De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 1

Allerlei.

Postzegels.

De grootste postzegels, die ooit zijn gebruikt, waren 10 bij 5 cM.; dit waren de oude zegels der Vereenigde Staten van 12½ cent, bestemd voor pakketten couranten. Het 12½ cents postzegel van Mecklenburg-Schwerin, in 1856 gestempeld, is het kleinste dat bekend is, daar het ongeveer een vierde is van onze gewone postzegels.

Er zijn 13,000 verschillende soorten postzegels in de verschillende rijken en rijkjes der wereld. Sommigen dezer worden alleen ten behoeve van verzamelaars gestempeld door rijken, die daarin een bron van inkomsten vinden.

De Fransche kolonie te Obock bijv. liet niet minder dan 200 verschillende soorten aanmaken; deze overdreven philaletische plaats wordt door een gouverneur en acht ambtenaren beheerd; de hoofdstad wordt gevormd door een dorpje, slechts uit hutten bestaande.

De verdienste van de uitvinding van zoodanige postzegelaanmaking komt toe aan den secretaris van een graveerinrichting, die zich verbond om gedurende een periode van tien jaren aan de verschillende regeeringen van Zuid- en Centraal-Amerika al zoodanige postzegels gratis te leveren die gewenscht werden, op voorwaarde dat elk jaar de benoodigde zegels een ander stempel zouden hebben en het overschot elk jaar aan hem zou uitgekeerd worden, met het recht om, zoo hij dit verlangde, nadrukken te maken.

Het Turksche leger.

De verhouding van officieren tot manschappen in het Turksche leger is tweemaal zoo groot als in legers van andere rijken. Turkije met een infanterie in tijd van vrede, van 244.000 man heeft 24.000 officieren of 10 percent; Rusland heeft 835.143 man met 33.529 officieren of 4 percent; Oostenrijk 329.112 krijgslieden met 18.229 of 5⅓ percent en Italië 219.625 soldaten met 10.993 officieren of 5 percent ongeveer.

Turksche beschouwing van cricket.

Tijdens het lange verblijf van de Engelsche vloot in de Turksche wateren, werden er dikwijls cricketmatches gespeeld aan het strand, dichtbij de oorlogschepen.

Bij een van deze wedstrijden werd ook een hooge Turksche hofdignitaris geinviteerd, die nu uit zijn rijtuig naar de jonge Engelschen, die in de brandende zon speelden, met aandacht keek.

Ten laatste, toen een der spelers vlak bij zijn rijtuig holde en den bal van daar terugwierp naar den ‘wicket-keeper’, zeide de pacha tot een zijner Engelsche gastheeren, die bij hem stond: ‘Waarom loopt die jonge man zoo hard achter dien bal? Wordt hij daarvoor betaald?’

De Engelschman deed zijn best om den loop van het spel aan den Oosterling uit te leggen en vertelde hem hoe het spieren en geest ontwikkelt.

De pacha scheen dit opperbest te begrijpen, maar eenige oogenblikken later vroeg hij peinzend: ‘Maar als die jonge man nu zoo hard moest loopen, en zooveel moeite had om den bal te vangen, waarom wierp hij dien dan, zoodra hij hem had, weer weg?’

[p. 16]

bloemkens in het bosch. Naar P. Wagner.