Een oude geschiedenis.
Onze verengelschte landgenoot Alma Tadema munt boven alles uit in het schilderen van antieke figuren, gezeten op een marmeren bank, waarboven zich een heerlijke, zuidelijke hemel met haar diep, intens blauw welft.
Wie het levendige, schitterende coleriet van zulk een schilderij nooit bewonderd heeft, kan door het zien van een gravure slechts ten deele genieten van de correcte teekening en de fraaie opvatting.
Maar wie eenmaal gezien heeft hoe Alma Tadema dat frissche, koele, in wit marmer weet af te schilderen, hoe hij het mooi laat afsteken, het blauw van den hemel, het groen der bladeren en het paarsche, witte of roode der bloemen, hij zal bij het zien van dit doode grijs en zwart zich het oorspronkelijke schilderen in al zijn rijke kleurenfrischheid in de schitterende gamma van afstekende en toch zoo harmonisch vereenigde tinten geheel kunnen voorstellen.
Wat het tafereeltje voorstelt? Wel, de oude en altijd nieuwe geschiedenis: het oogenblik waarop een vraag gedaan wordt, die beslissen moet over twee levens en waarop een antwoord volgt, dat wellicht de sleutel is van de poort, waaruit zich het wel of wee van volgende geslachten over de wereld zal uitstorten.
Hoe dit antwoord thans zijn mag? We zouden ons erg vergissen als de oogen, die thans zoo doordringend, angstig vragend gevestigd zijn op het jonge meisje, niet een oogenblik later zullen fonkelen van blijdschap en van een door niets meer in te toomen liefde.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd