De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 3

Alleen.
Door Christine.

I.

Niets dan het pijnlijk kreunen der zieke.

Zelfs het klokje mocht niet langer zijn regelmatig getik doen hooren; de ‘zuster’ heeft het laten stilstaan, omdat reeds het geringste geluid de patiënt hinderlijk is. De kamer is in halfduister gehuld; de gordijnen zijn neergelaten om het te felle licht te temperen. Bij de tafel zit de verpleegster, ernstig breiende aan een kous; onhoorbaar werkt ze voort; als bijwijlen het kreunen even ophoudt is het stil, doodstil in het vertrek.

Geene verwanten, geene vrienden aan het ziekbed; alleen maar die ééne ‘zuster’, een vreemde, een betaalde. Doch moge de warme liefde, de innige hartelijkheid ontbreken, waarmede liefhebbende bloedverwanten hunne beminde zieken verzorgen, in nauwgezette plichtsbetrachting komt deze verpleegster niet tekort.

Het nog betrekkelijk jonge meisje met een frisch, blozend gelaat, doch gekleed in een stemmige, zwarte japon, werpt een blik op haar horloge; dan staat zij op, doet een poeder op een lepel, maakt ze met een weinig melk vloeibaar, slaat het bedgordijn iets ter zijde en zegt met vriendelijke stem: ‘Het is weer tijd om in te nemen, juffrouw!’

De zieke opent de oogen, maar daarin ligt zoo'n vermoeide uitdrukking, dat zuster Marie er van ontroert. Voorzichtig giet deze nu den inhoud van den lepel in den mond der zieke; daarna schudt zij even de kussens op en trekt de dekens weder recht.

‘Ik dank u!’ klinkt het zachtjes.

Ja, deze verpleegster kent haar plicht, en wat meer zegt, zij doet haar werk met liefde; maar toch blijft zij een vreemde en - een teedere kus, een zachte liefkoozing kan zooveel troost in lijden zijn.

‘Ik dank u!’ Dat klinkt telkens weer na elken ontvangen dienst. Daar ligt iets roerends in. Machteloos als zij ter neder ligt, geheel afhankelijk van betaalde hulp, is deze zieke dankbaar voor de zorgvuldige verpleging, die zij geniet. En zuster Marie is niet ongevoelig.

[p. 88]

Meer dan ooit aan een anderen zieke heeft zich haar hart gehecht aan deze eenzame. Maar ach! ze weet het, niet lang meer zal die hare zorgen behoeven.

Agnes Winter is een ongehuwde dame van nog geen veertig jaar. Zij bekleedt de betrekking van onderwijzeres aan een meisjesschool en geniet als zoodanig een goed salaris.

Jaren achtereen is ze getrouw dag aan dag naar school gestapt, zonder ook maar een enkele maal wegens ziekte te moeten verzuimen; doch den vorigen winter kreeg zij influenza. Ongewoon echter als het voor haar was, dat zij moest thuisblijven, ging zij reeds weer naar school vóór ze nog geheel was hersteld.

In April voelde zij zich opnieuw minder wel, maar ze bleef toch doorloopen, hopende van zelf weer de oude te worden, totdat het haar onmogelijk werd langer vol te houden en zij een dokter moest raadplegen. Deze onderzocht haar en nu bleek, dat de nieren niet in orde waren.

Strenge rust werd haar bevolen. Ze vroeg eenigen tijd verlof, hetgeen haar dadelijk werd toegestaan; maar nog vóór er twee maanden verstreken waren, wist de dokter, dat er geen herstel meer mogelijk was.

‘Niertering! onherroepelijk de dood!’ luidde zijn antwoord aan belangstellenden, die hem naar de zieke vroegen.

Agnes had weinig vrienden. Met slechts enkele families hield ze omgang; de mede-onderwijzeressen waren nooit vriendinnen geworden; de meisjes droegen haar meer achting toe dan liefde. Hare ouders, die zij boven alles had bemind, waren acht jaar geleden kort na elkander gestorven; een zuster bezat zij niet; twee getrouwde broeders woonden in een ander deel van het land. Ze waren tijdens hare ziekte tweemaal naar haar komen zien, maar werden door hunne bezigheden genoodzaakt weder spoedig te vertrekken.

Zoo lag zij op haar ziekbed dagen en weken alleen. De weinigen, die haar nog kwamen bezoeken, werden eerst slechts een oogenblikje, later in het geheel niet meer in de kamer toegelaten.

‘Rust! rust!’ beval de dokter; maar langzamerhand begon Agnes te begrijpen, dat na de rust van het ziekbed slechts zou volgen de rust, die eeuwig duurt.

Doch het bedroefde haar niet. Ze was zoo moede, zoo moede, ze wilde wel gaarne inslapen voor altijd. En dan dacht zij aan hare ouders, zooals zij hen beiden had zien liggen, onbeweeglijk, kalm, met dien vredigen glimlach om de lippen.

