De Huisvriend. Jaargang 1895

Een bloemen- en vrouwenschilder.

De schilder van deze merkwaardige stukken is ondanks zijn echt Italiaanschen naam - Paul Jean Rafael Sinibaldi - een Parijzenaar van geboorte; in Parijs is hij algemeen bekend, maar daar buiten nog zeer weinig, in elk geval minder dan hij verdient.

Hij leerde in de ateliers van Alfred Stevens en Cabanel en exposeert sedert 1881 geregeld in den salon des Champs Elysées. Zijn keuze bepaalt zich hoofdzakelijk tot het schilderen van vrouwen en bloemen. Maar deze beide zijn werelden op zich zelf en de schilder heeft geen ruimer veld noodig om alle eigenaardigheden van zijn kunst in het licht te kunnen stellen.

Sinibaldi voegt ze bij elkander maar in de meest verschillende houdingen, somtijds is de behandeling realistisch, anders zuiver decoratief; soms is het een artistieke opvatting van Parijsche feiten, dan weer is het fantastisch, symbolisch en allegorisch, maar vrouwen en bloemen zijn bijna altijd het onderwerp.

In ‘Rozen en anjelieren,’ een van zijn eerste werken, laat hij ons een dame uit de groote Fransche wereld zien - een slanke brunette in een rose baltoilet met lange, tot de ellebogen reikende handschoenen, rechtopstaande in een prieel van bloemen in een houding waarvan de bevallige rust de gedistingueerde dame verraadt.

‘Veldbloemen’ geeft ons een meer landelijk type in de open lucht, onder een bloeienden vruchtboom geschilderd; en een weinig in denzelfden geest is de behandeling van ‘Witte seringen en appelbloesems,’ een meisje staande in het frissche lentezonlicht onder een appelboom, wit linnengoed drogend, dat in de bries heen en weer slingert - hetgeen hem gelegenheid geeft het wit flink te behandelen - terwijl een neervliegende zwerm musschen zwarte tinten werpt op het lichte kleed van het meisje, en beweging brengt in het schilderij. ‘Camelia's en Azalea's’ is weer een broeikas-compositie - een dame, zittend tusschen palmen, azalea's en tropische planten, gekleed in een kleurige huisjapon met een jongetje in een matrozenpakje, op de witte huid van een ijsbeer aan haar voeten liggend.

[p. 45]

lente. Naar P.J.R. Sinibaldi. (Zie blz. 44.)

[p. 46]

‘Op het veld,’ brengt ons terug naar het groene gras en het open veld en vertoont ons een eenvoudig klein meisje, in volle lengte op het gras uitgestrekt, een open parasol naast haar, die tot de levendigheid der kleuren moet bijdragen.

Onder de vroegere werken des schilders moeten wij nog vermelden ‘Het Defilé’ en ‘De Dochter van Lesbos.’ Het vorige jaar stelde hij zich tevreden met een eenvoudig doek, ‘Aurora,’ naar het Salon te zenden, maar nu in Mei zond hij er twee, ‘De heilige misteltak’ en een karakteristiek mansportret. Het eerste stelt een dochter der Druiden voor in kleederen van vlekkeloos wit, meer of minder klassiek in haar wijde, heerlijk neervallende plooien. In haar armen draagt zij een bos van de heilige misteltakken en in de andere hand een gouden sikkel, waarmede zij de gewijde woekerplant van de donkere boomen op den achtergrond heeft afgesneden. Het werd voor een der beste schilderijen van het jaar gehouden.

Allerlei eerbewijzingen vielen, natuurlijk volgens de gewone Fransche manier, den heer Sinibaldi ten deel. In 1866 kreeg hij de Mention Honorable van het Salon en twee jaren later won hij de reisbeurs. Op de wereldtentoonstelling van '86 schonk men hem de bronzen medaille en werd hij lid van de Vereeniging der Fransche artisten. Onder zijn beroemdste werken uit het salon, kunnen wij nog aanhalen ‘Een huwelijk,’ Een dochter der Radjah's,’ In 1891, een aandoenlijke, ‘Manon Lescaut,’ enz.

De twee werken, die wij hierbij afbeelden, zijn bijzonder kenschetsend voor zijn talent. De rivier, stroomend langs het oude Fransche dorp, met de leien daken en de spichtige populieren in ‘Lente,’ vormen een meer bepaalden achtergrond dan Sinnibaldi gewoonlijk voor zijn figuren gebruikt, maar in het halfknielende meisje dat de bloemen plukt, die over de weide gestrooid schijnen, zien wij het genot afgebeeld, dat de schilder schept in het afbeelden van bloemen en van den vroolijken overvloed der natuur.

‘Nacht’ vertoont ons den kunstenaar in een meer poëtische en idealistische stemming, maar zelfs in den nacht moet hij bloemen hebben. Een zwarte kat, uitstekend geschilderd, omringt den hals van het meisje met de droevige, peinzende oogen, die droomend het land doortrekt, terwijl zij de papavers van den slaap laat vallen overal waar zij gaat. De draperieën zijn met volmaakte kunst uitgevoerd, niet alleen in de teere bevalligheid hunner plooien, maar ook wat hun weefsel en tint betreft; het doorschijnende en half doorschijnende gaas is op bewonderenswaardige wijze weergegeven.