De Huisvriend. Jaargang 1896

[p. 306]

Mijn diamanten.
Door Grant Allen.
Met drie illustratiën.

Kom bij het vuur zitten en praat met mij, lieve May! Ik heb lust je een geschiedenis te vertellen over iets dat mij eens overkwam. Over 't algemeen zijn wij, Amerikaansche vrouwen, niet erg vertrouwelijk van aard tegenover de Engelsche meisjes. Gij schijnt zoo officieel, met zoo iets afgesloten, maar gij zijt anders. Van 't eerste oogenblik dat ik u zag, voelde ik dat ik u op de eene of andere manier alles vertellen moest.

't Is over die diamanten van mij. Uw papa sprak er van. Toen hij mij aan tafel vroeg of ik niet bang was dat ze mij ontstolen zouden worden, antwoordde ik: ‘O neen, volstrekt niet;’ gij zaagt mij aan, en ik wist dat ik bloosde, en gij waart verwonderd waarom ik 't deed. Nu, dat verplichtte mij u alles te zeggen over mijn dief.

Het was toen ik logeerde bij Lady Cowpertwhaite. Haar man was iets van een Indisch generaal of misschien was hij ook een van de gouverneurs van uw koloniën. Ik weet nooit waarvoor de een of andere persoon in uw land geridderd wordt. Lady Cowpertwhaite is een van de dames, die in de ‘Times’ adverteeren:

‘Een adellijke dame, in de eerste kringen verkeerende, zou gaarne in haar huis een Amerikaansche dame van goede familie ontvangen als betalende logée. Adres, strikt vertrouwelijk, Lady C., Jones Agentschap 999, Piccadilly.’

Nu, ik kwam zoo pas van Californië, en ieder in Engeland had gehoord dat Papa de rijkste man was in de Zuidelijke Staten, dus werd ik spoedig nogal populair. Ik was nu eenmaal de ster van het seizoen. Als ik er iets om gegeven had, dan zou een van uw pairs stellig die diamanten hebben getrouwd!

Maar ik ben een Californische, ziet ge, en ik ben, wat de Engelsche meisjes romanesk zouden noemen; hoe 't ook zij, ik had niets geen lust in die pairs. Ik had nu eenmaal zoo'n idée dat die pairs verliefder waren op de diamanten dan op het meisje, dat ze droeg. Dit stiet mij af natuurlijk, want zelfs een Amerikaansche vrouw wil liever gekozen worden om haar zelf, niet voor haar kapitaal of haar familiediamanten.

Op het einde van het seizoen, toen Londen wat leeger begon te worden, zeide Lady Cowpertwhaite dat het nu hoorde, bezoeken te maken aan de kasteelen. Ik wilde alles juist zoo doen als het hoorde. Natuurlijk, ik betaalde er mijn geld voor; ik liet dus Lady Cowpertwhaite mij rondleiden als een lammetje aan een zijden koord, waar zij maar lust toe had.

Dat beviel Lady Cowpertwhaite bijzonder, want met mij en mijn diamanten in haar gevolg, werd zij overal geïnviteerd, en toen ik haar mijn 15 guinjes in de week toch overhandigde in de stad of op het land, was zij erg in haar schik met mij te kunnen pronken bij haar deftige kennissen. Zij was blij dat ik na mijn eerste seizoen niet dadelijk lust had gekregen in een van die mooie markiezen; het kwam ons beiden goed te pas, - mij haar 15 guinjes in de week te betalen om mij te chaperoneeren langs de rijen der Engelsche aristocratie, en haar mijn 15 guinjes per week in den zak te steken om te logeeren in huizen, die zij nooit zou zijn binnengegaan zonder de Amerikaansche erfgenaam en haar diamanten halsketting.

Zoowat het derde bezoek dat wij brachten, was aan een buitenplaats tusschen de heuvels van Hampshire. Zij hadden een ouden lord verzocht, speciaal voor mij en den jongsten zoon van een hertog, met het oog op de diamanten.

