De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 1

Heimbach aan de Roer
door Melati van Java.
Met illustratiën.

De tijd breekt nu zoo langzamerhand aan, dat men er aan begint te denken zich een mooi plaatsje uit te zoeken om er de zomervacantie door te brengen.

't Is hoog tijd dat men rust gaat

nideggen - ‘die burg’.

nemen; de lange winter is voorbij, het voorjaar met zijn stormen en telkens terugkeerende koude begint plaats te maken voor den zomer - het fijne jonge groen wordt donkerder en donkerder - in de stadsstraten hangt een doffe wolk van stof; de schooljeugd begint haar attentie te verliezen voor de lessen, die de onderwijzers en onderwijzeressen met steeds toenemende inspanning hun geven - de huismoeders draaien in haar dagelijkschen tredmolen rond zonder eenig vuur - de huisheeren zijn prikkelbaar en lastig - alles in de groote steden snakt naar rust en vacantie.

‘Ja, als men maar wist, waarheen te gaan. Men is hier reeds geweest en daar ook. De mooie plekjes in ons land kent men reeds op zijn duimpje. Men wil ook wel eens de grenzen over. Ja, maar waarheen? 't Is overal zoo duur en zoo ver.

Kleef, Esneux, Luxemburg, Valkenburg.... Valkenburg, maar dat is nog niet het buitenland. Kleef is te duur, Esneux kent men reeds, Luxemburg is zoo ver; Bentheim is een badplaats, en verdere plaatsen komen niet in aanmerking.

‘Ja, waarheen, wisten wij maar een goed adres!’

Welnu, dit goede adres zijn wij zoo gelukkig al die vacantiedorstigen, wier behoefte aan rust niet evenredig is aan hun financieele middelen, te kunnen geven, maar ook zij, die niet in dit geval verkeeren en graag eens een zeer eigenaardig land, een prachtige natuur en een goedig, vriendelijk volk willen leeren kennen, zonder nu juist zoo erg ver van huis te willen gaan.

De reis, die wij bedoelen, gaat naar den Vulcanischen Eifel.

Nu zijn er natuurlijk velen, die bij het hooren van den Eifel onmiddellijk denken aan den Eifeltoren en verband zoeken tusschen deze twee; werkelijk zijn beide toch eenigszins aan elkander verbonden, al lijkt de schilderachtige, woeste streek die wij bedoelen weinig op den reuzenbouw, die hoog over de woelige drukte van Parijs heenziet.

De bouwmeester toch van den Eifeltoren was uit den Eifel afkomstig en hij ruilde, toen hij zich als Franschman had laten nationaliseeren, zijn Duitschen naam, die zijn nieuwen landgenooten niet erg aangenaam in de ooren klonk, tegen dien van zijn geboortestreek.

Maar dit is ook alles wat bij den Eifeltoren aan de provincie Eifel doet denken, die zich ten Zuiden van Aken uitstrekt tot aan Trier, en eigenlijk een hoogvlakte vormt tusschen Rhijn, Moezel en Roer; men noemt haar ‘vulcanisch’, omdat de grond bijna geheel uit uitgedoofde kraters bestaat, die voor den geoloog hoogst belangrijk zijn.

De grond is daar een en al rots en van den hardsten steen, bazalt genaamd; hiertusschen bevinden zich lagen van lava en ijzererts. De plantengroei die dezen onvruchtbaren bodem bedekt kan dus uit den aard der zaak niet weelderig zijn; toch bezit de Eifel uitgestrekte wouden en kleine meren, maar vooral vele minerale bronnen. Het maakt nu volstrekt niet meer den indruk van een onherbergzaam oord, integendeel het ziet er vriendelijk uit met zijn talrijke dorpjes, zijn alleenstaande hoeven en schilderachtige stadjes, waarvan velen zich beroemen op het voorrecht een ‘badplaats’ te zijn.

Een groote spoorweglijn tusschen Keulen en Trier doorsnijdt den Eifel in zijn volle lengte; kleine lokaalsporen strekken zich links en rechts dieper het land in en dragen veel tot het gemak der reizigers bij, maar verstoren toch den kalmen vrede, de sublieme rust, die in deze nu eens machtige, dan weer lieflijke natuur heerscht, brengen er de zegeningen maar ook de verplichtingen der veeleischende 19^de-eeuwsche beschaving in de verst verwijderde uithoeken.

Zoo heeft men Gerolstein, Kylburg, die weer gerust kun-

[p. 293]

nen wedijveren met meer bekende badplaatsen. In Kylburg bijv. heeft men reeds electrisch licht, een kolossaal hotel voor 2 à 300 gasten en alles wat daar zoo bij behoort; men

‘die burg’.

kan er muziek hooren en toiletten zien en zichzelf vertoonen, en als men behoefte heeft aan dit soort van rust, er zijn hart aan ophalen; maar zij die werkelijk voor hup overspannen zenuwen echte rust, heerlijke, kalme rust willen genieten, laten deze plaatsen onbezocht en blijven maar liever in het vreedzame, idyllische Heimbach.

