Een kerkhof voor huisdieren te Parijs.
Londen bezit reeds sedert langen tijd een hondenkerkhof; in het vorig jaar heeft men ook te Parijs dit voorbeeld gevolgd en
begraafplaats voor honden.
een dergelijke inrichting gemaakt, maar niet een kerkhof voor honden alleen, ook voor andere huisdieren, zooals katten, vogels enz. De Parijzenaars, en voornamelijk de burgers uit de lagere klassen, zijn bizondere dierenliefhebbers, en het aantal der zich in de stad bevindende huisdieren is dan ook buitengewoon groot. Als nu een dezer dieren stierf, wist men niet waar er mee te blijven. Dikwijls maakte men er korte wetten mee en wierp het cadaver in de Seine, of men bracht het naar de stadswallen, waar het dan tot bederf overging. Het was niet alleen een walglijk iets, maar ook zeer nadeelig voor de gezondheid, en de gedachte van een dierenvriend, G. Harmois genaamd, om door het aanleggen van een begraafplaats voor huisdieren in dien toestand verandering te brengen, vond algemeen bijval. Mevrouw Durand, de eigenares van het uitsluitend door vrouwen bestuurde en geredigeerde blad, ‘La Fronde’, stelde al haar krachten in het werk en door haar bemiddeling kwam er voor dit doel een naamlooze vennootschap tot stand met een kapitaal van 300,000 francs. Waar de Seine in het noord-westen van Parijs bij Asnières een groote bocht maakt, ligt in de rivier een eiland, waar men besloot het kerkhof voor huisdieren op te richten. In verschillende romans van Eugène Sue speelt dit (Ile de ravageurs) als toevluchtsoord voor de ergste Parijsche misdadigers een belangrijke rol.
Met groote moeite en kosten veranderde men het woeste eiland in een mooi park, waarvoor nu reeds een monumentaal ingangshek prijkt.
Nadat men een entreè van vijftig centimes betaald heeft, kan men dit eigenaardige kerkhof voor huisdieren betreden, dat afzonderlijke afdeelingen voor honden (zie onze afbeelding), vogels en katten bevat. Gelijkmatig verdeeld, bevinden zich hier de rustplaatsen voor de verschillende huisdieren, die van kleine heuvels voorzien en meestal met bloemen of metalen en steenen platen versierd zijn. Op de begraafplaats in de vogelafdeeling treft men ook dikwijls kooitjes aan.
Bij den ingang van de hondenafdeeling valt een uit zandsteen opgetrokken groot monument van den beroemden St. Bernhardhond Barry den bezoekers dadelijk in het oog. Het draagt tot opschrift: ‘Il sauva la vie à 40 personnes. Il fat tué par le 41 ème. Hij redde het leven van 40 personen. De 41ste doodde hem.
Nadat namelijk de hier verheerlijkte wakkere Bernardiner twaalf jaar lang door sneeuw en nevel heen dienst had gedaan bij het klooster op den St. Bernard, en het hierboven gemeld getal van door de grimmige kou verstijfden of door lawinen bedolvenen gered had, door de steeds klaarstaande monniken tot hen te voeren, werd hij het offer van een dwaling, toen een vreemdeling den hond voor dol hield en hem doodde. Barry, wiens opgezette kop in het museum te Bern bewaard wordt, is met een gered kind op den rug op het monument uitgehouwen. Het bestuur van het kerkhof, dat ook door vele vreemdelingen als een nieuwe bezienswaardigheid van Parijs bezocht wordt, laat, op verzoek, de gestorven dieren uit de woningen der eigenaars met een driewieler halen. Op dit driewiel bevindt zich een kastje met kist. Bij de teraardebestelling der dieren mogen overigens geen ceremoniën plaats hebben; ook het plaatsen van kruisen is uitdrukkelijk verboden.
Voor de personen, die voor hun huisdieren gebruik maken van dit kerkhof, zijn de kosten vrij hoog. Een afgemeten graf, zonder bedinging van den tijd en zonder uiterlijke versiering, kost 5 francs; daarbij komt dat de eigenaar het dier naar de bestemde plaats moet laten brengen. Met het afhalen erbij kost een concessie van vijf jaar 25 francs, 10 jaar 50 francs, 20 jaar 75 francs, 30 jaar 100 francs, meer dan 30 jaar 200 francs, en een bizondere begraafplaats van 500 tot 1000 francs, waaronder de levering van een kist met geëmailleerde naamplaat begrepen is.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd