De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 3

[p. 73]

Robbi!
Door Thérèse Hoven
(Vervolg van blz. 67.)

Herman, die vrij wel den aardbol rondgereisd heeft, erkende volgaarne, dat het een eenig spoorweg-traject was. Wij zaten zoo gemakkelijk en prettig, als maakten we een ritje per landauer.

Leonie babbelde druk, soms te druk naar mijn zin. Robbi's stemming was afwisselend; nu eens praatte hij met haar mee, dan werd hij er stil door, als voelde hij zijn menschenstem onwaardig om te spreken, waar de schepping zich zoo gelden deed.

's Middags, tegen zes uur, kwamen wij

aartshertog karel van oostenrijk.

te Innsbrück, waar ons, bij 't aankomen in 't hotel, een onaangenaam oogenblik werd bereid.

Als naar gewoonte liep Herman met mij, en Leonie met Robbi; het was een stapje van 't station naar 't hotel; enkel een plein over te steken.

Wij waren eenige passen vooruit, doch vóór we één woord gezegd hadden, waren de anderen reeds bij ons. Toch had de portier ons, twee aan twee, zien aankomen.

Het was dus niet te verwonderen, dat hij vroeg, of we twee kamers verlangden...

Leonie proestte 't uit en fluisterde mij in: ‘Één voor Papa en Mama, één voor 't jonge paar.’

Intusschen bestelde Herman wat wij noodig hadden.

Den volgenden ochtend maakten wij een mooi rijtoertje naar Igles.

Leonie had zin om een gedeelte van den weg te wandelen, doch Herman verzette er zich tegen, onder 't voorwendsel, dat ze zich niet vermoeien mocht en haar krachten moest sparen voor groote tochten, waarop Robbi beweerde, dat dit juist verkeerd was. Men moest zich trainen.

Leonie drong er niet meer op aan, doch bleef in 't rijtuig zitten.

Na den lunch vertrokken we naar Zell-am-See, een bekoorlijk plaatsje aan een van de wondermeren, die zoo overvloedig voorkomen in Tyrol.

Wij bleven er een halve week en deden heerlijke uitstapjes in 't Kapruner-Thal.

Het waren volmaakte dagen.

Leonie en Robbi waren werkelijk als kinderen voor ons, steeds onze wenschen raadplegende en ons in alles ontziende.

Herman was opgewekter dan hij in maanden geweest was en ik voelde mij, als iemand, die enkel van 't oogenblik kan genieten en voor wien er noch verleden, noch toekomst is.

O! ik had er willen blijven, daar aan 't heldere meer, dat een sprookjes-invloed op de omgeving scheen uit te oefenen.

De lucht was er zoo rein... men moest er goede gedachten hebben.

En nu zijn we in Gastein; de tocht er naar toe was weer schitterend mooi, vooral het laatste gedeelte, vanaf Lent, dat we per rijtuig aflegden.

Maar 't weer was slecht, het uitzicht was beneveld; de bergen wilden zich niet vertoonen en de bergstroomen waren woest en weerbarstig - als een mensch in zijn hartstocht.

't Maakte mij angstig!

Nu ben ik er overheen - het is onzin, om zich door de omstandigheden te laten ontstemmen.

Herman is zijn kuur begonnen en wij maken het badleven van Gastein mee.

Eigenlijk kan er hier van een badleven geen sprake zijn; er is geen aansluiting tusschen de verschillende badgasten, geen Kurtuin, waar men elkander ontmoet, zelfs geen bron, die 't middelpunt zou kunnen uitmaken. Er is alleen een lange, smalle, overdekte wandelgalerij, waar, in een hoek, een zeer bescheiden waterstraaltje loopt. Het water is geneeskrachtig, doch er wordt bijna geen gebruik van gemaakt.

Bij slecht weer loopen de bezoekers op en neer in de galerij en gaan er zitten om naar de Kur-muziek te luisteren; bij gunstig weer speelt de kapel tweemaal per dag buiten op de Straubinger-Platz, een miniatuur pleintje, niet veel meer dan een overloop. Er is een Kurhaus met een paar zalen, waar hoogst zelden iets te doen is.

Afleiding is hier niet; men kan enkel wandelen!

