De Huisvriend. Jaargang 1893

Uit ‘Mijn krans’.

'k Zend u mijn krans

van kleine, droeve zangen,

Vol van mijn tranen

en mijn stil verlangen.

Hoort ge die zachte

weemoedsstemmen nu?

Voelt ge mijn groete?

ze is alleen voor u.

Lachende velden vol goudgeel graan,

Hier ben ik blij aan uw zijde gegaan.

Zonnige luchten vol vog'lenzang,

- Toch is mijn harte zoo zwaar en zoo bang.

Ruischende zéfier vol frischheid en kracht.

Mij heeft die zéfier geen moed meer gebracht.

Alles is drukkend en zwaar als lood -

De vriend, die mij liefhad, is lang al dood.

Omhuld van klimopbladen

Rust daar een blok van steen;

Dat is daar staan gebleven

Door lange eeuwen heen.

Wij hebben lachend samen

Het eenmaal aangezien.

‘Het was wel de ruïne

Van een kasteel misschien.’

Nu zijn uw luchtkasteelen

Gebroken door het Lot.

O, hadden we luchthartig

Dien steenhoop niet bespot!

Wat slechts is staan gebleven

Is mijn Herinnering,

En 'k wind daarom als klimop

Mijn liedren, lieveling.

Een breede streep van bleeken morgenschemer
Verbreekt den nacht van 't duister firmament.
En 't winnend licht, nog voller, heller, dieper,
Omhult het wolkbeeld, dat zijn krachten kent.
En straks ontwaakt de hemel uit zijn droomen,
En bloost, en gloeit en hoopt: de dag zal komen.

Mijn zieleland lag droomend als die wolken.
Toen kwam dat licht - een breede, zachte glans,
Die heller werd, en lichter, voller, dieper,
Mijn zonnegloed, mijn licht, mijn Leven thans.
En siddrend waak ik uit mijn ochtenddroomen,
En kniel voor 't rozenlicht: De dag zal komen!

Mijn hart, het is een lichte bloem

Met geuren van gezang;

Maar raakt ge koud haar blaadren aan,

Dan sluit ze zich zoo bang.

Mijn hart, het is een zonneland

Vol gouden toovergloed,

Waar 'k telkens weer de glansenkracht

Van éénen blik ontmoet.

Mijn hart, het is een Paradijs,

Nu er mijn koning woont;

Maar 't werd een droef, koud ijspaleis,

Werd ooit mijn vorst onttroond.

Else van Brabant.

(Fragmenten uit den cyclus ‘Lente-liefde’).