De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 3

Op den avond vóór Kerstmis.
Uit het Engelsch.
Met illustratiën.

Ik moet beginnen met te vertellen, dat ik Miranda Cheape, geen jong meisje ben. Ik heb meermalen hooren vertellen, dat, wanneer men een verhaal gaat schrijven, het zaak is, het publiek geheel in zijn vertrouwen te nemen, en den lezer in dezelfde categorie te plaatsen als men zijn dokter, notaris of bankier doet. Ik ben overtuigd dat die meening

[p. 60]

zeer juist is, en daarom zeg ik nog eens, ‘ik ben geen jong meisje’.

Toen de laatste mijner ouders stierf, kwam ik in het bezit van eenig geld; 't was niet bizonder veel, maar toch voldoende om mijzelf te onderhouden, en ik deed dus niet wat zooveel ongetrouwde dames als het beste deel achten: ‘bij mijn getrouwde zusters ingaan’; maar nadat ik het groote

.... waar ik met een zucht van verlichting uitstapte.

huis verlaten had, waarin mijn moeder geleefd had en gestorven was, nam ik mijn aandeel van de meubelen en vestigde mij in het kleinste blok huizen, dat ik in Londen kon vinden.

Mijn zuster Rosa zei, dat ik dwaas deed met zoo te handelen, maar ik zag niets geks in mijn handelwijze. Mijn zuster Maud, die zeven kinderen onder de 14 jaar heeft, zei, dat ik erg zelfzuchtig was. Omdat ik niet getrouwd was, zooals mijn zusters, had ik een 300 pond 's jaars meer bijeengeschraapt (ja, zoo was haar lieve uitdrukking) dan zij, en nu ging ik op mijzelf wonen en gunde niemand het voordeel ervan.

Toen kwam Susie met haar opmerkingen. Susie is een rijke vrouw, dus beteekent geld bij haar niets; maar zij ligt altijd overhoop met haar dienstboden, en nu zou zij moeders oude meid willen hebben, om op haar opkomend geslacht te passen. Barbara was mijn min geweest, vóór zij als dienstbode bij mijn moeder kwam, en het was altijd als een van zelf sprekende zaak beschouwd tusschen mijn moeder, Barbara en mij, dat zij altijd bij mij zou blijven, en als ik haar zou zeggen, dat zij mij moest verlaten om bij mevrouw Sergeant te gaan dienen (zoo is Susie's getrouwde naam), dan geloof ik, dat de arme Barbara het hart zou breken; maar, ronduit gezegd, heb ik nooit aan zoo iets gedacht. Susie had een echtgenoot om haar te beschermen en ik had niemand. Ik was niet in staat meer dienstpersoneel te houden dan Barbara en een jonge keukenmeid, zoodat de eerste onmisbaar voor mij was.

Mijn schoonzuster, mevrouw Horace Cheape, liet ook haar oogen op Barbara vallen, en een andere zuster van haar, die volstrekt geen familie van ons was, ging zelfs zoo ver, haar eens zooveel meer loon aan te bieden dan ik haar kon geven, als zij bij haar kindermeid wilde worden.

Gelukkig evenwel namen al de familieberaadslagingen een einde en vertrokken Barbara en ik naar mijn nieuwe woning op de tweede verdieping van Rosemary Mansions.

Al wat ik u tot nog toe verhaald heb, waarde lezer, heeft niets uitstaande met mijn eigenlijk verhaal en ik zal nu beginnen u het een en ander uit mijn vroeger leven te vertellen.

't Is evenwel altijd een vrij onbelangrijk bestaan geweest. Ik denk echter dat het dikwijls zoo gaat met een meisje uit een groote familie, die tot het laatst toe in het ouderlijk huis blijft. Mijn zusters waren allen getrouwd en hadden na verloop van tijd een eigen huishouden ingericht. Ik bleef evenwel thuis om de laatste levensdagen mijner moeder te veraangenamen; gedeeltelijk omdat ik haar niet wenschte te verlaten en gedeeltelijk, ik moet het ronduit bekennen, omdat ik geen aanzoek gehad had. En toch zag ik er niet minder goed uit dan een mijner zusters en ik had ook een goed humeur, zoo niet beter; maar toen ik nauwelijks twintig jaar was, scheen men het in de familie Cheape voor een uitgemaakte zaak te houden, dat Miranda een weinig romantisch persoontje was, dat nooit een liefdeshistorietje zou hebben, of trouwen zou, zooals de andere zusters. Toen dan ook het voorval plaats had, dat ik nu ga vertellen, was ik vier en dertig jaar en had nooit een aanbidder gehad.

Mijn oudste zuster Susie was zeer jong getrouwd en had drie dochters, die allen haar voorbeeld schenen te zullen volgen. De oudste van de drie, Dora, was een slank, aardig meisje van 18 jaar. Zij was mijn naamgenoot en mijn lieveling onder al de nichtjes en meermalen maakte zij gebruik van haar voorrechten.

‘Tante Miranda,’ kon zij dikwijls tot mij zeggen, ‘ik zou graag een paar dagen bij u komen. Mijn familie gaat uit de stad en ik heb 't een en ander te doen, waarom ik liever hier blijf.’

Zij vroeg nooit: ‘Kunt u mij wel hebben?’ en ik zei ook niet ‘je moet maar wachten tot ik je inviteer,’ en ik bemerkte gewoonlijk dat hetgeen zij in de stad te doen had, afspraakjes waren met een jongen man, en dat ik haar naar een bal, concert of comedievoorstelling moest vergezellen als de gelegenheid zich voordeed. Toen de derde of vierde jonge man aan mij voorgesteld werd, vroeg ik Dora ernstig, wanneer zij dacht te gaan trouwen.

‘Maar tante Miranda,’ antwoordde zij dadelijk, ‘ik denk er niet over een van hen allen te trouwen.’

‘Maar lieve, dan moet ge ook de jongelui niet aanmoedigen, als ge toch niet van plan zijt ze te trouwen. Dat is volstrekt niet zooals het hoort. Weet je moeder het wel?’

‘Ja, moeder weet er alles van, en zij zegt, dat ik een dwaas zou zijn als ik een man nam die een inkomen heeft van minder dan twee of drie duizend pond per jaar, en dat zou ik ook; maar ik kan toch wel eens een grapje hebben zonder nu direct aan een huwelijk te denken.’

Ik las haar een beetje de les over het verkeerde om op die wijze zijn leven te verspillen.

‘Maar tantetje,’ sprak zij op vriendelijken toon, ‘u hebt nooit op die wijze uw leven verspild, en daar zit u nu, hoog en droog en zoo verlaten en eenzaam alsof u op de heele wereld geen familie hebt.’

Voor den eersten keer in mijn leven kwam er een groot gevoel van verlatenheid over mij, en een uur nadat het kind opgeruimd naar een avondpartijtje vertrokken was, zat ik er nog over te peinzen hoe ik mij zou voelen als het nog eens vier en dertig jaar verder was en ik nog steeds in dit of een ander huis woonde, geheel op mezelf.

Het was juist een week vóór Kerstmis. De geheele familie Sergeant zou de feestdagen buiten vieren, uitgezonderd Dora, die ronduit geweigerd had mee te gaan, daar zij geïnviteerd was voor verschillende bals, waarvan zij alle dansen reeds besproken had.

[p. 61]

‘Het is u toch hetzelfde, moeder,’ sprak zij, ‘of ik meega naar dat oude, saaie huis buiten, of dat ik bij tante Miranda blijf. Ik houd niet van het buitenleven, vooral in den winter, en dan nog wel in een huurhuis in een buurt waar ge zoogoed als niemand kent. 't Is een dwaas idee, moeder, en heusch, u zult er spijt van hebben nog eer de huur om is. Laat mij dus maar bij tante Miranda blijven en wij zullen samen als twee oude vrijsters het Kerstmaal gebruiken.’

Mijn zuster Susie heeft altijd de gewoonte gehad om de lasten op een andermans schouders te laden, en hoewel ik nu volstrekt niet wil zeggen, dat Dora mij tot last was, moest Susie toch de verantwoordelijkheid op zich nemen. Toen de familie dus naar een buitenverblijf in een van de woeste gedeelten van Yorkshire vertrok, kwam Dora, vergezeld van verscheidene koffers, bij mij.

Ik weet niet of het Dora's opmerking of wel het Kerstfeest was, wat mij voor het eerst deed voelen hoe eenzaam en verlaten ik was. Zij was een lief kind, had een goed humeur en was steeds opgeruimd en had daardoor zooveel vrienden, dat zij mijn anders zoo stille étage in een zeer vroolijke veranderde.

‘Juffrouw Dora brengt leven in de brouwerij,’ merkte Barbara op, toen het meisje drie dagen bij mij gelogeerd had.

‘Ja, Barbara,’ antwoordde ik, ‘maar het is goed voor ons; gij en ik zijn twee oude juffers, die wel eens een beetje leven noodig hebben.’

‘Nu, juffrouw Miranda,’ sprak Barbara, ‘u hebt nog niet veel van een oude juffer.’

Ik zuchtte en antwoordde: ‘Ik weet het niet, Barbara, maar ik ga mij erg oud voelen en dat is niet prettig.’

Toen had ik al jaren op Rosemary Mansions gewoond; 't is een serie van étages, maar zij zijn op zeer bizondere wijze gebouwd. In één groot, vierkant gebouw zijn vier verschillende huizen met verdiepingen vereenigd. Ieder van de vier huizen heeft zijn eigen entrée, zijn groote vestibule, zijn deurmatten met het woord ‘Salve’ er op geschreven, zijn portier in livrei en zijn lift, en iedere vestibule leidt recht naar de gemeenschappelijke plaats achter de huizen, zoodat de verschillende buren op die wijze bij elkaar kunnen komen.

Nu gebeurde het den dag vóór Kerstmis, dat Dora uitging om bij vrienden te helpen bij het in orde maken van een Kerstboom, die een van de aantrekkelijkheden moest vormen op een partij, waartoe wij voor den volgenden avond genoodigd waren. De Kerstboom zou gevolgd worden door een bal, dat zou eindigen met een cotillon, en ik hoorde van Dora, dat de figuren zeldzaam mooi en buitengewoon zouden zijn.

Daar Dora dien geheelen middag uit zou blijven, nam ik de gelegenheid waar, om voor haar een cadeau te gaan koopen. Zij was met mij mee geweest om de geschenken voor de overige familieleden in te slaan, maar tot nu toe was ik niet in de gelegenheid geweest voor haar het gouden sieraad te koopen, dat ik wist zij erg graag zou hebben.

Het was een sombere middag, erg koud en eenigszins mistig. Ik nam een cab tot Oxford-Street, en kocht daar het benoodigde. Ik kwam voorbij Buszard en begreep, dat het verstandig zou zijn, als ik een extra cake kocht; wel had ik weken geleden mijn gewonen voorraad lekkernijen voor Kerstmis al besteld, maar ik wist toen niet dat Dora zou komen, en ik begreep dat wij wel een extraatje zouden noodig hebben. Niet dat Dora zooveel eet, maar zij heeft vele vrienden en vriendinnetjes, en die jongelui kunnen heel wat aan als zij bij elkaar zijn. Ik stapte dus bij Buszard binnen en kocht er een plum-cake van drie pond en een kleinere sherry-cake, en nam toen het eerste het beste rijtuig dat ik zag.

‘Rosemary-Mansions, Westminster,’ zei ik tot den koetsier. Ik zag tot mijn spijt dat de mist ieder oogenblik dikker werd, en toen wij voorbij de Parlementshuizen kwamen, was het bijna onmogelijk de gebouwen te onderscheiden. Meer dan eens moesten wij in het gedrang stilstaan en eens of tweemaal maakte de koetsier met heesche stem, door het luikje boven in de cab, tot mij de opmerking, dat het lastig zou zijn Rosemary-Mansions te vinden.

Ik verzocht hem vriendelijk zijn best te doen en beloofde hem een extra fooi; toch moest ik zeggen, dat ik mij niet erg op mijn gemak gevoelde. 't Is geen benijdbare positie voor een vrouw alleen, zittend in een cab, in een buurt die ik niet kende, een kostbaar kleinood in de hand, een goed gevulde portemonnaie op zak en twee zware cakes op de bank naast zich.

Mijn koetsier vroeg een paar keeren den weg aan voorbijgangers, sloeg nu en dan een verkeerde straat in, maar hield toch eindelijk stil voor de deur van Rosemary-Mansions, waar ik met een zucht van verlichting uitstapte. Ik gaf hem het dubbele van wat hij vroeg en hij zei mij, dat hij rechtdoor naar huis ging en niet zou beproeven dien dag nog wat te verdienen.

Ik zei hem goedendag en wenschte hem een prettige Kerstmis.

Toen ik de stoep opstapte, keek ik naar boven om mij te overtuigen, dat ik in mijn eigen huis was, want, zooals ik reeds vroeger zeide, waren er vier ingangen in Rosemary-Mansions, ieder met den naam voluit boven de deur geschilderd en achter dezen een der vier eerste letters van het alphabet. Ik woonde in Rosemary-Mansions ‘A’.

De mist was evenwel te dik om de letters te kunnen onderscheiden. Ik ging dus binnen, wel wetende dat ik gemakkelijk genoeg mijn eigen trap zou kennen.

Ja, het was mijn eigen gang. Ik herkende den rooden looper, de groote matten, de bank van den portier, en den hond die voor het vuur lag, Maar de portier zelf was er niet, wat op dit uur een ongewone zaak was. Ik veronderstelde dat Dogget, zoo heette onze portier, naar boven gegaan was om den een of ander een boodschap te zeggen, of in zijn eigen kamertje om een kop thee te drinken.

‘Ga als 't u blieft weg.’

Ik keek in het portiershuisje om te zien of er ook brieven voor mij waren, maar ik zag er geen in het rek. Ik wilde Dogget niet in zijn theedrinken storen en besloot de trappen op te loopen in plaats van op de lift te wachten. O, wat

[p. 62]

was de mist zwaar. Onwillekeurig moest ik denken aan mijn familie op haar buitenverblijf in Yorkshire. De mist was zoo hevig en dik, dat hij door deuren en ramen was binnengedrongen en den electrischen lichten op verschillende punten der trappen een geelachtigen glans verleende, allen met een soort van stralenkrans om zich heen.

Ik bereikte mijn eigen deur en belde, maar er verscheen niemand; ik belde nog eens en nog eens, maar er kwam geen antwoord. Was dan iedereen van middag uit? Ik veronderstelde dat Barbara Kerstgeschenken was gaan koopen. Maar waar was Jane dan? Ik voelde ongeduldig in mijn zak om te zien of ik mijn sleutel had. Gelukkig, ja. Met een zucht van verlichting opende ik de deur. Wat vreemd, alles was donker. Ik trok den sleutel uit het slot, sloot de deur achter mij, en ging de binnendeur, die bijna geheel van glas was, door, en trok die dicht.

Zij maakte een geluid of er een klink overviel. Wat dwaas; dat geluid had ik vroeger nooit gehoord. Ik tastte langs den muur naar de kranen van het electrisch licht. Maar, wat was er gebeurd? Ik kon geen kraan vinden.

Ik ging terug naar de deur, die nu stijf gesloten was. Ik kon geen knop vinden; ik ging dus weer terug om naar de kraantjes van het licht te zoeken, maar kon er geen ontdekken. Wat vreemde uitwerking had die gele mist! Zelfs mijn eigen huis kwam mij vreemd voor. 't Was evenwel niet erg, in de eetkamer vond ik stellig licht, misschien ook wel een vuur. Er zou ook wel iemand in de keuken zijn. Ik wendde dus mijn schreden naar de eetkamerdeur, maar kon geen kraantje vinden.

Toen kwam ik op het idee, dat ik mij in de letter van het huis vergist had, en mij nu, in de duisternis opgesloten, bevond op een verdieping, aan een mij onbekend persoon toebehoorend. Ik tastte weer naar de binnendeur, maar kon geen knop vinden. Ik schudde ze, klopte er op, maar het gat niets; alleen bezeerde ik mijn knokkels, zelfs door mijn dikke winterhandschoenen heen.

Ik legde nu mijn twee mooie cakes, die ik tot nog toe gedragen had, neer en begon een toer te maken door de verschillende vertrekken. De vestibule was waarschijnlijk van dezelfde afmeting als de mijne, en ook gestoffeerd. Eerst stuitte ik op een parapluie-bak, toen op een bank, vervolgens op een tafel. Ik struikelde over een vloermat, en voelde de omtrekken van een of twee schilderijen. Ten laatste bereikte ik de keuken, in de hoop, daar vuur te vinden. Neen, alles was donker. Als ik maar licht gehad had, zou mijn toestand zoo slecht niet geweest zijn, maar ik tastte meer dan tien minuten rond en kon geen lucifers vinden. Ten laatste viel ik op een stoel neer en begon te overpeinzen wat ik het best doen kon. Ik moest probeeren te bellen; ik liep dus nog eens de keuken rond, mij verscheidene malen stootend, eer ik tot het besef kwam, dat hier wel geen bel zou zijn.

Weer begaf ik mij naar de deur die op de gang uitkwam, en tastte met mijn hand langs den muur naar de deur van de eetkamer. Een stoel en waarschijnlijk een tafeltje wierp ik omver. Ten laatste evenwel vond ik den knop van de electrische bel, en had de voldoening ze te hooren klinken in de keuken, die ik zooeven verlaten had. Ik ging naar de deur terug, die ik na veel geduld en veelvuldige aanraking met harde voorwerpen bereikte.

Toen vroeg ik: ‘Is daar iemand?’ Het klonk zoo zacht en zoo weifelend, dat ik besloot harder te spreken. ‘Is daar iemand?’ klonk het dus nogmaals; maar er kwam geen antwoord.

Nog eens doorliep ik alle kamers; ik doorzocht het salon, de eetkamer, de kleine studeerkamer, de groote slaapkamer, de logeerkamer, de keuken, de badkamer en het slaapvertrek der dienstboden, en na op de wijze der blinden iederen schoorsteenmantel met mijn handen bevoeld te hebben of er ook lucifers waren, en tot geen resultaat kwam, viel ik op een stoel neer en weende.

Het was den dag vóór Kerstmis. Misschien was de bewoner der verdieping met vacantie naar huis gegaan. De voordeur kon ik niet uit, ik had niets te eten, en niets te drinken dan water. De kraan in de keuken had ik reeds gevonden, zoodat ik wist dat ik niet van dorst zou behoeven te sterven; maar ik kon wel voor twee dagen of langer hier opgesloten blijven, en ik had niet anders dan leidingwater en twee Buszard cakes. Ik weende dus bitter, totdat ik tot het besef kwam, dat ik door en door koud was. En wat zouden ze thuis doen? Wat zou Dora wel denken? Wat zou Barbara zeggen? Zouden zij naar de politie gaan?

Ik troostte mij ten slotte met het idée, dat Rosemary-Mansions een zeer nette inrichting was en dat het alleen bewoond werd door menschen met uitstekende referentiën; dat bovendien niemand, die mij eventueel hier aantrof, er aan zou denken, dat ik hier met slechte bedoelingen gekomen was. Ik moest mij dus maar in mijn lot schikken en in het donker en de kou blijven zitten en dankbaar zijn dat ik tenminste nog twee cakes had om Kerstmis mee te vieren. Weinig dacht ik er aan, toen ik Buszard's aantrekkelijken winkel binnenstapte, dat zijn cakes mij misschien voor den hongerdood zouden bewaren.

Het was nu theetijd. O, hoe verlangde ik er naar! Als ik maar een lucifer had kunnen vinden en wat kolen, wat zou ik dan een lekker kopje thee gezet hebben in dit huis, waar ik tegen mijn wil te gast was.

Daar kon evenwel geen sprake van zijn en ik trachtte de plaats terug te vinden, waar ik mijn cakes gelegd had, tastte vervolgens rond totdat ik in de keuken was en vond ten slotte een mes in de kast. Nadat ik mij overtuigd had, dat het niet voor uien of visch gebruikt was, veegde ik het zorgvuldig aan den binnenkant van mijn rok af en waagde het toen een groot stuk koek te snijden. Het kostte mij niet veel moeite om een kopje te vinden, en nadat ik mij overtuigd had, dat het goed schoon was, hield ik het onder de kraan en toen zette ik mij in het duister neer om mijn mooie cake te eten en ijskoud water te drinken, dat als een bevroren waterval naar binnen ging.

Het kwam er evenwel niet op aan, want na het gebruik van mijn cake voelde ik mij veel beter en was ik Buszard dankbaar, dat hij zich juist in Oxford-Street gevestigd, en door zijn mooie uitstalling mijn attentie getrokken had.

Zoo gingen uren voorbij, althans het schenen mij uren toe, want ik was besloten stil te gaan zitten totdat de morgenschemering een straaltje hoop in mijn wanhopigen toestand zou werpen. Als de morgen aanbrak, zou ik een briefje schrijven en dat op de binnenplaats werpen; of ik zou een paar stukken grof aardewerk nemen en die stuk gooien om op die manier attentie te trekken.

Ten laatste begon ik wanhopig slaperig te worden; ik was er ook niet aan gewend om in volslagen duisternis te zitten, en er is niets dat de oogen zoo vermoeit als in den nacht te zitten staren; ik sloot ze dus maar.

De stoel was evenwel zeer hard en ongemakkelijk en dit bracht mij op een goeden inval. De verdieping was leeg, althans de bewoners waren afwezig; ik kwam dus tot het besluit, dat ik evengoed van een der bedden gebruik kon maken. Ik wist waar de slaapkamer was en ook dat er een flink ledikant stond, want op mijn tocht door de kamer had ik er mij erg aan gestooten. Ik nam dus nog een slok water, stond op en ging voorzichtig naar de kamer.

Het bed was groot en er lag een satijnen dekbed overheen. Ik droeg een sealskin manteltje, dat tot aan mijn knieën reikte en van een hoogen kraag voorzien was. Op mijn hoofd had ik een toque van beverbont, versierd met eenige anjelieren en viooltjes. Ik nam het dek op, stapte in bed en trok het zachte satijnen dek lekker over mij heen. Het was een heerlijk bed, een verrukkelijk bed, een bed dat scheen gemaakt te zijn voor een arme zwerfster, zooals ik. De kussens waren zacht, maar toch niet al te zacht, en

[p. 63]

zij waren zoo mooi, hetgeen ik kon afleiden uit de linnen sloopen, die ze bedekten; zij waren veel mooier dan mijn eigen kussens. Ik trok dus mijn kraag hoog op, legde mij neer en sliep binnen vijf minuten.

* _* *

Ik weet niet hoelang ik had geslapen, maar ik werd wakker in de overtuiging dat ik niet in mijn eigen bed lag; ik meende zelfs dat er brand was, maar neen, het was een electrisch licht, vlak boven mijn bed. Ik droomde dus niet en boven de toilettafel verspreidde een ander licht zijn schitterende stralen, juist als bij mij, en in den haard brandde een lekker vuurtje.

Ik had juist tijd gehad al die dingen op te merken, toen ik een stem hoorde, die zeide: ‘Goede hemel!!!’

Het was een mannenstem en mijn eerste gedachte was onder het dekbed te kruipen.

‘Wie zijt ge in 's hemelsnaam?’ ging de stem voort.

‘Mijnheer!’ sprak ik bevend.

Dora kwam naar buiten snellen.

‘Mevrouw, wat doet ge in mijn bed?’ vroeg de stem verontwaardigd. ‘Ga als 't u blieft weg.’

‘Ik kon niet meer weg, mijnheer,’ riep ik treurig. ‘Ik kan het heusch niet helpen, maar ik heb uw huis met het mijne verward.’

Ik moet er dwaas hebben uitgezien, want ik had mijn hoed nog op, en mijn kraag tot over de ooren getrokken.

‘Ik woon in een van deze huizen,’ ging ik voort. ‘Van Buszard af nam ik een cab...’

‘O, van daar die Buszard's cakes,’ sprak hij. ‘Ik ging naar de keuken om, zooals altijd, een kop koffie te zetten en vond de cakes, die ik zeker wist niet besteld te hebben.’

‘Mijnheer, hoe laat is het?’ vroeg ik.

‘Het is ongeveer drie uur in den morgen, of liever, het is later, want het was drie uur, toen ik het bureau van de “Daily Trumpeter” verliet.

Mist het nog?’ vroeg ik.

‘In het minst niet. Gij zeidet immers dat ge in deze huizen woondet?’

‘Ja, op de tweede verdieping van blok A. Toen ik thuiskwam, was de mist zoo dik, dat ik de letter niet zien kon. O, al drie uur in den morgen! Wat zal ik beginnen? Wat kan ik doen?’

‘Het beste, wat u doen kunt, is naar huis gaan, mevrouw. Ge moet me vergeven, dat ik u zooeven zoo ruw aansprak, maar ge begrijpt wel, dat het voor een moe gewerkt journalist niet aangenaam is, bij zijn thuiskomst anjelieren en viooltjes in zijn bed te zien.’

‘Ja, ik moet mij wel duizendmaal verontschuldigen, dat ik van uw meubelen gebruik maakte; maar het was zoo donker -’

‘Waarom hebt ge het licht niet opgedraaid?’

‘Dat zou ik wel gedaan hebben, maar ik kon de kraantjes niet vinden en evenmin lucifers, en daar ik geen nieuwmodische vrouw ben, en dus niet rook, draag ik ze ook niet in mijn zak. En ik voelde mij zoo koud en ellendig, en peinsde er over, wat mijn familie wel zou denken.’

‘O,’ sprak hij. ‘Woont u bij uw familie? Vergeef mij dan deze openhartige vraag. Bent u een getrouwde dame?’

‘Neen, dat ben ik niet,’ antwoordde ik. ‘Zooals ik u reeds zeide, woon ik in deze huizen, blok A, op de tweede verdieping. Mijn naam is Cheape.’

‘Is Herbert Sergeant niet met een juffrouw Cheape getrouwd?’

‘Ja, zij is mijn zuster, en Dora, haar oudste dochter, logeert op 't oogenblik bij mij. Zij zal wel vreeselijk in angst zitten.’

‘Dat zal wel, juffrouw Cheape; 't beste is, dat ge zoo spoedig mogelijk naar huis gaat. Ik zal u voor een oogenblik alleen laten, dan kunt ge uw hoed recht zetten, en uw kleeren wat in orde brengen.

't Zal het beste zijn, dat ge uw cakes hier laat en zegt dat ge in den mist verdwaald zijt geraakt. Verder moet ik u vertellen, dat ik ben Berkeley van de “Daily Trumpeter”. Raymond Berkely. Ik zal natuurlijk hetzelfde verhaal doen. Gij zijt in den mist verloren geraakt, ik ontmoette u toevallig en bracht u veilig thuis. Dat is, dunkt mij, nogal duidelijk.’

‘Ja, dank u, heel duidelijk. Ik zal maar een oogenblikje noodig hebben, om mij wat op te knappen.’

‘Heel goed,’ sprak hij, en zijn met bont gevoerde jas opnemend, vertrok hij, en deed de deur zacht achter zich dicht.

Met bevende vingers maakte ik mijn haar in orde en zette mijn met bloemen bedekt hoedje op. Mijn zakdoek had ik op bed laten liggen, maar waar waren mijn handschoenen gebleven?

Ik ging naar de deur, deed ze open en riep: ‘Ik mis mijn handschoenen, mijnheer Berkeley; kan ik ze ook in de keuken hebben laten liggen?’

‘Ja,’ sprak hij lachend, ‘ik heb er een paar dameshandschoenen gezien. Loop nu dicht achter mij, wanneer wij de trap afgaan. Ik ben al eens beneden geweest. Alles is zoo stil als het graf. Als wij nu uit dit huis kunnen komen en het uwe bereiken zonder dat iemand ons ziet, dan weet geen sterveling, dat ge hier geweest zijt. Als we soms iemand mochten ontmoeten, verberg u dan en laat u niet zien.’

Op de trap was niet meer licht dan het schijnsel van een electrische lamp, die den geheelen nacht in het voorportaal brandde. Wij slopen dan ook naar beneden als een paar dieven, hij vooruit, en ik op eenigen afstand achter hem.

Mijn hart klopte hevig toen wij de lagere verdieping bereikten. Nog een paar stappen en ik zou er zijn. De fortuin was ons gunstig. Er verscheen niemand en we bereikten veilig de voordeur.

‘Nu is het in orde,’ sprak hij, ‘maar ge beeft als een riet. Geef u mij een arm.’

Ik was zoo buiten mijzelf, dat ik vergat hem te bedanken en mijn arm door den zijne stak, en zoo geleidde hij mij veilig naar mijn eigen huis.

‘Hebt ge uw sleutel?’ vroeg hij.

‘Neen, dien heb ik in uw woning gelaten,’ antwoordde ik.

‘Waar?’

‘O, hoe dom, maar ik weet het niet. Ik liet er mijzelf het huis mee binnen, maar ik weet niet wat ik er verder mee deed.’

‘Het komt er ook niet op aan, ik zal wel teruggaan.’

Nog noemde die goede man mij geen dwaas, want als hij

[p. 64]

het gedaan had, zou hij er ten volle toe in zijn recht zijn geweest.

‘Ga u nu in de schaduw staan en wacht op mij. Ik ben in twee minuten terug.’

‘Uitstekend,’ was mijn antwoord.

‘En zult ge niet bang zijn?’

‘O neen, ik ben volstrekt niet bang!’

Toch klapperden mijn tanden, maar het was niet van angst. In minder dan twee minuten was hij terug.

‘Ik heb hem dadelijk gevonden,’ sprak hij triomfantelijk. ‘Ik trapte er op toen ik de voordeur binnenging.’

‘Ik begrijp niet,’ sprak de heer Berkeley fluisterend, toen wij de trap opgingen, ‘hoe het komt dat uw sleutel op mijn deur paste. Dat is niet in orde en ik zal er morgen naar vragen.’

‘Och, doe dat niet,’ riep ik, ‘alles zal uitkomen.’

‘Dat zou het ook. Ik moet dus zwijgen. Denk om de afspraak. Ik vond u op mijn weg naar huis, van de “Daily Trumpeter” komende.’

‘Ja, ja,’ antwoordde ik, ‘ik zal het niet vergeten.’

Ik klopte zachtjes aan mijn eigen deur. Ik hoorde stemmen en Dora kwam naar buiten snellen.

‘O, tantetje,’ riep zij, ‘wat zijn we ongerust over u geweest, en mijnheer Berkeley

vorst münster.

is bij u, hoe grappig!’

‘Ik zie er niets grappigs in,’ sprak de heer Berkeley. ‘Het zou veel grappiger geweest zijn als zij niet bij mij was, want uw tante is door den vreeselijken mist verdwaald geraakt en ik heb haar wanhopig aangetroffen. Zij vertrouwde zich aan mijn zorg toe en ik heb haar veilig hierheen gebracht. Zij is door en door koud en zeer vermoeid; stel haar dus nu geen vragen, maar geef haar wat warms te drinken en breng haar naar bed.’

‘Maar wilt u niet binnenkomen?’ vroeg ik zwak.

‘Nu niet,’ sprak hij vriendelijk. ‘Ik verlang ook naar mijn bed, maar ik zal morgen komen zien, hoe het u gaat.’

Hij kwam den volgenden dag en op den tweeden Kerstdag zond hij mij de mooiste bloemenmand die ik ooit gezien had. Zij bestond uit anjelieren en dubbele violen in een mandje van satijn, omgeven door een randje beverbont.’

‘Maar tantetje,’ sprak Dora, ‘het is net uw toque. Ik heb nooit zoo iets liefs gezien!’

Ik voelde dat ik bloosde en vond het maar het beste, mijn gelaat in de bloemen te verbergen; maar ik zei Dora niets, het was een geheimpje dat ik wilde bewaren.

‘Ik kan mij maar niet begrijpen,’ sprak Dora dienzelfden middag, toen de heer Berkeley weer gekomen was om naar mijn gezondheid te informeeren, ‘dat tante zoolang verdwaald is geweest, want na achten was er zoogoed als geen mist meer.’

De heer Berkeley voorkwam een antwoord door te zeggen: ‘U was zeker vreeselijk ongerust. Dacht u niet aan een ongeluk?’

‘O ja, wij hebben van alles bedacht; eerst aan een ongeluk; wij namen dus een cab en bezochten een groot aantal ziekenhuizen. Toen begon de mist op te klaren en wij dachten er aan naar de politie te gaan, maar vonden het toch wat erg dwaas tante in politiezaken te mengen.’

Ik legde mijn hand op de hare en zei: ‘Ik ben blij dat ge dat laatste niet gedaan hebt, want hoewel ik verdwaald was, kwam ik, dank zij de goede zorgen van den heer Berkeley, veilig en wel thuis. Ge moet het ook maar niet verder vertellen, Dora, want men zou mij uitlachen, dat ik op mijn leeftijd in Londen verdwaald ben.’

‘Arme tante!’ sprak Dora.

‘Nu, het had erger kunnen zijn,’ viel de heer Berkeley haar in de rede.

En daar ik over zes weken de vrouw word van Raymond Berkeley, ben ik het in dit opzicht volmaakt met hem eens.