De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 3

[p. 393]

Lady Melusine.
(Vervolg van blz. 387.)

‘Wij weten, dat de arme Sir Ralph ons van uit den hemel zegent,’ sprak Isabel ernstig.

Melusine werd bleek tot aan de lippen en verwijderde zich. Zij had geen behoefte gevoeld zich tot deze beide gelukkigen te wenden, slechts uit convenance had zij het gedaan en zij was afgewezen; daarom begaf zij zich weer onder haar gasten, die huldigden, die benijdden haar. Onder hen was het haar beter, want men

miss ella ewing met haar vader en moeder. (Zie bladz. 399.)

meende dat zij was zooals zij zich voordeed; onder deze vreemden was zij niet eenzaam en verlaten, zooals onder haar familie.

En toch vond zij na deze in vroolijke stemming doorgebrachte dagen en half doorwaakte nachten geen rust, en de slaap ontvlood haren oogen. Dikwijls bracht zij de donkere uren van de herfstnachten slapeloos door, om bij het ochtendgrauwen in een lichten sluimer te vallen, telkens wakker geschrikt door spookgestalten, door haar geweten te voorschijn geroepen. Een vergulde engel droeg aan een fonkelende hertogskroon de zware, lichtblauwe atlasgordijnen van haar ledikant, maar geen engel des hemels hield hier de wacht, slechts spookgestalten omzweefden haar legerstede.

Na zulke angstig doorwaakte nachten was het natuurlijk, dat zij er over dag afgemat, bleek en ellendig uitzag; zij moest dus slapen om haar schoonheid niet te verliezen. Zij riep nu den vriend van zoovelen, die niet slapen kunnen, te hulp - het zenuwsterkende chloraal. Gelukkigerwijze werkte het zoo op haar, dat zij er slechts een geringe dosis van noodig had, maar op den duur liet het toch ook zijn slechten invloed voelen.

Met Mount-Severn vermeed zij zorgvuldig het samenzijn, want het was noodzakelijk dat hij onkundig bleef van het feit, dat de papieren niet meer in haar bezit waren. Zij dankte hem evenwel een nieuw genoegen, dat tot een hartstocht werd en dat den stillen toorn van den hertog nog deed toenemen. Sir Robert had namelijk een roulette laten komen, en nadat zij de duivelachtige bekoring van het spel had leeren kennen, speelde zij met een bijna waanzinnigen hartstocht en verloor daarbij de hoogste sommen met zulk een onverschilligheid, als Sir Robert zelfs in de dagen zijner grootste verkwisting niet aan den dag gelegd had.

Zoo stortte zij zich van het eene genoegen in het andere, en was onuitputtelijk in het uitdenken van nieuwe amusementen. Men speelde comedie, danste, arrangeerde pic-nics, maakte prachtige rijtoeren, ja, er werd zelfs een zeilwedstrijd gehouden op den in de nabijheid zijnden stroom. Het was door den invloed van Melusine op Hastings-Castle een ‘dolle boel’ geworden, waaraan Lady Carlyle de jonge meisjes zooveel mogelijk trachtte te onttrekken.

Frederik Hereford had er op aangedrongen om spoedig te trouwen, maar Lady Carlyle had geantwoord, dat er vóór Mei van 't volgend jaar niets van komen kon, daar haar nicht een groot uitzet moest hebben, dat men niet inderhaast kon gereedmaken, en bovendien moest Hereford-House onderstboven gekeerd worden om een dochter uit het huis Hastings-Carlyle waardig te kunnen ontvangen.

Frederik moest dus wel geduld hebben en openlijk verklaarde hij, dat zijn middelen nog niet toelieten Hereford-House geheel te vernieuwen, een opmerking, die na langen tijd het eerste lachje op het gelaat van den hertog te voorschijn riep.

De goede Frederik zette van louter verbazing onnatuurlijk groote oogen op, toen de hertog hem de som noemde, die hij Isabel als bruidschat zou meegeven; 't was werkelijk een vorstelijk geschenk, het rijkste paar uit het Britsche rijk waardig.

‘Ten slotte zult ge nu nog denken, dat ik Isabel om haar geld trouw,’ sprak Frederik, nadat hij van zijn eerste verbazing bekomen was.

De hertog lachte luid.

‘Frederik, je bent gewoon kostbaar,’ riep hij uit. ‘Hebt je dan heusch gedacht dat ik mijn eenige op zoo zonderlinge wijze teruggezonden zuster zonder eenigen bruidschat

[p. 394]

zou laten trouwen? Neen, het kapitaal der verloren briljanten zal Isabel van mij terug ontvangen.’

Nu was alles anders. Frederik vertrok naar Londen om handwerkslieden en kunstenaars naar Hereford-House te zenden; hij zelf ging er ook heen om de naburige landerijen, die een oude bezitting der Herefords geweest waren, weer op te koopen

Isabel ondernam in dien tusschentijd een belegering van den boekentoren, en trachtte Mr. Roy te bewegen zich over te geven.

Op haar verlangen zou hij namelijk Hastings-Castle met Hereford-House verwisselen, want zij wilde den goeden, ouden man, die zich zoo haar vriend getoond had, steeds bij zich hebben, om hem op zijn ouden dag te kunnen verzorgen.

Hij overwoog lang het voor en tegen. Toen evenwel de hertog het voorstel zijner zuster ondersteunde, gaf hij toe, en hij had nooit berouw van zijn besluit.

In de lange linden-allee, die het park van Hastings-Castle doorsneed, liep op een zonnigen herfstmorgen Louise Bane heen en weer. Haar lief gezichtje, anders frisch en vroolijk, was nu ernstig en bleek. Lady Carlyle had haar beloofd binnen een week naar Londen terug te keeren, en Louise was er haar hartelijk dankbaar voor, hoewel het haar smartelijk aandeed van Hastings-Castle en velen, die haar daar lief waren, te moeten scheiden.

Juist toen zij zich omkeerde om naar huis te gaan, kwam de hertog haar tegemoet.

‘Goedenmorgen, miss Louise,’ sprak hij vriendelijk. ‘Zooals ik hoor, gaat ge ons spoedig verlaten. Ge hadt nog wat moeten blijven; ik had tante Anne en u nog zoo graag tot na het Kerstfeest hier gehouden.’

‘Het is beter dat wij gaan, Mylord,’ sprak zij zacht, en voegde erbij: ‘Het leven hier vermoeit mij zoo, er blijft geen rustig uur voor ernstigen arbeid over.’

Lord Hastings zuchtte diep.

‘Ge hebt wel gelijk,’ antwoordde hij, ‘ook ik voel mij afgemat, en daarom was mij een kalm uurtje aan tante Anne's haard dubbel aangenaam. Maar ik kan toch de gasten niet wegjagen, en bovendien, als man heb ik meer physieke kracht om een moreelen slag te dragen, hoewel hij zijn sporen ook uiterlijk aan mij achtergelaten heeft,’ besloot hij, met de hand langs zijn vergrijsde slapen strijkend.

‘Als zij nog een greintje gevoel had, moesten deze zilverdraden uw vrouw tot een eeuwig stom verwijt zijn,’ bracht Louise er met gloeiende wangen en met tranen omfloerste oogen uit.

‘De harten der Schotsche vrouwen zijn zoo koel als de bergreuzen hunner Hooglanden,’ maar deze zinspeling op de hem toegebrachte wonde spoedig weer mijdend, ging hij opgewekter voort: ‘Sir Edward Albercrombie, onze Iersche gast, heeft ons plotseling vaarwelgezegd; hij scheen zeer aangedaan. Ik had reeds aan een tweede bruiloft gedacht, Miss Bane.’

Louise werd purperrood.

‘Sir Edward heeft mij gevraagd zijn vrouw te worden,’ antwoordde zij beslist. ‘Maar ik kan het niet doen, Mylord.’

Er ontstond een kleine pauze.

‘Ik mag mij natuurlijk niet met de zaak bemoeien,’ begon de hertog weer, ‘maar als vriend mag ik wel een goed woord doen voor Sir Edward, dien ik persoonlijk hoogacht en die stellig een goed echtgenoot zou zijn. Maar hij is een Ier; mogelijk stuit u dat tegen de borst.’

‘Dat is het niet,’ antwoordde Louise met afgewend gelaat. ‘Ik ben besloten ongetrouwd te blijven.’

‘Meisjesgrillen, miss Louise.’

‘'t Kan zijn,’ antwoordde zij zacht. ‘Maar gelooft gij, dat iemand zulk een besluit neemt om een gril?’

Lord Hastings zag haar in het gelaat.

‘Als men nog zoo jong is als gij,’ sprak hij lachend, en ernstig voegde hij erbij: ‘Ik wil u niet plagen, maar tante Anne maakte onlangs een opmerking, alsof....’

‘Schenk geen aandacht aan hetgeen tante Anne zegt. Ik verlaat Hastings-Castle misschien voor altijd, maar mijn gebed zal steeds bij u zijn, en....’

Snikkend hield zij op en verliet haastig de linden-allee. En de hertog zag haar na met vochtige oogen, want hij wist van dit oogenblik af, dat Louise Bane hem beminde, zooals Melusine Holwell hem nooit had liefgehad.

XV.

Een week was verloopen en Lady Carlyle was nog steeds met miss Bane en Isabel op Hastings-Castle. De veranderingen, die men in hare villa zou aanbrengen, waren nog niet gereed. Bovendien had Frederik beloofd nog op Hastings-Castle te komen om afspraken te maken met Isabel, vóór deze met tante Anne naar Londen ging om haar uitzet te bestellen.

Op Hastings-Castle was het intusschen stil geworden; de meesten der gasten waren vertrokken en Melusine had reeds haar verlangen uitgesproken een serie andere gasten te vragen, maar de hertog was daartegen opgekomen; tot na Kerstmis wilde hij rust hebben, dan zou hij zich weer in het onvermijdelijke schikken.

Melusine was met dit besluit weinig ingenomen, want zij had die eeuwigdurende afwisseling noodig om de gevoelens, die in de eenzaamheid bij haar bovenkwamen, te verstikken, maar zij bezat niet meer de kracht haar zin door te drijven.

Het was een heerlijke Octobermorgen toen Melusine, om haar eenzaamheid te verzetten, na den lunch een wandeling ging maken. Zij ging over het groote grasperk en sloeg den weg in naar het woud waar Sir Ralph vóór twee jaar den dood gevonden had.

‘Is het waar wat die twee in den trein elkaar destijds vertelden? Heeft hij zich in vertwijfeling zelf het leven benomen? Is dat haar geheim?’ vroeg de hertog zich af, die, aan 't venster staande, de heerlijke gestalte nakeek.

Maar nog een ander bemerkte haar verdwijnen; 't was Mount-Severn, en zijn besluit was genomen: hij zou haar op een afstand volgen en tot een onderhoud, wat zij steeds vermeed, dwingen.

Melusine zette haar wandeling voort, hier een late bloem, daar een half verdord blad plukkend. Het was een zeldzame ruiker dien zij samenbond, dor en droevig als haar eigen ziel.

Zoo bereikte zij den zoom van het woud en de plaats, die dikwijls tot rendez-vous van de jagers diende.

Haar ruiker bekijkend, dacht zij: ‘Voor mij is het ook herfst en mijn hart is dood en koud als een steen.’

Steeds verder ging zij, tot zij kwam aan den machtigen eik, waaronder Sir Ralph gestorven was. Hier hield zij stil en knielde neder. Maar geen traan verlichtte haar bezwaard gemoed; stom, met strakken blik, zag zij naar de plaats, die het bloed van dezen man gedronken had. Zij zag de donkere plek in het mos alle nachten voor zich, den ouden man omvallen en met de hand naar het hart grijpen; zij hoorde steeds zijn laatste woorden.

En dat moest geluk beteekenen?

Toen zij zoo naar die plaats keek, trokken alle beelden uit haar kindsheid haar voorbij; het was begonnen met zonneschijn en vroolijkheid en het zou eindigen met - ja - waarmee?

Wat lag er veel tusschen toen en nu! Melusine had het wel van verdriet kunnen uitgillen, maar wat hielp het? Zij bleef geknield tegen den ouden eik leunen en langzamerhand kwam er een zeldzame kalmte over haar, een groote mate van apathie, die iets van berusting in zich had.

Plotseling werd zij opgeschrikt door een geruisch in een naburig boschje.

[p. 395]

‘Gij, Melusine - en juist hier?’ vroeg Mount-Severn.

Melusine stond dadelijk op, nam haren ruiker en maakte zich gereed om naar huis te gaan.

‘Ge zijt me gevolgd,’ sprak zij eenvoudig.

‘Dat kan ik niet ontkennen, maar ik heb u tijd gelaten tot uw overpeinzingen; “steeds discreet” is mijn leus,’ antwoordde hij beleefd, en daar zij niets zei, voegde hij erbij: ‘Ik wilde u spreken.’

‘Zoo?’ Melusine keek onverschillig naar de zon, die reeds sterk naar het Westen neigde. ‘Het schijnt reeds laat te zijn, Sir Robert.’

‘De dagen zijn zoo kort, maar wij kunnen onderweg wel praten,’ sprak Mount-Severn, terwijl hij naast haar voortliep. ‘Als we langzaam loopen, duurt het drie kwartier vóór we aan het slot zijn; we hebben dan nog rijkelijk tijd om ons voor het diner te kleeden’

Zwijgend liepen zij een poosje naast elkaar voort, en eerst toen zij het woud verlaten hadden, begon hij:

‘Ik ben bang voor Isabel.’

‘Waarom?’ vroeg zij onverschillig.

‘Wat zijt ge toch koel!’ riep hij met de grootste verbazing. ‘Haar geheim is toch zeker hetzelfde dat ik ook ken, en op vrouwenmanier zal zij het onder het zegel van geheimhouding stellig den een of ander toevertrouwen.’

‘Denkt ge dat?’ vroeg Melusine moe.

‘Lady Melusine, wat scheelt u?’ vroeg Mount-Severn, staan blijvend. ‘Heb ik niet duidelijk genoeg gesproken? Ik meen dat uw bestaan van een enkel woord eener vrouwentong afhangt.’

‘Het uwe ook, Sir Robert.’

‘Alsof ik dat niet wist, maar wij hangen van elkaar af, mevrouw, als u de beleefdheid wilt hebben, u dat te herinneren.’

Melusine knikte. ‘Maar Isabel hangt van niemand af en haar geheimhouding schijnt ge nog in twijfel te trekken?’

‘Wat heeft Isabel er mee te maken?’ vroeg hij ongeduldig. ‘De hand van Dexter, niet de mijne, heeft den brief van de vondeling geschreven, en er staat niets in, wat op mij betrekking heeft.’

‘Dat denkt ge maar, Sir Robert,’ ging Melusine op denzelfden kalmen toon voort. ‘In hetzelfde vak, waarin het document, door dr. Dexter geschreven, zich bevond, lag ook uw correspondentie met dr. Dexter.’

‘Welnu?’ vroeg Mount-Severn ademloos.

‘Zij is gelijk met het document verdwenen,’ antwoordde zij volkomen kalm.

Woedend bleef Sir Robert staan en op scherpen toon vroeg hij: ‘Is dat waar?’

