De Huisvriend. Jaargang 1897-1898

Het geheimzinnige huis.
Eene vertelling door G. Heuvelman.

I.

De torenklok klonk negen slagen in de lucht. De regen tikte eentonig tegen de vensterruiten, de wegen waren morsig en op tal van plaatsen, waar zich tusschen de afgesleten straatkeien ondiepe holten hadden gevormd, vloeide het neerstroomende hemelwater tot vuile plasjes samen. Er waren weinig voetgangers; nu en dan ratelde een rijtuig voorbij.

In een schraal gemeubeld vertrek van een klein huisje, in een der achterbuurten der stad, zat juffrouw Strijfman, den eenen voet op een warme stoof, terwijl zij met den anderen een wieg in schommeling hield, waarin haar kind, een meisje van zes maanden, vergeefsche pogingen deed om in te slapen en nu en dan blijk gaf een bijzonderen smaak voor krachtige longengymnastiek te bezitten. Zij was eene nog jonge vrouw van omstreeks zes en twintig jaar; hare kleeding was helder doch armoedig en op haar lief, zonnig gezichtje schemerde een trek van niet te miskennen zorg.

Bij het flauwe schijnsel eener olielamp naaide zij ijverig, zonder op te zien, aan een mansvest van donkere stof. Juist toen de klok sloeg had zij de knoopsgaten klaar; alleen de knoopen moesten nog aangezet worden. Met een zucht van voldoening legde zij het naaiwerk op tafel, luisterde naar de ademhaling der kleine, die scheen te sluimeren, verminderde langzaam de beweging der wieg en stond op. Eerst boog ze zich over haar kind, kuste het op het blootgewoelde, mollige beentje, en stopte dan, voorzichtig om het niet wakker te maken, het wollen dekentje vast tusschen den wiegerand en het kapokbedje. Vervolgens ging zij naar de potkachel voor den schoorsteen, waarop een ketel water kookte, en zette koffie; daarna hernam zij haar plaats aan tafel, de handen lusteloos in den schoot, telkens een blik werpende op de klok, wier wijzers langzaam de loome minuten aftelden, en in eene houding van angstig luisteren.

‘Hij blijft lang weg,’ mompelde zij, ‘God geve dat hij slagen mag.’

Kwart over negen. Daar klonken voetstappen buiten, welke zij herkende; een zware mannentred, die bij het huisje stilhield. Een glimlach gleed over haar moe gezichtje.

De deur ging open; haar echtgenoot trad binnen, doornat van den regen. Aan een pakje, gewikkeld in gummi-doek, dat hij op een stoel naast de deur wierp, en aan iets eigenaardigs in gang en houding, zag men dat hij van beroep kleermaker was.

‘Ik ben blij dat je er weer bent, Karel,’ zeide de vrouw, terwijl zij zijne liefkoozing teeder beantwoordde. ‘Wat een hondenweer! Ga gauw zitten, drink een warm kopje koffie en vertel me eens hoe het gegaan is. Is het mis?’

Zij behoefde eigenlijk niet meer te vragen, ze kon aan zijn verdrietig gezicht zien, dat hij het doel, waarom hij dien avond was uitgegaan, niet had bereikt.

Hij trok zijn kort, duffels jasje uit en hing het bij de kachel om te drogen. In zijn hemdsmouwen zette hij zich aan tafel; de jonge vrouw schoof haar stoel naast den zijnen, keek hem trouwhartig met hare groote, blauwe oogen aan en legde haar hand op zijn schouder.

‘Je hebt het precies geraden, Anne,’ zeide hij somber. ‘De man was onverzettelijk. Ik vertelde hem dat het ons onmogelijk was vóór Januari de huur te betalen, dat het tegenwoordig heel slecht met de verdiensten ging door de vele concurrentie, maar dat we zouden zorgen hem geen cent tekort te doen als hij slechts geduld met ons wilde hebben. Hij bleef bij zijn besluit dat wij de woning moesten verlaten. Hij verklaarde niet te gelooven, dat het zoo slecht met mijn zaken ging; ze hadden hem zelfs verteld dat ik er een bekwaam meesterknecht op nahield. Of ik al zei dat dit niet waar was, dat ik m'n klein vrouwtje, die me goed in de kleermakerij hielp, soms schertsend ‘m'n meesterknecht’ noemde en dit misschien aanleiding had gegeven tot het malle gerucht; 't hielp allemaal niets en zijne laatste woorden waren: morgen voor twaalf uur het geld of ik stuur den deurwaarder en laat je op straat zetten.’

‘Een loos dreigement misschien,’ stamelde de vrouw verschrikt.

‘Geloof dat niet! Verveen is er de man niet naar om looze dreigementen te uiten. Wat hij zegt doet hij. En z'n geld is hem alles. Of hij een gezin ongelukkig maakt kan hem niet schelen. En ik ken niemand, bij wien ik het vereischte sommetje leenen kan.’

‘Heeft die man dan geen hart?’

[p. 60]

‘Ik weet het niet. Maar wel weet ik, dat we binnen enkele dagen dakloos zijn. God in den hemel, en dat midden in den winter!’

Hij bedekte het gelaat met de handen en zweeg.

Eenige oogenblikken verbraken geene andere geluiden dan het tikken der klok en de rustige ademhaling der slapende kleine de melancholische stilte, die in des kleermakers woning heerschte. Buiten plaste de regen. Eindelijk zeide de vrouw:

‘God is goed, Hij zal ons helpen.’

Zij zeide dit op zulk een vertrouwenden toon, dat Strijfman haar verwonderd aankeek. Hij glimlachte droef:

‘Dat hebben er zoovelen gedacht, Anne, en toch kwam er geen hulp. Lieve, de hemel is zoover! Het spreekwoord zegt: als het water aan de lippen komt is de uitkomst nabij. Ondertusschen is menigeen verdronken.’

‘Foei, man, zoo mag je niet spreken. We hebben nog zooveel stof tot dankbaarheid. We zijn beiden gezond, en bepaald honger geleden hebben we ook nog niet. En dan... kom, sta eens op.’

Zij trok hem bij den arm mede naar de wieg, sloeg voorzichtig de roode gordijntjes weg en wees hem op hun kind. Vaders gelaat verhelderde; met liefdevollen blik staarde hij naar het blozende gezichtje van zijn sluimerend meisje, naar het blonde kopje, dat goudde op het sneeuwblanke kussen.

‘Zie, Karel, die lieveling, die engel, is het grootste geschenk, dat God kon geven. Meent ge, dat ik het voor al de schatten der wereld zou willen missen? Al bood men mij een tonnetje met gouden tientjes en ik zou afstand moeten doen van jou en dat kind, wel, ik zou hen er de deur mee uitjagen. Liefde maakt armoede lichter te dragen; rijkdom zonder haar is een hel op aarde.’

‘Ge hebt gelijk, m'n klein, dapper vrouwtje,’ antwoordde haar man, en staarde haar met een bewonderenden blik in het van opgewondenheid gloeiend gezichtje, terwijl hij zijn sterken rechterarm om haar slank, meisjesachtig middel sloeg. ‘Ge hebt gelijk. Wie weet, alles kan nog beter gaan dan we denken.’

Een jongensstap, die bij hun deur stilhield, werd buiten gehoord. Zij luisterden.

‘Misschien komt de hulp daar al aan,’ zeide zij lachende.

Geritsel op den buitendrempel. Een paar seconden later gluurde een courant door de reet van de deur en werd binnengeschoven. Zij hoorden den jongen fluitende weggaan. 't Was het plaatselijk advertentieblaadje, dat gratis verspreid werd.

‘'t Is de krant maar,’ zei Strijfman glimlachend, raapte haar op en ging zitten lezen. Ondertusschen begon zijne vrouw, daar het bedtijd werd, den boel op te redderen.

‘Luister eens,’ begon haar man onverwachts. ‘Welk een zonderlinge advertentie!’

En hardop las hij:

‘Gevraagd: Iemand, wien het niet aan persoonlijken moed ontbreekt en die genegen is een huis, dat hem zal worden aangewezen, zonder betaling van huur, te bewonen. Bepaalde werkzaamheden worden niet verlangd. Nadere inlichtingen verstrekt notaris De Waal alhier, ten wiens kantore belanghebbenden zich des voormiddags tusschen 11 en 12 uur kunnen vervoegen.’

De kleermaker en zijne vrouw keken elkander een oogenblik verbaasd aan. Dan zeide de laatste: ‘Vrije woning. Maar, lieve man, dat is iets wat ons juist van pas komt. Daar moet ge morgen eens naar gaan hooren.’

Strijfman schudde het hoofd. ‘'t Komt me onbegrijpelijk voor. Wie geeft iemand vrije woning, zonder dat hij er iets voor behoeft te doen? Als concierge kan het niet zijn; die heeft wel degelijk plichten te vervullen. En met die betrekking heeft persoonlijke moed niets te maken. 't Is een rare advertentie, dat moet gezegd worden.’

‘Als ik jou was, zou ik morgen toch eens naar dien notaris gaan,’ drong de vrouw aan. ‘Je moet het zelf weten, Karel, maar 't komt me voor alsof die advertentie ons de uitkomst brengt waarop wij hoopten. Moedig ben je en meneer De Waal kent je, je hebt vroeger al eens verstelwerk van hem gehad. Mij dunkt, je kunt altijd eens hooren wat het is. Baat het niet, schaden doet het ook niet.’

‘Dat is waar. Ik zal morgen terstond gaan,’ antwoordde Strijfman. ‘Tijd verzuimen doe ik toch niet; werk heb ik bijna niet meer,’ voegde hij er zuchtend bij. ‘Maar we moeten naar bed. Kom, vrouw!’

Beiden begaven zich ter ruste. 't Duurde echter geruimen tijd alvorens de slaap hen verkwikte; de gedachte aan de geheimzinnige advertentie hield hen tot na middernacht wakker.

II.

Den volgenden morgen, klokslag elf uur, bevond zich Strijfman ten kantore van den notaris. Mijnheer De Waal, een bejaard, welwillend man, ontving hem vriendelijk, wees hem een stoel en vroeg wat hij begeerde. Strijfman vertelde hem in welke positie hij tegenover zijn huisheer verkeerde, waardoor hij in de noodzakelijkheid was naar eene andere woning om te zien; hij voegde er bij dat hij gekomen was om inlichtingen te vragen over die advertentie.

‘'t Aanbod is bijna te mooi, mijnheer, om waar te zijn,’ zeide hij. ‘Als er niet had gestaan, dat men informatiën bij u kon bekomen, dan zou ik het voor een flauwe grap hebben gehouden. Ik zou gaarne voor niemendal wonen, maar ik begrijp niet dat er geen werk voor verlangd wordt.’

De notaris nam zijn bril, veegde hem voorzichtig af, zette hem op en keek zijn bezoeker eenige oogenblikken aandachtig door de groote, in goud gevatte glazen aan.

‘Ge behoeft niets te doen,’ zeide hij langzaam. ‘Er wordt niets verlangd dan onverschrokkenheid. Hebt ge moed?’

De kleermaker glimlachte. ‘Bang ben ik nooit geweest, meneer.’

‘Hm, maar het is een bijzonder soort moed, die verlangd wordt. Voor ik verder ga en u de zaak op-

[p. 61]

een dwarskijker. Naar L. Mayet. (Zie blz. 59.)

[p. 62]

helder, moet ge mij beloven aan niemand, behalve uwe vrouw, iets te zeggen van hetgeen ik u zal mededeelen.’

Strijfman beloofde het. Hij was nieuwsgierig geworden; de ernstige toon, waarop de notaris sprak, maakte indruk op hem.

De Waal bladerde even in papieren, die voor hem lagen; dan vroeg hij plotseling:

‘Gelooft ge aan spoken?’

De kleermaker keek verrast. ‘Aan spoken,’ herhaalde hij. ‘Maar, mijnheer, wie gelooft tegenwoordig nog aan spoken?’

‘Meer menschen dan ge denkt,’ antwoordde de notaris. ‘Bijgeloof is een taai onkruid, dat niet gemakkelijk wordt uitgeroeid. Dus je gelooft er niet aan?’

‘Welneen, meneer. 't Zou bespottelijk zijn!’

‘En je vrouw ook niet?’

‘Zoo min als ik, meneer.’

‘Goed, dan kan ik ter zake komen. Kent ge dat ouderwetsche heerenhuis aan den D-schen straatweg, het laatste aan de rechterhand als je van de stad komt? 't Staat geheel geïsoleerd, met een grooten tuin er omheen; de naaste buurman is dokter Bremer, die er ongeveer een twintig passen af woont.’

Strijfman dacht even na; dan knikte hij levendig.

‘U bedoelt dat oude huis met de groene zonneblinden, dat wel driehonderd jaar oud is en in de wandeling ‘het spookhuis’ wordt genoemd. 't Staat nu alweer een half jaar leêg. Wie de eigenaar is weet ik niet, maar huurders blijven er nooit lang; ze komen en gaan gewoonlijk binnen de week. Men zegt dat het er niet pluis is. 't Is om te lachen.’

‘Zeg dat niet te gauw, m'n waarde. 't Is een feit, dat er des nachts allerlei nare geluiden, gillen, kermen, voetstappen enz. vernomen worden, zonder dat een der bewoners ooit iets zag of de oorzaak wist op te sporen. Er is werkelijk iets niet in orde met dat huis. 't Gerucht gaat, dat jaren geleden een zoon er zijn vader heeft vermoord, en 't volk gelooft dat de geest van den vermoorde er rondspookt. Natuurlijk is dat onzin; 't blijft echter vreemd, dat juist in het vertrek waar de misdaad moet gepleegd zijn, de onnatuurlijkste en hartverscheurendste kreten het sterkst vernomen worden.’

‘Als het waar is wat u zegt, moet er een natuurlijke oorzaak voor al die akeligheid zijn,’ sprak de kleermaker bedaard.

‘Zeker, zeker,’ antwoordde de notaris, die echter zelf niet geheel overtuigd scheen te zijn. ‘Maar nu de opdracht, die ik van den eigenaar, jonkheer De Leeuw van Velsberg, ontving. Zoudt gij genegen zijn met uw gezin dat huis en speciaal de door mij genoemde kamer te bewonen? Ge lijkt me een geschikt persoon en zijt de eerste, die naar aanleiding der advertentie bij me kwam. Namens den jonker bied ik u het huis voor een jaar ter bewoning aan; misschien ontdekt ge in dien tijd het spook en verjaagt het. Gij hebt echter het recht weg te gaan als gij of je vrouw den toestand onhoudbaar vindt. De jonkheer denkt het huis, wanneer het een poosje bewoond is geweest, gemakkelijker te kunnen verhuren. 't Gerucht over die spokerij sterft dan uit. Neemt ge mijn aanbod aan? Of wilt ge er eerst met je vrouw over spreken?’

‘Dat is niet noodig, meneer,’ riep Strijfman verheugd. ‘Ik ken mijn dapper vrouwtje veel te goed. Ik neem uw aanbod met beide handen aan, meneer. Want 't is een ellendig vooruitzicht midden in den winter dakloos te worden. En voor dien dooien, ouden heer ben ik niet bang; hij zal mij geen kwaad doen.’

Notaris De Waal lachte hartelijk. ‘Dus dat is afgesproken, beste vriend,’ zeide hij. ‘Kunt ge aanstaanden Maandag overhuizen?’

‘Zeker wel, mijnheer, hoe eer hoe liever.’

‘Goed. Kom dan 's morgens tegen tien uur hier. Ik zal met je meegaan en je de vertrekken aanwijzen, die je bewonen zult.’

‘Als u niets meer te zeggen hebt, mijnheer, dan ga ik mijn vrouw het goede nieuws vertellen,’ zeide Strijfman opstaande.

‘Wacht even.’

De notaris trok een laatje van zijn schrijftafel open en kreeg er eenige guldens uit.

‘Hier, vriend,’ zeide hij, ‘betaal daar je huisbaas mede. En zeg hem uit mijn naam, dat ik hem ten zeerste bedank voor den dienst, dien zijne hardvochtigheid mij bewees. Meer niet, hoor. Ik zal eens kijken of ik werk voor je heb; dat kunt ge dan Maandagmorgen meteen medenemen.’

Vroolijk kwam Strijfman thuis. Toen hij zijn vrouw alles had verteld, voegde hij er bij:

‘Je bent toch niet bang, Anne?’

‘Dat weet je wel beter, lieve man. Met jou ben ik nergens bang voor. En spoken bestaan slechts in de verbeelding der menschen. Wie een gerust geweten heeft, behoeft niets te vreezen. Wat zei Verveen wel?’

‘Dat we nu konden blijven wonen. Toen ik hem vertelde, dat wij Maandag verhuisden, keek hij vreemd op.’

‘Ik begrijp niet hoe zoo'n knap man als de notaris aan die zotte vertelsels geloof kan slaan. Wees verzekerd, man, dat wij niets van die vreemde geluiden zullen hooren.’

‘Hij noemde het een feit, dat er 's nachts allerlei kreten in huis gehoord worden.’

‘'t Zullen ratten en muizen zijn. In oude huizen hoort men altijd het een of ander.’

Strijfman dacht even na. ‘Ik geloof dat het tweebeenige muizen zijn, slecht volk dat er belang bij heeft het huis een kwaden naam te bezorgen. Enfin, we zullen spoedig weten wat er van aan is.’

De kleermakersvrouw plaatste nu een dampenden schotel boerenkool met aardappelen, door elkaâr gestoofd, op tafel. Wel ontbrak er vleesch aan den maaltijd, maar ons tweetal was gezond en had een stevigen eetlust. Doch alvorens toe te tasten, vouwden zij de handen en dankten God voor zijne zegeningen, ook voor den zegen dat Hij, buiten wiens wil geen muschje ter aarde valt, de vrees om in den guren winter zonder huisvesting te zijn, van hen had weggenomen.

[p. 63]

III.

's Maandagsmorgens waren de kleermaker en zijne vrouw druk in de weer. Van een der buren had hij een trekkar geleend, waarop de weinige meubels, die zij bezaten, vervoerd zouden worden. Een hulpvaardig buurman, verver van beroep, die gewoonlijk in den slappen tijd Maandaghouder was, zou een handje bij het verhuizen helpen. 't Was een armoedig boeltje, maar juflrouw Strijfman had gezorgd dat alles, wat door ijverig poetsen glimmen kon, blonk als een spiegel. Bij elk, die haar kende, had zij dan ook den naam eene kraakzindelijke vrouw te zijn; eene loftuiting, welke zij ten volle verdiende.

Strijfman ging naar den notaris en deze vergezelde hem naar de geheimzinnige woning. 't Was een groot, somber huis, en onwillekeurig huiverde de kleermaker, toen de buitendeur geopend was en hij een breede, lange gang, die naar achteren liep en waarin zich aan weerszijden zware eikenhouten deuren bevonden, voor zich zag. Hol klonken de voetstappen der beide mannen over de groote, vierkante steenen, waarmede de gang was geplaveid. Aan het einde der gang was een deur, die toegang verleende tot den tuin.

‘Eén ding moet ik je nog zeggen,’ zeide de notaris en de echo herhaalde zijne woorden. ‘Dit huis bevat dertien kamers; één der vorige bewoners heeft ze alle genummerd. Nu treft het toeval, dat de bewuste kamer, die ik je ter bewoning moet aanwijzen, kamer no. 13 is. Zooals je weet, het ongeluksgetal. Maar je geeft daar natuurlijk niet om, wèl?’

‘Wel neen,’ antwoordde Strijfman luchtig. Toch voelde hij zich in deze naargeestige omgeving een weinig beklemd. Een duffe lucht, als in huizen heerscht, die lang gesloten zijn geweest, omgaf hem.

‘Hier zijn we,’ zeide De Waal en bleef voor een deur staan, waarop met witte verf het cijfer 13 stond. Hij zocht een sleutel uit den bos, dien hij in de hand droeg, stak dien in het slot en draaide hem om. Knarsend ging de deur open.

Zij kwamen in een ruim, langwerpig vertrek, slechts schemerig verlicht door het flauwe schijnsel van den mistigen Decemberdag, dat door het eenige venster binnenviel. 't Was eene vochtige, dompige kamer; op sommige plaatsen liet het wijnroode behangselpapier met de donkerbruine bloemen, dat de wanden bedekte, door de vocht los. Rechts van den ingang bevond zich de stookplaats, met een breeden schoorsteenmantel van donkergrijs, geaderd marmer; links een deur, die in een belendend vertrek leidde. De houten vloer zag er op enkele plekken vermolmd uit.

‘In deze kamer moet ge, volgens den wensch van mijn lastgever, de avonden en nachten doorbrengen,’ sprak de notaris. ‘Hiernaast,’ - hij ontsloot de deur links - waar het lichter is, kunt ge overdag werken. Daar bij dat raam bijv., 't ziet op den straatweg uit, kunt ge je kleermakerstafel plaatsen. Je vrouw kan hier of in de andere kamer koken, net zooals ze wil.’

Strijfman keek rond. 't Leek hem erg ongezellig en kil. ‘Misschien als m'n meubeltjes er zijn, zal het er beter uitzien,’ dacht hij. ‘Br, 't minste geluid klinkt hier hol.’ En hardop zeide hij: ‘'t Schijnt hier erg vochtig te zijn. Wat denkt u, meneer, zou dat mijn kleine meid niet hinderen?’

‘Wel neen! Als je maar goed stookt, bij helder weer met het venster open, dan wordt het hier spoedig droog.’

Eene zonderlinge uitdrukking vertoonde zich op het gelaat van den armen kleermaker. De notaris begreep hem.

‘Natuurlijk zult ge hier meer moeten stoken dan in je vroegere woning. Maar ik zal zorgen dat je voor rekening van den jonker brandstof krijgt. Als hij wil dat zijn huis bewoond wordt, moet hij ook zorgen dat het bewoonbaar is.’

Strijfman was voldaan. Toen hij de groote kamer zag had hij terstond berekend hoeveel meer steenkolen en turf hij zou noodig hebben dan in het kleine huisje, dat hij verlaten had, om deze ruimte te verwarmen. Maar nu de notaris er voor zorgde... 't Was toch een goede, hulpvaardige man, dacht hij.

‘Apropos,’ vervolgde De Waal. ‘Als er ooit één van jelui ziek wordt, dan hebt ge den dokter vlak in de buurt.’

‘Dokter Bremer bedoelt u? M'n vrouw mag hem niet; hij heeft zulke scherpe, doordringende oogen en zoo'n vreemde grijns op zijn gezicht, zegt ze.’

‘'t Is anders een bekwaam arts.’

‘Dat zegt men. Och, meneer, u moet denken, vrouwen hebben wel meer van die vooroordeelen. De stugste menschen zijn niet altijd de slechtste.’

De notaris lachte. ‘Hier hebt ge de sleutels der andere kamers,’ zeide hij, den sleutelbos aan Strijfman overhandigende. ‘Misschien hebt gij ze noodig ter opsporing van het spook,’ voegde hij er lachend bij.

Beiden vertrokken. De kleermaker bracht zijn eigendom over; het laatste kwam zijne vrouw met het kind, dat, uit vrees voor koû vatten, door moeder geheel in een wollen doek gewikkeld was. 's Avonds stond alles reeds op zijn plaats. De lamp werd ontstoken en spreidde een flauw licht door het ruime vertrek, dat voor het grootste deel in de schaduw bleef. Juffrouw Strijfman wiegde de kleine in slaap, stookte de kachel goed en zette koffie. Haar man naaide en beiden spraken over het geluk, dat hun ten deel was gevallen, en van het vooruitzicht dat de notaris, wat werk betrof, voor hen geopend had. Strijfman moest een kantoorjasje voor hem maken, en als het voldeed, had De Waal gezegd, kon hij ook een gekleed pak voor hem maken en zou hij hem bij zijne kennissen recommandeeren; de kleermaker, die nu voor hem werkte, beviel hem niet. Hij deed dus zijn best en liet de naaimachine vroolijk snorren.

Den geheelen avond hoorde men niets verontrustends in het stille huis. Tegen zes uur was het beginnen te waaien en te regenen; buiten klaagden de dorre takken, geslagen door den fellen wind, in de dichte Decemberduisternis; soms kraakten de gebinten van het stevige, oude huis, dat reeds menigen storm had doorstaan, en

[p. 64]

deden zijne bewoners even opschrikken, maar andere dan de gewone natuurgeluiden vernamen zij niet. Zij hadden het avondeten gebruikt en zaten naast elkaâr. Strijfman had zijn werk tot den volgenden dag opgeborgen en hield den arm om het middel zijner vrouw geslagen.

‘Je ziet wel, dat het praatjes zijn,’ zeide hij vroolijk. ‘Wij hebben nog niets gehoord.’

‘Maar 't is nog geen middernacht,’ antwoordde zij op denzelfden toon. ‘Je weet, dat is het spookuur. Ze konden anders geen beter verblijf hebben opgezocht; 't ziet er hier echt griezelig uit, en alles klinkt zoo hol.’

‘Je wordt toch niet bang, vrouwtje?’ vroeg hij schertsend.

‘Met jou bij me ben ik nergens bang. Toch vind ik het wel een beetje onaangenaam, dat we hier in dezelfde kamer, waar vroeger die verschrikkelijke moord gebeurde, zoo rustig zitten. 't Is net alsof ik de misdaad voor mijne oogen zie gebeuren. 't Komt zeker door die bloedige kleur van het behangsel.’

‘Ik zal het morgen een beetje vastplakken, 't heeft hier en daar losgelaten. Wat dien moord betreft, Anne, 't is al zoolang geleden en misschien niet eens waar. Je moet er niet aan denken, anders droom je er 's nachts nog van.’

Beiden zwegen even; dan zeide juffrouw Strijfman, wier oogleden begonnen te knippen:

‘'t Wordt slapenstijd, man. Kijk, 't is al half elf.’

‘Ga gerust naar bed, lieve, als je moe bent. Ik wil nog een poosje opblijven. De notaris was zoo vast overtuigd dat het hier niet pluis is, dat ik er het mijne van wil hebben.’

‘Dan doe ik een dutje vooraf,’ zeide de jonge vrouw, terwijl ze haar hoofdje liet rusten op den schouder van haar man, de oogen sloot en haar klein handje in zijn stevige vuist legde. ‘Als er iets bijzonders gebeurt, roept ge mij wel.’

Strijfman zag met een blik vol liefde neer op het kleine vrouwtje, dat zich zoo vertrouwend tegen hem aanvlijdde en weldra insliep. Stil, onbeweeglijk zat hij, om hare rust niet te storen; allerlei herinneringen aan het geluk, dat zij hem had geschonken en nog steeds schonk, dreven door zijne hersenen, allerlei schoone toekomstvisioenen verschenen voor zijn zielsoog en uit het diepst van zijn gemoed dankte hij God voor den schat, dien deze hem in zijn Anne en in hun beider lieveling gegeven had. Een glans van tevredenheid verspreidde zich over zijn eerlijk gelaat.

De storm was bedaard; 't was binnen en buiten stil. De klok sloeg elf uur en Strijfman was juist besloten om zijne vrouw te wekken ten einde samen naar bed te gaan, daar hem het vruchteloos wachten op het spook begon te vervelen, toen hij plotseling opschrikte door het geluid van slepende voetstappen, die zich langs den rechterwand voorzichtig bewogen. Zijne vrouw ontwaakte met een schok en keek haar man met wijd geopende oogen aan.

‘Hoort ge dat?’ fluisterde zij.

Strijfman knikte. ‘Stil,’ zeide hij. Beiden luisterden. De stappen schenen langs den muur te stijgen alsof iemand een trap beklom, daarna hoorden zij een deur openen en dichtdoen. Vervolgens was alles stil.

‘'t Is dan toch waar,’ mompelde de kleermaker. ‘Ik kon het niet gelooven.’

‘Wat zou het zijn, Karel?’

‘Spoken zijn er niet,’ zeide Strijfman beslist.

‘Maar het is toch vreemd, héél vreemd. Je hoorde het toch ook, niet waar?’

‘Die voetstappen? Zeker. Er kan toch niemand vandaag binnengeslopen zijn, die zich in de kamer hiernaast verscholen heeft om ons nu verschrikt te maken?’

‘Wel neen, vrouwtje. Bovendien is daar geen kamer meer; dit vertrek is het laatste aan deze zijde van de gang.’

‘Wat kan het geweest zijn, denkt ge?’

Strijfman haalde de schouders op. ‘Ik weet het niet,’ zeide hij, ‘ik weet het waarlijk niet. Maar laat ons luisteren of we nog iets meer zullen hooren.’

Tien minuten kropen langzaam voorbij. Alles was muisstil. Daar klonk plotseling een hartverscheurende gil, gevolgd door een langgerekt kreunen, zoo onmenschelijk en zoo onnatuurlijk, dat zelfs den moedigen kleermaker plotseling het kille angstzweet uitbrak en zijne vrouw hem in haar schrik bijna een blonde plek in den arm kneep. De kleine was door den akeligen kreet wakker geworden en begon te schreien.

‘Ik word bang, man,’ zuchtte het dappere vrouwtje.

‘Goeie God, waren we hier maar nooit gekomen. M'n arm kind, m'n arm kind!’

Alles was weer stil. Geen ander geluid dan het snikken der kleine. Juffrouw Strijfman waggelde op, zonder haar man los te laten, en beiden gingen naar de wieg.

‘Ik moet je dicht bij me hebben, Karel,’ stamelde zij, ‘anders durf ik me niet bewegen in dit nare vertrek. Och hemel, wat zal ons overkomen! Waar is de flesch met melk?’

De flesch stond voor haar op tafel, maar zij zag haar niet, zóó ontdaan was ze. Haar man gaf ze haar, de kleine kreeg de speen in den mond, begon te zuigen en sluimerde spoedig weer in.

Daar klonk opnieuw een merg en been doordringende kreet, langzaam wegstervende in een gerekten klaagtoon, spoedig gevolgd door nieuwe kreten, alsof demonen uit Dante's Hel waren losgebroken. Het was een gillen en krijschen in allerlei toonhoogten, dat eenige oogenblikken duurde, en juffrouw Strijfman bijna van angst het bewustzijn deed verliezen. Daarna werd het weder stil.

‘Wij kunnen niet naar bed gaan,’ zeide haar man.

‘'t Is verschrikkelijk. Durft ge hier alleen blijven, Anne, dan steek ik de lantaren aan en doorzoek het huis. Wat het wezen kan, weet ik waarlijk niet.’

‘Om Godswil, laat me niet alleen, ga niet weg,’ fluisterde zij met bevende lippen. ‘O, nu wil ik gaarne gelooven, dat niemand hier wonen kon! Ik wil hier ook niet blijven. Ik heb nooit aan spoken en geestverschijningen geloofd, maar nu....’

(Slot volgt.)

[p. 65]

de serra de cintra: landhuis van gravin edla (tweede gemalin van don fernando) in het penapark.