De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 1

[p. 313]

De ‘Inséparables’.
Oorspronkelijke novelle
door Nebb.
(Vervolg van blz. 307.)

‘En hoe gelukkig dat mijne muzieklessen eenigszins toenemen en ik zelfs te E. reeds een paar élèves heb. 't Valt op die wijze minder zwaar, tegenover mijne lieve moeder opgeruimd en vroolijk te schijnen.’

‘Hoe volkomen kan ik mij dat denken, maar toch, ware liefde ontleent ook kracht uit smart.’

Beiden zwegen eenige oogenblikken en Frederik was 't aan te zien, dat hem nog

centraal-station te amsterdam.

eenige woorden op de lippen zweefden. Meermalen was hij op 't punt te spreken, doch 't was, alsof een onzichtbare macht hem weerhield, ja, als vreesde hij, door zijne woorden eene illusie vervlogen te zien.

‘Zou 't mogelijk zijn?’ sprak hij eindelijk half in zichzelven.

‘Ik begrijp u niet,’ antwoordde Eva Langhorst, hare oogen tot hem opslaande; ‘of was die vraag niet tot mij gericht?’

‘Is 't mogelijk dat ik u gisteren ontmoet heb aan den rijkstol naar E.?’ vervolgde Frederik met een glimlach.

‘Ja! ik was op weg daarheen om mijne élèves te bezoeken, en nu herinner ik mij dat die wachtende equipage de uwe moet geweest zijn.’

‘'t Was een koppig grauwtje dat u daarheen bracht,’ hernam Frederik met een lach, ‘en ik wilde u juist mijn geringe hulp aanbieden, toen ze opeens bleek niet meer noodig te zijn.’

‘O! 't is niet de eerste keer,’ vervolgde Eva vroolijk, ‘dat het dier zijn koppigheid toonde, ik ben daaraan reeds gewend geraakt, en u begrijpt, dat ik dit goedkoope vervoermiddel aanwenden moet om wekelijks naar E. te reizen.’ En opeens in een schaterlach uitbarstende, vervolgde zij: ‘Was dat zwartje in zijn rooden rok een bediende van u?’

‘Ja!’ hernam Frederik, ‘een jonge neger, die mij op onze reis in Amerika trouw diende en mij te St. Louis van den dood redde, door met opoffering van zijn leven, mijn hollend paard tot staan te brengen, welke moedige daad hem ernstig aan het hoofd verwondde. Wij zijn sedert dien avond zoozeer aan elkaar gehecht geraakt, dat hij mij naar Holland gevolgd is en mij een getrouw bediende werd, wien ik als een broeder heb leeren liefhebben.’

‘Dat is te begrijpen, en in zulke gevallen treedt afkomst en uiterlijk geheel op den achtergrond.’

‘Zoo u niet bij tante Ursula geheel in ongenade geraken wilt, spreek dan deze overtuiging nooit bij haar uit; zij toch ziet op den braven Giles met minachting neer en beschouwt in hem nog geheel den slaaf. Doch ik mag u niet langer aan het gezelschap onttrekken, te meer daar het dansen weer aangevangen is.’ Frederik, die hoe langer hoe meer overtuigd werd dat dezelfde Eva uit zijne jongensjaren naast hem zat en nu vernam, dat zij voor den eerstvolgenden dans geëngageerd was, zoodat hum onderhoud derhalve ten einde liep, kon zich eindelijk niet weerhouden te zeggen: ‘Ik moet u toch nog mededeelen, juffrouw Langhorst, hoe uwe tegenwoordigheid mij levendig herinnert aan een voorval uit mijne jongensjaren, den tijd toen ik te A. ter kostschool lag.’

Eva zag hem verbaasd aan en sprak lachend: ‘U maakt mij werkelijk nieuwsgierig, mijnheer.’

‘'t Was,’ vervolgde Frederik, ‘bij gelegenheid eener wandeling, die wij, scholieren, met onzen onderwijzer maakten, dat ik in eene uitspanning, “Ruimzicht” geheeten, aan een daar vertoevend damesgezelschap een parasol ter hand stelde, welke eenige oogenblikken te voren door mij gevonden was en naar mijn vermoeden door een van allen

[p. 314]

verloren was.’ Eva luisterde met aandacht, een glimlach zweefde om haar schoonen mond, een vluchtige blos kleurde hare wangen en de vingers drukten zich zoo hevig om een der rozen, dat de teêre bloem eindelijk van den stengel brak en platgedrukt op den bodem viel. Frederik, wien de gevolgen dier gemoedsbeweging niet ontgaan waren, leunde in den stoel achterover, vatte den op Eva's schoot liggenden waaier, waaraan hij met oogenschijnlijke opmerkzaamheid de fijn bewerkte arabesken bewonderde, en vervolgde daarna: ‘Ik werd toen van alle kanten uitgelachen en bespot, omdat ik niet terstond had bemerkt dat het voorwerp versleten en dus met opzet weggeworpen was; alleen één der vijf of zes jonge meisjes, door de anderen Eva genoemd, toonde haar medelijden met den bedeesden knaap, die meende een goede daad te hebben verricht en nu zóó ten spot werd prijsgegeven.’

Hier zweeg hij eenige oogenblikken, als om de andere in de gelegenheid te stellen zelve het verhaal te vervolgen. Zijn slanke hand drukte den waaier zoo hevig te zamen, dat het kostbare speeltuig in ernstig gevaar geraakte. Juist wilde hij zijn verhaal vervolgen, toen Eva sprak: ‘Ja, ik herinner mij, ik had medelijden met den armen jongen, die op zulke wijze werd gehoond, vooral toen de juffrouw hem nog eenige bitse woorden toevoegde, en plotseling kwam bij mij de gedachte op, hem voor zijne vriendelijkheid te bedanken, te meer omdat hij door het meisje, aan wie de parasol behoord had, 't hardste uitgelachen werd.’

De waaier onderging nu zulk een druk in Frederiks handen, dat het kunstig gesneden ivoor werkelijk brak. Frederik vervolgde: ‘Dan heb ik mij dus niet bedrogen en zegen ik het toeval, dat ons nu weer samenbrengt, waardoor ik u nu nog voor uwe goedheid den dank zeggen kan, dien ik toen als bedeesde knaap niet kon uitbrengen.’

Voordat Eva, wier wangen gloeiden, nog een woord geantwoord had, werd zij tot den reeds aangevangen dans uitgenoodigd en had Frederik nog slechts even den tijd haar zijne excuses aan te bieden voor den door hem gebroken waaier, dien hij haar zóó niet wilde ter hand stellen, doch welken hij beloofde te laten repareeren.- - -

Een paar uren later waren de meeste gasten reeds vertrokken en heerschte in de vestibule de gewone wanorde, welke aan 't eind van elke danspartij onvermijdelijk is. Jassen, mantels en hoeden waren zoekgeraakt, welke omstandigheid aan de opgewonden jeugd zeer welkom was, doch menig huisvader, die naar huis verlangde, het voorhoofd deed fronsen. Gerard had zich bijzonder verdienstelijk gemaakt om mejuffrouw Langhorst in het omslaan van mantel en avonddoek behulpzaam te zijn en wilde haar juist zijn arm aanbieden om haar verder te geleiden, toen tante Ursula hem daarin voorkwam, door Eva zacht tot zich te trekken: ‘Neen, Gerard, die zorg neem ik op mij. Eva heeft alleen om mij genoegen te doen mijne uitnoodiging aangenomen, ik wil haar zelve ook weer bij haar moeder t'huisbrengen,’ waarna zij zich ijlings met haar door den tuin verwijderde en haar naar den overkant van den rijksweg geleidde, waar het kleine bovenhuis gelegen was, dat door mevrouw Langhorst en haar dochter werd bewoond, welke laatste vervolgens met een hartelijken zoen van tante Ursula afscheidnam.

Nadat ook het laatste rijtuig vertrokken en het geratel der wielen op den straatweg geheel uitgestorven was, had Gerard nog eenmaal de feestzaal betreden, met het doel zich naar zijn broeder te begeven, dien hij gedurende den geheelen avond slechts even terloops gesproken had. Daar hij de zaal geheel verlaten vond en slechts eenige bedienden bezig waren hier en daar 't een en ander op te ruimen, haastte hij zich naar boven en vernam van Giles, dien hij op de trap ontmoette, dat deze Frederik juist diens kamer had zien binnengaan, waar Gerard zijn broeder dan ook weldra vond.

‘Fredi!’ riep Gerard, hem omhelzende, toen deze aan den vleugel had plaats genomen, waarop de sonate in F-mol van Beethoven opengeslagen lag, ‘Fredi! wat hebben we elkaar weinig gezien van avond, maar 't is ook natuurlijk, gij danst in 't geheel niet en ik heb geen enkelen dans overgeslagen.’

‘Dat heb ik gemerkt, Gerard, ge zult vermoeid zijn.’

‘Vermoeid! Zulk een avond moest nog langer duren. Hebt ge haar gezien? Maar wat vraag ik. Bezit gij een oog voor het schoone geslacht? Gij peinzer hebt zeker weer hier of daar zitten droomen met een uwer lievelingsdichters. Ja, daar zie ik alweer zoo iets, daar ligt de Goethe weer opgeslagen, laat zien:

“Wenn wir geboren werden weinen wir
Dass wir die grosse Narrenbühne
Welt beschreiten mussen.”

Ha! ha! ha! Kom, beste Fredi!’ riep Gerard, en hij lachte luid, terwijl zijn schoon gelaat van geestdrift straalde, ‘kom! drinken wij dit glas op onze broederliefde, die zóó vastgeworteld is in ons hart, dat niemand ter wereld ze verbreken kan.’ Bij deze woorden bood Gerard zijn broeder een der beide kelken met champagne gevuld, welke hij Giles opgedragen had boven te brengen, en beide broeders dronken op hunne onbreekbare liefde. Gerard was zeer opgewonden en zong uit volle borst:

‘Mij dunkt toch, de Champagnewijn,

Moet waar hij groeit, 't beste zijn...’

doch brak plotseling af, liep in haastige stappen het vertrek op en neer en riep op eens: ‘Welk een avond! Welk een genot! Hebt ge haar gezien, broeder? Spreek, droomer! Die taille, die lokken, die oogen! Een hemelsche verschijning!’

‘Ja, Lucie zag er zeer lief uit van avond, ook mij...’

‘Lucie! Lucie! Neen, beste Fredi! ik zal niet meer jaloersch op haar zijn, moge zij u gelukkig maken! Eva! heet mijne aangebedene. Eva! welk een naam voor zulk een vrouw! O, Fredi! ik ben smoorlijk verliefd! Zij moet de mijne worden! - - - Maar wat deert u, beste broeder? Fredi, wat scheelt u?’

Een beving had Frederik overvallen, welke zijn gelaatskleur nog bleeker dan gewoonlijk deed zijn. Hij stond plotseling op, liep naar het openstaande balkonvenster, hetwelk hij sloot, zeggende: ‘Een huivering, broeder; de nachtlucht is frisch en zal daaraan schuld hebben; kom, drinken wij nog een glas te zamen, maar ditmaal op uw geluk.’ En de met den vurigen wijn gevulde glazen klonken ten tweede male, terwijl Gerard zong:

‘Verklaar me eens, wat is mijn en dijn?
Sprak tot een knaap een maagdelijn.
Toen sprak de knaap: Lief meisje-mijn,
Uw vriendelijk oogelijn is dijn,
En daarin blikken - dat is mijn,
Uw zoetlief mondje - dat is dijn,
Een kus daarop gedrukt - is mijn;
Als nu uw armpjes open zijn
En 'k rust daarin, dat is mijn en dijn!’

‘Gerard, ge windt u te veel op! Laat ons nog een oogenblik kalm blijven praten, en dan onze nachtrust zoeken, want 't is reeds laat.’

Maar Gerard wilde van geen bedaardheid weten, noemde zijn broeder weder den kouden droomer en bouwde zich de schoonste luchtkasteelen aangaande hun toekomst, die nu zoo recht gelukkig zou kunnen worden, wanneer Fredi zijn Lucie en hij zijne Eva bezat en zóó de liefdeband op ‘Woudzicht’ dubbel versterkt worden zou.

‘Niemand gaat door het leven juist den weg dien hij zich voorstelt te gaan,’ sprak Frederik. ‘Het is 't ongelukkigste wat een mensch op deze wereld doen kan, plannen voor jaren vooruit te maken, waar hij niet eens meester over den volgenden dag is. Wat komen moet, dat kome!’ en Frederik drukte zijn broeder met kracht de hand, toen deze zich een

[p. 315]

half uur later naar zijn slaapvertrek begaf. ‘Fredi! Fredi!’ riep Gerard hem nog toe, ‘wees toch ook eens een enkele maal opgeruimd. Voor u schijnt de hemel altijd bewolkt te zijn, maar de lieve zon richt 't toch immers in zooals zij wil.’