Melusine knikte. ‘Isabel heeft er evenwel nog geen gebruik van gemaakt, en ik geloof niet, dat zij dat ooit doen zal.’

‘Wat hebt ge toch een hoogen dunk van dat dwaze kind,’ sprak hij hoonend. ‘Welke vrouw kan nu zwijgen?’

‘Isabel kan het, ter wille van Charley,’ sprak Melusine onverschillig.

‘Laat Isabel maar eerst getrouwd zijn, dan vertelt zij dien kostbaren Frederik meer dan wij gelooven,’ riep Mount-Severn, buiten zichzelven van woede.

‘Zoo. Nu, gij moet het weten,’ sprak Melusine op zeldzamen toon.

Zwijgend liepen zij een poosje naast elkaar voort. Eindelijk vatte Mount-Severn het gesprek weer op en zei: ‘Laten wij den tijd niet met nutteloos praten verliezen. Er moet gehandeld worden; zóó kan de zaak niet blijven. Laten wij een middel bedenken om ons beiden te redden, want gij weet wat tegelijk met mijn brieven openbaar gemaakt wordt. En bij hetgeen gij te verliezen hebt, is mijn voor de wet verjaarde zaak slechts kinderspel. Ik zet alleen mijn bestaan op het spel, gij uw hoofd.’

Een oogenblik schrikte zij hevig van zijn woorden, maar toen kreeg zij haar kalmte terug, en voortgaande sprak zij: ‘Ik ben den eeuwigen strijd moe, gij kunt doen wat ge wilt.’

‘Dat zijn maar praatjes; als het ernst wordt, zult ge wel wat anders zeggen.’

‘Maar ge zult Isabel toch niets doen?’ vroeg zij zacht. ‘Misschien heeft zij de brieven niet eens. Maar doe haar geen kwaad.’

‘Ge maakt me zenuwachtig, Mylady. Ben ik dan een Rinaldo Rinaldini? Ik ben niet eens een - Lady Melusine; maar wij moeten Isabel deze papieren afhandig maken, dat is nogal duidelijk.’

‘Ik zal er geen vinger voor uitsteken,’ sprak Melusine beslist.

‘Is dat uw laatste woord, Mylady?’

‘Mijn laatste, Sir Robert.’

Mount-Severn begreep, dat verder praten niets zou uitwerken, en na een pauze begon hij weer:

‘Er is slechts één uitweg tot redding voor ons beiden, wij moeten Engeland verlaten.’

‘Ik begrijp u niet, Sir Robert.’

‘Zijt ge nog nooit op die gedachte gekomen? 't Is anders nogal duidelijk; als Isabel praat, en dat zal zij ongetwijfeld doen, zijn wij beiden verloren.’

Melusine bleef staan en zag Sir Robert vlak in het gelaat.

‘Ge meent dus dat we moeten vluchten?’

‘Ja, daar komt het ongeveer op neer. Gij zoudt uw juweelen moeten verkoopen, wij gaan naar het Vasteland en richten daar een speelbank op.’

‘Gij kunt aardig schertsen,’ antwoordde Melusine.

‘Nog nooit in mijn leven heb ik zoo weinig lust tot schertsen gevoeld als nu,’ sprak Mount-Severn ernstig. ‘Er moet gehandeld worden en vlug ook; zijn wij maar eenmaal aan de overzijde van het kanaal, dan behoeven wij voor een gerechtelijke vervolging niet meer te vreezen. Door uw uiterlijk, door zekere aanduidingen omtrent uw waren naam en stand en ten slotte - met den eik uit het park van Hastings op den achtergrond, kunnen wij een tamelijk goed bestaan hebben.’

Melusine had, terwijl hij sprak, den blik niet van hem afgewend en onder het loopen den langen handschoen uitgedaan. Toen zij hiermee gereed was, sloeg zij den ijverig en toch met doodelijke kalmte pratenden man er mee in het gelaat, dat de woorden hem op de lippen bestierven.

