De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 1

[p. 337]

De ‘Inséparables’.
Oorspronkelijke novelle
door Nebb.
(Vervolg van blz. 331.)

Gerards voorspelling scheen te worden bewaarheid. De drukkende atmosfeer was bijna onhoudbaar geworden en belemmerde als 't ware de ademhaling. De maan, die den geheelen avond de uitgestrekte wouden met haar zilveren sikkel phantastisch had verlicht, was eindelijk achter nooddreigende wolken schuilgegaan, waardoor de geheele omtrek met zijn beide villa's in volslagen duisternis gehuld werden. Slechts een enkel flauw schijnsel uit een paar vensters poogde hier en daar tevergeefs aan de donkere

paardehoofddeksels in new-york tegen de hitte.

omgeving eenige verlichting bij te brengen, doch maakte daardoor de omringende duisternis nog heviger. In de geheele natuur heerschte die eigenaardige doodsche stilte, welke aan een naderend onweêr pleegt vooraf te gaan, nu en dan afgebroken door den luiden schreeuw van een nachtvogel of dat geheimzinnig geritsel 't welk bij tusschenpoozen in dichte bosschen valt op te merken.

't Was als hadden de onheilspellende elementen het middernachtelijk uur afgewacht, om de aarde uit haar sluimering te doen ontwaken, want nauwelijks waren de laatste klanken der naburige dorpsklok uitgestorven, of de natuur, zooeven nog zoo rustig, begon te herleven en de kruinen der hooge denneboomen werden door een koelen zefir uit hun diepe rust gewekt, om spoedig daarna door kort afgebroken rukwinden te worden opgeschrikt. Enkele groote regendruppels vielen nu successievelijk loodzwaar neder en eindelijk doorkliefde de eerste flikkerende straal het luchtruim, velde een der oudste eiken aan den weg als een rietstengel neder en gaf hem, met een daarop volgend geluid, als 't ware den genadeslag.

‘Dat gêft weer wark aon de houtzâgers, moeder,’ had tuinman Willems gesproken, toen zijn dikke wederhelft uit haar rustigen slaap was opgeschrikt, maar hij had het tevens eenige oogenblikken later raadzaam gevonden op te staan en zich te kleeden, want, ‘de bui is krêk hierboven en 't is 'n zwaore, heur!’ Ook vrouw Willems volgde terstond, met angstig gelaat en bevende handen, 't voorbeeld van haar man, legde, bijgeloovig als ze was, een paar messen en haar breikous met stalen pennen van de tafel in de secretaire, daar haar Arie haar meermalen verzekerd had dat ijzer aantrok en, jong, minsch, hi wâs z'n prefester in de wâersveurspelling.

Ja! 't was noodweêr, dat viel niet te ontkennen. De bliksem flikkerde bijna onafgebroken aan het inktzwarte zwerk en de slagen waren werkelijk angstverwekkend. Hevige regenvlagen en dikke hagelsteenen werden door den fellen wind voortgezweept, de schoonste en hoogste dennen, in het hart getroffen, vielen als splinters neder en de ramen der serres hadden veel te lijden van de groote hagelsteenen, welke laatste, na hun vernielend werk te hebben volbracht, naar binnen drongen en menige teêre plant en bloem verwondden.

Ook op ‘Woudzicht’ hadden de bewoners hun nachtleger verlaten, zich haastig gekleed en waren vervolgens in de tuinkamer bijeengekomen, om elkaar gezelschap te houden en in angstige spanning te wachten tot de vreeselijke bui zou zijn uitgewoed. Alleen de kleine Agnes lag rustig op haar bovenkamertje in diepen slaap, met den blos der jeugd op de frissche wangen. Zij wist van geen noodweer, zorg of angst. De reine kinderziel weerkaatste een onschuldigen glimlach op het engelengezichtje, dat door zijn weelderige lokken omraamd, half in het kussen verborgen lag. Tante Ursula had er niet toe kunnen besluiten, de kleine te wekken, en nu dreef de bui toch gelukkig reeds verder.

‘God! Wat een licht!’ en zij telde één, twee - - tot zes, toen viel de slag. ‘Ziet ge wel, Gerard, 't gevaar is geweken, God zij gedankt, de bui drijft voorbij.’

Frederik liep in groote stappen zijn slaapvertrek op en neer, want ook hij had het onvoorzichtig geoordeeld, zich

[p. 338]

niet op mogelijk gevaar voor te bereiden. Bij zulk noodweêr kon er van rusten toch geen sprake zijn, vooral niet voor hem, wiens gemoed reeds zoo hevig geschokt was. Een enkele blik achter het ter zijde geschoven venstergordijn overtuigde hem dat er in de tuinmanswoning licht brandde en baas Willems dus ook bij de hand was, doch vóór hij het gordijn weder had dichtgeschoven, trof een hevig violetkleurig licht zijne oogen en verblindde hem voor een oogenblik. Een ratelend knetterende slag was terstond op het licht gevolgd en nauwelijks had Frederik het midden der kamer bereikt, of de deur werd geopend en Giles stond op den drempel. Zijn gelaat moest wel hevig ontsteld zijn, te oordeelen naar Frederik's uitroep: ‘Giles! 't is ingeslagen!’

‘Yes sir, on neither side,’ (ja mijnheer, aan den overkant!) was alles wat de neger uitbrengen kon en op 'tzelfde oogenblik stormden beiden naar buiten.

De lange eikenlaan was helder verlicht en hoe dichter Frederik ‘Groot Woudzicht’ naderde, hoe meer hij tot de overtuiging kwam, dat daar geen redden mogelijk was. De linkervleugel der schoone villa stond in lichtelaaie, en niettegenstaande de regen nog in stroomen neerviel, breidden de vlammen zich ongeloofelijk snel uit. Toen Frederik de plaats des onheils bereikt had, zag hij eerst recht in, hoe hier handelend optreden noodig was en zijne hulp vereischt werd. Aan de schoone villa viel niets meer te redden. Het vuur, door den hevigen wind aangewakkerd, nam steeds in omvang en hevigheid toe en met de grootste moeite werden nog eenige kostbaarheden en papieren van waarde uit de benedenvertrekken naar buiten gedragen. De trap naar de bovenverdiepingen, welke zich aan den linkervleugel bevond, - in welken vleugel de bliksem het onheil had aangericht - stond reeds geheel in brand en men moest dus wel alle pogingen tot verdere redding opgeven. Al de bewoners hadden op eenigen afstand van het brandende huis post gevat, te midden van enkele stoelen en verder huisraad, dat men inderhaast naar buiten gebracht had; alleen de arme Agnes was achtergebleven en zelfs een wanhopige poging van Gerard, om langs de trap naar boven te komen, had hem bijna het leven gekost, daar de dikke rook hem met verstikking dreigde. Met de uiterste krachtsinspanning was het hem nog gelukt terug te keeren, doch nauwelijks buiten gekomen, viel hij bewusteloos neder. Het kamertje van Agnes bevond zich in den rechtervleugel, dicht onder het dak, en hoewel die vleugel nog niet door de vlammen was aangetast, namen deze toch zoodanig in hevigheid toe, dat ook daar het vuur niet lang meer kon uitblijven en er reeds dikke rookwolken uit het dak opstegen, welke door den wind neergeslagen, dezen kant van het huis bij tusschenpoozen geheel onzichtbaar deden zijn. Om de in het midden aangebrachte veranda en het daarboven gebouwd balkon lekten reeds nu en dan de vlammen als vurige tongen omhoog en met het gekletter van den stroomenden regen en het gieren der hevige windvlagen vermengden zich de luide angstkreten der omstanders, overstemd door het dof gerommel van den donder.

Tante Ursula had zich op een der aanwezige stoelen geworpen, zonder evenwel een enkelen kreet van smart te uiten of zelfs acht te slaan op het instortend dak van den linkervleugel, dat gepaard ging met een hevig geraas en een vuurkolom omhoog deed rijzen, omringd door zulke dikke rookwolken, dat zelfs de vuurgloed daardoor eenige oogenblikken minder fel scheen te worden. Tante hield onafgewend hare oogen op het kleine bovenvenster gericht, waarachter de arme Agnes rustig sluimerde. Plotseling werd dat venster met geweld opengerukt en vertoonde de lieve kleine zich aan de angstige blikken daar beneden. Met den doodsangst op 't gelaat, klampte zij zich aan het raamkozijn vast en na de uiterste inspanning gelukte het haar vervolgens een der jaloeziën te grijpen, welke zij met beide handjes krampachtig bleef vasthouden, terwijl haar naakte voeten op het kozijn een steunpunt vonden. Dichte rookwolken drongen nu en dan door het geopende raam naar buiten en onttrokken de arme Agnes bij tusschenpoozen geheel aan het gezicht. Zonder een enkelen kreet om hulp hield zij zich in deze gevaarlijke houding staande, terwijl hare dunne nachtkleeding zich om hare ranke leden sloot en hare lange haren wanordelijk door den wind werden bewogen en eindelijk, door den regen doorweekt, sluik langs het tengere lichaam neervielen. Nauwelijks had Agnes zich aan het raam vertoond, of Frederik haastte zich met behulp van een paar bedienden eenig beddegoed uit de koetsierswoning naar de plaats des onheils te brengen, om op deze wijze den onvermijdelijken val der arme kleine te breken en zoodoende redding mogelijk te doen zijn.

Daar werkt zich Giles plotseling door de angstigen henen, nadert de veranda, meet met een enkelen oogopslag den afstand van den grond tot het balkon, ontdoet zich vervolgens ijlings van alle lastige kleedingstukken, en slingert daarna een lang, dik touw met zulk een hevige kracht als een lasso omhoog, dat het einde er van zich eenige malen om een der balkonspijlen kronkelt. Een krachtige ruk aan het onderste einde overtuigt hem dat zijn worp goed is geweest en nu een.... ‘Agnes! hou vast!’ ontlokt de arme kleine een luiden kreet van blijde hoop, want zij heeft in die stem haar vriend herkend en weet nu dat zij gered zal worden. De kleine teere handen ontvangen opnieuw kracht, om zich aan het houtwerk vast te klampen tot haar redder haar zal bevrijden; met vaste hand en onbegrijpelijke snelheid heeft deze het balkon bereikt, loopt vervolgens langs de buitenzijde tot om den hoek, waar hem de hevige gloed der steeds naderende vlammen wel het donkere kroeshaar doet schroeien, maar van waar hij ook met zijn rechterhand de arme Agnes bereiken kan. In het volgende oogenblik heeft hij ook zijn gespierden arm om haar tenger middel geslagen en als hij zich nogmaals overtuigt dat hij dien last zóó houden kan, laat Agnes op zijn bevel hare handjes los en klemt zich terstond met een luiden vreugdekreet aan den braven man, die nu met dubbele snelheid langs het reeds brandende houtwerk het touw weet te bereiken en eenige oogenblikken later zijn dierbaren last bewusteloos doch ongedeerd voor de voeten harer tante nederlegt. Deze had met ingehouden adem haar starenden blik onophoudelijk op het vreeselijk tooneel gevestigd gehouden, doch toen zij haar lieveling gered vóór zich zag en wilde opstaan om haar tot zich te nemen, zonk zij met een rauwen kreet ter aarde. Gerard was intusschen weer geheel hersteld en daar er aan blussching van het hevige vuur niet te denken viel, werden er nu terstond toebereidselen in het werk gesteld om tante Ursula en Agnes naar ‘Klein Woudzicht’ over te brengen.

‘Leelijk zwart monster’ had tante Ursula gezegd; maar juffrouw Daniels maakte daar juist in zichzelve de opmerking dat Giles' gelaat niet leelijk was, nu zij hem tegenover zich aan het bed zag zitten, waarop de kleine Agnes nog steeds bewusteloos neerlag. Ja, er lag ware adel in dat gelaat, al was 't dan ook nog door damp en rook zwarter dan gewoonlijk. Dus zwart was 't toch, ja erg zwart, vooral toen hij zich over zijn lieveling heenboog en haar naam noemde; dubbel zwart stak dat gelaat toen tegen het sneeuwwitte linnen af.

‘Giles! Giles! houd mij vast, ik val!’ zóó had het reeds een uur met kleine tusschenpoozen geklonken, en als dan die arme kleine hare handjes naar den sterken neger uitstak, zonder te weten wat zij deed, had Giles ook telkens zijn gespierden arm om haar hoofdje gelegd en er zich niet om bekommerd dat zijn bloedige hand het linnengoed kleurde. Hij zag dat Agnes dan kalmer werd en dàt was hem genoeg. Of hij vermoeid was, daar dacht hij niet aan, hij zou die ongemakkelijke houding nog uren lang volhouden, als Agnes het wilde. Maar zie, welke zachte hand wascht hem daar het zwarte gezicht en doet hem het verschroeide hoofd verfrisschen? Wie neemt daar zoo behoedzaam zijn arm onder

[p. 339]

het kinderhoofdje weg, zóó dat de kleine zelf rustig blijft? Wie reinigt hem die bebloede handen, waarin het snijdend touw zulke diepe groeven had achtergelaten?

‘Dank u, miss, u zeer kinderlijk,’ sprak de trouwe neger, meenende dat zijn woord ‘kindly’ daarmede goed was weergegeven en - nu ja, ‘kindly’ was juffrouw Daniels, dat toch toonde zij nu. Zij moest zelve ook wel levenssmart hebben geleden, hoe zou zij er anders aan hebben kunnen denken, dat een koele dronk den braven man zelfs na die verfrissching nog lafenis brengen zou, en hoezeer overtuigde zij zich daarvan, toen Giles het glas aan zijne lippen bracht.

De beide broeders hadden inmiddels de kamer betreden en waren van dezen laatsten liefdedienst getuige geweest.

‘Dat zal u opfrisschen, trouwe Giles,’ sprak Frederik, tevens juffrouw Daniels een dankbaren blik toewerpende. ‘Nu moet ge wat rust nemen, die ge zoo zeer noodig hebt.’

‘O! ik niet rust behoef, miss zeer goed voor mij,’ antwoordde Giles, die zich nu door haar zijne gewonde handen zoo goed mogelijk liet verbinden.

‘Hoe jammer,’ vervolgde Gerard, ‘dat wij verzuimden een stuk van het touw te bewaren, dat door den goeden Giles gebezigd werd.’

‘Dat is geschied,’ antwoordde juffrouw Daniels; ‘baas Willems heeft mij daarbij geholpen. Zóó Giles, nu moet ge wachten tot de dokter dat mooie verband verbetert.’

‘Ik heb onmiddellijk geneeskundige hulp ingeroepen,’ vervolgde Gerard, naar het bedje der kleine Agnes tredende, in wier toestand nog niet de minste verandering gekomen was.

‘Kom Giles, wij laten nu de “juf” bij haar en zien ook zelf wat rust te nemen.’

‘Giles! ik val! O! waar is Giles!’ riep de arme kleine, zich geheel in haar bedje oprichtende; maar op 'tzelfde oogenblik was haar redder ook weer aan hare zijde en beduidde den broeders alleen te vertrekken, daar hij zijn Agnes niet verlaten kon.

Het scheen inderdaad dat de zoolang verwachte zomer met het jongste onweder zijn rijk veroverd had, zóó was het weêr als met een too verslag veranderd. Nevel en wolken waren sedert spoorloos verdwenen en met hen kou en wind. Reeds sedert de laatste veertien dagen heerschte eene gestadige warmte en prijkte de zomer in vollen dos.

Op ‘Woudzicht’ had de groote ramp diepe sporen achtergelaten. De woedende elementen hadden de schoone villa in een afzichtelijken puinhoop herschapen. Het huis was tot op den grond afgebrand; alleen aan den rechtervleugel had zich een gedeelte van den muur weten staande te houden, om, geheel voorovergebogen, als 't ware bij den aanblik der vreeselijke verwoesting te treuren. Hier en daar, waar men reeds met het opruimen van puin had aangevangen, stegen zelfs nu nog dikke rookwolken omhoog en in den geheelen omtrek was de atmosfeer met die eigenaardige duffe, smeulende lucht bezwangerd, welke nog lang na een plaats gehad hebbenden grooten brand valt waar te nemen. De hooge, zware dennen, welke zich rondom in de onmiddellijke nabijheid bevonden, hadden zeer geleden; sommigen waren aan eene zijde geheel verkoold, terwijl bij anderen de hars in groote hoeveelheid naar buiten getreden en langs den stam neergeloopen was. De meeste takken en kruinen waren geheel verschroeid en het donkere groen had voor een zwarte kleur plaats gemaakt. Volgens de verklaring van den tuinman was het alleen aan den hevigen regen te danken geweest, dat het onheil niet met een zwaren boschbrand vergezeld was gegaan, en werd men van de waarheid dezer woorden dan ook eerst recht overtuigd bij den aanblik der vreeselijke verwoesting, welke door het vuur was aangericht geworden. Het sierlijk ijzeren hek, waarbinnen de groote gras- en bloemgazons waren besloten geweest, lag verbrijzeld en onherkenbaar op den grond en de kostbare, zorgvuldig onderhouden bloemperken vormden nog slechts een woesten chaos van aarde, bladeren en vertrapte stengels. Waar nog voor een paar weken geleden de hier en daar aangebrachte gemakkelijke banken en tuinstoelen tot neervleien uitlokten, waren nu hoopen van afgebikte steenen, puin en verkoolde balken opgestapeld, in één woord, het geheele tooneel leverde een aandoenlijk schouwspel op.

Ook op ‘Klein Woudzicht’ waren de gevolgen der vreeselijke ramp niet uitgebleven. De verwoestende elementen hadden hier wel is waar geen grootere schade aangebracht dan dat eenige boomen door den bliksem werden getroffen, maar een nog heviger vijand had zich daar onverhoopt baan gebroken en de bewoners in diepen rouw gedompeld.

Frederik was den morgen, volgende op den noodlottigen nacht, naar K. afgereisd, wijl zijne tegenwoordigheid daar vereischt werd, en eenige regelen aan zijn broeder hadden dezen reeds den volgenden dag in kennis gesteld, dat er zeer veel in den boedel van zijn overleden vriend viel te regelen, zoodat hij vooreerst aan geen terugkeeren denken kon en hij de opzending van brieven naar Antwerpen verzocht, in welke plaats de overledene het laatst had gewoond.

Tante Ursula was wel is waar grootendeels weder hersteld, doch het gaan was haar nog niet mogelijk, daar hare beenen, ten gevolge van den doorstanen schrik, geheel en al den dienst weigerden, welk verschijnsel door den geneesheer als ongunstig werd beschouwd, doch naar hij hoopte, met den tijd zou verdwijnen.

De arme Agnes echter had sedert den noodlottigen nacht in bewusteloozen toestand verkeerd, waaruit reeds den tweeden dag een zware koorts ontstond, welke binnen 24 uren in een hevige typhus ontaardde, waardoor haar jeugdig leven in groot gevaar werd gebracht. Welke middelen ook werden aangewend om haar leven te redden, hoezeer ook wetenschap en liefde hand aan hand gingen om den onverbiddelijken vijand van dat ziekbed te weren, alles tevergeefs. Voordat er tien dagen na dien rampzaligen nacht waren verstreken, had de trouwe Giles in den schemeravond de groote bruine oogen zijner lieveling voor altijd dichtgedrukt en was zijn taak aan dat ziekbed afgeloopen.

Met Giles' hand in de hare was de kleine ingeslapen, na even te voren enkele heldere oogenblikken te hebben gehad. De wilde wingerd aan het raamkozijn bewoog zich even, als werd hij zachtkens aangeraakt, en de avondster, waarnaar de kleine engel nog even te voren tevergeefs had gezocht, schitterde plotseling als een steen van het edelste water aan het donkerblauwe uitspansel.

Den dag voor dit plotselinge sterfgeval ontving Gerard weder eenige regelen van zijn broeder, waarin deze hem voor de trouwe berichten dankzegde en de beide patiënten een spoedig geheel herstel toewenschte. ‘Ik heb nimmer geweten,’ zoo schreef Frederik verder, ‘dat Neuville zulk een enorm vermogen bezat; zijne onroerende goederen in België zijn vele en liggen zeer verspreid. Ik heb nu besloten, al deze bezittingen persoonlijk te gaan bezoeken, waartoe ik mij een zeer bekwaam deskundige gekozen heb, met wien ik de reis morgen vroeg ga aanvaarden. Mijn juist adres kan ik u derhalve vooreerst niet melden, doch wees zoo goed, brieven naar Brussel te zenden, welke plaats ik toch nu en dan hoop aan te doen. Ik behoef u niet te verzekeren, beste broeder, hoe mijne woning ter beschikking van u allen blijft, zoolang het u goeddunkt. Mogen beide zieken daarin spoedig geheel herstellen.’

Hoewel nu Gerard de droeve tijding van Agnes' overlijden terstond aan Frederik had meegedeeld, vreesde hij maar al te zeer dat deze daarvan voorloopig onkundig zou blijven, wijl hij in den eersten tijd ambulant wezen zou.

(Wordt vervolgd.)