De eerste drie dagen verveelde ik mij tamelijk. Ieder in huis scheen er zoo van vervuld dat Papa de grootste eigenaar was van Sacramento-aandeelen in den staat Californië, en het was saai - o zoo saai - May - enfin! je kent je vrouwelijke landgenooten. Maar

[p. 307]

den derden avond gebeurde er iets, dat de somberheid een weinig deed optrekken. Ik had een interessant avontuur met een werkelijk levenden man. 't Is een avontuurtje precies of je het in een boek las.

Aan tafel droeg ik mijn beroemden diamanten ketting. De lord leidde mij op, en hij keek er met hongerige oogen naar, maar hij was niet amusant.

Tegen elf uur gingen wij naar bed - namelijk de vrouwen, want de mannen bleven als gewoonlijk op, leelijke dingen over ons zeggende in de biljartkamer.

O, verdedig ze maar niet, ik ken al hun streken! Ik ging naar mijn eigen kamer en zond mijn meid weg, zoodra zij mijn haar had losgemaakt. Ik was natuurlijk nooit gewend geweest aan meiden, vóórdat Papa zilver begon te slaan, en ik kon ze nog niet velen.

Toen begon ik mij uit te kleeden en nam mijn collier af, dat ik op mijn toilettafel legde. Ik was van plan het in mijn juweelkistje te leggen, maar ik was lui, geloof ik, en daarom deed ik het niet. Toen kleedde ik mij verder uit en zocht mijn peignoir. Die lag niet op den stoel, dus ging ik naar de kleerkast. Ik wilde haar juist openen toen iets zich vlug bewoog in een hoek en zich verborg achter een van mijn beste avondtoiletten. Eerst dacht ik dat het een rat was en wilde gaan schreeuwen; toen merkte ik dat het warm was als een menschenhand, en voelende dat het alleen maar een man was, schreeuwde ik niet, maar trok het kostuum weg en keek er naar.

Ja, May het was een man en hij stond daar verscholen. Ik moest verschrikt zijn - maar hoe 't kwam, ik was het niet, ten minste niet om van te spreken.

Ik stond een seconde stil en keek hem aan. Hij zag naar mij terug, ò zoo'n blik, eerder nieuwsgierig en vragend dan boos of verschrikt. Toen viel het mij in dat ik half ontkleed was en een man naar mij keek; ik bloosde, zoodat ik voelde dat mijn gezicht en hals in vuur stonden. De man scheen te begrijpen wat ik dacht - hij kon het niet helpen -, ziende dat ik zoo rood was geworden als een kalkoensche haan; en zonder een woord nam hij mijn peignoir en sloeg dien vol zorg om mij heen. Hij sloeg dien om als een heer, gewoon om dames haar shawls om te doen na bals of comedie.

‘Dank u,’ zeide ik glimlachend en voelde mij werkelijk dankbaar, ofschoon ik nog heel rood was, bij de gedachte dat een man mij zoo licht gekleed in mijn eigen slaapkamer betrapt had.

‘Neem mij niet kwalijk!’

‘Volstrekt niet,’ antwoordde hij, er uitstappend en mij aanziende. ‘Ik moet u verschooning vragen voor zoo'n onverantwoordelijke insluiping.’

Hij zag er uit als een heer en ik vroeg:

‘Nu, waarvoor is u hier gekomen?’

‘Wees niet bang,’ hernam hij, mij strak aanziende, terwijl ik de peignoir zorgvuldig om mij heentrok, ‘ik heb geen recht hier te zijn. 't Spijt mij u verschrikt te hebben. Ik ga dadelijk heen, zeer stil, als u mij toestaat het te doen; ik zal het huis onmiddellijk verlaten.’

Hij deed een stap naar de deur; ik plaatste mij vóór hem.

‘Neen, neen, zoo niet, niet vóórdat u mij alles heeft verklaard.’

Hij zag mij vreemd aan.

‘Dwingt u mij tot een verklaring?’ vroeg hij.

Ik knikte van ja.

‘Zeker, dwing ik u!’

‘Ik heb het op uw diamanten begrepen,’ antwoordde hij, mij wantrouwend aanziende.

‘Dat doet iedere man in Engeland,’ antwoordde ik lachend; ‘ik dacht dat u ten minste origineeler zoudt zijn.’

Hij lachte een wonderlijken glimlach.

‘U verstaat mij verkeerd,’ zeide hij, ‘het was alleen voor de diamanten, dat ik kwam, niet voor u met hen.’

‘Dat is niet zeer beleefd. De meesten zijn hoffelijker. Zij zijn bereid ze te nemen met al hun nasleep.’

‘Maar ik had u toen niet gezien, miss Flanagan,’ antwoordde hij glimlachend.

‘Vergeef mij,’ ging ik voort, ‘maar hoe weet u mijn naam?’

‘Ik hoorde dat u hier was en ik kwam u zoeken.’

‘Bedoelt u dat u een inbreker is?’

‘Geen van beroep, een dilettant - ja. Voor deze gelegenheid alleen!’

‘Nu,’ riep ik uit, ‘laat Engeland dan op zijn beschaving roemen. Ik dacht nooit dat ik hier rustig zou staan en kalm praten met een man, die een inbreker was. Men doet hier alles in den stijl. Ik zag u aan voor een heer.’

‘Dat ben ik ook, naar ik hoop,’ antwoordde hij stamelend en warm wordend, ‘ten minste ik ben het tot nu toe geweest, maar van avond begon ik een nieuwe carrière als boosdoener.’

Ik keek hem door en door aan; ik was nu over mijn angst heen en had bepaald plezier in het geval. Ik denk dat een Engelsch meisje bang zou zijn geweest - te bang om te spreken, maar mijn Iersch bloed en mijn Californische opvoeding laten mij na een oogenblik altijd de grappige zijde van iets zien.

Hij was stellig een heer, hij had veel van een officier, ik verlangde wel te weten wat hem dien nacht in mijn kamer had gebracht, maar ik begreep natuurlijk dat de toestand al te compromitteerend was. De menschen konden ons hooren spreken en de omstandigheden anders uitduiden.

‘U deed beter heen te gaan,’ zeide ik en legde mijn ketting in het kistje terug; ‘als de menschen u hoorden....’

Hij sprak nog zachter en zijn stem trilde van aandoening.

‘Dank u, hoe goed, hoe erg goed is u. Dus wil u mij laten gaan? U wil het huis niet oproepen tegen mij?’

‘Het huis oproepen,’ riep ik, ‘en iedereen laten weten dat een man bij mij in de kamer is geweest? Waarvoor ziet u mij aan?’

Hij zag mij nog strakker aan.

‘O, dank u,’ zeide hij nog eens, ‘hoe kan ik het u ooit vergelden!’

[p. 308]

En hij ging weer naar de deur, maar ik hield hem tegen.

‘Niet dien weg. Zooals u kwam. Ga door het raam!’

‘Hoe weet u dat ik door het raam ben gekomen?’

‘Omdat de knip er af is; ik had het al gemerkt vóór ik u zag.’ Ik stak mijn hand uit. ‘Goedennacht, mijnheer de Inbreker, ik ben u zeer verplicht, u heeft gehandeld als een heer.’

Hij nam haastig mijn hand en sprak:

‘Wat zijt ge vriendelijk en dapper. Volstrekt niet als een Engelsche vrouw!’

Hij drukte haar voor een seconde. Toen keerde hij zich naar het raam.

‘Ik moet dan gaan,’ ging hij voort; ‘het was verkeerd van mij te

“U heeft de diamanten vergeten!”

blijven, maar ik kon het niet helpen. Ik wilde u geruststellen.’

Hij opende het venster en wilde juist op het platte dak er buiten gaan springen, toen ik riep, hem mijn juweelkistje overreikende:

‘U heeft de diamanten vergeten!’

O May, nooit zaagt gij een man zoo verbaasd. Hij kwam terug, mak als een lam.

‘Miss Flanagan’ - en hij bloosde zoo erg als ik het straks deed - ‘wat bedoelt u met die edelmoedigheid? Of wil u het huis wakker maken en mij laten vangen met de juweelen in de hand?’

Nu was het mijn beurt te blozen.

‘Wel, als u denkt dat ik zoo laag kon handelen...’

Ik was beleedigd.

Hij greep mijn hand, nam het juweelkistje er uit en - legde het weer op de toilettafel.

‘Vergeef mij,’ zeide hij heel zacht en heel ernstig. ‘U verdiende het niet. Ik neem aan dat u het niet bedoelde. Maar dacht u werkelijk, dat ik ze wilde nemen?’

‘En u kwam er immers voor?’

‘Ja, daar kwam ik vóór.’

‘Wel natuurlijk, toen dacht ik dat u ze noodig had. Een heer tracht niet een dame van haar juweelen te berooven, dan als hij in hoogen nood is - en ik zie dat u een heer is.’

‘Ze noodig hebben? O ja, ik had ze erg noodig, wanhopend - maar ze nemen, hoe kan ik dat, en u gedroeg zich zoo dapper, zoo edelmoedig.’

‘Ik hoop dat u mij nu vertellen zal, waarom u ze zoo erg noodig had. Mannen hebben gewoonlijk diamanten-colliers niet noodig, en daar de nacht vrij koel is, verzoek ik u vriendelijk dat venster te sluiten.’

Hij gehoorzaamde mij gedwee; ik ging in een fauteuil zitten en wees hem een anderen aan.

‘Wel,’ zeide hij, ‘dat is een dwaze verhouding.’

Ik knikte en glimlachte.

‘Dat is 't juist wat mij daarin bevalt,’ antwoordde ik, ‘dat geeft er juist het mooie aan. In een wereld, waarin het zoo moeilijk is een nieuwe sensatie te vinden, is het iets zeer nieuws en origineels met een man te converseeren, die in uw kamers komt om uw juweelen te stelen.’

Hij zweeg een oogenblik en dacht na; ik geloof dat ik hem verraste.

‘Dit is ook een avontuur voor mij,’ ging hij voort, ‘het dwaasste dat ik ooit had. Maar 't is heel anders uitgekomen dan ik verwachtte.’

‘Wat verwachtte u dan?’

‘Ik hoopte uw juweelen te krijgen en ongestoord daarmede heen te kunnen gaan, maar uw meid kwam gelukkig binnen en belette het mij. Dus had ik nog juist even tijd om mij in de kleerkast te verbergen. Daar bleef ik tot u kwam. En u weet het overige! Wat 'n gelukkige uitkomst! En ik had ze kunnen nemen!’

‘Vergeef mij!’ viel ik hem in de rede, ‘ik wil niet treden in ander mans zaken. Maar mag ik de reden vragen, die u dezen vrij ongewonen stap deed doen? U zal aannemen dat het nu niet precies iets alledaagsch is een dameskamer in te sluipen om haar diamanten weg te halen.’

‘Miss Flanagan,’ riep hij, ‘u is de meest buitengewone vrouw die ik ooit zag. Ik bewonder u.’

‘O, dat beteekent niets! Ik ben gewoon dat men mij in Engeland voor iets heel bijzonders houdt. Dat is mijn rol, weet u, en ik ben gewoon haar te spelen.’

[p. 309]

‘Dat schijnt zoo,’ antwoordde hij, mij belangstellend aanziende.

‘Maar waarom wilde u mijn diamanten weghalen?’ vroeg ik hem. ‘Vergeef mij, want 't is de gewoonte van mijn volk om bij de quaestie te blijven.’

‘Waarom ik ze noodig had?’ herhaalde hij, zijn hand langs zijn voorhoofd strijkend; ‘o, miss Flanagan, waarom ik ze noodig had? Kan u het niet raden? Kan u het niet denken? Is u zelf zoo rijk, dat het nooit in u opkomt hoe anderen in moeilijkheden, arm, radeloos kunnen zijn?’

‘O gunst!’ en ik zag hem goed aan, ‘u ziet er niet uit alsof u arm was. U heeft de kleeding, de manieren en de stem van een heer.’

‘Ik was er een, hoop ik - tot van nacht,’ antwoordde hij weer met die onderdrukte, kleine trilling, ‘maar begrijpt u niet, dat zelfs een heer soms in moeilijkheden kan geraken, in benauwdheid, waarin hij bereid is alles, bijna alles te doen voor geld?’

Ik stond op en ging weer naar mijn toilettafel.

‘Neem ze,’ zeide ik en reikte hem weer mijn juweelen over, ‘u heeft het dezen keer goed getroffen. Zij zijn werkelijk mooi, deze diamanten, maar zij zullen u nuttiger zijn, denk ik, dan zij mij waren. Ik zeg u, dat mijn vader mij betere kan koopen.’

Lieveling, zou je het gelooven, maar de tranen schoten mijn inbreker in de oogen. Hij stiet mijn hand weg en stond daar als een schooljongen. Een oogenblik dacht ik dat hij mij wilde kussen, maar hij deed het niet, hij wrong alleen mijn

Een minuut was ik met hem alleen. (Zie blz. 311.)

hand heel hard.

‘Miss Flanagan,’ sprak hij, ‘ik dacht niet, ik had niet gedacht dat er zooveel goedheid en edelmoedigheid op aarde waren. U heeft mij ontroerd en ontzenuwd of liever u heeft een anderen man van mij gemaakt.’

‘Hoe zoo?’ vroeg ik, en deed mijn best er zeer nederig en terughoudend uit te zien, zooals de omstandigheden het eischten.

‘Ik zal nooit meer die verwenschte kaarten aanraken,’ riep hij plotseling; ‘zoolang ik leef, zal ik ze niet meer aanraken.’

‘O, was 't spelen?’ zeide ik, ‘was 't dat?’ en begon nu alles te begrijpen en zeer sympathiek te worden. Want in Californië, moet je weten, zijn al onze mannen geboren spelers; zij doen er allen aan mee, van den armsten mijnwerker tot den Bonanzakoning, en ik denk dat mijn Pa zijn geld verdiend heeft op dezelfde manier als de rest.

Hij zag mij aan, heel rood in het gezicht. Ik kon zien, dat hij erg aangedaan was.

‘Ja, het was spelen,’ en zijn stem klonk verlegen, ‘maar 't is voor den allerlaatsten keer. Ik zie nu in waartoe het leidt. Ik was wanhopend - wanhopend; mijn laatste hoop weg. Ik was bereid tot alles. Ik wist niet waarheen mij te wenden om hoop of troost. O, ik kan er niet aan denken, tot welke woeste misdaden ik gedreven werd. Ik had bijna al mijn eerbied voor mijzelf verloren. Gij hebt 't mij teruggegeven.’

Mijn vingers trilden. Ik kon hem niet zoo bedroefd zien.

‘Kijk eens hier,’ zei ik, ‘u deed beter ze te nemen, zij zouden alles in orde brengen. Ik wed dat u evenveel recht er op heeft als ik, in elk geval. Mijn Pa maakte zijn geld met spelen in zilvermijnen. En men zegt dat er menschen zijn in Californië arm als bedelaars, omdat mijn vader rijk is. Niemand kan een dollar verdienen, zegt mijn Pa altijd, zonder dat een ander hem verliest. Hij kocht mij deze diamanten, van geld dat hij indirect anderen ontnam. U wilde ze rechtstreeks van mij wegnemen. Dat is lood om oud ijzer. Kom, hoe meer men er over denkt, hoe kleiner het verschil is.’

Hij schudde het hoofd energiek. Och May, hij was zoo knap!

‘Neen, neen,’ antwoordde hij, ‘ik laat mij niet door uw edele sophismen overhalen. Een uur geleden had ik die diamanten gestolen, dat beken ik, en had mij er mede uit de voeten gemaakt, als ik het kon; nu doet u mij er over verbaasd staan, dat ik ooit zoo'n lage schurk had kunnen zijn.’

‘Zeer waarschijnlijk, als u voor 't geval had gestaan, zou u ze in 't geheel niet hebben weggenomen. U is niet van dat soort, u zou berouw hebben gekregen en rustig weer zijn weggeslopen.’

‘Hoe goed is u!’ En weer stonden tranen in zijn oogen.

‘Liefde denkt geen kwaad. U heeft mij een les gegeven en ik zal er aan denken voortaan,’ en hij stond op als wilde hij mij verlaten.

‘U gaat toch niet weg?’ zeide ik heel angstig, mijn kostuum vergetend, want hij was zoo aardig, de aardigste man dien ik ontmoette sedert ik in Engeland was.

[p. 310]

‘Ja, ik ga,’ antwoordde hij vast besloten, ‘ik had een half uur eerder moeten gaan. Om uwentwille zou het slecht zijn langer te blijven. Denk eens hoe compromitteerend het zou wezen, als men mij hier vond.’

‘Dat is waar,’ ik stak mijn hand uit, ‘ofschoon ik mij wel amuseerde met u te praten. Maar wij konden mekaar weer ontmoeten. Wij moeten de zaak regelen. Wil u mij uw kaart achterlaten en gelegenheid geven u terug te zien.... of wil u niet?’

Hij trok zich beschaamd terug. Toen verborg hij het gelaat in de handen en zakte letterlijk in elkander.

‘Wat! Na dit alles?’ riep hij. ‘O neen, nooit, nooit!’

‘Ik heb 't verdiend,’ zei ik, half verwijtend.

‘Ja, ja,’ antwoordde hij, ‘u heeft het verdiend. Maar ik zelf, o, hoe kan ik mijn hoofd opgeheven houden, indien ik weet dat er iemand is, die zeggen kan dat ik zoo iets heb gedaan?’

Ik hield zijn hand voor een oogenblik in de mijne.

‘Laat het dan! Denk niet dat ik nieuwsgierig ben om achter uw naam te komen. Als u dien niet wil zeggen... maar ik had gehoopt...’

En toen brak ik af, want ik weet waarlijk niet, wat ik in verzoeking zou komen hem te zeggen.

Hij ging weer naar het venster. Ik hield mijn hand op.

‘Neen, niet dien kant,’ riep ik; ‘verbeeld u, dat iemand u zoo naar buiten zag gaan. Zij zouden denken dat u een inbreker was.’

‘Dat ben ik,’ zeide hij bitter.

‘Neen, neen! U is hier als mijn gast. Ik zal u heel netjes door de voordeur uitlaten.’

‘O neen;’ hij beefde; ‘dat zou verkeerd, heel verkeerd zijn. Indien iemand ons ontmoette, zou het aanleiding geven tot de onbillijkste, wreedste vermoedens over uw gedrag, die u volstrekt niet verdient. Ik zou liever tienduizendmaal worden gevangen en gestraft als een inbreker, dan een vrouw, zoo goed als u, bloot te stellen aan booze en onwaardige lasterpraatjes.’

En hij opende weer het venster.

‘'t Is goed,’ sprak ik, ‘ik denk dat u het doen moet. Maar bedenk als u van gedachte verandert en mij uw naam en adres wil geven, ik blij zal zijn u te ontmoeten.’

‘Dank u,’ antwoordde hij, en zich buigend, kuste hij mijn hand. O May, ik was toen bepaald verliefd op hem. Hij gedroeg zich zoo net.

Toen zette hij zijn voet op de vensterbank.

‘Vaarwel,’ sprak hij nog eens met een zonderlingen snik diep in zijn stem, ‘vaarwel! Ik dank u uit geheel mijn hart, u heeft zich zeer edel jegens mij gedragen.’

Voor het laatst nam ik de diamanten op en smeekte:

‘O, neem ze toch! Bedenk dat u nu weer even wanhopend zal zijn. U heeft nog altijd uw schulden te betalen. Waarom zou u ze niet nemen? U heeft ze tienduizendmaal meer noodig dan ik.’

Hij zag mij nog eens aan, een en al berouw. Ik verzeker je, May, de tranen rolden hem langs de wangen.

‘Nooit, lieve, dappere, jonge dame!’ antwoordde hij plechtig, ‘maar gij hebt een menschenziel gered. Laat dat iets voor u zijn!’

Toen sprong hij weg en verdween. Ik leunde uit het raam en keek hem na. Ik wil niet ontkennen, ik voelde mij bepaald ongelukkig op dat oogenblik! Te denken dat hij in zulke vreeselijke moeilijkheden verkeerde!

Weken en weken gingen voorbij, en hoe meer de tijd omging, hoe meer ik dacht aan mijn inbreker. Hij was de eenige persoon, die mij belangstelling inboezemde, ik hield van dien man, ik verlangde hem terug te zien.

Ik vond dat hij zich net en mannelijk gedragen had. Wat zijn plan betreft om in te breken, dat beteekent niet veel aan de kust der Stille Zuidzee, waar zoo'n massa menschen van allerlei slag werken. De meeste van onze millionairs hebben een paar zulke zonden op hun geweten. Mijn Pa heeft niet zonder reden voor niets een Franciscanerkerk in Sint Antonio gebouwd. Zoo dacht ik voort, en ging in Londen uit, altijd maar hopende eens mijn inbreker te ontmoeten.

Zij brachten mij allerlei jongelui die op de diamantenjacht waren - deftige lords en zulk tuig, die gehoord hadden dat ik een erfgenaam was en die hun geluk in het spel wilden beproeven, maar ik keek hen niet aan. Zij waren niets, vergeleken bij hem.

Hij was een man... o lieveling! toen wij wat verder waren, begreep ik dat ik verliefd op hem was.

Ik idealiseerde hem - wat is dat voor een vrouw, die niet idealiseert als zij liefheeft? - en ik verlangde zoo hem te zien.

Eindelijk op een avond - een jaar of twee later - was ik bij lady Arcady. Een dame zat naast mij, nogal jong en mooi, een typische Engelsche vrouw, van het soort geboren om een goede vrouw en moeder te zijn. Ik bemoeide mij niet veel met haar. Ik merkte alleen op, dat zij vriendelijk en aardig was. Toen kwam lady Arcady op mij af en begon tegen mij te spreken.

‘Heel blij dat u gekomen is, miss Flanagan, want ik wilde u mijn vriend voorstellen, lord Alfred Mac Dougall.’

‘Alweer een van het soort,’ dacht ik; ‘breng hem gauw, en dan is het uit.’

‘Hij heeft uw vader gekend, zegt hij, toen hij in Californië was.’

Ik had nauwelijks dat water-en-melkjongmensch op den achtergrond kunnen aanzien, toen de vrouw en moeder zich haastig omkeerde en mij strak aankeek.

‘Is dat miss Flanagan van Californië?’ vroeg zij half terzijde aan lady Arcady; ‘o, dan moet ik aan haar voorgesteld worden.’

Lady Arcady wenkte lord Alfred even terzijde te gaan en zeide:

‘Mevrouw Mainwaring,’ dat is de naam niet, maar dat doet er niet toe, ‘miss Flanagan van Sacramento.’

Mevrouw Mainwaring trok mij terzijde en sprak:

‘Ik voelde dat ik u moest leeren kennen. Ik ben u zooveel dank schuldig. Misschien weet u het zelf niet, maar u heeft de ziel van mijn man gered, dat zegt hij mij dikwijls. Ik begrijp dat niet goed, maar hij is een heel ander man sedert hij u ontmoette.’

[p. 311]

Ik kon maar niet begrijpen waar de goede vrouw naar toe wilde.

‘Zijn ziel redden,’ herhaalde ik, ‘o Heer! Dat is anders geen werkje voor mij, vrees ik, mannenzielen redden. Ofschoon er natuurlijk redden en redden is.’

‘Dat is juist wat mijn man zegt,’ antwoordde ze, ‘u moet het zich herinneren. Hij ontmoette u twee jaar geleden, toen u in Hampshire was, en sedert dien tijd is hij een ander mensch. Niet dat hij niet altijd de liefste en beste man op aarde was, behalve één slechte gewoonte, maar van dien dag heeft hij geen kaart meer aangeraakt, en als ik er hem over spreek, zegt hij altijd: “Als ik nu een beter mensch ben, dan moeten jij en de jongens er dien Amerikaanschen engel voor bedanken.”’

Ach beste May! ik viel haast flauw; het was mij nog niet in de gedachte gekomen dat het mogelijk kon zijn. Een getrouwd man! Echtgenoot en vader! In mijn schrik en teleurstelling, kon ik nauwelijks laten uit te roepen:

‘Neen, mijn inbreker niet!’

Zij volgde mijn oogen met de hare en keek de kamer rond. Ja, daar stond hij bij de piano, zoo knap als altijd. Mijn hart vloog hem tegemoet. Zijn vrouw bracht hem bij mij.

‘Zie Harry, wie ik heb gevonden!’

Hij schrikte plotseling. Toen keek hij mij strak aan. Mijn oogen ontmoetten de zijne, ik voelde mij diep ellendig.

‘Miss Flanagan,’ mompelde hij heel zachtjes, ‘ik dank u.’

Hij zeide niets anders, maar bleef mij aanzien.

‘Ik heb haar verteld wat je altijd zegt, Harry,’ ging het vrouwtje voort, gelukkig onze verlegenheid niet opmerkende, ‘en ofschoon ik niet begrijpen kan wat u hem gezegd heeft, ben ik u dankbaar, miss Flanagan, zoolang als ik leef, voor hetgeen u ons gedaan heeft.’

Zij bleef een oogenblik bij ons praten en ik was daarna een minuut met hem alleen.

‘U was eens goed tegen mij,’ begon hij, ‘hoe goed, geloof ik niet dat u zelf begrijpt. Wil u nog eens zoo goed zijn en mijn naam vergeten - of deze episode?’

Ik hief mijn oogen op en zeide langzaam:

‘'t Is vergeten.’

Och! hij wist niet hoe hard het mij viel dat te zeggen.

‘Dank u,’ ging hij voort; ‘van dien dag heb ik geen kaart meer aangeraakt. Ik kwam uit de kamer van een mede-officier als een geruïneerd man. Als u mij niet gered had, weet ik niet wat van mij geworden was!’

‘En uw schulden?’ vroeg ik bevend.

‘Ik betaal ze stuk voor stuk. 't Is hard werken, maar Goddank, ik doe het. En zijn ze eens betaald, dan zal ik ze nooit meer maken.’

‘Als u mij maar wilde toestaan, u een paar duizend....’ begon ik.

Hij wuifde met de hand en viel mij in de rede:

‘Voor geen werelden. U heeft mij een beteren weg geleerd. De tucht om te sparen en af te betalen is heilzaam voor mij.’

Ik zag hem nooit meer terug. Och May, het was zoo hard, maar ze kunnen mij nu hun hertogen en markiezen bij dozijnen brengen, als ze er plezier in hebben.

Ik ben vast besloten dat ik als Norah Flanagan zal sterven.

En hierdoor komt het, dat ik zoo rood werd op de vraag van uw Papa.