De Huisvriend. Jaargang 1896

Lady Ducayne.
Door miss Braddon.
Met zeven gravuren.

I.

Bella Rolliston was tot het besluit gekomen, dat haar eenige kans om haar eigen brood te verdienen en nu en dan een korstje voor haar moeder over te houden, bestond om de groote, onbekende wereld in te gaan, tot gezelschap van een dame.

Zij was bereid mee te gaan met elke dame, rijk genoeg om haar salaris te betalen en excentriek genoeg om gehuurd gezelschap te begeeren. Vijf shillings, met tegenzin afgenomen van een der goudstukken, die zoo zeldzaam waren bij de moeder en de dochter en die zoo snel wegsmolten - vijf degelijke, flinke shillings waren overhandigd aan een deftig gekleede dame op een kantoor in de Harbeckstraat, in de hoop dat deze zeer superieure persoon een plaats en een inkomen zou vinden voor juffrouw Rolliston.

De Superieure Persoon zag naar de twee halve kronen zooals zij daar op tafel lagen, waar Bella's hand ze gelegd had, en om zeker te zijn dat het geen tweeshillingstukken waren, nam zij ze in haar hand, vóórdat zij een beschrijving van Bella's bekwaamheden en verlangens neerschreef in een dik boek

‘Geen liefdesgeschiedenis - wil ik hopen?’

van eerbiedwaardig uitzicht.

‘Ouderdom?’ vroeg zij kortaf.

‘Achttien, verleden Juli.’

‘Talenten?’

‘Niets, ik heb volstrekt geen talenten. Als ik ze had, zou ik gouvernante willen worden - een juffrouw van gezelschap schijnt mij de laagste trede te zijn.’

‘Wij hebben eenige hoogst talentvolle, goed gedistingeerde dames in onze boeken, als dames van gezelschap of chaperons.’

‘O ja, ik weet het,’ stotterde Bella, al te spraakzaam in haar jonge oprechtheid, ‘maar dat is heel iets anders. Moeder was niet in staat er een piano op na te houden sedert ik twaalf jaar was; ik vrees dus dat ik het geheel vergeten ben. En ik moest mijn moeder helpen met naaiwerk, dus was er weinig tijd over om te studeeren.’

‘Wees zoo goed uw tijd niet te verliezen met uit te leggen wat u niet kan doen, maar zeg mij, als het u belieft, wat u doen kan,’ zei de Superieure Persoon op hoogen toon, de pen tusschen haar fijne vingers balanceerende, wachtend op hetgeen zij schrijven zou. ‘Kan u twee of drie uur achter elkander aan één stuk lezen? Is u vlug en handig, kan u vroeg opstaan, flink wandelen? Heeft u een goed, zacht humeur en is u vriendelijk?’

‘Ik kan ja zeggen op al deze vragen, behalve op zachtheid. Ik denk dat ik nogal een goed humeur heb, en ik ben bereid ieder aangenaam te zijn, die mij voor mijn diensten betaalt. Ik zou hen willen doen voelen dat ik werkelijk mijn salaris waard ben.’

‘Het soort dames, die bij mij komen, zijn niet gesteld op een spraakzame gezelschapsjuffrouw,’ zeide de Persoon streng, nadat zij in haar boek had geschreven. ‘Mijn connecties liggen meestal in de aristocratie, en in die klasse wordt ontegenzeggelijk veel terughouding gevorderd.’

‘O ja, natuurlijk,’ hernam Bella, ‘maar 't is heel

[p. 210]

iets anders of ik met u spreek. Ik wil u alles, mijzelf betreffende, zeggen, voor eens en voor altijd.’

‘Ik ben blijde dat het slechts voor eens is,’ zeide de Persoon met de punten van haar lippen.

De Persoon was van onzekeren leeftijd, strak gelaceerd in een zwart zijden japon. Haar kleur zag er gepoeierd uit, en zij droeg een mooie knot van andermans haar op den top van haar hoofd.

Het kon zijn, dat Bella's meisjesachtige frischheid en levendigheid een prikkelenden invloed uitoefenden op haar zenuwen, verzwakt door een achturigen werkdag in die overheete tweede verdieping van Harbeckstraat.

Bij Bella wekte het deftige vertrek met zijn Brusselsch vloerkleed, fluweelen gordijnen en stoelen, zijn Fransche pendule, luid tikkend op den marmeren schoorsteenmantel, de gedachte op aan de weelde van een paleis, vergeleken met een andere tweede verdieping in Walworth, waar mevrouw Rolliston en haar dochter zich gedurende zes jaar hadden beholpen.

‘Gelooft u, dat u iets in uw boeken heeft, dat mij zou te pas komen,’ waagde Bella na een pauze te zeggen.

‘O Heer neen! Ik heb nu niets op het oog,’ antwoordde de Persoon, die Bella's halve kronen verstrooid met de toppen harer vingers in een lade had gestreken, ‘ziet u, u is zoo ongevormd - zoo veel te jong om een gezelschap te zijn voor een dame van stand. 't Is jammer dat u geen opvoeding genoeg heeft gehad voor een kinderkamer-gouvernante; dat zou veel meer in uw richting zijn.’

‘En zou u denken dat het zeer lang zal duren, vóór u mij een betrekking kan bezorgen?’ vroeg Bella weifelend.

‘Ik kan het waarlijk niet zeggen. Heeft u een bijzondere reden om zoo ongeduldig te zijn - geen liefdesgeschiedenis - wil ik hopen?’

‘Een liefdesgeschiedenis!’ riep Bella met gloeiende wangen. ‘Wat 'n dwaasheid! Ik heb een plaatsing noodig, omdat moeder arm is en ik geen lastpost voor haar wil zijn. Ik heb een salaris noodig, dat ik met haar deelen wil.’

‘Daar zal niet veel gelegenheid zijn het salaris te deelen, dat u hoogst waarschijnlijk krijgen zal op uw leeftijd en met uw zeer - zeer - ongevormde manieren,’ zeide de Persoon, die Bella's frissche wangen, heldere oogen en onuitdoofbare levendigheid meer en meer drukkend vond.

‘Misschien wil u wel zoo vriendelijk zijn, mij de premie terug te geven. Ik zou dan naar een agentschap gaan, dat niet zoo aristocratisch is als het uwe,’ zeide Bella, die - zooals zij later haar moeder vertelde - van plan was zich niet op den kop te laten zitten.

‘U zal geen agentschap vinden, dat meer voor u kan doen dan het mijne,’ hernam de Persoon, wier harpijachtige vingers nooit geld loslieten. ‘U zal op een gelegenheid moeten wachten. Uw geval is zeer bijzonder, maar ik zal u in gedachten houden en, als er iets geschikts voorkomt, dan zal ik u schrijven. Ik kan niet meer beloven.’

De half minachtende buiging van het statige hoofd, beladen met geleend haar, duidde aan dat de samenkomst geëindigd was. Bella ging terug naar Walworth - legde den heelen weg op dezen September-namiddag te voet af - en bootste thuis de Superieure Persoon na, tot groot vermaak van haar moeder en van de huisjuffrouw, die in het sjofele zitkamertje treuzelde, na er het theegoed te hebben gebracht, om juffrouw Rolliston's nabootsing toe te juichen.

‘Lieve deugd! Wat 'n talent heeft zij!’ riep het goeie mensch uit, ‘u had haar naar het tooneel moeten laten gaan, mevrouw. Wat zou zij fortuin hebben gemaakt als actrice!’

II.

Bella wachtte en hoopte en luisterde naar de bel van den brievenbesteller, die zoovele pakken brieven bracht naar de salons der eerste verdieping en zoo weinig naar de tweede, waar moeder en dochter met hand en machine zoo hard naaiden gedurende het grootste gedeelte van den dag.

Mevrouw Rolliston was een dame van geboorte en opvoeding; maar het was haar ongeluk geweest dat zij een schurk trouwde, en in het laatste half dozijn jaren was zij het ongelukkigste soort weduwe geworden, een door haar man verlatene. Gelukkig was zij moedig, vlijtig en een handige naaister, en zij was in staat geweest om juist het levensonderhoud te verdienen voor zich en haar eenig kind, door mantels en japonnen te naaien voor een groot huis in het West-End.

