdragen.

‘Ja, zie je, jij hebt nogal een meisjesachtig gezicht en nu...’

‘Nou maar, als je niets anders te zeggen hebt...’ en Felix wilde verontwaardigd wegloopen.

‘Kom,’ riep een ander, ‘maak hem nu niet boos, we kunnen immers zonder hem niets beginnen! Luister, Felix, we wilden een grap hebben met den nieuwen ontvanger.’

‘Met dien stijven Klaas? Hoera, dan doe ik mee!’

‘Zie je wel, ik wist vooruit dat jij er voor te vinden zoudt zijn. 't Is immers van jou ook zoo'n groote vriend,’ zei Piet Verhaak spottend.

‘Dank je, is me dat een vent! Wil je dien een poets bakken, nu, dat heeft hij verdiend.’

‘Heb jij het ook al met hem aan den stok gehad Felix? Nou, je moet eens hooren, wat mij gisteren gebeurd is.

Ik had een paar kennissen over uit Amsterdam en hier, Jan van Sloten was er ook bij; we waren braaf uitgeweest en hadden de noodige bittertjes gedronken. We gaan “Café-National” binnen, waar de nieuwe ontvanger zat te whisten met een paar achtbare oude heeren natuurlijk. Ik stelde mijn Amsterdamsche vrienden voor. Nu, ik moet zeggen, we waren wel een beetje te luidruchtig... maar een preek als hij voor ons gehouden heeft! Jongen, een dominee zou het hem niet hebben kunnen verbeteren; hij zei dat we moesten studeeren, en aan ons examen denken en niet te veel drinken, en zuinig zijn, enz. enz.’

‘En begon hij zoo maar ineens, in een vol café, tegen jelui te spreken, Piet?’

‘Neen, dat niet. Jan van Sloten, die ook zoo 't land aan hem heeft, begon zinspelingen te maken op menschen, die niet van hun leven genoten, op heilige boontjes, die het achter de mouw hadden, zie je, en toen schoot hij uit zijn slof.’

‘Kan hij dan toch in vuur raken?’

‘Nou, alsjeblieft, ik wou dat je hem gehoord hadt; de tekst was: Het leven is ernst. Een prachtig sermoen, hij wou er mee zeggen, dat we niet solied genoeg waren!’

‘Nou, hij is zeker solied genoeg!... Maar zeg nu eens, wat heeft nou met dat alles de snor, die ik niet heb, te maken?’

‘Dat zal ik je zeggen. Je weet, hij spreekt altijd in uiterst eerbiedige bewoordingen over dames. Nu gaan we hem een briefje zenden, onderteekend “Viola” of zoo iets, en hem daarin om een onderhoud verzoeken, 's avonds om zoo laat, op dat en dat uur. Dan verkleedt iemand van ons zich als dame, zie je; dat zou ik graag doen, maar hij kent me al te goed en ik ben ook te harig,’ en Piet streek over zijn ruige kin, ‘en omdat jij, Felix, zoo'n mooi, fijn gezichtje hebt, en zoo'n blank vel, dacht ik, als jij eens in dameskleeren verkleed was...’

‘Dat ik wel voor een meisje kan doorgaan. En wat moet ik dan zeggen op dat rendez-vous.’

‘Wel je zegt maar, dat je zooveel liefde of hoogachting voor hem hebt, en dat je hem zóó graag zoudt willen kennen, enfin zoo wat nonsens, en dan laat je hem beloven, dat hij de volgende week op het casino-bal komt.’

‘O, dat zal hij niet doen! hij danst nooit!’

‘Kom, ik geloof niet aan al die soliditeit. Zie je, ik wou weleens weten, of hij ze niet achter de mouw heeft; zoo zijn die brave Hendrikken. Ik wed als hij een lief meisje ziet, - want Felix, in dameskleeren zal jij er snoezig uitzien, - dat hij dan heel galant is en heel zoet belooft om op het casino-bal te komen. Je begrijpt als hij dan op het bal komt en we maken dat de grap vooruit bekend geworden is, dan wordt hij zóó uitgelachen, dat hij hier onmogelijk wordt; dan moet hij weg en wij zijn hem kwijt.’

‘Een prachtig idee. Daar hebt jelui eer van, er zal thuis nog wel een oude japon ergens hangen van mijne zuster die op de kostschool is, die ik in 't geheim kan wegnemen.’

‘Ja, en een voile moet je ook niet vergeten, vooral een dichte, anders kent hij je.’

‘Geen nood! we zullen hem een uur opgeven, dat het bijna donker is, bijv. acht uur.’

‘Uitstekend. Nu, tot vanavond, Felix; ik gadineeren; laten we afspreken, dat we tegen negen uur met ons allen in “Café-National” zijn; daar zal het vanavond niet druk zijn, want iedereen gaat naar het concert, dan kunnen we onzen brief ongehinderd opstellen.’

‘Dat geven we er dan maar aan! Maar onze brief moet niet te bespottelijk zijn, anders loopt hij er niet in, hij is lang niet dom. Ik geloof nooit, dat hij komen zal.’

‘Dat zal je eens zien; ik wed, dat hij zoo'n avontuurtje heel aardig vindt. Maar we schrijven een heel ernstigen brief, met een meisjesnaam onderteekend, dat zullen we vanavond wel afspreken. Adieu, tot straks,’ en Piet Verbeek wipte de straat op.

't Is 8 uur 's avonds. Ondanks het mooie Septemberweer zijn de straten van Lageveld eenzaam en verlaten. In de buurt van de kerk bij den ouden toren is niemand te zien.

Daar komt iemand den hoek om. 't Is een rijzig jongman, eenigszins stijf van houding, maar, voor zoover wij er met het weifelend licht van de slechtbrandende straatlantaarn over kunnen oordeelen, zijn zijne trekken innemend en regelmatig. Het hooge voorhoofd getuigt van verstand. Wij zullen hem onzen lezers voorstellen:

Johan van Westerwoude, pas benoemd ontvanger te Lageveld. Wanneer we hem zoo zien staan, met ernstig gelaat een brief lezend, kunnen we ons goed begrijpen, dat hij bij een groep vroolijke studenten niet op zijn plaats is. Liever zouden we hem zien op zijn kantoor, te midden van zijn arbeid, of aan de zijde van zijne grijze moeder, voor wie hij sinds den vroegtijdigen, plotselingen dood zijns vaders steeds vol zorg en liefde is geweest... Maar laten we eerst zien welk geschrift hem zoo ernstig stemt:

‘Waarde heer ontvanger,’ leest hij, ‘eene arme, ongelukkige wilde u zoo gaarne een onderhoud verzoeken. Onmoge-

[p. 104]

lijk kan ik bij u komen; uwe goedheid en welwillendheid zijn mij bekend. Ik smeek u, kom tegen 8 uur even bij den toren. Niemand ziet mij daar en kan ik u ongestoord even spreken.

Rosa B.’

‘Rosa B.,’ mompelde hij, ‘wie zou het toch zijn en waarom kan ze niet op mijn kantoor komen? Ik wou dat ik hier maar niet gekomen was. Ik zie niemand en 't is toch al over achten... Goede hemel, als het maar geen grap is; dat ik daar nu pas aan denk, - maar daar zie ik iemand... eene vrouw...’

Eene slanke gestalte in een eenvoudig blauw kleedje en manteltje van dezelfde kleur, met een lief wit hoedje en een dichte witte voile, komt uit het portaal van de kerk... ‘'t Is bepaald een dame!’ denkt Van Westerwoude, ‘wat zou ze van me willen?’

Daar komt de gestalte nader... Ze staat voor hem. Van haar gelaat kan hij niets onderscheiden dan twee prachtige donkere oogen, die met een smeekende uitdrukking tot hem worden opgeslagen.

‘Juffrouw, wat is er van uw dienst?’ begint Van Westerwoude stotterend; hij, die toch nooit een held tegenover dames is, weet nu heelemaal niet hoe zich te houden.

‘Mijnheer Van Westerwoude,’ klinkt het zacht, ‘ik... o, heb toch medelijden met me!’...

‘Ik medelijden met u, jonge dame?’

‘Ja, ik heb u zoo li... ik acht u zoo hoog... ik, o... ik weet niet, wat ik zeggen moet...’

‘Maar juffrouw, ik ken u niet eens, ik’... onze goede ontvanger is geheel van zijn stuk.

‘Ach, als u, ziet u - ik wilde... ik zou zóó graag kennis met u maken. Ik vereer u boven alle mannen; o, als u maar op het Casino-bal wilde komen, ziet u, dat wilde ik u vragen, dan konden we elkaar leeren kennen...’

‘Maar juffrouw...’ begint Van Westerwoude verontwaardigd, ‘hoe kunt u nu zóó tegen een heer spreken, denk toch om uwe reputatie. Als ik nu eens wilde vertellen....’

‘O, maar dat zult u niet doen! Dat moogt u niet doen!’ en twee blanke handjes werden smeekend tot hem uitgestrekt.

‘Juffrouw Rosa, ik ken u niet,’ zegt Johan ernstig, ‘maar laat ik u een goeden raad geven, u zijt nog een kind en hebt zoo weinig ondervinding. Geloof mij, u moet zoo iets nooit meer doen. Ik zal er geen misbruik van maken, maar wanneer...’

‘Neen, mijnheer de ontvanger, ik zal het heusch nooit meer doen,’ riep de schoone onbekende kinderlijk uit, ‘maar u komt toch op het casino-bal, nietwaar? Toe, om mij pleizier te doen?’

Van Westerwoude zuchtte eens: ‘Wat zijn de hedendaagsche jonge dames toch lichtzinnig, geen zweem van ernst.’

‘Neen, juffrouw,’ antwoordt hij, ‘het is me onmogelijk, hoe gaarne ik u ook pleizier zou doen, het is me onmogelijk; ik ga de volgende week op reis.’

