De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 1

Manlijke logica!
Door Ellen Forest.

I.

‘Vondt je het mooi, Anton?’ en haar tengere gestalte drukt zich nog dichter tegen hem aan, den man dien zij heel spoedig zal toebehooren.

‘Ja, en toch...’ en sneller loopen zij, want het is koud. Hun voetstappen klinken helder op den harden grond.

‘En toch?’ vraagt zij, weer tot hem opziende.

‘Toch vind ik, dat ik je er niet had moeten heenbrengen. Mama had het gezien, en zij had mij moeten waarschuwen. Kom kleintje, vergeet het maar gauw. Het heeft je geen goed gedaan, je rilt van top tot teen,’ zegt hij vriendelijk, en drukt haar arm vast in den zijnen, zóó vast, dat zij een heel zacht gilletje slaakt. - Drie maanden geleden had hij haar ontmoet op een klein badplaatsje. Hij had zich tot haar aangetrokken gevoeld om het etherische in haar, het zwakke, tengere, bescherming behoevende.

Hij had haar gezien, werd door een der gasten aan haar voorgesteld, bij had haar liefgekregen, en nu waren zij verloofd. Zij was een wees met veel geld, maar dat was voor hem geen beweegreden geweest. Hij had haar lief.

‘Anton, vindt je het niet mooi, dat hij haar vergeeft, dien misstap?’ vraagt zij, en bijna had het beven van haar stem haar verraden, zij vreesde zelfs dat Anton zou hooren den zwaren slag van haar hart.

‘Ja, dat was mooi en toch, - iedere man zou dat doen, ik zou een vrouw alles kunnen vergeven als zij zelf mij haar fout beleed, maar ik zou onverbiddelijk zijn, als de vrouw die ik liefhad mij bedroog en een ander mij later uit een droom moest doen ontwaken - maar waarover sla ik in 's Hemels naam zoo door? Arm kind, je beeft er van!’ vervolgde hij medelijdend. ‘Ben je zoo koud?’ en op haar nederziend en opmerkend de doodelijke bleekheid van haar gelaat, vraagt hij: ‘ben je niet wel, Laura? Neen, het is onverantwoordelijk om je zoo iets te laten zien, jou, die zoo rein, zoo innig rein bent!’

Zij vreest, dat hij zal opkijken, want zij is bang dat hij zal zien het leed dat zij niet verbergen kan. - Rein, innig rein, zij kon het uitbrullen van verdriet. O, hoe zwaar boet

HET KONINKLIJK MAUSOLEUM TE FRAGMORE.
Naar een schilderij van G.D. Hiscox.

zij nu voor haren misstap. Goddank, hier is de deur. Zij logeert bij een oude dame, een vriendin van Anton. Anders zijn zij er altijd te gauw, bij die deur, maar heden, heden is het met een zucht van verlichting, dat zij haar in 't oog krijgt, en haastiger dan anders is het afscheid.

[p. 270]

Op haar kamer gekomen valt zij op de knieën: ‘God, is dit Uw wenk, dat ik hem alles bekennen zal? Vader, indien het kan, o, spaar mij, ik heb gezondigd, ik ben reeds gestraft.’ Zij strijdt zwaar, wat is het antwoord? ‘Vader, indien gij een Vader zijt, mijn Vader, ik Uw kind, Vader dan, o, vergeef, en scheld mij dit laatste kwijt.’ Moet zij het Anton zeggen? Wat zal het eind zijn? En als een heldere ster in den stikdonkeren nacht, als een oase in die woestijn van verdriet denkt zij aan zijn eigen woorden: ‘Ik kon een vrouw die ik liefheb alles vergeven, als zij mij zelf haren misstap beleed’ - - - ‘maar je bent zoo rein, zoo innig rein,’ - - - een rauwe kreet ontsnapt haar, zij schrikt van de echo; als men haar eens hoorde! ‘O God, ik zal hem alles, alles zeggen!’ en dan: ‘Vader, help mij en verteeder hem!’