Goedkoope kamers in een armzalige straat bij Walworth Road, gewoon voedsel, afgedragen kleeren, dat was het deel van moeder en dochter, maar zij hadden elkander innig lief en de natuur had haar beiden zoo luchthartig gemaakt, dat zij er op de een of andere manier in slaagden zich gelukkig te voelen.

Maar nu dit denkbeeld van de wereld in te gaan als gezelschap voor een deftige dame eens post had gevat in Bella's geest, nu smachtte het meisje - hoewel zij haar moeder aanbad en een scheiding beider harten zou moeten vaneenscheuren - naar verandering en opwinding, zooals eenmaal de pages verlangden ridders te worden en naar het Heilige Land te trekken om met de ongeloovigen een lans te breken.

Zij werd moede van het afhollen der trappen, telkens als de besteller klopte, en van het voortdurende: ‘Niets voor u, juffrouw!’

Eindelijk vatte Bella moed en wandelde naar de Harbeckstraat, waar zij de Superieure Persoon vroeg hoe 't kwam dat zij nog van geen betrekking had gehoord.

‘U is te jong,’ zeide de Persoon, ‘en u is gesteld op een salaris.’

‘Natuurlijk doe ik dat,’ antwoordde Bella, ‘zijn andere menschen daar niet op gesteld?’

‘Jonge dames van uw leeftijd zoeken meestal een gezellig tehuis.’

‘Ik niet,’ flapte Bella er uit. ‘Ik wil moeder helpen.’

[p. 211]

‘U kan vandaag over een week terugkomen,’ zeide de Persoon, ‘of, als ik in dien tusschentijd iets hoor, zal ik u schrijven.’

Geen brief kwam van de Persoon, en precies een week daarna zette Bella haar netste hoedje op, dat, waarop het minste regen was gevallen, en maakte zich weer op naar de Harbeckstraat. Het was een sombere Octoberdag, en er hing in de straten een grauwe lucht, die voor den nacht wel in mist kon overgaan.

De winkels van den Walworth Road glinsterden helder door de grijze atmosfeer en, hoewel een jonge dame, opgevoed in Mayfair of Belgravia, zulke winkelramen een blik onwaardig zou hebben geacht, waren zij voor Bella een lokaas en een bekoring. Daar waren zoovele dingen, waarnaar zij verlangde en die zij nooit in staat zou zijn te koopen. Harbeckstraat is in dit doode seizoen van het jaar meestal ledig, een lange, lange straat, met een eindelooze rij van hoogst respectabele huizen.

Het bureau der Superieure Persoon lag aan den anderen hoek, en Bella keek bijna wanhopend naar het lange, grauwe eind vóór haar, vermoeider als zij was dan anders van haar lange wandeling uit Walworth.

Terwijl zij zoo voor zich uitkeek, reed een rijtuig haar voorbij, een ouderwetsche, gele kar, getrokken door een paar groote grijze paarden, gemend door een statigen koetsier met een reusachtigen knecht naast hem.

‘'t Lijkt op de koets van de toovergodin-peettante,’ dacht Bella, ‘'t zou mij niet verwonderen als het eens een pompoen was geweest.’

Het was een verrassing, toen zij de deur der Superieure Persoon bereikte, te bevinden, dat de gele wagen er voor stil stond en de reuzenknecht bij den drempel wachtte.

Zij was bijna bang naar binnen te gaan en den eigenaar van het prachtige rijtuig aan te treffen. Zij had alleen een schijntje van den inhoud op kunnen vangen toen de wagen voorbijrolde, en had slechts een gepluimde hoed en hermelijn onderscheiden.

De bevallige page van de Persoon geleidde haar de trappen op en klopte aan de kantoordeur.

‘Juffrouw Rolliston,’ kondigde hij aan, terwijl Bella buiten wachtte.

‘Laat haar binnen!’ zeide de Persoon snel, en toen hoorde Bella haar iets fluisteren tegen haar klant.

Bella trad binnen, frisch, blozend, een levend beeld van jeugd en hoop en, vóórdat zij naar de Persoon zag, werd haar blik gebannen door de eigenares van het rijtuig.

Nooit had zij iemand gezien, zoo oud als de oude dame, zittende bij het vuur. Een kleine, oude figuur, van de kin tot de voeten gewikkeld in een hermelijnen mantel; een oud, verschrompeld gezicht, onder een gepluimden hoed - een gezicht, zóó ineengekrompen door ouderdom, dat het niets anders leek dan een paar oogen en een hoekige kin. De kleine arendsneus was ook hoekig, maar tusschen de scherpe kin en de groote, flikkerende oogen was hij nauwelijks zichtbaar.

‘Dit is juffrouw Rolliston, Lady Ducayne!’

Klauwachtige vingers, schitterend van juweelen, lichtten een dubbel lorgnet op naar Lady Ducayne's zwarte, glinsterende oogen, en door de glazen zag Bella deze onnatuurlijk heldere oogen, uitgezet tot een reusachtige grootte en haar angstwekkend aanziende.

‘Juffrouw Torpinter heeft mij alles over u gezegd,’ zeide de oude stem tot de oude oogen behoorende. ‘Heeft u eene goede gezondheid? Is u sterk en vlug? Eet, slaapt, wandelt u goed? Kan u alles wat er goeds is in het leven genieten?’

‘Ik heb nooit geweten wat het is ziek te zijn of lui,’ antwoordde Bella.

‘Dan geloof ik dat u voor mij past.’

‘Natuurlijk, als de inlichtingen volmaakt in orde zijn,’ viel de Persoon in.

‘Ik heb geen inlichtingen noodig. De jongejuffrouw ziet er oprecht en fatsoenlijk uit. Ik zal haar in goed vertrouwen nemen.’

‘Zoo juist iets voor u, lieve Lady Ducayne,’ murmelde juffrouw Torpinter.

‘Ik heb een sterke, jonge vrouw noodig, wier gezondheid mij geen zorgen geeft.’

‘U is in dit opzicht ook zoo ongelukkig geweest,’ vleide de Persoon, wier stem en manieren wegsmolten in zachte zoetheid door de tegenwoordigheid der oude dame.

‘Ja, ik ben nogal ongelukkig geweest,’ grinnikte Lady Ducayne.

‘Maar ik ben zeker, dat juffrouw Rolliston u niet zal teleurstellen, ofschoon na uw onaangename ondervindingen met juffrouw Tomson, die een beeld van gezondheid scheen - en juffrouw Blandy, die beweerde geen dokter gezien te hebben sedert zij gevaccineerd was...’

‘Leugens zonder twijfel,’ mompelde Lady Ducayne, en toen zich tot Bella wendend, vroeg zij kortaf: ‘Geeft u er niet om, den winter in Italië door te brengen.’

In Italië! Het woord alleen was betooverend. Bella's mooi gezichtje werd vuurrood.

‘'t Is de droom van mijn leven geweest, Italië te zien,’ stamelde zij.

Van Walworth naar Italië! Hoe ver, hoe onmogelijk had zulk een reis haar steeds toegeschenen!

‘Nu, uw droom wordt waarheid. Maak u klaar om Charing Cross te verlaten met den train de luxe van elf uur, vandaag over acht dagen. Zorg aan het station te zijn een kwartier voor den tijd. Mijn bedienden zullen voor u en uw bagage zorgen.’

Lady Ducayne stond van haar stoel op, gesteund door haar krukje, en juffrouw Torpinter geleidde haar naar de deur.

‘En wat het salaris betreft?’ vroeg zij onderweg.

‘Salaris? o, hetzelfde als gewoonlijk, en als de jongejuffrouw een kwartaal vooruit verlangt, dan kan u mij om een chèque vragen,’ antwoordde Lady Ducayne zorgeloos.

Juffrouw Torpinter ging met haar cliënt alle trappen heelemaal af en wachtte, totdat zij in den wagen ge-

[p. 212]

zeten was. Toen zij boven kwam, scheen zij een weinig buiten adem en had die beschermende manier weer aangenomen, welke Bella zoo benauwend vond.

Lady Ducayne.