En nog op eenigen afstand klonk Frederik zijn broeders stem toe in de woorden:

‘Ich will dich etwas fragen
Herzliebstes schatzel mein -
Die Bäume thun ausschlagen,
Ich will dich etwas fragen
Wann soll die Hochzeit sein?’

Giles was steeds gewoon geweest, 's avonds bij het ter ruste gaan door zijn heer te worden ontboden, om dezen bij het ontkleeden behulpzaam te zijn, en toen hij reeds meermalen ingedommeld zijnde, nu weder opschrikte en ontwaarde dat de huisklok reeds drie uur na middernacht aanwees, begaf hij zich terstond naar de kamer zijns meesters en vond Frederik voor de schrijftafel ingeslapen. Zijn gelaat was marmerwit en de ademhaling onrustig; de rechterhand omvatte nog de pen, waarmede hij enkele regels in een voor hem liggend boek had geschreven, waarnaast een gebroken waaier lag. Maar Giles, de trouwe neger, die voor zijn heer door een vuur zou zijn gegaan, had een te eerlijk hart, om zelfs een blik in Frederiks dagboek te kunnen werpen. Hij sloop weder onhoorbaar uit het vertrek en deed toen zijn meester ontwaken, door aanhoudend op de kamerdeur te kloppen.

‘Giles!’ sprak Frederik, toen deze was opgeschrikt en zich gereedmaakte naar zijn slaapvertrek te gaan. ‘Giles! trouwe vriend! is 't waar wat ik hier in mijn droomen heb neergeschreven?’ en hij hield den zwarte het dagboek voor, waarin deze op zijne gebrekkige wijze las: ‘Velen weten 't niet of en hoe zij een ander liefhebben, zekere gebeurtenissen brengen dit eerst te voorschijn.’

‘You are right sir! It is very true indeed,’ en de blanke teere hand rustte in die zwarte, sterke vuist, alsof zij voor altijd zouden vereenigd blijven.

‘Ik heb uwe hulp niet meer noodig, Giles, rust wel dus, tot morgen.’

‘Good bye sir and good night,’ sprak de trouwe neger en begaf zich ter ruste.

Toen tante Ursula hare vermoeide leden op haar maagdelijke sponde had uitgestrekt en nog inderhaast het geheele feest in hare gedachten de revue liet passeeren, plooide zich een glimlach om haar scherp geteekenden mond en sprak zij eenige oogenblikken later tot zichzelve: ‘Hoe viel 't hem tegen, toen ik haar uit zijn arm nam! Nu, lieveling, mijn Gerard, ze zal u toebehooren, voor eeuwig!’ De glimlach verdween om voor de gewone, bevelende, beslissende uitdrukking plaats te maken, waarmede zij kort daarna rustig insliep.

En toch was tante Ursula geen slechte vrouw! Neen, zij was zoo goed en zoo slecht, zoo opofferend en zoo baatzuchtig als de halve, ja, bijna als de geheele wereld.

De volgende dag was Zondag. Op ‘Frederiks heuvel’ bleef alles lang in stille rust; alleen het dienstdoende personeel was reeds vroegtijdig in de weer, de nog heerschende wanorde in de meeste vertrekken zooveel mogelijk te herstellen. Zelfs tante Ursula week ditmaal van hare vaste gewoonte af, door niet alleen aan de ontbijttafel te ontbreken, maar zelfs ook niet ter kerk te gaan, welke laatste gewoonte hoogst zelden door haar werd nagelaten. Ook de broeders hielden lang hun kamer en moesten dus wel zeer vermoeid zijn geweest. Alleen de kleine Agnes maakte op hen allen eene uitzondering en was reeds vroeg bij de hand, vroolijker en wilder dan ooit, eerstens door haar blij verlangen naar de rest der lekkernijen van den vorigen avond en ten tweede, wijl haar ‘juf’ den vorigen dag met gewoon jaarlijksch verlof naar hare familie was vertrokken, en derhalve voor de kleine wildzang de vacantie aangebroken was. Door Diana gevolgd, doorzocht zij het geheele sousterrain, om haar vriend Giles op te zoeken, zette daarna haar onderzoek in den tuin voort en vond den trouwen zwarte eindelijk tot haar groote blijdschap bij het koetshuis, waar deze bezig was, kooi en standaard van Lorre op te poetsen en den schranderen vogel tegelijk een nieuw woord te leeren. Giles' gelaat helderde geheel op toen hij zijn lieveling zag en deze wist hem dan ook zoo te vleien, dat hij de verzoeking eindelijk niet langer kon weerstand bieden, krijt en poetslappen neerwierp en met zijn kleine ‘miss’ naar de speelplaats ging, om met haar zóó lang en zóó hoog te schommelen als het haar goeddacht.

‘Ho Giles! niet hooger! Nu uit laten druilen!’ riep de kleine wildebras met de kinderlijkste vreugde, en voordat de schommel nog geheel tot staan was gebracht, sprong zij er af, vloog den goeden neger om den hals en gaf hem een fermen zoen op zijn zwarte wang, waarna zij vervolgde: ‘Zóó Giles, wel bedankt, nu is 't lang genoeg geweest; nu gaan we schooltje spelen,’ en trok haar vriend tegelijk mede naar de om een grooten kastanjeboom geplaatste houten bank, waar zij hem dwong zich nêer te zetten.

‘Giles niet durft, als tante ziet, zij boos op mij,’ antwoordde hij in zijn gebroken Hollandsch.

‘Maar malle jongen! ik heb vacantie en ge moogt dus nu wel met me spelen.’

‘Toe maar dan,’ sprak Giles, wien dat spelen volstrekt geen opoffering was. Hij zette dus zijn leerling op de bank en wilde juist de les beginnen, toen Agnes in kinderlijke wanhoop uitriep: ‘Och, laat mij nu toch ook eens een enkelen keer de meester zijn! Ik ken 't immers ook veel beter dan jij, domme jongen. Kom hier, ga daar zitten en opgepast hoor! Diana is een stout kind geweest en moet in den hoek,’ vervolgde de kleine babbelaarster, terwijl ze het schoone, goedige dier bij zijn lange ooren pakte en hem tegen een boom liet opzitten, 't geen deze zich door zijn kleine meesteresse zeer geduldig liet welgevallen.

Hoeveel moeite de goede Giles zich ook gaf, om het hollandsche alphabet op te zeggen, hij haspelde dit op zulk een grappige wijze met het zijne dooreen, en trok daarbij zulke vreemde gezichten, dat het zelfs ‘den meester’ eindelijk te bont werd en deze met den uitroep: ‘O! jou goede, domme jongen!’ den neger op zijn rug sprong en in een schaterlach uitbarstte. Nu wist Giles wel wat er volgen moest, want dit was het gewone einde van iedere les. Er begon nu een volmaakte ‘steeple-chase’ langs voetpaden en over gras- en bloemperken, waarbij Diana zich scheen te verbeelden dat er veld-gejaagd werd, terwijl de kleine Agnes met beide handen den dichten kroeskop omklemd hield, om zich tegen het geweldig steigeren en springen van haar paard te vrijwaren. Het was een gelach en gejoel dat luide weerklonk en met kleine tusschenpoozen den geheelen morgen voortduurde. Nauwelijks werd echter tante Ursula's stem in huis vernomen, of Giles stond weder ijverig te poetsen en Agnes was aan 't einde van den tuin met den grootsten ijver bezig aan het zoeken van meikevers, die ze in haar boezelaar verzamelde, hoewel haar hartje nog met dubbele snelheid klopte en hare kousen tot op den enkel waren afgezakt, alles ten gevolge van den prettigen rit.

Frederik was de eenigste die een zeer slechte nachtrust gehad had. Eerst tegen den morgen was hij ingesluimerd, om spoedig daarna reeds weder te ontwaken. Hij hield echter zijne kamer tot aan het koffieuur en begaf zich tegen dien tijd naar de huiskamer, waar hij tante Ursula met Eva Langhorst aantrof, welke laatste even was komen overwippen om te vernemen hoe juffrouw Ursula had gerust en of zij geene nadeelige gevolgen van de groote vermoeienis had opgedaan.

(Wordt vervolgd.)