Lang waren de uren dien nacht, de uren zonder slaap, de uren waarin schrik- en troostbeelden elkaar afwisselden. Zij stelt het zich vóór, hoe het zal zijn àls hij vergeeft - - - àls - hij - vergeeft - - - en hij heeft gezegd hij kàn vergeven - - - maar, als hij niet vergeeft - - - niet - vergeeft - - - suist het als een wilde stroom haar in de ooren. Als een bliksemstraal gaat het haar door het hoofd. - - - De rivier - - - ja, de rivier - - - en zij verlaat het bed, weer ligt zij op de knieën - - - ‘Vader, indien hij niet vergeeft, zal ik den dood zoeken. - - - Dood - - - zelfmoord - - - meent - - - de hel, - Vader, gij weet, dat ik U gediend heb, in U geloofd heb, ook al heb ik gezondigd, als kind van achttien jaar, - - - Vader, Uw wil geschiedde.’ - Nu zou God wel het onheil afwenden, of haar zelfmoord zou wel vergeven worden, want zij had dien Vader alles bekend en die Vader had zijn kind lief - - - toen geloofde zij dat nog.

II.

Een gezellige kamer bij Anton thuis. Hoog, groot, donker gemeubeld, kalm behang. Een breede zonnestraal, waarin milliarden stofjes dansen, valt door het hoekvenster, fijn beginnend, breed-uitloopend op Laura's hoofd en schouders. Anton met den rug naar het vuur gekeerd, dat prettig knettert.

‘Anton!?’

‘Ja liefste.’ Zij treedt op hem toe.

‘Anton, meende je dat heusch, wat je gisteravond zeide, dat je alles kon vergeven, als - -’

‘Maar Laura, heusch, vergeet dat nu, ja, ik meende het, het was mij heilige ernst, jou zou ik alles kunnen vergeven,’ vervolgt hij lachend, ‘maar Goddank dat is niet noodig.’

‘Ja Anton, iets moet je me vergeven. O, Anton, als dat gisteravond niet gebeurd was, had ik nooit den moed gehad het je te vertellen en zelfs na je woorden over vergiffenis - - - God weet het - - - was het een strijd - -’ Anton is bleek geworden, vaalbleek, hij zinkt in een causeuse. Laura, geknield, de kinderlijke oogen tot hem opgeslagen, verhaalt hem van de fout, als kind begaan, toen een man haar deed vergeten wat zij aan de wereld, aan zichzelf verschuldigd was. Het bewijs harer schuld was dood, ook de man was reeds lang heengegaan. Op éénen toon, sidderend, heeft zij gesproken. - Zij ziet naar hem op, om in die oogen te lezen, - medelijden, vergiffenis - maar - en zij slaat de armen om hem heen: ‘Anton, zeg dat je me vergeeft,’ klinkt het wanhopig, maar ruw stoot hij haar terug: ‘Nooit! nooit!’ Een kermend geluid - weer tracht zij hem te omhelzen - hij stoot haar weg, met den voet - even is alles stil, - ruischen van een kleed, - de slag van een deur die gesloten wordt. - ‘En ik dacht haar rein!’ En van medelijden met zichzelf vervuld snikt hij het uit, geen gedachte aan haar komt in hem op, hij denkt zich alleen ‘de lijdende’, want zij, zij was onrein, haar deerde het niet!

Zwart, alles zwart. Alleen een wit kleed over de zwarte baar in 't midden der kamer. Doodelijke stilte. - Zij is een uur geleden ingebracht in het huis waar zij logeerde, bij Anton's vriendin. - Hoopvol had zij het verlaten, want haar Vader zou haar helpen; hoopvol, omdat zij geloofde in God en in de woorden van een man. - Stil, akelig stil. - De deur kraakt. - Een mannengestalte, hij ijlt naar het bed, slaat het kleed terug - geen gil, geen kreet, een doffe slag, hij ligt naast het lijk op den grond. - Een uur is voorbij. Langzaam heft hij zich op. - ‘Laura, Laura, vergeef mij, vergeef - - - ik - - -’ maar hij zwijgt. Plotseling, een zachte hand raakt hem aan: ‘Kom, Anton, kom’ en strenger vervolgt de stem zijner vriendin: ‘zij heeft je vergeven, zij was beter dan wij.’ - Een stilte, de deur is weer gesloten, Laura weer alleen.

‘Mevrouw, dat is te veel,’ snikt de jonge man, ‘en ik, ik ben de schuld.’

‘Zij heeft vergeven, zij had gezondigd en geboet, maar zij was Gods kind en kende het: ‘Heer vergeef ons onze schuld, opdat ook wij vergeven onzen schuldenaren.’