De Huisvriend. Jaargang 1892

[p. 81]

De Londensche politiehoven.
Met 13 illustratiën.
(Vervolg en slot van bladz. 62).

een bedelaar van beroep.

Al de konstabels worden gekazerneerd in het district zelf waartoe zij behooren, zoodat zij steeds onmiddellijk ter beschikking zijn van hunne chefs, en, door het stelsel van coöperatie toe te passen, zoo ruim mogelijk kunnen leven. Er zijn kazernes voor ongehuwden en kazernes voor getrouwde mannen; eerstgenoemden hebben ruime, flink geventileerde kamers tot hunne beschikking, met een goed vuur en een welvoorziene tafel; de anderen worden gehuisvest in woningen van drie of vier vertrekken, en leiden daar met hun gezin eene volkomen zelfstandige levenswijze.

De chefs der Engelsche politie hechten terecht de hoogste waarde aan dit stelsel van kazerneering. Terwijl de geldelijke omstandigheden van de handhavers der openbare orde er door verbeterd worden, bevordert het bij hen de ontwikkeling van den ‘esprit de corps’ en de ambtelijke ervaring, en maakt het hen ook beter gewoon aan zindelijkheid, orde en tucht. Anderzijds dragen de publieke goed- of afkeuring er voortdurend toe bij om het gevoel van verantwoordelijkheid, naijver en toewijding krachtiger te doen werken. Iedere districtscommissaris is verplicht, jaarlijks een beredeneerd verslag van zijne werkzaamheden

inspectie.

over te leggen, toegelicht met statistieke cijfers; en dit verslag wordt, na behoorlijke verificatie, ingelascht bij het rapport van den hoofdcommissaris, en vervolgens bij het Parlement ingediend in den vorm van een zeer goedkoop verkrijgbaar gestelde brochure, die iedereen zich kan aanschaffen en lezen. De inspecteur of de konstabel, die zich onderscheidt door een roemrijke daad, door een bewijs van energie of van scherpzinnige vervulling zijner taak, kan er volkomen zeker van zijn, dat hij er eer en voordeel van zal hebben, dat zijne gelegenheid om op den voorgrond te treden hem niet moedwillig belet of door een zijner superieuren ontnomen zal worden. Terwijl hij volkomen bekend is met de misrekeningen, waaraan hij zich door een overdreven dienstijver blootstelt, heeft hij ten minste de zekerheid, dat een daad van welgeslaagd initiatief hem naar de volle waarde beloond zal worden.

Trouwens, bij de indienstneming van dit personeel pleegt men met de grootst mogelijke zorg te werk te gaan. Men stelt aan alle candidaten buitengewoon hooge eischen ten opzichte van gestalte en lichaamskracht, van moraliteit en van physieke en intellectueele geschiktheid. Nadat zij voorloopig zijn aangenomen, worden zij op eene technische school geplaatst, waar zij een proeftijd doorbrengen, die van drie tot vijftien maanden duurt. Daar worden zij zoo grondig mogelijk met hunne verplichtingen bekend gemaakt; zij maken er zich door en door vertrouwd met de theorie van het vak; zij leeren er zich ook stelselmatig gewennen aan de kalmte, het geduld, de beleefdheid en de zelfbeheersching, die zoo onmisbaar zijn voor de vertegenwoordigers van het openbaar gezag. Ook nadat zij eindelijk bij den practischen dienst zijn werkzaam gesteld, worden zij nooit uit het oog verloren door hunne chefs, die hunnen ijver gaande houden door samenkomsten, voordrachten en lezingen, welke op bepaalde tijden plaats hebben.