Zoo zou zij ook rusten met gesloten oogen, gevouwen handen, vrij van alle smart en pijn. Het was toch niet hard te moeten sterven.

Hare plaats in de maatschappij zou spoedig vervuld zijn door een der velen, die hunkeren naar een goede betrekking; de meisjes op school dachten waarschijnlijk nu al zelden meer aan haar; de broers hadden hunne vrouw en kinderen, die zouden haar weinig missen, en de enkele families met wie zij bevriend was, och! ze was toch slechts een vreemde, - ook daar zou de ledige plaats, die zij achterliet, niet groot zijn.

Alleen lag ze, dagen en weken alleen. Wie zou haar missen als ze henenging?

En terwijl ze over dat alles peinsde, werd het haar plotseling duidelijk, hoe geheel anders het had kunnen zijn. Beelden, door een lange reeks van jaren bleek en dof geworden, kregen eensklaps kleur en leven.

II.

Ze zag weder het ouderlijke huis met zijne ruime frissche kamers, zijne degelijke, ouderwetsche meubelen, ze liep weer rond in den grooten tuin met zijn keur van bloemen en overvloed van vruchten. Haar vader was burgemeester op een liefgelegen, eenvoudig dorp, van waar hare broeders elken dag de hoogeschool te A. bezochten. Zij zelve, de verwende lievelinge van vader en moeder, had reeds hare akte als onderwijzeres en was als volontair werkzaam op de dorpsschool.

Daar had zij hem leeren kennen.

Als een zucht ontvlood haar mond:

‘Karel!’

O, als haar trots niet sterker was geweest dan hare liefde, hoe anders zou dan haar leven zijn geworden, hoe anders zou haar sterven zijn!

Kinderlijk nieuwsgierig had ze verlangd Karel Daalberg, den nieuwbenoemden onderwijzer, te zien, weinig vermoedende welk een groote plaats hij weldra zou bekleeden in haar hart.

Nog heugde haar dien eersten morgen, toen zij beiden toevallig gelijk voor de schooldeur hadden gestaan en hij wel diep, heel diep den hoed had afgenomen, maar jongensachtig verlegen geen woord had durven spreken. Ook zij zelve had niets gezegd, maar hem, misschien wel wat brutaal, staan opnemen.

Ja, hij beviel haar reeds dadelijk, welgemaakt slank, een overvloed van lichtblond haar en blauwe oogen, nu eens helder en licht van kleur, dan weer donker, bij zwart af. Wonderlijk sprekende oogen! Hoe spoedig had zij hunne taal leeren verstaan en wat hadden zij haar altijd veel te zeggen!

Eenige dagen lang waren Daalberg en zij elkander stilzwijgend voorbijgegaan; toen eensklaps was het ijs gebroken. En sedert hadden zij vele gesprekken gevoerd. Wat kon hij degelijk en verstandig redeneeren! Veel had ze van hem geleerd.

Hare ouders konden niet begrijpen, waardoor de school haar plotseling zooveel werk gaf, dat zij zoo vroeg reeds heenging en vaak zoo laat terugkwam. O, heerlijke en zalige tijd! Toen was het leven haar een droom van schoon geluk geweest.

Soms bracht hij zijne viool mede, en wanneer dan alle kinderen vertrokken waren, speelde hij voor haar, voor haar alleen, de meest wegslepende melodieën. Zij begreep wat hij te zeggen had, ze voelde wat hij haar smeekte, doch als hij waagde daarop ook maar met een enkel woord te zinspelen, had onverbiddelijk uit haar mond geklonken: ‘Eerst de hoofdakte!’

Die had hij gehaald, zoo gauw als mogelijk was. Kort daarna waren zij geëngageerd, maar voor haar althans was het geluk toen niet meer geheel onvermengd.

Hare ouders hadden hunne toestemming gegeven, doch dit engagement verheugde hen niet; de broers keurden het af en konden somwijlen niet laten met minachting over onderwijzers te spreken; zij rieden haar aan Karel over te halen zich voor het middelbaar onderwijs te bekwamen. Dat was ten minste iets! - De notarisvrouw zei ronduit, toen zij haar feliciteerde:

‘Ik heb altijd gedacht, dat gij je hart te hoog droeg voor een onderwijzer.’

Andere voorname kennissen vermeden steeds over haren aanstaande te spreken, sommigen hadden haar zelfs nooit gefeliciteerd. O, die wereld!

Dat alles had haar gegriefd en tot het besluit gebracht, nooit te zullen trouwen vóór Karel hoofd van een school was en dan liefst nog in een groote stad.

Doch na vijf jaren van veel arbeid was hij nog klasseonderwijzer; hoewel hij een flink verstand had, behoorde hij niet tot de gelukkigen op vergelijkende examens. Evenwel verdiende hij als onderwijzer 1^ste klasse te A. een goed salaris, gaven eenige bijakten hem nog f200 meer en daarbij gaf hij gewoonlijk nog enkele privaatlessen.

(Slot volgt.)