De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 1

Wee Willie Winkie.
Door Rudyard Kipling.
Met illustratiën.

Zijn ware naam was Percival William Williams; den anderen deed hij op uit een vertelselboek. Zijn vader was kolonel van het 195^ste, en zoodra Wee Willie Winkie op den leeftijd gekomen was, dat hij kon begrijpen wat militaire discipline is, onderwierp kolonel Williams hem daaraan. Er was geen ander middel om iets bij het kind te bereiken. Was het een week lang gehoorzaam, dan ontving het een bewijs van goed gedrag, maar was het omgekeerd, dan moest dat eereteeken weer van zijn jasje verdwijnen. Meestal was hij niet gehoorzaam, want Indië biedt aan knaapjes van zes jaar te veel gelegenheid om uit den band te springen.

Gewoonlijk zijn kinderen niet bijzonder gesteld op vreemden, en Wee Willie Winkie was op dit punt zeer gevoelig; maar als een onbekende hem aanstond, dan brak hij ook het eerst het ijs. Zoo beviel hem de heer Brandes, luitenant bij het 195^ste, op het eerste gezicht. Toen Brandes bij den kolonel thee dronk, trad Wee Willie Winkie met zijn galon van goed gedrag, omdat hij een week lang niet achter de kippen gejaagd had, de kamer binnen, en nadat hij den luitenant eenige minuten lang nauwkeurig in oogenschouw had genomen, zeide hij:

‘Gij bevalt mij,’ en zijn stoel naderbij schuivend, vervolgde hij: ‘gij bevalt mij, ik zal u “Koppie” noemen om uw haren; ge vindt het immers niet vervelend “Koppie” genoemd te worden, ik doe het om uw rood haar, weet u.’

Dat was een der lastigste eigenaardigheden van Wee Willie Winkie. Hij staarde een vreemde eenigen tijd aan en dan, zonder vooraf te waarschuwen of nadere verklaring te geven, gaf hij hem een naam. En die naam bleef. Er was geen straf, die Wee Willie Winkie van deze hebbelijkheid kon genezen. Eens verloor hij zijn bewijs van goed gedrag, omdat hij de vrouw van den intendant met den naam van ‘Pobs’ had gedoopt, en niets was in staat om te verhinderen dat deze mevrouw Collen den ganschen duur van haar verblijf mevrouw Pobs bleef heeten. Brandes werd dus ‘Koppie’ gedoopt en bleef aldus bij zijn regiment zoo heeten.

Als Wee Willie Winkie zich voor iemand interesseerde, dan werd de gelukkige zoowel door zijn meerderen als minderen benijd.

Het zoontje van den kolonel werd verafgood, wat het kind alleen aan zijn eigen verdienste dankte. Toch was hij niet altijd lief.

Hij had er op gestaan, dat men zijn mooie lange blonde krullen zou afknippen, en zelfs de tranen zijner moeder hadden hem niet van dit plan kunnen afbrengen; hij wilde zijn haar nu eenmaal kort geknipt hebben als sergeant Tummilo; zijn vader had moeten toegeven en het offer was gebracht.

Drie weken nadat hij zijn genegenheid aan luitenant Brandes had geschonken, bij verkorting ‘Koppie’ genoemd, gebeurde het, dat Wee Willie Winkie dingen zag, die zijn verstand te boven gingen.

‘Koppie’ betaalde hem zijn genegenheid met woeker terug en had hem tot zijn onuitsprekelijke vreugde toegestaan, gedurende vijf minuten zijn sleepsabel aan te doen, die even groot was als Wee Willie Winkie; daarbij had ‘Koppie’ hem een hondje beloofd en hem toegestaan de gewichtige operatie bij te wonen die men noemt ‘zich scheren’; ja meer nog, ‘Koppie’ had hem gezegd, dat hij, Wee Willie Winkie, mettertijd zelf in bezit zou komen van een doos met scheermessen, een zilveren zeepbakje en een scheerkwast met zilveren heft, zooals Wee Willie Winkie het noemde een ‘kwast, die schuimt’.

Buiten kijf was er niemand, behalve zijn vader (die naar welgevallen het galon voor goed gedrag kon geven of in-

[p. 404]

trekken), wiens wijsheid, moed en kracht die van ‘Koppie’ nabij kwamen, op wiens borst dan ook vele dienstmedailles schitterden. Maar indien dit waar was, hoe kon ‘Koppie’ dan zoo kinderachtig zijn een ‘groot meisje’, zekere juffrouw Allardyce, te kussen? Terwijl zij te paard uitreed had Wee Willie Winkie ‘Koppie’ zich hieraan zien schuldig maken.

In gewone omstandigheden zou hij het aan zijn vader gezegd hebben, maar hij voelde als bij instinct dat het hier een zaak gold waarover hij allereerst met ‘Koppie’ diende te beraadslagen.

‘“Koppie”,’ riep Wee Willie Winkie, op een goeden ochtend in de vroegte, terwijl hij zijn pony inhield, ‘“Koppie”, ik moet u spreken.’

‘Kom binnen, jongmensch,’ antwoordde ‘Koppie’, die te midden van zijn honden aan



het ontbijt zat; ‘aan wat voor misdaad heb je je weer schuldig gemaakt, laat eens zien.’

De drie laatste dagen had Wee Willie Winkie eigenlijk niets gedaan waarom hij berispt zou kunnen worden, en zoo stond hij dan ook op een voetstuk van deugdzaamheid.

‘Ik heb volstrekt niets kwaads gedaan,’ zeide hij, zich neervleiend in een grooten leunstoel, waar hij wonderbaarlijk wel de houding van den kolonel na een groote manoeuvre nadeed. Hij stak zijn neus diep in een grooten kop thee en met zijn beide oogen daar vragend boven uitkijkend, hernam hij:

‘Zeg eens, “Koppie”, is het gepast groote meisjes te zoenen?’

‘Bij Jupiter, je begint wel vroeg, Willie Winkie. En wie wil je zoenen?’

‘Niemand. Mijn moeder kust me dikwijls, ten minste als ik het wil hebben. Maar als het niet netjes is, waarom kust u dan de dochter van majoor Allardyce? Gisterochtend bij het kanaal hebt u het gedaan.’

‘Koppie’ fronste de wenkbrauwen. Hij en juffrouw Allardyce waren er nu al veertien dagen in geslaagd hun liefde geheim te houden. Hij had er gewichtige reden voor waarom het ten minste de eerste maand nog niet bekend mocht worden en nu had dit bijdehande knaapje het geheim ontdekt.

‘Ik heb u gezien,’ zeide Wee Willie Winkie met de grootste kalmte.

‘Zoo, ben jij zoo verstandig geweest, jeugdig inquisiteur?’ zuchtte de arme ‘Koppie’, halfboos. ‘En aan hoeveel menschen heb je wel verteld, wat je gezien hebt?’

‘Alleen aan mijzelf. U hebt het immers ook niet oververteld dat ik buffel gereden heb, toen mijn pony hinkte, en daarbij, ik dacht dat het u onaangenaam zou zijn.’

‘Winkie,’ riep ‘Koppie’ in geestvervoering uit, terwijl hij de kleine hand van het knaapje schudde, ‘je bent de beste van alle jongens ter wereld. Luister naar me, je kunt dat alles nog niet goed begrijpen. Een dezer dagen, - maar hoe drommel moet ik je dat uitleggen. - Ik wil met mejuffrouw Allardyce trouwen; spoedig zal zij mevrouw “Koppie” zijn, zooals men dat noemt. Als je jeugdig verstand zoo ontzet staat over het denkbeeld om groote jonge dames te kussen, zeg het dan aan je vader.’

‘Wat zal er dan gebeuren?’ vroeg Wee Willie Winkie, die vast overtuigd was van de almacht zijns vaders.

‘Het zou me spijten als je het vertelde,’ hernam ‘Koppie’ met een smeekenden blik naar zijn jeugdigen vriend.

‘Dan zal ik niets zeggen,’ hernam Wee Willie Winkie kort; ‘maar mijn vader zegt, dat het niet mannelijk is om altijd te kussen, en ik had niet geloofd, dat gij, “Koppie”, het dan toch doen zoudt.’

‘Ik kus niet altijd, mijn beste vriend, alleen van tijd tot tijd. Als je groot bent dan zal je evenzoo doen. Je vader heeft bedoeld dat het niet goed was voor kleine jongens.’

‘O,’ zei Wee Willie Winkie, thans volkomen op de hoogte, ‘dat is dus als de borstel, die schuimt.’

‘Volkomen begrepen,’ antwoordde ‘Koppie’ ernstig.

‘Toch denk ik niet, dat ik ooit lust zal gevoelen om groote meisjes te kussen, behalve mijn moeder; en haar, dat weet u, moet ik wel.’

Er volgde een lang stilzwijgen, eindelijk verbroken door Wee Willie Winkie.

‘Houdt u veel van dat groote meisje, “Koppie”?’

‘Razend!’

‘Meer dan van Bello of Hector, of.... mij?’

‘Ik houd van haar op eene andere wijze,’ zeide ‘Koppie’. ‘Je zult zien, op een goeden dag zal juffrouw Allardyce mij toebehooren; jij zult grooter worden, een regiment commandeeren en... er zullen allerlei dingen gebeuren, die je nu nog niet begrijpt. Je zult wel zien, wat een verschil het is.’

‘Uitstekend,’ zei Wee Willie Winkie, opstaande. ‘Omdat ge zooveel van dat groote meisje houdt, zal ik er niemand iets van vertellen; nu moet ik weg.’

‘Koppie’ stond op om zijn kleinen gast uitgeleide te doen tot aan de deur en voegde hem nog toe: ‘je bent de beste van de besten, Winkie. Let er eens op, wat ik je zeg, binnen een maand kun je aan ieder vertellen, wat je wilt.’

Het geheim van de verloving van Brandes met mejuffrouw Allardyce was dus afhankelijk van het woord van een klein jongetje. ‘Koppie’, die de flinkheid van het kind kende, was heel gerust op dat punt, want hij wist dat Winkie woord zou houden.

Wee Willie Winkie stak de belangstelling, die hij voor juffrouw Allardyce had, niet onder stoelen en banken; hij fixeerde haar met ernstig oog, wat niet naliet haar wel eens in verlegenheid te brengen. Hij trachtte er achter te komen waarom ‘Koppie’ haar gekust had. Ze was niet half zoo aardig als zijn eigen moeder, maar daartegenover stond

[p. 405]

dat zij het eigendom van ‘Koppie’ zou worden en hem weldra zou toebehooren. Dientengevolge was het zijn plicht



haar met minstens evenveel onderscheiding te behandelen als de sabels of de pistolen van ‘Koppie’.

De gedachte, dat hij met den officier een geheim deelde, hield Wee Willie Winkie drie weken achtereen op het pad der deugd, maar aan het slot van dien tijd keerde de oude Adam terug in den vorm van een bivouac-vuur aan het eind van den tuin. Hoe had hij kunnen voorzien, dat de wegvliegende vonken den kleinen havermolen van den kolonel in brand konden steken en het opgehoopte graan doen verbranden. De straf bleef niet uit; wegneming van het galon voor goed gedrag, en wat harder was dan dat: arrest in de kazerne, d.w.z. in het huis en de veranda, met deze verzwarende omstandigheid, dat zijn dagelijksche vreugde, de nabijheid van zijn vader, hem ontzegd was.

Hij ontving het vonnis als man; wel trilden zijn lippen een beetje, maar hij herstelde zich, maakte het militair saluut en ging heen, om dan in een huilbui uit te barsten in de kinderkamer, die hij zijn kwartier noemde. Daar kwam ‘Koppie’ hem des middags wat troosten.

‘Ik heb arrest,’ zeide Wee Willie Winkie somber, ‘en ik mag u niet spreken.’

Al heel vroeg in den ochtend van den volgenden dag klom hij op het dak (dit was niet verboden) en zag mejuffrouw Allardyce te paard uitrijden.

‘Waar ga je heen?’ schreeuwde Wee Willie Winkie van boven.

Zij antwoordde van de andere zijde der rivier en zette haar paard in draf.

Het kantonnement van het 195^ste werd ten noorden begrensd door een riviertje, dat 's winters droog was. Van af zijn vroegste jeugd had Wee Willie Winkie het uitdrukkelijk verbod ontvangen, niet over dat water te gaan, en hij had opgemerkt, dat ‘Koppie’ zelfs, de bijna almachtige ‘Koppie’, nimmer een voet aan gene zijde der rivier gezet had. Eens op een dag had hij aan Wee Willie Winkie uit een groot blauw boek de geschiedenis van de ‘Prinses met de booze Geesten’ voorgelezen, een wonderbaarlijke geschiedenis uit een land, waar de booze geesten altijd de kinderen van de bewoners hadden beoorloogd, tot zij eindelijk door een zekeren Curdie werden overwonnen. Sedert dien tijd had het hem toegeschenen alsof de blauw-zwarte, steile bergen aan gindsche zijde van de rivier door booze geesten waren bevolkt. En in zijn eigen huis was het onderste deel der vensters met groen papier beplakt, omdat, naar men zeide, als de booze geesten gemakkelijk naar binnen konden zien, zij in de salons en slaapkamers zouden kunnen schieten.

Vast stond bij Wee Willie Winkie, dat aan gene zijde van de rivier booze menschen woonden. En zie, daarheen reed nu de dochter van majoor Allardyce, het eigendom van ‘Koppie’! Wat zou deze wel zeggen als haar eenig onheil overkwam. Als de booze geesten haar eens oplichtten en met haar wegvluchtten, zooals zij gedaan hadden met de prinses van Curdie? Tot elken prijs moest hij haar den pas afsnijden.

In het huis was alles stil. Wee Willie Winkie stelde zich een oogenblik de vreeselijke woede van zijn vader voor en dan... brak hij zijn arrest. Het was een ongehoord vergrijp.

De zon, pas opgegaan, wierp lange schaduwen in de welverzorgde paden van den tuin, terwijl hij zich naar den stal begaf om zijn pony te halen.

Het scheen hem in de stilte van den vroegen ochtend, dat de gansche groote wereld bevel ontvangen had om even stil te staan en Wee Willie Winkie schuldig aan rebellie te zien.

De staljongen, nog half in den dommel, gaf hem het tuig, en - zooals een groote misdaad alle andere onbeduidend

[p. 406]

maakt, zeide Wee Willie Winkie hem, dat hij naar Coppy Sahib ging, waarna hij vertrok in galop over de bloemperken.

De verwoestende sporen, die de pony achterliet, deden de schanddaden hun vollen omvang bereiken, die hem onwaardig zouden maken om ooit weer op de sympathie der menschheid aanspraak te hebben.

Hij nam den grooten weg en reed, zoo vlug als zijn pony hem kon dragen, in de richting der rivier; maar ook de snelste pony kan niet wedijveren in galop met een groot paard. Mejuffrouw Allardyce had een grooten voorsprong en was reeds den politiepost voorbij, waar de wachters sliepen, zoodat dan ook de glinsterende kiezelsteenen der rivierbedding reeds onder de hoefslagen van haar paard in de lucht vlogen toen Wee Willie Winkie het kantonnement verliet.

Geleund over den hals van zijn paard, dat hij zoo hard hij kon aanzette, drong Wee Willie Winkie het Afghaansche gebied binnen. In de verte ontwaarde hij een zwarte punt, die over den steenachtigen bodem voortvloog. De oorzaak van dezen wedloop was zeer eenvoudig. ‘Koppie’, op een al te vroegen toon van gezag, had den vorigen avond aan zijn bruidje gezegd, dat zij niet naar de zijde der rivier moest gaan, en nu was zij daar juist heen gegaan om aan ‘Koppie’ een lesje te geven en de onafhankelijkheid van haar karakter te toonen.

Eensklaps, bijna aan den voet van de ongastvrije bergen, zag Wee Willie Winkie het paard opspringen en toen zwaar neervallen. De berijdster slaagde er spoedig in zich los te werken, maar was zoozeer geschrikt, nadat ze zulk een bewijs van haar karaktervastheid gegeven had, dat ze neerzonk en in tranen uitbarstte. Niet weinig was zij verwonderd toen zij een kind doodsbleek zag aanhollen op een uitgeputten pony.

‘Hebt ge u erg, heel erg pijn gedaan?’ riep Wee Willie Winkie, zoodra hij dichtbij genoeg was om zich verstaanbaar te kunnen maken. ‘U hadt hier niet moeten heenrijden.’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde de jonge dame droevig, zonder het verwijt van het knaapje schijnbaar te hebben gehoord. ‘Lieve Hemel! Kind, wat doe jij hier?’

‘U hebt gezegd, dat u naar de overzijde van de rivier zoudt gaan, en niemand, zelfs “Koppie” niet, mag dat doen,’ hervatte Wee Willie Winkie, ademloos zich van zijn pony latende zakken; ‘daarom ben ik u achterna gereden zoo hard als ik kon, maar ik heb u niet kunnen inhalen, en nu hebt u zich pijn gedaan en “Koppie” zal boos op mij zijn, en daarbij, ik ben uit mijn arrest gebroken!’

De toekomstige kolonel van het 195^ste regiment ging zitten en begon te snikken. Ondanks de pijn, die haar voet haar deed, was het jonge meisje er door bewogen.

‘Ben je te paard van het kantonnement gekomen, ventje? Waarom?’

‘U behoort aan “Koppie”, dat heeft hij mij gezegd,’ snikte Wee Willie Winkie. ‘Ik heb gezien dat hij u kuste en hij zeide mij, dat hij nog meer van u hield dan van Bello en Hector en mij. Daarom ben ik gegaan. Nu moet u opstaan en met mij meegaan, want hier kan u niet blijven; het is hier een booze plaats en ik ben uit mijn arrest gebroken.’

‘Ik kan mij niet bewegen, Winkie,’ zei juffrouw Allardyce met een zucht; ‘ik heb mijn voet bezeerd. Wat moet ik doen?’

Zij stond op het punt in een nieuwe huilbui uit te barsten, maar juist dit vermeerderde den moed van Wee Willie Winkie, aan wien men geleerd had, dat tranen het toppunt waren van onwaardigheid voor een man. Edoch, als men een groot zondaar is als Wee Willie Winkie, dan is het zelfs een man geoorloofd te bezwijken.

‘Winkie,’ hernam juffrouw Allardyce,’ ‘als je uitgerust bent, ga dan te paard terug en zeg, dat ze ergens mee moeten sturen om mij op te halen, want mijn been doet mij geweldig pijn.’

Het kind bleef eenige oogenblikken onbeweeglijk staan en juffrouw Allardyce sloot de oogen; de pijn deed haar bijna flauwvallen.

Toen zij weder tot zichzelve kwam zag zij Wee Wille Winkie, die de leidsels aan den hals van zijn paardje vastmaakte, waarna hij met een vriendelijk woord het dier wegstuurde. Het beest rende weg in de richting van het kantonnement.

‘Maar Winkie, wat doe je nu?’

‘Stil,’ zeide Wee Willie Winkie, ‘daar komt een man aan, een van de booze mannen; ik moet hier bij u blijven; mijn vader heeft mij geleerd, dat een man altijd eene vrouw moet beschermen. Jack zal regelrecht naar huis loopen; dan zal men mij gaan zoeken; daarom heb ik het beest naar huis gestuurd’

Niet één man, maar twee en drie kwamen er voor den dag, wegspringende achter de rotsen, en Wee Willie Winkie's moed zonk hem in de schoenen, want het was juist op dezelfde wijze, dat vroeger de booze geesten verschenen waren om Curdie te pijnigen. Zoo hadden zij de voedster van de prinses aan het schrikken gemaakt; hij had het op een plaatje gezien. Hij hoorde hen onder elkaar spreken en herkende met vreugde de taal, die hij van een staljongen had geleerd, die later was weggestuurd. Menschen die deze taal spraken konden geen booze geesten zijn; het waren gewone inboorlingen, anders niet.

Zij naderden de steenblokken waarover het paard van mejuffrouw Allardyce gestruikeld was.

Toen stond Wee Willie Winkie op van zijn steenblok, het kind van het overheerschende ras, dat nog geen zeven jaar was; kort en bevelend zei hij: ‘Jao!’

De pony was nu over de rivier.

De mannen begonnen te lachen. Nu was lachen van inboorlingen een van die dingen, die Wee Willie Winkie allerminst kon verdragen. Hij vroeg hen wat zij wilden en waarom zij niet heengingen. Andere mannen, met gemeene gezichten en met geladen geweren gewapend, kwamen uit de bergkloven, en weldra zag Wee Willie Winkie zich omringd van een gehoor van omstreeks twintig mannen. Mejuffrouw Allardyce begon weer te huilen.

‘Wie zijt gij?’ vroeg een der mannen.

‘Ik ben de zoon van kolonel Sahib, en ik beveel u onmiddellijk heen te gaan; gij, zwarte mannen, gij maakt mejuffrouw Allardyce bang. Een uwer moet naar het kantonnement loopen en zeggen dat deze dame gewond is aan haar voet, en dat de zoon van kolonel Sahib hier bij haar is.’

‘Ons daar in den leeuwenkuil wagen?’ antwoordde men hem lachend. ‘Hoor je dat kind?’

‘Zeg, dat ik je gezonden heb, ik, de zoon van den kolonel; men zal u geld geven.’

‘Laten wij niet bazelen; kom, laten wij het kind en de juffrouw meenemen, dan kunnen wij een losprijs vragen; wij wonen daarginds,’ zei een stem.

Het waren dus toch wel booze mannen, erger nog dan de booze geest. Wee Willie Winkie had dan ook al zijn geestkracht noodig, om niet in tranen uit te barsten; maar hij voelde dat schreien in tegenwoordigheid van een inboorling (de kamervrouw zijner moeder altijd uitgezonderd) een onwaardigheid was, erger dan elke rebellie ter wereld. Bovendien de toekomstige kolonel van het 195^ste had dit schrikaanjagende regiment achter zich.

‘Wilt ge ons oplichten?’ zeide Wee Willie Winkie, bleek en weinig op zijn gemak.

‘Ja, mijn ventje,’ antwoordde een der grootste kerels, ‘en daarna zullen wij je opeten.’

‘Dat zijn praatjes om kinderen bang te maken,’ repliceerde Wee Willie Winkie. ‘Menschen eten geen menschen.’ Een schrikkelijke lachbui van de inboorlingen belette hem voort te gaan; maar kalm vervolgde hij dan: ‘En als ge ons oplicht, dan zeg ik je, dat morgen mijn heele regiment komt en je zal doodschieten tot den laatsten man. Wie wil mijn boodschap naar kolonel Sahib overbrengen?’

[p. 407]

Een ander mengde zich in het mondgesprek.

‘Gekken, wat de jongen vertelt is waar; hij is het hart en de ziel van de blanke soldaten. Ter wille van den vrede, laten wij hem laten gaan, want als wij hem gevangennemen, zal het regiment ons dal verwoesten; geen onzer zal dan ontkomen. Het regiment bestaat uit duivels; ze hebben Khoda Yar doodgeranseld, toen hij probeerde geweren te stelen. Als wij dat kind houden, zullen zij wat wij hebben te vuur en te zwaard verwoesten, en ons zelven, onze vrouwen en kinderen dooden, zoodat er niets meer van ons overblijft. Het is veel beter een onzer met een boodschap naar den kolonel te zenden; wij krijgen dan nog een belooning. Ik zeg u, dat dit kind hun afgod is, en dat ze, als wij er aanraken, ons niet zullen sparen.’

Het was Din Mohammed, de oudste staljongen van den kolonel, die aldus sprak; een heftige discussie volgde.

Wee Willie Winkie waakte over juffrouw Allardyce en wachtte het resultaat af. Stellig, het regiment, zijn regiment, zou hem niet in den steek laten,

de familie dreyfus.

wanneer het van zijn noodlot vernam.

De pony, zonder ruiter, bracht het nieuws naar het 195^ste.

Reeds sedert een uur had er groote verwarring geheerscht in het huis van den kolonel. Het dier kwam over het exercitieveld rennen en hield voor de hoofdkazerne stil, waar de soldaten juist afgedankt waren.

Deblin, sergeant-vaandeldrager, zag het paardje zonder ruiter aankomen, en de kazerne binnenstormend, liet hij op elke zaal alarm maken.

‘Vooruit, luilakken! Er is den zoon van den kolonel iets vreeselijks overkomen.’

‘Hij is er niet afgevallen, neen stellig, hij is er niet kunnen afvallen,’ zeide snikkend een tamboertje. ‘Laten wij onmiddellijk aan den overkant van de rivier gaan zoeken; daar moet hij wezen; misschien hebben die Pathaoes hem wel gevangengenomen. Laten wij er onmiddellijk op uit gaan.’

‘Hij kan het bij het rechte eind hebben, die kleine Molt,’ zeide Deblin! ‘De compagnie moet onmiddellijk vooruit, de rivier over.’

Vooruit stormden de mannen van de compagnie, de meesten in hun hemdsmouwen. En achter hen rende de sergeant, hen nog tot meer spoed aandrijvend, badend in zijn zweet. Het kantonnement was vol soldaten die Wee Willie Winkie gingen zoeken, en eindelijk kon de kolonel zich bij de compagnie voegen toen zij juist de rivier overstak. Een der verkenners schoot tweemalen in de richting van den heuvel, aan welks voet de inboorlingen bezig waren over de ontvoering van Wee Willie Winkie en het meisje te onderhandelen.

‘Wat heb ik je gezegd?’ riep Din Mohammed uit. ‘Daar heb je de eerste waarschuwing al. Ze zijn de rivier al over. Laten wij het hazenpad kiezen en laat men ons niet met het kind zien.’

De mannen weifelden een oogenblik; toen, als er opnieuw schoten weerklonken, verdwenen zij in de bergen even stil als zij gekomen waren.

‘Het regiment nadert,’ zei Wee Willie Winkie, vol vertrouwen tot zijne beschermelinge. ‘Alles gaat goed, ween niet.’

Hij zelf had trouwens evenzeer behoefte aan dien raad, want tien minuten later, toen zijn vader aankwam, barstte hij in snikken uit.

De soldaten van het 195^ste namen hem mede, vreugdekreten uitstootend, en ‘Koppie’, die natuurlijk ook van de partij was, kuste hem, tot zijn groote verontwaardiging voor den geheelen troep.

Maar er was gelukkig balsem voor zijn gekwetste waardigheid. Zijn vader verklaarde hem, dat hij niet alleen hem vergiffenis schonk voor zijn daad van rebellie, maar dat zelfs het galon voor goed gedrag hem zou teruggegeven worden zoo gauw als zijn moeder het maar op zijn mouw kon maken. Het verhaal van mejuffrouw Allardyce maakte den kolonel trotsch op zijn zoon.

‘Zij zal u toebehooren, “Koppie”,’ zeide Wee Willie Winkie, op mejuffrouw Allardyce wijzend; ‘ik wist, dat ze de rivier niet over mocht, en ook dat het regiment mij ter hulp zou komen, als het Jack terug zag keeren.’

‘Je bent een held, Winkie,’ hernam ‘Koppie’.

‘Ik weet niet, wat dat wil zeggen,’ hernam Wee Willie Winkie, ‘maar gij moet mij nooit meer Winkie noemen, nooit; ik ben Percival William Williams!’