‘U kan zich als buitengewoon gelukkig beschouwen, juffrouw Rolliston,’ sprak zij. ‘Ik heb dozijnen van jonge dames in mijn boeken, die ik voor deze betrekking had kunnen recommandeeren, maar het viel mij in dat ik u dezen middag hier had laten komen - en ik wilde u een kans geven. De oude Lady Ducayne is een van de besten in mijn boek. Zij geeft haar gezelschapsjuffrouw f 1200 in het jaar en betaalt alle reiskosten. U zal in Abraham's schoot leven,’

‘f 1200 in het jaar! O, dat is te mooi, ik zal mij zeker heel deftig moeten kleeden. Ziet Lady Ducayne veel menschen?’

‘Op haar leeftijd? Neen, zij leeft heel afgezonderd op haar eigen kamers, - met haar Fransche meid, haar knecht, haar geneeskundigen raadsman en haar koerier.’

‘Waarom verlieten haar die gezelschapsdames?’

‘Haar gezondheid begaf haar.’

‘Arme schepsels! En zoo moesten zij dus gaan?’

‘Ja, zij moesten gaan. Ik denk dat u een kwartaal voorschot zal moeten hebben?’

‘O ja, heel graag. Ik zal veel te koopen hebben.’

‘Zeer goed, ik zal Lady Ducayne om een chèque vragen en u het geld zenden na mijn commissie er af te hebben getrokken.’

‘Ik had die commissie geheel vergeten.’

‘U denkt toch niet, dat ik dit bureau houd voor mijn plezier?’

‘O neen, natuurlijk niet!’ mompelde Bella en dacht aan de premie van vijf shillings, maar niemand kon honderd pond in het jaar en een winter in Italië verwachten voor vijf shillings.

III.

Van Bella Rolliston in Cap Ferrino aan mevrouw Rolliston, Beresfordstraat, Walworth.

‘Wat zou ik willen dat u deze plek zag, liefste, dien blauwen hemel, die olijfbosschen, die oranje- en citroenboomgaarden - tusschen de rotsen en de zee - en die golfjes, dansende tegen de smalle richel van zeewier en gras, die het gewone Italiaansche strand vormt.

O, wat ik wensch dat u alles zien kon, moederlief! en u koesteren in den zonneschijn, die het zoo moeilijk maakt te gelooven, dat de datum van dezen brief November is!

De lucht is als van een Engelschen Juni-dag - de zon is zóó warm, dat ik geen stap kan doen zonder parasol. En te denken, dat u in Walworth is, terwijl ik hier geniet!

In de olijfbosschen.

Ik zou kunnen schreien bij de gedachte dat u misschien nooit deze liefelijke kust zal zien, deze wonderschoone zee, die zomerbloemen in den winter bloeiend.

Daar is een haag van rose geraniums onder mijn venster, moeder - een dikke, hooge haag, alsof de bloemen hier wild worden - en daar zijn Gloire-de-Dyon-rozen, klimmend over bogen en hekken langs het terras - een rozentuin, volop in bloei in November. Verbeeld u eens! U kan zich nooit de weelde voorstellen van dit hotel. 't Is bijna nieuw en is gebouwd en gedecoreerd zonder op kosten te zien. Onze kamers zijn behangen met bleek-blauw satijn, dat de perkamenten huid van Lady Ducayne niet juist opfleurt, maar daar zij den heelen dag in een hoek van het balkon

[p. 213]

zich zit te zonnen, behalve als zij in haar rijtuig zit, en den heelen avond in haar armstoel bij het vuur en niemand ziet dan eigen volk, komt haar complexie er niet veel op aan.

Zij heeft de mooiste suite van kamers uit het hotel. Mijn slaapkamer is naast de hare - de liefste kamer - alles blauw satijn en witte kant - wit geëmailleerde meubels, spiegels aan elken muur, zoodat ik mijn brutaal profiel leer kennen, zooals ik het nooit te voren kende. De kamer was eigenlijk bestemd voor Lady Ducayne's kleedkamer, maar zij beval dat een van de blauw satijnen rustbanken zou worden gearrangeerd tot een bed voor mij - zoo'n bedje, dat ik 's morgens naar het venster kan rollen, daar het op radertjes staat en zich gemakkelijk beweegt.

Ik beschouw Lady

.... met smachtende oogen naar het Westen keek.

Ducayne als een grappige, oude grootmoeder, die plotseling verscheen in mijn leven en die zeer, zeer rijk, en zeer, zeer goed is.

Zij is volstrekt niet veeleischend. Ik lees haar veel voor, en zij sluimert en doezelt in als ik lees. Soms hoor ik haar kreunen in den slaap alsof zij lastige droomen had.

Als zij vermoeid is van mijn lezen, laat zij Francine, haar meid, haar een Franschen roman voorlezen, en ik hoor haar lachen en giegelen, alsof deze boeken haar meer belang inboezemen dan die van Dickens en Scott. Mijn Fransch is niet goed genoeg om Francine te volgen, die erg vlug leest.

Ik heb heel veel vrijheid, want Lady Ducayne laat mij dikwijls uitgaan en mijzelf amuseeren. Dan dwaal ik over de heuvels, uren lang. Alles is hier zoo mooi; ik wandel door de olijfbosschen en klim zoo hoog, zoo hoog, naar de pijnbosschen daarboven - en boven die pijnbosschen zijn de sneeuwbergen, die hun witte toppen boven den donkeren hemel uitsteken.

Och, liefste, liefste moeder! Zal ik het u ooit duidelijk kunnen maken hoe heerlijk het hier is - u, wier arme, vermoeide oogen niets hebben om naar te zien dan de huizen tegenover u in Beresford Street?

Somtijds ga ik niet verder dan het terras, vlak voor het hotel, dat een geliefkoosde plaats is van iedereen. De tuinen liggen beneden, evenals de tennisplaatsen, waar ik dikwijls speel met een heel lief meisje, de eenige in het hotel, wier kennis ik gemaakt heb.

Zij is een jaar ouder dan ik en kwam in Cap Ferrine met haar broer, een doctor - of een student, die doctor zal worden. Hij heeft zijn examens in Edinburgh gedaan, juist vóórdat zij hier kwamen - vertelde Lotta mij. Hij kwam in Italië, alleen ten wille van zijn zuster; zij heeft den vorigen zomer een leelijke longontsteking gehad, en de doctoren hebben haar den winter in het Zuiden laten doorbrengen. Zij zijn geheel alleen in de wereld en zij houden zooveel van elkaar.

't Is heel prettig voor mij, zoo'n vriendin te hebben als Lotta. Zij is zoo door en door fatsoenlijk. Ik kan niet helpen dat ik dit woord gebruik, want er zijn meisjes hier in het hotel, die zich aanstellen op een manier, waarvan u zou schrikken.

Lotta werd opgevoed door een tante, heel diep in 't land, en weet zoo goed als niets van 't leven. Haar broer staat haar niet toe een roman, Engelsch of Fransch, te lezen, die hij zelf niet gelezen en goedgekeurd heeft.

“Hij behandelt mij als een kind,” vertelde zij mij, “maar ik geef er niet om. 't Is zoo heerlijk, te weten dat iemand van je houdt en er om geeft wat je doet en zelfs wat je denkt.”

Misschien is dit de reden, waarom sommige meisjes zoo verlangend zijn te trouwen - de behoefte aan iets sterks, eerlijks en dappers en trouws, waarop zij steunen kunnen, die zorg voor haar draagt en alles voor haar regelt.

Ik heb niemand noodig, moederlief, ik heb u, en u is de heele wereld voor mij. Geen man mag tusschen ons beiden komen. Als ik ooit tot trouwen kwam, zou hij pas de tweede plaats in mijn hart innemen. Maar ik denk niet dat ik ooit zal trouwen of zelfs weten wat het is een huwelijksaanzoek te krijgen. Geen jongmensch kan met een meisje zonder een cent trouwen. Het leven is te duur.

Mijnheer Stafford, Lotta's broer, is heel knap en heel vriendelijk. Hij denkt dat het erg hard voor mij is, te leven met zoo'n oude dame als Lady Ducayne, maar hij weet zeker niet hoe arm wij zijn - u en ik - en wat een heerlijk leven het mij toeschijnt op deze verrukkelijke plaats.