De natuur is prachtig, maar lang zoo liefelijk niet als in de Engadine.

De Flora is op verre na niet zoo mild met haar gaven. Ik mis de Alpen-rozen en de gentianen en de wilde anjers en tal van andere variëteiten, die we in St. Moritz slechts voor 't plukken hadden.

Er zijn alleen volop groote margueriten. Gisteren plukte Leonie er een en begon:

‘Il m'aime - un peu, beaucoup...’

[p. 74]

Toen gooide ze de bloem van zich af en riep ze ongeduldig: ‘Alsof 't nu nog hielp! Ik ben mevrouw Wolters.’

Er was een ongewone bitterheid in haar toon. Een oogenblik later lachte zij weer.

Er zijn hier drie hoofdwegen - de voornaamste, de Kaiser Promenade, is de wandeling; het is een prachtig aangelegde straatweg en levert hier en daar beeldige kijkjes; aan't eind is een fraaie Gletscher-groep.

Leonie is, van verwende Parisienne, opeens een koene bergbestijgster geworden; ze snakt er naar om een Hoch-partie te maken.

Robert natuurlijk ook - zijn lenig figuur is als gemaakt om de rotsen te beklimmen. Als ze er over beginnen, heeft Herman allerlei zwarigheden.

Eerst was 't weer te onzeker, toen vond hij, dat Leonie bleek zag.

Ik begrijp hem niet.

Robert is in de wolken en vol attenties voor Herman.

Toch ben ik bang, dat de kinderen, zooals ze zichzelf noemen, het hier op den duur vervelend zullen vinden, tenzij ze groote tochten maken. Ik zal er met Herman over spreken.

‘Het is hier wel heel mooi,’ met die interessante opmerking begon ik mijn aanval.

‘Dat wil zeggen, dat je Gastein toch niet bepaald 't ideaal vindt...’ vulde hij aan.

‘Ik wel; op mijn leeftijd stelt men geen eischen, waaraan dit mooie, kalme plaatsje niet zou kunnen voldoen; maar ik geloof, dat je vrouwtje en ook mijn jongen wel naar iets meer verlangen.’

‘Zoo? Och, kom!’ zei hij spottend; toen opeens hoog ernstig: ‘Annie, er zijn ook nog andere menschen, die naar iets meer verlangen.’

‘En toch moet men trachten zich tevreden te stellen met 't geen men heeft,’ trachtte ik, zoo luchtig mogelijk, te zeggen.

En toen weidde ik weer uit over de schoonheden van Gastein en over de heerlijke, zuivere berglucht. Het verblijf doet ons allen goed, uit een physiek oogpunt, we zien er alle vier beter uit dan thuis en toch.... O, God! ik durf het nauwelijks aan mijzelve te bekennen, maar wij hadden hier niet moeten komen.

Dat is te zeggen... Herman en ik niet; Leonie en Robert zijn nog kinderen - ze dartelen als veulens in de wei, ze nemen het leven op, zooals het komt, en denken niet na. Ten minste, dat hoop ik.

Maar voor ons, ouderen, is 't zoo anders. Wij weten, dat ons hier-zijn één aaneenschakeling van teleurstellingen is, wij kennen het leven met zijn vele leed en weinig vreugde... en wij voelen allebei, dat een groote kans op geluk, zeker onze eenige nog, aan ons voorbij is gegaan.

We spreken er niet over; ik voor mij heb mij vast voorgenomen er niet op door te gaan, al begint Herman er telkens over.

Wat zou 't geven?

Wij zijn er, ieder voor ons, van overtuigd, dat we samen heel gelukkig zouden zijn geweest; onze karakters, onze denkbeelden, onze neigingen, alles in ons stemt overeen.

We voelen een stille tevredenheid, een kalme voldoening in elkanders nabijheid, die even volmaakt is als de zenuwachtige passie-liefde van jongeren.

Herman's huwelijk heeft hem nader tot mij gebracht, omdat hij, volgens zijn zeggen, in mij vindt, wat hij in Leonie mist.

Ze is te levendig, te vroolijk... in één woord, te jong voor hem!

Hij is te veel een gentleman om 't haar te toonen, doch voor mij maakt hij er geen geheim van, en als hij er over klaagt, dan voel ik mij schuldig aan zijn leed.

Ik begrijp nu niet, waarom ik hem toch van mij heb laten gaan.

Voor Robert, nu ja! Maar 't was verkeerd van mij om mijn geluk voor een jongensgril op te offeren, en niet alleen mijn geluk, want dat offer heb ik met liefde gebracht en met gelatenheid heb ik er mij in getroost. Maar, ik zie nu in, dat ik Herman's leven verwoest heb, en daartoe had ik geen recht.

We hadden niet samen op reis moeten gaan. Dat moet men alleen, wanneer men niets van elkanders bijzijn te duchten heeft.

Soms denk ik, dat ik overdrijf; de sombere bergstreek maakt mij angstig; ik heb dikwijls gelezen, dat de grootsche natuur van 't hoogland menschen zwaarmoedig maakt.

Ik ben diep rampzalig.

Een vrouw van bijna veertig jaar, aan wie het lijden van het mensch-zijn voorbij is gegaan, zonder haar te veredelen... te louteren.

Nog nooit heb ik mij zoo voor mijzelve geschaamd, want nog nimmer, sedert ik een kind was, heb ik zooveel, ja, zoo uitsluitend aan mijzelve gedacht.

O! ik haat me zelve... ik wou, dat ik mijn eigen ikheid ontloopen kon.

't Is zoo vreemd in mij, zoo onstuimig... ik kan mij niet meer voorstellen, hoe 't vroeger was... toen ik jong was, toen ik pas getrouwd was met Robert, en later, toen ik geheel in mijn jongen opging, enkel Robbi's moeder was.

Als ik nog denk aan onze vorige reis, toen we met ons beiden in St. Moritz waren! Wat was ik toen gelukkig met mijn ventje; toen was ik onbezorgd en onschuldig als hij.

En nu?

Robert en ik ontwijken elkander hier.

Als we eens een enkelen keer een eindje samen wandelen of alleen zijn, hebben we elkander niets te zeggen.

Als ik mijn zin volgde, dan zou ik met hem naar huis gaan - morgen, vandaag nog.... Maar hij zou niet willen; hij is volkomen gelukkig. Ik mag niet zelfzuchtig zijn.

Herman wordt hoe langer hoe energieker en begint flink te wandelen; het weer is prachtig in de laatste week.

Als 't zoo doorgaat zal hij nog een fameuse Alpenklimmer worden; sedert een paar dagen is hij zoo veranderd.

Is het gekomen, doordat Leonie hem geplaagd heeft en hem een oud Papaatje heeft genoemd? Hij schijnt nu te willen toonen, dat hij volstrekt niet te oud is om mee te doen met de jongeren.

Gisteren wandelden we met ons vieren naar Böckstein, een bekoorlijk dorpje aan 't einde der Ache. Het was een ideale wandeling; tusschen torenhooge rotsen stroomt het riviertje, vroolijk dartelend als een kind, dat aan de voeten zijner ouders speelt, zich allerlei kleine dwaasheden veroorlovende, wel wetende, dat hij veilig beschut is.

Van Böckstein af kan men prachtige tochten maken, o.a. naar het Nassfeld, een hooggelegen Alpenweide, omgeven door een gletscherrand. Het is Leonie's hartewensch er heen te wandelen. Gisteren wilde ze het al doen en Herman toonde lust om mee te gaan, doch ik was bang, dat het te ver voor hem zou zijn.

‘Als jij met Robert wilt gaan?’ stelde hij voor.

Maar dat wilde ze niet. Ze wilde geen spellebreekster zijn; een anderen keer was evengoed.

Toen we thuiskwamen, sloeg Herman er zijn reisgids eens op na en zag, dat 't slechts een wandeling van een vijf kwartier heen was en hoogstens een half uur terug.

‘Weet je wat we konden doen?’ zei hij, nadenkend; ‘we zouden eens op een ochtend, zoo tegen elf uur, naar Böckstein kunnen rijden, dan daar dineeren en na 't eten naar 't Nassfeld wandelen.’

‘Zou dat niet te ver zijn, Papaatje?’ vroeg Leonie lachend.

‘Wel neen. Vijf kwartier kan ik best loopen.’

[p. 75]

‘Maar 't is zoo steil.’

‘Ik mag gerust wat klimmen, de dokter raadt 't mij zelfs aan. Het moet een bizonder mooie weg zijn. Er zijn o.a. een drietal watervallen: de Kessel, de Schleier en de Bärfalle, en daartusschen liggen fluweelachtige Alpenweiden en verderop ziet men enkel sneeuwlagen met een omlijsting van bloeiende Alpenrozen.’

‘Alpenrozen!’ riep ik verrukt uit, ‘hé, die zou ik graag weer eens zien bloeien.’

‘Nu, we gaan morgen, hoor. Wat drommel, ik moet mijn nieuw opgedane krachten toch gebruiken en de eeuwige Kaiser-Promenade verveelt me.’

En zoo togen we den volgenden dag op weg, argeloos als mugjes, die in de kaars vliegen.

Och! dat we niet gegaan waren, ons Noodlot, onzen Doem tegemoet!

Als we, met ons vieren, vanaf den bergweg in 't ravijn waren gestort, zou de wereld dat een heel groot ongeluk hebben gevonden. In alle couranten zou ‘de ramp’ vermeld zijn geworden.

En nu?

Is 't niet erger dan de ergste ramp?

Als men, tusschen de steenblokken, in de diepte, onze lichamen verbrijzeld en vermorzeld had gevonden, zou 't niet vreeselijker zijn geweest dan nu.

Onze levensdraden zijn zoo wanhopend verwikkeld, onze zielen zijn ten doode gefolterd, onze illusies zijn voor eeuwig vernield.

Ik begrijp niet, hoe een van ons 't heeft kunnen overleven.

Wat zijn we toch sterk geweest in onze zwakheid. Welk een kracht hebben we gehad in onze willoosheid!

Hoe was 't ook weer?

Almachtige God! wat een ellende.

Ik zit aan mijn schrijftafeltje in mijn slaapkamer, evenals voor eenige dagen; 't is heel laat... heel Gastein zal wel slapen, behalve wij... met ons vieren!

't Klaverblad... vaneengereten... verscheurd tot in zijn kleinste vezeltjes!

Ik zou niet kunnen rusten... met dien last van wee en ellende en rouw en wroeging op mij. Eerst moet ik tot klaarheid met mijzelve komen.

Ik moet de feiten naakt en nuchter, zooals ze gebeurden, onder de oogen zien; eerder kan ik mijn weg, door 's levens doolhof, niet verder vervolgen.

We moeten toch verder... steeds verder.

Soms kijk ik om mij heen en druk ik mijn hand tegen mijn voorhoofd, om te weten of ik 't nog wel ben... ik, dezelfde persoon in dezelfde omgeving.

Was 't van ochtend, dat 't gebeurde?

Of was 't jaren geleden, toen ik nog een ander was, toen de wereld, en alles om mij heen, verschillend was?

Ik kan niet denken, ik zit voor mij uit te staren en te soezen en opeens schrik ik wakker uit mijn gepeins en vraag mijzelve rekenschap van mijn gedachten.

Ik weet ze niet meer; mijn hoofd is leeg; ik zie alleen 't electrische gloeilampje en ik bedenk mij of dat nu werkelijk de sterkte zou hebben van zestien kaarsen?

Zestien, dat zijn er toch heel wat. Vier in elken hoek! Wat een zee van licht zou dat geven. Wat zou ik alles helder kunnen zien.

Och! neen, zestien is onmogelijk, het zal een licht zijn van acht kaarsen; ook nog veel voor één kamer, ruim genoeg om alles te onderscheiden.

In dien eenen hoek de waschtafel en in den anderen den kleerenstandaard... leeg, heelemaal leeg! Één mantel hangt er aan, mijn reismantel...

O! ja, ik ga morgen op reis, heel vroeg op reis, met Robbi, met mijn zoon, eerst naar Lent, dan naar Salzburg, waar we overnachten, vervolgens naar München en dan over Frankfort naar Holland terug.

We zijn ook zoo ver van huis, zoo heel ver van huis en van onszelven af, zou ik haast zeggen.

