De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 3

[p. 9]

Robbi!
Door Thérèse Hoven.
(Vervolg van blz. 5.)

Robbi komt heerlijk aan, 't is een heel ander kind geworden in de zes weken, dat we buiten zijn. Ik heb de kamers nog maar opnieuw voor een maand ingehuurd.

Ik voel me vreeselijk braaf,

prinses elisabeth, hertogin van beieren, en prins albert, graaf van vlaanderen.

want ik ging veel liever naar huis, maar 't is voor Robbi; de maand September is zoo versterkend buiten en in de stad meestal zoo warm, omdat de hitte van den geheelen zomer er nog in schijnt te hangen, en 't is er dan ook zoo vol. Iedereen komt terug, als de scholen beginnen. Het zal hier dan nog stiller en saaier worden, daar alle families met kinderen weggaan.

Over een jaar of zes, zeven, als mijn jongen schoolgaat, zal ik ook zoo lang niet buiten kunnen blijven. Ik zie hem al in een matrozenpakje met een pet op en een tasch onder zijn arm.

Was 't maar zoover! 't Duurt nog zoo lang! 't Mensch worden gaat toch verschrikkelijk langzaam. Robbi is nu al zes maanden op de wereld en hij is nog niet veel verder dan toen hij geboren werd.

Hij lacht... nu ja... dat deed hij in 't begin niet, maar anders? Ik geloof niet eens, dat hij mij kent. Ik doe zooveel voor hem, ik kleed hem altijd zelve aan en uit, ik geef hem zijn bad, zijn flesch, alles wat hij noodig heeft, en hij laat 't zich alles maar welgevallen.

Groote egoïst, dat je bent. Je laat je moeder maar voor je zorgen en je denkt, dat je ruimschoots aan je verplichtingen voldoet, als je mij tusschenbeide eens toelacht en mij je tandenloos mondje laat zien, jou leelijk rotje.

Neen, dat is niet waar, leelijk ben je niet, alleen maar, als je schreit en dat doe je gelukkig niet al te vaak. De logés hier zeggen, dat je een bizonder zoet kind bent en dat men je nooit hoort.

Ze kijken allemaal naar je, als je in je wagen ligt, en ze noemen je bij je naam en ze pakken je kleine knuistjes en ze kussen je snoetje en je trekt er je niets van aan.

Wat ben je toch een ongevoelig wezen, mijn Bobsje! Je moeder heeft de teederste zorgen voor je en je tijdelijke huisgenooten de vurigste bewondering en je neemt er totaal geen notitie van.

Of doe-je 't wel, zeg?

Als je zoo ligt te staren met je mooie, groote, blauwe kijkers, denk-je dan ook?

En als je zoo onrustig je hoofdje heen en weer beweegt, zoek-je dan iemand?

Voel-je 't, mijn schattekindje, dat je iets ontbreekt in je leven, iets heel goeds en groots, dat andere kinderen zoo gelukkig maakt?

Soms, als ik je 's nachts, als je eens een lastig buitje hebt, zoolang in mijn armen heb gedragen, tot ze er pijn van doen en ik je niet meer houden kan, voel-je dan 't gemis van sterker armen dan de mijne?

Och! wat zou je vader willig uren lang met je opgetrokken hebben; hij zou niet moe geworden zijn als ik, hij, de sterke man, de reus, wien nooit iets te veel was.

Als ik denk aan vroeger, als we zoo naast elkander liepen, Robert zoo forsch en flink, en ik zoo tenger en zwak. Hij voelde zijn lichaam nooit en ik altijd. Hij wist niet, wat moeheid was en kon 't niet begrijpen, als ik er over klaagde.

Wat was ik bang, toen mijn lijdensperiode aanbrak, en ik zag 't in de blikken der omstanders, dat mijn angst door

[p. 10]

hen gedeeld werd. Ik was zoo'n teer meisje geweest en zoo jong nog en mij wachtte zoo'n zware taak.