Dientengevolge kan het korps Londensche konstabels dan ook, in massa genomen, als een keurkorps beschouwd worden. Niet alleen is het een der werkzaamste krachten, door de chefs op bewonderenswaardige wijze bestuurd en geleid, maar bovendien komt het zelden voor, dat een der agenten, wie dan ook, niet op de hoogte van zijn taak is. Bijna altijd gedraagt de Londensche politieman zich even hoffelijk als dapper, en met de meeste bereidwilligheid bewijst hij den voorbijganger eene menigte kleine diensten. Heeft men een cab noodig, of moet er iemand tusschen een lange reeks van rijtuigen door, onmiddellijk komt er een konstabel toesnellen, zoodra hij uwe verlegenheid slechts bespeurt, met eene waarlijk innemende beleefdheid en dienstvaardigheid. De welwillendheid schijnt, in tegenstelling met.... zoovele andere politieagenten, zijne hoofddeugd wel te zijn. Best mogelijk dat die welwillendheid nu niet zoo geheel en al belangeloos is. Maar wat komt er dat eigen-

[p. 82]

‘die is het, mijnheer!’

lijk op aan? Is en blijft het de hoofdzaak niet, dat gij er voordeel bij hebt?

III.

Na de aan elk politiehof verbonden konstabels komen de détectives of inspecteurs, die elken morgen de ronde doen, om de verdachten de revue te laten passeeren en te zien of zij wellicht in de gelederen dezer luidjes ook den een of anderen ouden kennis ontmoeten. Die détectives, ‘stille dienders’ pleegt men ze ten onzent te noemen, zijn altijd in burgerkleeding en behooren tot het centrale politiebureau, dat in Scotland-Yard, bij Whitehall, gevestigd is.

Wanneer zij er toevallig een recidivist bij aantreffen, geven zij hiervan ten spoedigste kennis aan den hoofdcipier, die desverkiezende ontboden kan worden om in den loop der zitting het feit te komen constateeren, schoon dit geen bepaald vereischte is: de Engelsche wet oordeelt, misschien zeer wijselijk, dat elk geval naar zijne eigenaardige omstandigheden overwogen moet worden en dat het, voor de juiste waardeering van eene misdaad of een vergrijp, niet altijd goed is, het verleden van den dader te kennen. De bekendheid met dit verleden kan inderdaad al te lichtvaardig tot het aannemen van een niet voldoende bewezen schuld doen besluiten; zij doet in ieder geval ten minste een indirect vermoeden ontstaan, en dit vermoeden is soms bedriegelijk.

Terwijl ten onzent de rechtbanken altijd beginnen met het judiciaire doopceel van elken beschuldigde of verdachte te lichten, laat de Engelsche rechter dit element liefst ongebruikt liggen. De antecedenten worden zelden of nooit te hulp geroepen, alleen in gevallen van herhaaldelijk voorkomende bestialiteit, dronkenschap of als beroep gepleegde bedelarij, en dan is het niet eens noodig ze officieel in herinnering te brengen, want de magistraat zelf is de eerste om den recidivist te vermoeden, ook al herinnert hij zich niet stellig, dat hij hem reeds eens of meermalen voor zijne balie gezien heeft.

Zoo'n recidivist is dikwijls eene oude vrouw, reeds een- of tweehonderd maal veroordeeld ‘wegens het op de openbare straat verkeeren in kennelijken staat van dronkenschap.’ Het is bijna altijd een bedelaar van beroep, een onverbeterlijke logé van het werkhuis, waar hij niet kan besluiten uit eigen beweging als levenslange pensionnaire te blijven vertoeven, hoewel hij er, de goede en de slechte jaren door elkaar gerekend, meestal vijfentwintig of dertig weken van de twee en vijftig gelogeerd is.

In enkele gevallen, gelukkig zeldzamer voorkomende, is de recidivist een kind, - een kind van zeven of acht jaar, reeds eenmaal in hechtenis genomen ter zake van diefstal, toen misschien losgelaten na een duchtige vermaning of een paar flinke klappen met de gard, en dat nu door een nieuw misdrijf weder op de bank der beschuldigden is gebracht. Ditmaal zal de rechter met wat meer strengheid te werk gaan: de arme stumper wordt veroordeeld tot opzending naar de Reformatory School (verbeterhuis), waar hij nu tot zijn zestiende jaar zal moeten blijven; en dit vooruitzicht heeft niets aanlokkelijks in zijne oogen, te oordeelen naar het gejammer en de tranen, die deze beslissing hem ontlokt.

[p. 83]

Bij al die processen op korten termijn speelt de konstabel de hoofdrol, namelijk in zijne hoedanigheid van getuige. Hij is de man, die den aard der gepleegde overtreding omschrijft, na haar in hoofdzaak geconstateerd te hebben, en die in zekeren zin de functie van Openbaar Ministerie waarneemt, nadat hij tot de arrestatie is overgegaan.

