Het fotografeeren van Gevangenen, door een Engelsch gevangenisfotograaf.
Het heeft hoegenaamd geen zin om iemand te vragen een vriendelijk gezicht te zetten of een ‘klein beetje te lachen’, als hij wegens een misdrijf is ingerekend en men hem wenscht te fotografeeren, te meer omdat hij heel goed weet, dat de fotografie door de justitie gebruikt zal worden om hem naderhand des te gemakkelijker te kunnen thuisbrengen of hem beter vroegere misdaden te kunnen aantijgen; dit toch is het doel waarmede de autoriteiten er naar streven om eene zoo volledig mogelijke collectie te hebben van de bezoekers van Harer Majesteits hotels. Een boef kan gemakkelijk zijn naam wijzigen en telkens op een anderen naam een nieuw misdrijf begaan, maar minder gemakkelijk is het zijn gelaat te veranderen, want de fotografie getuigt tegen hem en van ieder bestaat er een copy aan de gerechtshoven.
De portretten worden niet maar zoo naar bloot toevallige omstandigheden genomen, maar in ieder Engelsche gevangenis wordt aan elk geval bijzondere aandacht gewijd.
Alvorens het tegenwoordige systeem te beschrijven zal het belang wekken, hoe vroeger het fotografeeren in zijn werk ging.
Iedere gevangene, mannelijk of vrouwelijk (want ook de zwakkere sekse is niet uitgesloten), werd toen in de gevangeniskleederen gefotografeerd, gezeten op een stoel en het gelaat recht naar de camera gericht, terwijl hij aan zijn nek een plaatje had hangen, waarop naam, registernummer en datum van de fotografie geschreven waren; daarna werd het object eveneens gefotografeerd, maar thans met de handen op de borst uitgespreid, zoodat alle bijzondere kenteekenen daarvan duidelijk in het oog vielen; veranderde dan later het uiterlijk door het groeien van een baard of het wegnemen daarvan, dan had men toch een tweede reeks aanwijzingen, die niet wijzigden.
Tegenwoordig gaat men eenigszins anders te werk. Door een bewaarder wordt de gevangene na het uitzitten van zijn straf naar het atelier gebracht, waar hij zijn gevangeniskleeren voor zijn eigen garderobe verwisselt. Bij dit kleeden komen soms vermakelijke scenes voor. Kleederen geheel uit de mode geraakt worden voor den dag gehaald; bij jongelieden in den groei passen de kleederen vaak volstrekt niet meer.
Aan het eene eind van het atelier is een houten platform, waarin vier gaten zijn geboord; hierin zijn de pooten van een specialen mechanischen stoel bevestigd. De rug daarvan is volkomen recht, terwijl midden over de zitting een ⋀ vormige streep loopt, die het object dwingt om volkomen rechtop te zitten, terwijl de camera steeds op denzelfden afstand staat.
De gevangene wordt eerst met het gelaat naar de camera geplaatst; op zijn borst is een houten blokje gehangen, waarop het nummer en de datum, waarop de fotografie is genomen, zijn geschreven en vlak van voren wordt op drie vierde van de grootte het portret genomen. Dan wordt de stoel zijwaarts gewend en een profiel-foto genomen, ditmaal met den naam van den gevangene. Door een bijzondere inrichting der camera worden beide opnamen vlak naast elkaar op één plaat verkregen, zoodat de en face en en profil opname bij elkaar staan.
Dikwijls hoort men er van, dat het noodig is weerspannige objecten met geweld vast te houden, maar gedurende de langdurige ervaring van schrijver dezes was het nimmer noodig zulke maatregelen te nemen, daar de gevangene te goed weet welke gevolgen ongehoorzaamheid heeft. Wel komt het echter voor dat de gevangene het gezicht verdraait.
Aardige, somtijds pathetische incidenten doen zich voor; een vrouwelijk gevangene heeft vaak bezwaar tegen een foto vlak van voren genomen, omdat naar hare meening deze toch nooit lijkt. Een andere wil weten of hij ook een afdruk krijgt, terwijl een nieuweling vraagt of het voor de geïllustreerde bladen is.
Gelijk men weet is men thans ook in Nederland begonnen een boeven-album aan te leggen.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd