De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 3

Het vergeetachtige Londen.
Met illustratiën.

Als al de vergeetachtige en afgetrokken lieden uit Londen gezonden werden, dan zou hun aantal stellig een heel leger vormen, want er zijn er in Londen

Het aantal verloren dames-portemonnaies in één tezaamgebracht.

niet minder dan 39,000 (nog niet eens gesproken van de provinciën).

Rijdende in trams, omnibussen, spoorwegwaggons of cabs, wordt hun aandacht zoo in beslag genomen door het hun omringende of hun eigen gedachten, dat zij vergeten waar zij zijn, of wat het hunne is, en stappende uit het voertuig, dat hen heeft verder gebracht, laten zij de sporen van hun tegenwoordigheid achter, dat dan in handen komt van de politie.

Wij spraken van 39,000? Dit is niet geheel juist, hun aantal is in werkelijkheid veel grooter en kan zeker op honderd duizenden berekend worden, want hoevelen laten niet voorwerpen achter van zoo weinig waarde, dat het voor den vinder niet de moeite waard is ze te deponeeren in het huis, bestemd om achtergelaten voorwerpen in ontvangst te nemen.

De hoofdcommissaris van politie zal u vertellen dat het vergeetachtige Londen per jaar meer dan 39,000 voorwerpen in voertuigen achterlaat en dat hij belast is met de zorg en de verantwoordelijkheid voor deze artikelen, waarvan sommigen een zeer groote waarde vertegenwoordigen.

Hoeveel parapluies worden er jaarlijks niet verloren, waar men nooit meer iets van hoort? Dit is heel moeielijk te zeggen, maar in het afgeloopen jaar vonden er niet minder dan 17,492 door de eerlijkheid van conducteurs van trams en omnibussen en koetsiers hun weg naar het Bureau voor Verloren Goederen in Scotland-Yard. Hoe is het mogelijk! bijna de helft van het geheele aantal artikelen, door vergeetachtige Londenaars achtergelaten, zijn parapluies. In de tweede plaats volgen de portemonnaies met een getal van 3214.

En hoe zou dat komen? Waarom zouden juist parapluies met zoo groote onverschilligheid behandeld worden? Dat zijn vragen, die alleen op te lossen zijn door een hersenspecialiteit.

Mogelijk is het wel gelegen in het feit, dat waar andere voorwerpen min of meer één geheel vormen met hun bezitter, de veiligheid van de parapluie geheel afhangt van onze hersens en handen.

Zouden wij het euvel kunnen voorkomen door de parapluie om ons middel vast te binden?

't Is een eenvoudig maar niet uitvoerbaar idee, want wie zou er nu op gesteld zijn op een regenachtigen dag zijn natte parapluie tegen zich aan te binden!

Het beste zou zijn, dat er een ingenieus mensch opstond, die een eenvoudigen maar onfeilbaren parapluieherinneraar uitvond. Maar zoolang als deze weldoener der menschheid nog niets van zich heeft laten hooren, waarom geven dan de directies van tram- of omnibusmaatschappijen aan hare conducteurs niet een weinig meer extra loon, ten einde den passagiers er aan te herinneren niets te laten liggen? Zulk een overeenkomst zou stellig voor alle partijen voordeelig zijn. Maar de conservatieve Brit zou zich natuurlijk heftig tegen zulk een maatregel verzetten, en betaalt liever zes of zeven gulden voor een nieuwe parapluie.

Het zou stellig heele bladzijden vullen om de namen op te noemen der kleinigheden, die in het Bureau voor Verloren Goederen gebracht worden, daar hun getal ongeveer 3000 bedraagt. Er valt hiervan weinig te vertellen; - laat ons liever onze aandacht schenken aan dat artikel van waarde, de portemonnaie.

In 1899 werden er niet minder dan 3214 portemonnaies verloren - of, liever gezegd, vonden haar weg naar Scotland-Yard; het zijn meest dames-beurzen, want de heeren zijn er te slim voor. Zij zijn namelijk reeds lang tot de ontdekking gekomen, dat de makkelijkste manier om zijn geld te verliezen is - het in een portemonnaie te doen, en dus draagt hij het los in zijn zak.

Men ziet dan tegenwoordig ook een verdacht glimlachje verschijnen op het gelaat van de mannelijke passagiers eener tram of omnibus, als iemand van hun sekse een portemonnaie te voorschijn haalt, in vorm gelijk aan die op de nevensstaande illustratie.

Dames-portemonnaies vormen dus het reuzenaandeel van de 3000 die jaarlijks in Scotland-Yard gebracht worden, en het is hoog tijd dat er krachtige maatregelen worden genomen om dat kwaad tegen te gaan. Niet omdat wij medelijden gevoelen met de vrouwelijke verliezers, maar omdat

[p. 310]

die verloren portemonnaies een groote verleiding zijn voor de 30,000 koetsiers en conducteurs van trams en omnibussen.

Stel u voor dat de slecht betaalde omnibus-conducteur

Niet minder dan 2809 tasschen werden in 1899 in Londen vergeten. 't Is aardig een vergelijking te maken tusschen den gewonen man en al die tasschen, tot één geheel gevormd.

een portemonnaie vindt met 250 pond! Zoo iets had kort geleden plaats, en de man achtte het zijn plicht ze op de daartoe aangewezen plek terug te brengen. Maar aan welk een verleiding staat zoo'n man bloot. Tweehonderd vijftig pond! Zulk een som zou hem in staat stellen zijn baantje van conducteur er aan te geven, en zelf een zaak te beginnen als bakker, slager enz.

Bij andere gelegenheden zijn er portemonnaies gevonden met sommen, varieerende van tien tot twintig pond in klein geld, om nog niet eens te spreken van het bankpapier. Ja, er moet iets aan gedaan worden! Zou er geen vrouw willen opstaan, die een geldzakje uitvindt, dat één geheel uitmaakt met het damestoilet?

Zijn de vrouwen vergeetachtiger dan de mannen?

Een delicate vraag, en die ongetwijfeld iedere man en vrouw ontkennend zal beantwoorden. Maar zijn zij het werkelijk?

Laten de feiten voor zichzelf spreken.

Het jaar 1898 leent zich daar het best toe. Toen werden er door vrouwen 1793 voorwerpen achtergelaten, door de mannen 1647. Het verschil is niet groot, maar in ieder geval is er verschil, en dus dient de vraag bevestigend beantwoord te worden.

In het jaar 1899 werden er 2809 tasschen op het Bureau voor Verloren Goederen gebracht, en wel tasschen van verschillenden vorm, verschillend soort en verschillende waarde. Om hen gezelschap te houden werden er 876 wandelstokken gebracht, en in de schouwburgen, omnibussen, cabs en voertuigen, die personen naar wedrennen brachten, werden niet minder dan 763 binocles gevonden.

Vergeten reisdekens bereikten het aantal van 278.

De waarde van het artikel schijnt geen invloed uit te oefenen op de memorie van de menschen; kranten en boekjes van geen beteekenis en juweelen van vele ponden waarde schijnen voor hen hetzelfde te zijn. Men vond genoeg horloges, kettingen, armbanden, ringen en halskettingen om er een winkel mee te vullen. Hoe iemand zijn horloge kan vergeten, gaat boven ons verstand, en toch werden er 210 achtergelaten.

De andere kleinoodiën bereikten het verbazende getal van 1000.

Onder al deze onbezielde voorwerpen waren twee honden - verliezen, die onverklaarbaar schijnen, en die ook niet spreken voor de dieren zelven. 't Is een vergeeflijk feit dat een man zijn hond vergeet, maar welk een benaming te geven aan den hond, die zijn meester vergeet!

Met katten is dat een ander geval; deze wijden geen onverdeelde attentie aan alles wat hun eigenaar doet.

Met katten en honden vinden verschillende levende vogels hun weg naar het Bureau voor Gevonden Voorwerpen, en onder deze een uil. Hoe is het in Godsnaam mogelijk, om een uil in een omnibus achter te laten? Het schijnt ons toe, dat zulk een bizonder pakje wel de aandacht moet trekken van alle reizigers. Welk voorval moet er wel hebben plaats gehad, dat den eigenaar van den uil noodzaakte, om zijn vogel achter te laten in de hoede van den conducteur en de beambten van Scotland-Yard?

De vergeetachtigheid in Londen neemt verbazend toe, en wel met 30 percent in de laatste jaren.

Het geheele aantal achtergelaten voorwerpen was in 1894 29,716 en in 1898 bereikte het de hooge som van 38,201 en in 1899, het laatste jaar, waarvan wij verslag kunnen uitbrengen, was het 39,551.

Maar dat is nog niet alles. Tijdelijke vergeetachtigheid in het rumoer van het dagelijksch leven kan men zich gemakkelijk voorstellen. Maar wat te zeggen van het feit, dat van de 39,000 voorwerpen er slechts 19,804 later werden opgeëischt?

De belooningen in 1899 toegekend aan koetsiers en conducteurs bedroegen 2929 pond, geen groote som als men bedenkt wat een enorme massa voorwerpen daarvoor naar Scotland-Yard moesten worden gebracht.

Zeven belooningen van 5 pond werden uitbetaald, een van 6, een van 7, twee van 8, een van 9, twee van 10, een van 12, en een van 30.

Meer dan 19,000 voorwerpen werden aan hun eigenaars

De wandelstok is 28 voet 4 inches lang en is een samenstelling van al de wandelstokken gedurende één jaar in Londen verloren.

teruggegeven; de rest, die niet werd opgeëischt, werd na drie maanden aan de conducteurs en koetsiers, die ze in Scotland-Yard gebracht hadden, cadeau gegeven.