Wie had toen gedacht, dat ik alles te boven zou komen en dat mijn sterke Robert weggemaaid zou worden?

Ik kan 't nog niet begrijpen, hij was nooit ziek, wel eens verkouden, nu ja! En daar opeens weg! Het is mij altijd nog, of 't gisteren gebeurde... ik zie er vreeselijk tegen op om naar huis terug te gaan. Wat zal 't er verlaten zijn; wat zal die thuiskomst vreeselijk zijn, en verleden jaar dan, toen ik met hem terugkwam van ons huwelijksreisje, toen ons mooi nestje op ons wachtte, en de seringen geurden in onzen tuin?

Dat was de lentetijd van ons leven; die bloeit maar eens, maar voor ons was hij toch te spoedig voorbij.

Zal Robbi ook eens een vrouwtje thuisbrengen?

En waar zal ik dan zijn?

Neen, dat is toch te gek om zoo den tijd voorbij te hollen, dat zou Robert ook niet goed hebben gevonden.

‘De tijd is zoo iets kostbaars, kind,’ zei hij eens, ‘je moet er niet te wild mee omspringen.’

Hij maakte ook wel plannen, maar niet zooals ik. Hij nam alles zooveel ernstiger op. Ik zou mij zoo gaarne alles willen herinneren, wat hij tot mij gezegd heeft, vooral over ons kind.

Wat zou ik toch anders naar hem geluisterd hebben, als ik had kunnen vermoeden, dat zijn dierbare stem zoo spoedig voor mij zwijgen zou.

O! mijn kleine luierman, wat word je lastig! Foei, foei! sedert een paar weken doe je niets dan schreeuwen, en tranen geen gebrek!

Toe nu, mijn ventje, laat Maatje wat met rust. Ik weet niet meer, wat het is een ongestoorden slaap te genieten; eerst kan ik niet inslapen, omdat ik mij verbeeld hem te hooren, en dan, zoodra ik.... weg ben en 't bewustzijn van wat er om mij heen gebeurt, verloren heb, dan bereikt het schrille stemmetje mij, zelfs in 't verre land der droomen.

De dokter zegt dat hij tandjes krijgt.

Nu, daar heb ik niets tegen, daar moest het toch eens toe komen en te vroeg is hij er niet bij, zoo'n baas van negen maanden en nog geen enkel tandje.

Ik vind 't zeer geschikt, dat zijn kaakjes zich met die paarlenkroon tooien, maar daarvoor behoeft hij niet zoo luidruchtig te zijn.

Doet 't je pijn, mijn jongen?

Maar dat is 't leven; toe, begrijp dat nu eens, men moet in stilte lijden, en alleen.

Laat moedertje van nacht nu eens slapen; ik kan er toch niets aan doen, 't moet zijn tijd hebben. Ik kan de zaak niet verhaasten en jij ook niet, al schreeuw je den adem uit je longen.

En 't is zoo iets heel gewoons, dat tanden krijgen, je behoeft 't niet zoo wereldkundig te maken. Ik ben zeker, dat de buren je kunnen hooren en dat ze zullen zeggen: ‘Dat is Robbi van hiernaast, wat maakt die jongen een leven.’

En ze zullen je niets lief vinden, Bobs. En denk nu eens aan Baarn; wat was je daar altijd zoet en stil, daar hield iedereen van je.

Je moet weer net zoo braaf worden, hoor! Anders heeft Maatje verdriet en dan wordt ze ongeduldig en vindt het niets prettig een tandekindje te hebben.

Wat is dat nu, Robbi?

Ik ben doodelijk ongerust; hij valt zoo af, mijn jongen; ik durf hem niet meer te wegen; hij ziet zoo bleek, zoo doorschijnend.

Mijn schoonmoeder bood mij van avond aan om hier te blijven en voor hem te zorgen, dan kon ik eens rustig slapen.

En toen heb ik haar afgesnauwd en ben ik kattig geweest.

Nu heb ik er spijt van, maar ik kon 't niet helpen. Ik kon 't denkbeeld niet verdragen, dat een ander voor Robbi zou zorgen; ik moet 't doen; ik ben zijn moeder.

Ik had bijna gezegd: ‘Had u liever voor uw eigen zoon gezorgd, toen hij ziek was!’

Gelukkig heb ik nog bijtijds bedacht, dat zoo iets heel laag en valsch zou zijn. Zij kon 't ook niet helpen, de arme ziel, ze was zelve ziek.... wat een ellendige tijd was het toen toch. Ik weet nog, dat ik wel eens dacht: ‘nu heb ik het ergste geleden wat een mensch lijden kan, wat er nu verder gebeurt, kan mij niet deren.’

Wat was ik toen kortzichtig! Alsof 't ons ooit vergund is, enkel op ons oud verdriet te teren en alsof er niet telkens opnieuw iets bijkomt!

Sedert Robbi zoo bleek en magertjes is, denk ik lang zooveel niet meer aan zijn vader... tenminste niet meer met zulke teedere gevoelens. Ik verlang nu naar hem, niet voor mijzelve, om hem te kunnen liefhebben, maar omdat hij ons kind zou kunnen oppassen. Zijn hulp zou ik wel aangenomen hebben; wat moet 't een weemoedige voldoening zijn om samen bij 't ziekbed van een kind te waken. Ik kan 't niet alleen, 't is te wreed!

Nu ik er alleen voor sta, moest Robbi tenminste een flink, gezond kind zijn.

Ik verga van ellende... mijn arm kindje is zoo ziek! Ik ben zeker, dat hij sterven zal... God... 't is te vreeselijk.

't Is of ik nu pas voel, hoe lief ik hem heb, mijn mooi, engelachtig jongetje!

Ik zou niet meer zonder hem kunnen leven. Ik ben krankzinnig van angst. 't Zou nog veel erger zijn dan toen ik Robert verloor; toen wist ik 't niet, ik zag 't niet aankomen, zooals nu.

En ik ben zoo bang, dat ik niet geheel zonder schuld ben, ik wilde er niemand bij hebben, zelfs de kindermeid niet; niemand mocht bij zijn wiegje komen, ik moest alles voor hem doen en ik sliep wel eens in 's nachts. De dokter was boos, toen ik 't hem bekende.

Ik beloofde hem beter te zullen oppassen en zei: ‘'t Zal mij nooit meer gebeuren; nu weet ik pas, dat een echte moeder nooit rusten mag als haar kind ziek is.’

En toen trok hij de schouders op. ‘Een moeder is ook maar een mensch; maar een verstandige vrouw neemt hulp in zoo'n geval, en als zij dat zelve niet inziet, moeten anderen voor haar handelen. Van avond zend ik u een verpleegster, die zal van nacht bij 't kind blijven en alles voor hem doen.’

‘En ik?’ vroeg ik, met moeite.

‘U moet op de kamer er naast slapen.’

Ik gaf een gil van ontzetting.

‘Maar dokter, dat kan ik niet.’

‘Ik vraag niet, wat u kunt, maar wat in 't belang van den patiënt is. U bent uitgewaakt en overspannen, u zoudt niet 't noodige kunnen doen; er moet dus een pleegzuster komen, en één is voldoende. Hoe minder personen op een ziekenkamer hoe beter.’

En nu zit ik hier en een vreemde is bij mijn kind. Ik moest berusten, want 't is beter voor 't patiëntje, maar ik kan niet. Als hij er niet van opkomt, zal ik het mij nooit vergeven, dat ik niet tot 't laatst voor hem gezorgd heb, en als het geluk wil, dat hij geneest, dan zal ik altijd denken: ‘'t Is niet aan mij, dat hij zijn leven verschuldigd is, een vreemde heeft hem opgepast en gered.’

Wat geeft 't nu moeder te zijn, als men zijn moederplichten niet mag vervullen?

Zou Robert mij kunnen zien? Zou hij weten, dat zijn kind ziek is, mogelijk stervende, en dat ik heel kalm in een andere kamer zit, in plaats van bij hem te waken?

Ik wou, dat ik ook ziek was, erge pijn had... zoodat ik 't niet uit kon houden!

Elke marteling zou een wellust voor mij zijn... 't is te

[p. 11]

ellendig, gezond en flink te zijn, terwijl mijn schatje zoo lijden moet.

Hij schreit niet meer, hij kreunt enkel... ik ben voor de deur zijner kamer gaan knielen, om door 't sleutelgat heen te zien, en ik heb met mijn oor op den grond gelegen om te probeeren of ik hem hooren kon...

Toen voelde ik, dat ik 't uit moest snikken, en ben ik weer hier gekomen.

Als hij nu ook eens stierf zonder mij?

Mijn armen Robert heb ik ook niet kunnen oppassen.

Ik kan niet meer denken, ik verwar de dingen. Zou ik weer 't bewustzijn verliezen, zooals in den nacht van Robert's sterven; zou Robbi van mij weggaan, stil, ongemerkt, evenals zijn vader?

't Is of er een vloek op mij rust.

Mijn engeltje is gered...

De pleegzuster zegt, dat ik dat woord niet eens gebruiken mag, 't is profanatie. Ze vindt, dat ik verschrikkelijk overdrijf en den toestand veel te tragisch heb opgenomen.

‘Maar, mevrouw, heusch, u ziet 't verkeerd in; er is nooit quaestie van gevaar geweest, dat heb ik u toch dikwijls genoeg gezegd en de dokter ook.’

‘Ik dacht, dat 't was om mij gerust te stellen...’

‘Veel heeft 't dan niet geholpen; ik heb nooit iemand zoo overdreven angstig gezien als u. Hoe moet 't nu gaan, als uw kindje eens werkelijk hard ziek zou worden, als hij eens buikvlies-ontsteking zou krijgen of diphterie?’

‘Zou het nog erger kunnen zijn?’

‘Maar, mevrouw, dat weet u toch ook wel. De toestand was niet eens zorgelijk.’

‘Dat zegt u nu...’

‘'t Is echt waar. Zie eens, dat alles heb ik afgehaakt, terwijl ik bij uw kindje zat.’

Ze liet me een gehaakt kantje zien, waaraan ze een heel eind had gedaan.

‘Nu, en bij een ernstigen patiënt werken we nooit. Gelooft u mij nu?’

Ik slaap nu weer bij mijn lieveling, hij heeft geen koorts meer; hij ziet er ook weer beter uit. Ik begin te gelooven, dat hij er nooit zoo heel slecht heeft uitgezien, als ik het mij wel verbeeldde.

Robbi zit naast mij in zijn stoeltje - met den dag wordt hij schattiger.

En wat is hij trotsch op zijn bijtertjes; hij laat ze aan iedereen zien, zonder in zijn onschuld te vermoeden, hoeveel angst ik er voor heb uitgestaan.

Hij heeft er nu al acht; hij is dan ook bijna een jaar. Gemakkelijk heeft hij ze niet gekregen en telkens, als er een moest doorkomen, was hij er ziek van, maar nooit zoo erg als dien eersten keer; ik heb er mij ook niet meer zoo ongerust over gemaakt. De dokter lacht er mij nog om uit, maar toen lachte hij toch niet.

Robbi begint te loopen ook; hij kan al heel alleen staan, en aan een handje doet hij al een paar stapjes. 't Zal niet lang duren, of ik zal met hem in 't park kunnen wandelen.

O! wat een dag was het gisteren, wat een eindelooze, troostelooze, ellendige dag!

Robbi's verjaardag. 's Morgens vroeg ben ik al met hem naar 't kerkhof gegaan; dat zal ik elk jaar doen. Ik heb er niets van willen maken en geen visites willen ontvangen. Die dag is even erg als de sterfdag van mijn armen Robert.

Telkens moest ik denken, hoe 't geweest zou zijn, als mijn lieveling was blijven leven. Wat een groote, groote feestdag zou 't dan geweest zijn, de eerste verjaring van ons eerste kind!