Ik weet niet, hoe de anderen voelen, maar ik leef in een roes... 't eene oogenblik weet ik niets, dan weer peins ik over de meest gewone dingen, tot opeens een groot, zwart spook voor mijn geest opdoemt en ik er als bedwelmd door ben.

Ik twijfel aan mijzelve, aan mijn verstand, aan alles; in 't doolhof van gedachten, die zich telkens aan mij opdringen, al doe ik nog zoo mijn best ze buiten te houden, verlies ik mijn weg en mijn zinnen.

Zou ik krankzinnig worden? Zou mijn rede mij begeven hebben? Ik ben bang, o! ik ben bang... en dan dat eeuwige doorruischen van de Ache, dat voortdurende geklater van den waterval, dat is dan toch ook genoeg om iemand dol te maken.

Morgen is 't uit, gelukkig! dan zal ik 't niet meer hooren, dan ga ik weg met Robbi, met mijn jongen...

Hoe hij dan zijn zal, mijn arme jongen?

Kom, ik moet trachten weer normaal te worden en niet toegeven aan dat afdwalen mijner zinnen; ik wil trachten ze te concentreeren en aldus den toestand te overzien.

Mijn hemel, ik ben toch geen bakvischje, dat er maar op los leeft en zich laat gaan.

Op mijn leeftijd is men dan toch wel mensch genoeg om de dingen onder de oogen te durven zien. Mijn oude middel zal ik weer te baat nemen en alles precies neerschrijven, zooals het gebeurd is.

Al kost 't mij mijn nachtrust, dat is minder; voor mijn zielerust zal 't beter zijn, en die is mij meer waard.

Als 't lichaam sluimert, dan sluimert de geest ook, en de mijne moet helder wakker zijn om alles te begrijpen.

De dag begon gewoon, evenals alle noodlotsdagen. Ik geloof niet aan voorgevoelens!

Och! neen, men voelt 't niet aankomen, 't onvermijdelijke, men is er doof en blind en gevoelloos voor. 't Komt ons overvallen als een sluipmoordenaar, en doodt 't beste, dat in ons is.

De zon scheen zoo helder van ochtend, nergens een zweem van een schaduw.

Wij waren alle vier vroolijk en opgewekt en vriendelijk voor elkander; zelfs de meest oplettende toeschouwer zou ons voor een bizonder gelukkige, eensgezinde familie gehouden hebben.

Herman was de opgewektste van allen en was kinderlijk verheugd in 't vooruitzicht van den verren tocht. Ik raadde hem aan zich, vóór we gingen, wat kalm te houden, maar hij lachte me uit. ‘Toe nu, Annie, houd me niet tegen. Jij bent al even erg als Leonie; ik zou op 't laatst nog gaan denken, dat ik werkelijk een oude heer was. Nog in geen jaren, hoor! Waarachtig, Gastein heeft me goedgedaan...’

‘Men noemt 't ook 't Bad der Ouden,’ begon Leonie plagend.

‘Ja, zeker, en ze gaan er jong vandaan, dat zul je zien. Kom, we gaan ergens buiten ontbijten, na eerst een flink eind gewandeld te hebben. We moeten trainen, is 't niet, Rob?’

‘Ik weet niet, neef, of 't niet verstandiger zou zijn, om van ochtend maar in 't hotel te ontbijten.’

‘Wat, jij ook al? Nonsens! Kom - als jelui niet meegaan, dan ga ik alleen.’

‘Ik ga zeker mee,’ zei Leonie, haar arm vertrouwelijk in dien van haar man leggende.

En Robert en ik volgden.

We wandelden een goed half uur, meest bergop, tot we aan Schwarze Liesl kwamen, 't restaurant, waar de meeste Gasteiners, bij gunstig weder, ontbijten.

‘Nu dan, wat zal 't zijn? Kaiserschmarn?’

Leonie lachte; ze vindt 't iets vreeselijks om met iets anders dan met een klein broodje en een kop chocolaad te

[p. 76]

ontbijten, en 't gebak, half ommelet, half pannekoek, dat de Oostenrijkers met den fraai-klinkenden naam van Kaiserschmarn bestempelen, is een bizondere antipathie van haar. Ze beweerde, dat de naam alleen haar al een indigestie geeft.

Onze eerste maaltijd liep prettig en gezellig af; we wandelden terug en liepen nog zoo wat rond, tot het rijtuig kwam om ons naar Böckstein te brengen.

De rit was verrukkelijk en wij vulden onze longen overvloediglijk met de frissche berglucht.

Nog altijd geen vaag vermoeden hebbende van wat ons wachten zou.

Het middagmaal in het Kurhaus te Böckstein was uitstekend, maar 't deed zich wachten, en toen wij eindelijk gereed waren, was 't veel later dan wij gedacht hadden.

‘Dat is minder, dan loopen wij maar wat vlugger,’ meende Robert.

‘Ja, jij hebt gemakkelijk praten, heer student,’ viel Herman half knorrig in. ‘Jou wandelbeenen kunnen, op commando, een vlugger tempo aannemen, maar de onze niet meer, is 't wel, Annie?’

‘Ik weet 't niet,’ antwoordde ik vaag.

We waren allebei wat lui geworden door 't lange zitten en 't goede diner, dat onwillekeurig uitgebreider was geworden dan in Gastein, waar we, ter wille van Herman, eenigszins Kurgemäss, d.w.z. eenvoudig leefden.

Bovendien hadden we nogal veel wijn gedronken, die beter was dan in ons hotel en dus gevaarlijker in dubbelen zin, want er zat meer kracht in en de qualiteit noodigde er toe uit om de quantiteit grooter te maken.

Herman voelde zich werkelijk niet lekker en meer geneigd voor een rustig slaapje dan voor een vermoeiende klimpartij.

‘Neen, 't gaat niet,’ zei hij soezerig met zijn oogen knippende. ‘Ik zal hier wel wachten, gaan jelui maar.’

Leonie en Robert sprongen op, verlangend naar de beweging, zoo passende aan hun jaren.

‘En jij, Annie?’

‘Ik blijf bij jou, Herman.’

't Was toch ook zoo natuurlijk, en, eerlijk gezegd, voelde ik evenmin de noodige opgewektheid voor een inspannenden tocht.

‘Als we eens draagstoelen trachtten te krijgen voor Papaatje en Mamaatje?’ stelde Leonie voor.

Toen wij in 't Kurhaus aankwamen hadden we een paar vreemdsoortige voertuigjes gezien, als fauteuils op wielen; ze werden door één paard den berg opgetrokken.

Robert informeerde of er nog te krijgen waren.

Neen, ze waren alle verhuurd.

‘Dan maar hier blijven,’ zei Herman knikkebollende.

Ik zette mij neder in een overdekte veranda en nam eenige tijdschriften op, die er lagen.

Leonie en Robert waren al op weg.

Ik weet niet hoelang ik er zat, - mogelijk dutte ik ook wel even in.

Het was er heerlijk kalm en ik hoorde den storm niet, die in aantocht was en met helsche woede over ons los zou barsten.

Na een poos, mogelijk een uur, 't kan ook twee uur geweest zijn, kwam Herman bij mij, geheel opgefrischt en zoo monter als ooit.

‘Hoelang zou 't nog duren vóór de kinderen terug zijn?’

‘Ik weet 't niet; verveelt het wachten je?’

‘Integendeel, als jij niet te moe ben zou ik wel lust hebben ze tegemoet te wandelen. Ik ben stijf geworden van 't zitten en “beweging nemen” is nu toch eenmaal het wachtwoord voor mij. Dus als je lust hebt?’

‘O ja, ik zou ook wel een eindje willen wandelen. Zouden we den weg kunnen vinden, denk je?’

‘Daar hoef je je niet ongerust over te maken - er is maar één manier om naar 't Nassfeld te komen. Je begrijpt dat de wegen hier niet zoo talrijk zijn als de straten in een stad. Elke weg moet met oneindig veel krachtsinspanning en ontzaglijke kosten door de steenmassa's heen gebaand worden. We gaan ook nog een bergwerk langs, heel interessant. Help me maar herinneren, dat ik het je wijs.’

Eerst gingen we door een bosch; toen werd het pad steil en moeilijk en zóó smal, dat er geen plaats was voor twee wagens.

(Wordt vervolgd.)