‘Hier scheiden onze wegen,’ sprak zij uiterst kalm. ‘Het is nog niet zoover met mij gekomen, dat ik mij ongestraft laat beleedigen; gij kunt doen wat ge wilt, maar ik zal even vastberaden het ongeluk tegemoet treden als ik het vreugdevol het geluk gedaan heb.’ En zonder hem verder met een blik te verwaardigen, ging zij haars weegs en liet Sir Robert staan als een gestraften hond.

Op het grasperk ontmoette zij Isabel met een ruiker winterasters in de hand, die haar voorbij wilde gaan. Melusine bleef staan.

‘Een enkel woord, Isabel,’ sprak zij kalm, en toen het meisje bleef staan, ging zij voort:

‘Ik begrijp, dat zelfs gij, met uw goed hart, mij niet vergeven kunt en mij zooveel mogelijk mijdt - ge hebt gelijk en ik zou in uw plaats evenzoo handelen. Ge ziet mij verbaasd aan, mij, de lichtvaardige, hoogmoedige Melusine Hastings? Misschien begrijpt ge mij beter, als ik je zeg, waar ik geweest ben. Ik was bij den eik, waar Sir Ralph stierf, begrijpt ge me nu, Isabel?’

In Isabel's oog kwam een traan, en zij wendde het gelaat van de schoone vrouw af.

‘Uw verachting is bitter, bitterder nog dan die van Charley,’ ging Melusine voort; ‘want hij weet niet, wat gij weet. Isabel, toen ik voor den eersten keer vandaag den eik terugzag, wenschte ik dat het licht zou worden in mijn ziel, en daarom moet Charley het weten. Wilt gij het hem zeggen, Isabel?’

‘Neen, neen!’ stiet het meisje ontsteld uit.

[p. 396]

‘Niet? O, ik begrijp het. Ik weet ook niet waar ik den moed vandaan moet halen om het te doen!’ sprak Melusine kalm en ging verder den weg naar het slot op.

Isabel vervolgde ook haar weg, verbaasd en getroffen door hetgeen zij gehoord had.

‘Is het mogelijk? Is zulk een verandering denkbaar?’ vroeg zij zich voor de zooveelste maal af, toen zij de poort opende en den landweg betrad.

‘Vandaag komt hij weer niet,’ sprak zij zuchtend.

‘Hij is er al,’ klonk het vroolijk naast haar. Het was Frederik, die te voet den weg van het station naar het slot had afgelegd, om zijn verloofde te verrassen.

‘Hoe prettig!’ riep zij, en arm in arm wandelden zij terug. Onderweg vertelde Isabel, dat Mr. Roy beloofd had mee te gaan naar Hereford-House, en zij spraken af, den volgenden dag de verdere plannen te bespreken.

Zoo gebeurde het ook, en de oude man was zoo getroffen door de liefde en dankbaarheid van deze beide jonge menschen, dat hij meedeed om luchtkasteelen te bouwen voor de toekomst. Toen zij den boekentoren verlaten wilden, kwam het Isabel in de gedachte, dat er op de bovenkamer nog zaken lagen, die zij gebruikte, toen zij als Lady Besz ‘spookte’. Zij ging er dus heen en kwam spoedig met een bundeltje terug.

‘Ha, het beroemde Stuartmutsje van Lady Besz,’ riep Frederik lachend, terwijl hij aan een uitstekend puntje van den sluier trok.

Bij die handeling ging het pakje open en uit den in elkaar gerolden sluier viel een bundel papieren op den grond.

Bliksemsnel had Frederik ze gegrepen.

‘Geef mij het pakje terug, Frederik,’ verzocht Isabel.

‘Neen!’ riep hij lachend, ‘wij hebben nu het recht achter de geheimen van Lady Besz te komen. De brieven worden gelezen.’

(Slot volgt.)