Wat zou Robert trotsch zijn geweest op zijn zoon!

Hij is dan ook wel een kind om trotsch op te zijn, zoo'n mooi gevormd kereltje met een lief, intelligent gezicht. Die aardige flonker-oogjes, net sterretjes; gisteren stonden ze ernstig; 't was of hij 't begreep, vooral toen wij bij 't graf kwamen. Ik liet hem Papa zeggen en hij zei 't bijna.

Nu hij niet meer zoo'n heel klein kindje is, zal ik er dikwijls met hem naar toe gaan en ik zal er altijd over Papa met hem spreken.

't Is toch zoo droevig! We zijn zoo'n zielig paartje - Bobsje en ik!

Hij wordt met den dag verstandiger; over alles kan ik met hem praten, is 't niet, mijn jongen? Je bent Mama's kameraadje, niet waar? Haar trouw makkertje, dat haar verdriet en zorgen met haar deelt?

De volgende week is het de sterfdag van Robert... vreeselijk! Ik zie er zoo tegen op; ik zal weer met Robbi naar zijn graf gaan...

Dat is alles, wat mij over is gebleven!

In huis is er al zooveel veranderd, Robbi heeft zooveel plaats noodig en neemt die van zijn vader al, in verschillende opzichten, in.

Nu hij in een ledikantje slaapt, heb ik Robert's bed weg laten nemen; de kamer is toch al niet te groot en 't was ook zoo'n naar gezicht, dat leege bed. Ik zal mijn man nooit vergeten, eeuwig zal ik hem blijven herdenken, maar mijn smart moet iets heiligs zijn, iets in mij en behoeft niet van buitenaf opgewekt te worden door allerlei banale dingen.

Ik heb Robbi's stoel aan tafel ook laten zetten, waar Robert altijd zat, en zijn schrijftafel heb ik laten vervangen door Robbi's speelgoed. Het is nu zijn speelhoek geworden.

Waar ik ben en wat ik doe, altijd zie ik mijn jongen tegenover me, en ben ik omringd door 't geen hem toebehoort, evenals vroeger alles mij aan Robert herinnerde.

Ik heb 't moeten veranderen, omdat 't practischer was, en dan ook, men moet leven met de levenden en niet voor de dooden.

Robbi is mijn leven geworden en Robert een herinnering!

Ik snik 't uit van ellende, terwijl ik deze woorden neerschrijf, en ik haat mijn verstand, dat ze mij ingeeft.

Ik doe alles voor mijn kind, nu ja, ik kan 't toch niet verwaarloozen en ik houd dol veel van mijn jongen, dat heb ik 't best gemerkt, toen hij ziek was, maar...

Ik hield oneindig meer van mijn man, hij vulde mij meer aan, mijn leven was veel voller, het was interessanter, heel iets anders dan nu.

Hij vertelde mij allerlei dingen, en leerde mij van alles, terwijl nu juist alles 't tegenovergestelde is: ik ben 't, die ons leventje, dat van Robbi en mij maakt.

Vroeger was ik passief en liet ik Robert voor mij denken en handelen, nu moet ik 't voor mij zelve doen en ook nog voor Robbi.

Mijn goede, lieve, zorgzame man, hoe ik hem in alles mis! Ik zie den verjaardag van zijn sterven met angst naderen, het zal mij zijn, als moest ik hem opnieuw verliezen.

Of hij weten zal, dat ik zoo om hem treur?

Dat mijn leven geknakt is, mijn dagen vreugdeloos, dat ik bijna niet meer lach en mij, altijd door, nameloos ellendig voel?

't Ergste is nog, dat ik mij niet aan mijn verdriet mag overgeven, ten eerste ter wille van Robbi, die een opgeruimd moedertje om zich heen moet zien, en dan ook, ik merk heel goed, dat men 't in mijn omgeving nu genoeg vindt.

(Wordt vervolgd.)