Gestraft.
De studie van het kind is een der meest uitgebreide, welke een schilder aangeboden wordt. Hun groote beweeglijkheid, de spontane uiting hunner gevoelens zijn een onuitputtelijke bron van opmerkingen. Alles ontroert hen en elke aandoening verraadt zich door de uitdrukking van hun gelaat, waardoor hun kleine ziel zich uitspreekt. Hen te zien leven is een vreugde.
Daarom schijnen zij ons ook hoogst belangrijke personages toe, den trots der vaders opwekkend en de liefde der moeder. Hun eerste woorden, hun eerste tand zijn gebeurtenissen van hoog belang. Al het andere verzinkt in het niet bij die bladzijden van het huiselijk leven, waarop men den datum schrijft van deze heuglijke, gedenkwaardige feiten.
Geen wonder dat het kind besef krijgt van zijn hooge waardigheid. Het schilderij van mejuffrouw Charderon sympathiseert dit bewustzijn op geestige wijze. Is dit kind, op een voetstuk geplaatst, niet het beeld van onze hedendaagsche kinderen, de afgoden der familie?
Maar toch gelooven wij niet dat deze jongejuffrouw erg blijde is met het standpunt, door haar ingenomen. Zegepralend ziet zij er volstrekt niet uit, want 't is niet voor haar plezier, dat zij daar zoo hoog zetelt.
De kleine meid is gestraft; die kolom scheidt haar
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