Ik voel mij zoo zelfzuchtig dat ik al die weelde geniet, terwijl u, die ze toch zooveel meer noodig heeft, er niets aan heeft - ja, nauwelijks weet wat het is, is 't zoo niet, liefste? - want mijn kostelijke vader begon kort na uw huwelijk reeds te zakken, en sedert dien tijd is het leven niets anders dan zorg en moeite en strijd voor u geweest.’

[p. 214]

Deze brief werd geschreven, toen Bella nog geen maand in Cap Ferrino was geweest, vóórdat de nieuwigheid van het landschap af was en vóórdat de schitterende omgeving in glans begon te tanen. Zij schreef aan haar moeder elke week zulke lange brieven als alleen meisjes, die in innige verhouding met haar moeder leven, ze kunnen schrijven, brieven, die als het ware een dagboek zijn van geest en hart. Zij schreef altijd vroolijk, maar toen het nieuwe jaar begon, verbeeldde mevrouw Rolliston zich dat zij een tintje melancholie ontdekte tusschen al die levendige bijzonderheden over menschen en plaatsen.

‘Mijn arm kind krijgt heimwee,’ dacht zij, ‘haar hart is in Beresford Street.’

't Kon wezen dat zij haar nieuwe vriendin, Lotta Stafford, miste, die met haar broer een tochtje was gaan maken naar Genua en Spezzia en verder naar Pisa. Zij zouden vóór Februari terugkomen; maar in dien tusschentijd voelde Bella zich eenzaam tusschen al die vreemdelingen, wier wijze van doen en zijn zij zoo goed beschreef.

Het instinct der moeder bleek juist te zijn. Bella was niet zoo gelukkig, als zij gemeend had te zullen blijven in die eerste opwinding van blijdschap en bewondering, na de verandering van Walworth naar de Riviera.

Zij wist niet vanwaar het kwam, maar zekere vermoeidheid overviel haar. Zij hield er niet meer van over de heuvels te klimmen, zij dwaalde niet meer uren lang rond in volle, onbezorgde vreugde over den ruwen grond en het groene gras op de bergen. De geur van rozemarijn en tijm, de frissche adem der zee vervulden haar niet langer met verrukking. Zij dacht met een ziekelijk verlangen aan Beresford Street en aan het gezicht harer moeder. Zij waren zoo ver - zoo verre weg.

En dan dacht zij aan Lady Ducayne, zittend bij de opgehoopte blokken olijfhout in haar overheet salon - dacht aan dat notenkrakers-profiel en die glinsterende oogen met een onoverwinlijken afschuw.

Bezoekers in het hotel hadden haar gezegd, dat de lucht van Cap Ferrino verslappend werkte en beter geschikt was voor ouderdom dan voor jeugd. Ongetwijfeld was het zoo. Zij voelde zich niet zoo wel als vroeger in Walworth, maar zij maakte zichzelf wijs dat zij alleen maar leed door het verdriet der scheiding van de dierbare gezellin harer kindsheid, de moeder, die haar verzorgster, zuster, vriendin, vleister, alles ter wereld geweest was. Zij had menig traantje gestort bij dat afscheid, menig droevig uur doorgebracht op het marmeren terras, terwijl zij met smachtende oogen naar het Westen keek en met het verlangen haars harten duizenden mijlen ver was.

Zij zat op haar lievelingsplekje, aan het oostelijk uiteinde van het terras, een rustig hoekje, beschut door oranjeboomen, toen zij een paar der logeergasten hoorde praten in den tuin onder haar. Zij zaten op een bank tegen den terrasmuur. Zij had volstrekt geen plan naar hun praten te luisteren, totdat het noemen van Lady Ducayne's naam haar aandacht trok, en toen luisterde zij zonder iets kwaads te bedoelen. Zij vertelden geen geheimen - nu en dan slechts bespraken zij een der hotelkennissen.

Het waren twee bejaarde menschen, die Bella alleen van aanzien kende. Een Engelsch predikant, die de helft van zijn leven in het Zuiden had overwinterd, en een ferme, welgedane oude juffer, wier chronische bronchitis haar verplichtte alle jaren buitenslands te gaan.

‘Ik heb haar in de laatste tien jaren altijd in Italië aangetroffen,’ zeide de dame, ‘maar ben er nooit achter kunnen komen hoe oud zij eigenlijk is.’

‘Ik houd haar voor honderd, geen jaar minder,’ antwoordde de dominé, ‘haar herinneringen gaan alle naar het Regentschap terug. Toen was zij zeker op haar glanspunt, en ik heb haar dingen hooren zeggen, die bewezen dat zij in Parijs was, toen het Eerste Keizerrijk op zijn best stond - dus vóór de scheiding van Josephine.’

‘Zij praat tegenwoordig niet veel meer.’

‘Neen, er is niet veel leven meer in. Zij doet wijs met zich zoo afgezonderd te houden. Het verwondert mij alleen, dat die leelijke, oude kwakzalver, die Italiaansche dokter, haar niet jaren geleden afmaakte.’

‘Ik denk juist het tegenovergestelde, dat hij haar in het leven houdt.’

‘Beste juffrouw Manders, meent u dat vreemde kwakzalverij ooit iemand in 't leven hield?’

‘Daar is zij - en zij gaat nergens heen zonder hem. Hij heeft bepaald een onaangenaam uiterlijk.’

‘Onaangenaam,’ herhaalde de predikant, ‘ik geloof zelfs dat de duivel hem niet in leelijkheid overtreft. Ik beklaag het arme jonge meisje, dat veroordeeld is te leven tusschen de oude Lady Ducayne en Dr. Parravicini.’

‘Maar de oude dame is zeer goed voor haar omgeving.’

‘Zeker wel! Zij is heel mild met haar geld; haar bedienden noemen haar de goeie Lady Ducayne. Zij is een oude, vrouwelijke Cresus, die weet dat zij nooit door haar geld zal komen en niet geniet van het denkbeeld dat anderen er plezier van zullen hebben als zij in haar doodkist ligt. Menschen, die zoo lang leven als zij, raken bespottelijk gehecht aan de aarde. Ik geloof dat zij zeer gul is voor die arme meisjes. Zij sterven in haar dienst.’

‘Eéne dan toch maar, mijnheer Calton. Ik kende het arme meisje, dat het vorige voorjaar in Mentone stierf.’

‘Ja, en een ander meisje stierf in Rome, drie jaar geleden. Ik was er toen juist. De goede Lady Ducayne liet haar daar bij een Engelsche familie. Het kind had alle mogelijke verzorging - de oude vrouw was heel edelmoedig - maar zij stierf toch. Ik zeg u, juffrouw Manders, 't is niet goed voor een jong meisje bij twee zulke monsters te leven als Lady Ducayne en Parravicini.’

Zij spraken van andere dingen, maar Bella hoorde ze nauwelijks meer. Zij zat onbeweeglijk en een koude wind scheen van de bergen te komen en naar de zee te drijven, totdat zij daar zat te huiveren in den zonneschijn, beschut door oranjeboomen, te midden van al die schoonheid en glans.

[p. 215]

Ja, zij waren stellig griezelig, die twee - zij, zoo'n aristocratische heks in haar verganen ouderdom, hij, van geen bepaalden leeftijd, met een gezicht dat meer op een wassen masker dan op een menschelijk gelaat leek. Wat kwam het er op aan?

Ouderdom is eerbiedwaardig, en Lady Ducayne was heel goed voor haar geweest. Docter Parravicini scheen een geleerde, die niemand kwaad kon doen en zelden opkeek van het boek, waarin hij las. Hij had zijn eigen zitkamer, waar hij proeven deed in scheikunde en natuurlijke wetenschappen - misschien in alchimie. Wat kon dat Bella schelen? Hij was altijd beleefd jegens haar geweest, maar op een afstand; zij kon geen betere plaats wenschen dan in dit paleis van een hotel, bij deze rijke, oude dame.

Ongetwijfeld miste zij het Engelsche jonge meisje, dat zoo vriendelijk was geweest; 't kon ook wezen, dat zij haar broer miste, want de heer Stafford had veel met haar gepraat - zelfs belang gesteld in de boeken, die zij las, en in de wijze, waarop zij zich in haar vrije uren bezighield.

(Slot volgt.)