De Huisvriend. Jaargang 1894

Kinderleed.

Nog altijd denkt men aan onzen Hildebrand, als men staat voor een dier innige uitingen van kinderleed. Niemand als hij heeft ons met meer sympathie en fijner gevoel doen mede lijden met die arme kleinen, voor wier miniatuur-rampen wij maar al te dikwijls een gesloten oog en oor hebben.

Wij spreken niet van de ellende van zoovele arme kinderen, wien het ongeluk reeds hij de wieg - of hetgeen voor wieg dienst moet doen, schijnt op te wachten - schepsels der armoede, helaas! maar al te dikwijls der zonde en schande, opgroeiend in een atmosfeer van alle ondeugden, reeds vroeg de straat opgezonden om te bedelen, zoo niet te stelen, de kinderen, waaruit de jeugdige booswichten groeien, wier misdaden ons doen huiveren.

Neen, wij hebben alleen het oog op de kleine verdrietelijkheden van wel opgevoede, gelukkige kinderen; kinderen, die niets liever zouden doen dan spelen, stoeien en ravotten in de open lucht en die thuis gebannen worden alleen omdat zij huiswerk moeten afmaken.

O, dat huiswerk, dat huiswerk! wat een duistere

[p. 375]

schaduw werpt het op menig kinderleven! Hoevele heerlijke, zonnige uren gingen er voor hen door verloren! Hoeveel nuttiger konden zij die besteden aan visschen, vechten, kattekwaad uitvoeren! Is het nog niet genoeg dat zij uren lang op school gedwongen worden stil te zitten als muisjes, moeten zij nu nog in die vrije uren der vacantie vervolgd worden met dat lastige, vervelende huiswerk?

Ons mannetje schijnt er maar niet goed mee terecht te kunnen; in gedachten staart hij naar buiten, zijn uitdrukking is haast wanhopend. Ja, hij was er even niet ‘bij’ met zijn gedachten; die gedachten zwierven naar den tuin, waar het zonnetje zoo verlokkelijk schijnt, waar de vlinders vroolijk fladderen van bloem tot bloem en waaruit hij alleen verbannen schijnt en in dat oogenblikje van verstrooiing stiet hij even aan den inktpot en de met zooveel moeite en inspanning beschreven bladzijde is een en al inkt. Radeloos ziet het ventje het aan! Is er dan nergens redding te vinden! Dat bemorste werk moet hij overmaken natuurlijk, dat is weer zooveel uren langer zitten in de benauwde kamer, terwijl alles hem lokt naar buiten, naar groen en licht, naar spel en beweging!

Wie zou er geen medelijden krijgen met zoo'n slachtoffer zijner plichten; wie zou geen eerbied voelen voor zulk een grievend kinderleed, wie hoopt niet dat een goedige zuster of toegevende moeder zich zijner ontfermt, de vlakken zoo goed mogelijk uitwischt en hem zendt naar buiten om ten volle te genieten van die korte spanne tijd, te kort en te kostbaar om nog door verdriet te worden verduisterd, den tijd van de schoone kinderjaren?