De Huisvriend. Jaargang 1897-1898

Een vroolijk klaverblad.

Wat is er weinig toe noodig om kinderharten vroolijk te stemmen, kinderoogen helder te doen flikkeren, kindermonden blijde te laten lachen. Zie dit drietal eens aan! Wat is er, dat hen zoo prettig doet kijken?

De harde steenen van den grond, dat is hun zitbank, een oude parasol, een paar stukken papier, waaruit de jongen voor zich en zijn zusje sigaren heeft gedraaid, ziedaar al hun speelgoed; daarvoor laten zij het duurste, mooiste staan. Bewonderend kijken de meisjes naar den grooten broer op, die reeds aan het rooken is. Het schijnt dat zij hem de kunst willen afzien; de kleinste aarzelt nog, zij ziet er tegen op de sigaar in haar mond te steken. Zij vindt

[p. 134]

rooken voor een meisje zeker te geëmancipeerd, en kan er nog niet toe komen; de oudste wil alleen weten hoe heusch een groote heer rookt.

Nu, die sigaren zullen ons klaverblaadje geen kwaad doen, en als wij zien hoeveel schik die lieve kinderen hebben met niets, dan denken wij onwillekeurig aan het verhaal van den kleinen Prins, die op zijn verjaardag overladen werd met de kostbaarste geschenken en deze met geen blik verwaardigend, pruilend door het raam keek, en toen zijn gouverneur hem vroeg, wat hem scheelde, wees hij naar een paar jongens, plassend in de modder, en snikte:

‘Geef mij ook zoo'n hoop van dat mooie slijk!’