De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 1

Eens.

't Was vinnig koud, snijdend koud; zoo'n koude waar mof en boa zelfs niet voor helpen, maar 't was droog en de maan scheen helder.

't Was middernacht; St. Martin's Church had juist geslagen. 't Werd druk op Piccadilly, in Regentstreet en Shaftesbury Avenue; de theaters gingen uit. De ‘chic’ reed huiswaarts in elegante rijtuigen; de ‘pit’- en ‘galerij’ luidjes beklommen de omnibussen, of wandelden in flinken pas den weg op naar huis. Alleen de mondaines, brutaal-opzichtig gekleed, wandelden, als voelden zij geen koude, op de trottoirs, lachend en schertsend met heeren, die diep in den kraag hunner jassen gedoken, de handen geglaceerd, niettegenstaande de kou toch nog een praatje wilden houden.

Daar in het midden van het plein, op de treden van het monument, tegen de snerpende koude beschermd door een dun doekje, zit een oudachtige vrouw, naast haar een jongetje van 8 à 9 jaar, slecht gekleed, maar zindelijk en zonder scheuren. Beiden hebben eenige kleine bouquetjes boschviooltjes in de hand, doch slechts nu en dan bieden zij met schuwe, zachte stem hunne waar aan.

‘Moeder,’ zegt het kind, als hij zich huiverend tegen de vrouw aandringt, ‘moeder, ik ben zoo koud en zoo moe, gaan we nu haast naar huis, moeder?’

Een rauwe lach klinkt; tranen, groote tranen stroomen de arme moeder over het gelaat. Dan tracht zij zich te beheerschen en met bevende stem zegt ze:

‘Naar huis, lieve? Wij hebben geen huis meer!’

De groote oogen van het kind zien haar verwonderd aan, en als in gedachten herhaalt het:

‘Geen huis meer, geen huis meer, moeder, wat dan?’

[p. 408]

‘Wat dan, ik....’

Een hand wordt op haren schouder gelegd, een demimondaine staat vóór haar.

Zij is mooi. Groot, slank, het zware, zwarte haar, dat een

LANGS NEK.
Naar een photographie van luitenant G.H. Brush te Ladysmith.

fijn ovaal gelaat met groote, bruine oogen omlijst, is in een zwaren knoop in den nek opgebonden. Zij is wèlgekleed, met verfijnden smaak. De arme vrouw ziet haar aan. Een snijdende gil dringt door de koude lucht. Zij siddert, die moeder, siddert van schaamte en verdriet. Zij klemt het knaapje tegen zich aan, vaster en vaster; en hij, het kind, onbewust van alles wat voorvalt, streelt de magere, vereelte hand, die eens voor hem werkte, maar nu niet meer kan.

De moeder hoort de woorden niet die de schoone vrouw tot haar spreekt, zij ziet alleen de drie goudstukken die haar geboden worden. Een strijd wordt gestreden. Dat geld beteekent leven voor haar en haar lieveling, dak en voedsel voor langen tijd. O, het is een strijd, doch slechts één oogenblik, dan klinkt het vastbesloten:

‘Nooit, Carolien, nooit! Hebt gij u zelve verkocht - niet voor mij. Behoud het loon uwer schande.’

Zij wacht niet om den indruk harer woorden af te wachten; het kind met zich voorttrekkende, snelt zij heen. Bij den hoek ziet zij nog even om. De mooie jonge vrouw spreekt juist een heer aan. Een zwaard gaat de arme moeder door de ziel.

‘Moeder, wie was die mooie dame? Waarom beeft gij zoo?’

‘Kom, kindje, kom;’ dan denkt zij even en vervolgt: ‘die dame was ééns je zuster, nu is zij rijk en kent God niet meer.’

Het kind hoort den hartverscheurend droeven toon en zijn instinct zegt hem niet verder te vragen.

Voort loopen de twee, steeds voort. Eindelijk afgemat, leggen zij zich op een stoep ter ruste. Met verkleumde handen trekt de moeder nog haar rok over het kleine lichaam van het knaapje, een nachtkus en.... Den volgenden morgen vond men hen zoo, zij hadden het loon der schande geweigerd.

De dood had zich hunner ontfermd.

Ellen Forest.