Hier is electrisch licht verre te zoeken, evenals reuzenhotels en badhuizen; er is zelfs geen spoorweg - ja, Heimbach ligt diep, zeer diep in het gebergte; 't kost wel wat moeite er te komen, vooral als men den weg niet weet, maar is men eenmaal op de hoogte, dan is de reis daarheen reeds een heel aardig uitstapje.

Men kan op twee manieren zijn spoorreis nemen; 1. naar Venlo, dan verder over Gulik (Jülich) naar Duren, of 2. naar Maastricht (met de vacantiekaarten, die het Staatsspoor uitgeeft, kost het f 6 tweede klasse en deze zijn 14 dagen van duur), dan naar Aken langs het populaire Valkenburg; in Aken kan men

heimbach van den linker roeroever.

de interessante keizerstad met hare vele merkaardigheden nog op zijn gemak bekijken. Dan met het spoor verder naar Duren, een industriestad, waar niet zooveel te zien is. Van daar gaat een lokaaltreintje naar Kreuzau en van Kreuzau brengt u een postwagen in 1½ uur naar het romaneske, oude stadje Nideggen en meteen zijt ge in 't hart van den Eifel.

't Is alleraardigst gelegen dat Nideggen, op een steil boven de Roer opstijgende rots; het heeft nog oude, pittoreske poorten en oude huizen; ondanks de gewone winkeldecoratiën en echt moderne reclameprenten maakt het nog een middeleeuwschen indruk.

't Heeft ook nog, evenals alle Duitsche stadjes die zich respecteeren, een slotruïne, vroeger het stamslot der graven van Gulik, van waar men een prachtig gezicht heeft over het dal der Roer, die zich slingert in breede bogen tusschen weiden, boomgaarden en rotsen, en telkens weer verschijnt daar, waar men ze het minst zou verwachten.

Er zijn twee bijzonder goede hotels in Nideggen; vooral ‘Heiliger,’ met een mooien tuin en warande, van waar men bijna hetzelfde uitzicht heeft als op de ruïne. In dit hotel doet men dan goed den nacht door te brengen om den volgenden morgen vroeg den interessanten tocht naar Heimbach te aanvaarden.

De wandeling is twee uur lang, maar vol afwisseling; in het begin kan men ze bekorten door over den boschachtigen berg vlak achter hotel ‘Heiliger’ te trekken, dan komt men op de chaussée en blijft die volgen; zij gaat door echte Duitsche dorpjes, die links en rechts van de Roer liggen en soms onder imposante rotspartijen, zwarte massa's van grilligen, wonderlijken vorm, die in de verte u doen denken aan reuzenforten.

Nu en dan is de weg zonnig en kaal, maar dan gaat hij schuil onder boschrijke hellingen, waar frissche bronnen, door de kunst een weinig geleid, hun heerlijk, koud water in een bekken van rotssteen neerstorten. Gewoonlijk staat bij zoo'n bron goed beschaduwd een rustieke bank, en uitgerust en verfrischt door een koel handbad gaat het weer verder met nieuwen moed, altijd maar langs de wijde bogen van de dartele, grillige Roer, totdat men aan een brug komt, waarop het beeld van den patroon der bruggen, de H. Nepomicenus, de wacht houdt; deze over, en dan is men vóór men 't weet in Heimbach. 't Eerste wat men daarvan ziet zijn de grauwe huizen en de ruïne. Verder de Roer en de murmelende Heimbach, een beek die langs de hoofdstraat - eigenlijk heeft het dorp er maar één - kabbelt en die soms heel kwaadaardig kan zijn en groote overstroomingen veroorzaakt, waarover de Heimbachers nog lang daarna jammeren kunnen vertellen.

Heimbach ligt diep in het dal; rondom stijgen links en rechts, van voren en achteren de bergen op, die meest tot bovenaan bebouwd zijn: 't is hard werk voor de akkerlieden dezen rotsachtigen grond in staat te stellen iets voort te brengen; maar de Heimbachers zijn een goed tevreden, werk-

[p. 294]

zaam volkje, die er zich niet over beklagen als zij letterlijk in het zweet des aanschijns hun grond moeten dwingen tot vruchtbaarheid.

De korenakkers stijgen den berg op; hier en daar liggen tuintjes met schrale groenten en nog schraler bloemen tegen de helling, maar aan hooge boomen en schaduw is geen gebrek.

Weldadig rust het oog op het lichtere en donkerder groen, dat het grauwe stadje in een bekoorlijke lijst vat.

(Slot volgt.)