De echtgenoote van President Mac-Kinley.
(Bij de plaat op blz. 249.)
De vrouw van een groot staatsman heeft altijd in de oogen van anderen iets interessants, niet alleen omdat zij een der eerste plaatsen inneemt, maar ook omdat haar politieke invloed op haren echtgenoot altijd in hooge mate de nieuwsgierigheid van het publiek opwekt. Mevrouw Mac-Kinley heeft het ongeluk ziekelijk te zijn, maar de President is zoo aan haar gehecht, dat hij haar nooit dan noodzakelijk alleen laat, en op deze wijze als het hoofd van de republiek een uitstekend voorbeeld geeft van echtelijke trouw.
De geschiedenis van hun kennismaking is zeer interessant.
Beiden, Ida Saxton, de dochter van een bankier, en William Mac-Kinley gaven onderwijs op een Zondagsschool in dezelfde plaats. Zoo geregeld als een klok ontmoette de toekomstige President op een zekeren hoek van een straat een aardig jong meisje, dat in een tegenovergestelde richting naar een andere Zondagsschool ging. Een buiging en een paar vriendelijke woorden waren aanleiding, dat men langzamerhand intiemer kennismaakte, en ten laatste werd het een engagement.
De sociale plichten, die mevrouw Mac-Kinley zijn opgelegd, vorderen enorme uitgaven, daar de groote tafel in ‘White-House’ dikwijls voor 60 personen van spijzen moet zijn voorzien. De tafel zelf bestaat in het midden uit een grooten spiegel (een meer voorstellende), gevat in een rand van zuiver goud, en de plaats van den President aan den noordelijken kant wordt geflankeerd door die zijner vrouw. Een staatsdiner kost zelden minder dan 100 pond (twaalfhonderd gulden), en als men nu weet dat Mr. Mac-Kinley, toen hij President werd, een faillissement zeer nabij was, dan kan men zich voorstellen, dat zijn echtgenoote het zuinigjes moet aanleggen.
Uit het huwelijk, dat in 1871 gesloten werd, waren twee kinderen, maar beiden werden niet ouder dan vier jaar.
Droefheid over den dood van het tweede kind maakte dat mevrouw Mac-Kinley ziekelijk werd, en dit is ook wel de reden dat zij zelden vroolijk of opgewekt is.
Niet vóór verleden jaar beging mevrouw Mac-Kinley een kleine buitensporigheid in haar kleeding, en wel door een baljapon te bestellen in Parijs, buiten haar New-Yorksche modiste om. Deze baljapon werd aan een zware critiek onderworpen, niet alleen omdat men de kleeding van mevrouw Mac-Kinley altijd eenigszins ouderwetsch vond, maar ook omdat het voor de eerste maal was dat een Presidents-vrouw bij een publieke ceremonie een japon droeg buiten Amerika gemaakt.
Mevrouw Mac-Kinley vergezelde haren echtgenoot op een reis door de verschillende Staten, toen zij plotseling werd aangetast door een inwendige ziekte. Gelukkig was deze, zooals eerst gedacht werd, niet doodelijk, en is zij nu op den goeden weg van beterschap.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd