De Huisvriend. Jaargang 1896

Drie roosjes.

Wonderzoete geuren stijgen

Uit het roosje, nauw ontbloot

Van het groene, spitse windsel,

Dat het, veilig, om zich sloot.

't Brengt een lachjen om de lippen

Van het dartel menschenkind,

Dat er in den tuin gaat stoeien

En het mooie roosje vindt.

Ziet! de teere, fijne handjes,

Mollig zacht en licht van druk,

Streelen roosje's lieve blaadjes,

Dankbaar blozend van geluk.

Achttien jaren telt de schoone,

Die het roosje bij de roos

Wil gaan zoeken, daar het vluchtte

Uit haar armen voor een poos.

Spoedig is het spoor gevonden

Van de kleine hartedief;

Stoeiend wordt zij opgevangen

Door het oudste roosje lief.

En ze staan daar met hun drietjes

In den warmen zonneschijn;

't Tintelt al van liefd' en leven,

Waar die drie te zamen zijn.

M. Visser.

Schagen.