De Huisvriend. Jaargang 1894

Aardappelen-rooien.

De bekende Fransche landschapschilder Jules Breton gaf ons hier een tafereel, dat, hoewel aan het landleven van zijn vaderland ontleend, toch ook bij ons een hoogst bekend onderwerp vormt.

‘Aardappelen-rooien’, wie zag dat niet herhaaldelijk?

[p. 335]

Wie weet niet, dat de aardappel te recht of te onrecht bij ons de volksvoeding bij uitnemendheid is? Van het goed of minder goed slagen van den aardappeloogst hangt hoofdzakelijk de welvaart af van onze plattelandsbevolking.

In den laatsten tijd heeft men getracht, het ons volk duidelijk te maken, dat er veel voedzamer en gezonder spijzen bestaan dan de aardappel; boonen, erwten, rijst, hebben veel meer recht den hoofdschotel uit te maken van onze boeren en burgerlui; maar hoewel pas sedert een eeuw in Europa bekend, heeft de aardappel zich zulk een groote plaats in het hart - of de maag - der Europeanen verworven, dat hij niet licht daaruit verdreven zal worden.

Jong en oud, rijk en arm, zij zien in den aardappel het hoofdbestanddeel hunner maaltijden. In Frankrijk, waar veel meer brood gegeten wordt, speelt hij misschien zulk een belangrijke rol niet als bij ons, maar toch heeft ook daar de aardappeloogst een groote beteekenis.

Het schilderij van Jules Breton onderscheidt zich door zijne fraaie lichteffecten - waarvan de gravure natuurlijk slechts een flauw denkbeeld kan geven - en door de flinke teekening der hoofdfiguren, die geheel bij hun werk zijn.

De oogst schijnt hier wel overvloedig te zijn, te oordeelen naar de kar, die blijkbaar goed gevuld heengaat.

Laten wij voor de ijverige landlieden hopen, dat er nog zooveel voor hen overschiet, dat zij nog een stukje vleesch en een smakelijke saus er bij kunnen eten, want aardappelen alleen is ten minste voor onze verwende magen een flauw kostje.