‘Potztausend!’ ontsnapte het aan de lippen van Felix, die bijna uit zijn rol viel van spijt dat de grap zou mislukken, en gauw zijn fijne damesstemmetje weer aannemend, ‘dus u kunt niet, bepaald niet op het bal komen?’

‘Onmogelijk, en nu vaarwel, juffrouw Rosa, ik moet weg,’ zei de ontvanger bijna norsch. Jonge dames die potztauzend zeggen, vielen heelemaal niet in zijn smaak.

De mooie donkere oogen werden nogmaals smeekend tot hem opgeheven.

‘Is u nu boos, mijnheer? Ach, ik kan het toch niet helpen, dat ik anders ben dan andere meisjes!’

‘Ik zou u raden maar heel gewoon te worden, juffrouw; romaneske jonge dames vallen tegenwoordig niet meer in den smaak.’

‘Ik heb de eer u te groeten!’ en Van Westerwoude ging heen.

Schaterlachend viel Felix tegen den muur aan. Uit een donker hoekje kwamen de andere jongelui.

‘Bravo, Felix!’ klonk het, ‘mooi gespeeld, jongen! De beste acteur had het je niet kunnen verbeteren. Hij is er glad ingeloopen.’

‘Ooo! Haha! Jongens, ik kan niet meer. Hebt jelui gehoord wat hij zei?’

‘Ja zeker! 't Was prachtig, echt vaderlijk! Maar ik heb me toch in hem vergist,’ zei Piet Verbeek. ‘Ik had gedacht dat hij er wel schik in gehad zou hebben, zoo'n aardig dametje...’

‘Neen, hij zei duidelijk dat romaneske dames niet in zijn smaak vallen.’

‘Zoo'n brave Hendrik! Maar 't ergste is, dat hij niet op het bal komt.’

‘Neen, hij gaat op reis.’

‘Laten we dan wachten tot hij thuis is, dan vertellen we de grap hier en daar in 't geheim, dan wordt het toch direct ‘un secret de Polichinelle!’

‘Uitstekend, want als we er nu mee aankomen, hebben we er geen eer van, dan is hij er niet.’

‘Hoelang zou hij wegblijven?’

‘Dat heeft hij niet gezegd; maar laat ons nu niet langer hier blijven. En jongens, mondje dicht, hoor. Nog niets vertellen! Nog niets vertellen vóór hij terug is!’

‘Dat is afgesproken, atjuus!’

In de veranda van een der fraaiste hôtels te Valkenburg zitten Johan van Westerwoude en zijne moeder. In den zomer maakten ze altijd een reisje.

‘Dan is alles weer nieuw als men thuiskomt,’ vond mevrouw.

Dit jaar had de oude dame Valkenburg uitgekozen, en ofschoon Johan liever Italië of Zwitserland bezocht had, schikte hij zich toch naar de wenschen zijner moeder. Het denkbeeld, dat ieder afzonderlijk op reis zou gaan, kwam zelfs niet bij hen op. Mevrouw was hartstochtelijk aan haar zoon gehecht, terwijl hij zijn moedertje vergoodde. Bij hem inwonen, en zijn huishouden doen, dat wilde ze niet; hij moest zich maar een lief vrouwtje kiezen, vond ze.

Terwijl ze daar zaten, kwamen twee dames den tuin in, de eene bejaard en grijs, de andere een slank jong meisje. Mevrouw Van Westerwoude richtte zich van haar stoel op. ‘Gunst, Johan, daar heb je mevrouw Bode! Hoe komt die nu hier, en wie heeft ze daar bij zich, zeker een van hare nichtjes?’

De dame in quaestie is ondertusschen naderbij gekomen en treedt met een glimlach op het gelaat de veranda in, waar ze door mevrouw Van Westerwoude verwelkomd wordt. De jonge dame volgt haar. 't Is bepaald een mooi meisje; haar lenig, slank figuurtje komt uitstekend tot zijn recht in de nauwsluitende groene japon met hoogen stuartkraag, waaruit haar fijn rozig gezichtje als een mosroosje te voorschijn treedt.

‘Wel, Roosje, kom eens hier,’ zegt de dame, die we als mevrouw Bode leerden kennen. ‘Lieve vriendin, mag ik je mijn nichtje Rosa Roobeek voorstellen, de dochter van mijn jongste zuster. Roosje, dit is mevrouw Van Westerwoude.’ Johan wordt ook in alle vormen voorgesteld en ontvangt een hartelijken handdruk van mevrouw Bode, terwijl zijne buiging voor de jonge dame met een elegante dito wordt beantwoord.

Spoedig is men gezeten en een druk gesprek, vooral van de zijde der oude dames, ontspint zich. Mevrouw Bode vertelt, hoe zij ook in dit hotel kamers bestelde.

Terwijl Johan aan het jonge meisje vraagt hoe Valkenburg haar bevalt, zegt mevrouw Bode: ‘Wel, mijnheer Westerwoude, u hebt toch zeker mijn nichtje wel eens ontmoet?’

(Slot volgt.)