Als men hem daar zoo ziet staan, blootshoofds, in de houding van een ongewapend soldaat, terwijl hij kort en bondig zijne zaak voordraagt, op een fatsoenlijken en kalmen toon, komt het niemand in 't hoofd, aan zijne oprechtheid en waarheidsliefde te twijfelen. De rechter vertrouwt hem onvoorwaardelijk, misschien met eenig voorbehoud op enkele punten, en in de meeste gevallen regelt hij zijne uitspraak naar de uiteenzetting der feiten, zooals hij ze van deze beëedigde lippen vernomen heeft.

Is dat altijd raadzaam? Enkele feiten uit den laatsten tijd schijnen op het tegendeel te wijzen en er ons aan te herinneren, dat, al is men ook honderdmaal konstabel, men toch altijd mensch blijft, en derhalve onderworpen aan dwaling.

De arrestatie in Regent-street van een fatsoenlijk meisje, Miss Cass, die zich naar het politiebureau moest laten overbrengen, tegelijk met een twintigtal verdorven schepsels, alleen op grond der getuigenis van den konstabel Endacott, heeft veel opzien gebaard en, als gevolg daarvan, zeer veel afbreuk aan het prestige der politie gedaan.

Men heeft zwart op wit dingen openbaar gemaakt, die al de te Londen vertoevende vreemdelingen reeds sedert lang wisten, en b.v. geconstateerd, dat bijna al de politieagenten, die 's avonds dienst doen in Haymarkett en Piccadilly, zich door de aldaar rondzwervende straatdeerns

vrouwen-afdeeling. - thee en koffie voor wie het betalen kunnen.

laten omkoopen. Zijn de dames bereid om den blinddoekenden shilling te betalen, dien zij op de vensterbank van dat en dat raam moeten nederleggen, dan kunnen zij er verzekerd van zijn, dat zij ongestraft blijven. Maar hebben zij niet die voorzorg genomen, dan is de arrestatie bijna onvermijdelijk. Er dient echter bij gezegd te worden, dat hun in dit laatste geval nog altijd een uiterste redmiddel overblijft, namelijk op weg naar het bureau een halve kroon te laten vallen; de konstabel zal zich dadelijk bukken om hem op te rapen, en gedurende dit oogenblik kan het gevangen vogeltje weer een goed heenkomen zoeken...

Dergelijke geschiedenissen, en nog vele anderen van dien aard, hebben de rondte door de Engelsche pers gedaan, en natuurlijk zijn Albion's eerzame belastingschuldigen er onuitsprekelijk woedend over geworden. Op de politie? O neen! op de dagbladen, die ontaard genoeg waren om die nationale gruwelen aan de kaak te stellen!

En toch hebben deze verhalen niets onwaarschijnlijks, wanneer men nagaat, hoe ongedwongen de konstabels van Hare Britsche Majesteit uit handen van jan-en-alleman giften en fooitjes aannemen. Wil men een verbod overtreden en ondanks een ‘verboden toegang’ ergens binnengaan? Een enkel shillinkje zal in zulke gevallen altijd het beste vrijbiljet blijken. Wie heeft 's avonds niet wel eens, op den hoek van een der Londensche straten, den dienstdoenden konstabel ter sluiks het glas zien ledigen, dat hem door een herbergier ter hand werd gesteld, om aan een dreigend proces-verbaal wegens te late sluiting te ontsnappen? Wie heeft er niet wel twintigmaal een ander gezien, op den drempel eener openstaande keukendeur de hartsterking verorberende, die hem, ten koste van hare mevrouw, door eene Hébé met bloote armen en weelderigen haartooi genereuselijk werd aangeboden?

Zulke kleine buitenkansjes worden blijkbaar door den Engelschen politieman als iets zeer gewoons beschouwd. Gevoegd bij zijne hooge bezoldiging van ruim negenhonderd gulden 's jaars, geven zij hem dat welgedane, ‘respectable’ voorkomen, dat zijn trots en zijn glorie is en hem iets karakteristieks bijzet, vooral in zijn rusttijd, buiten de diensturen, wanneer hij als een eerzaam burger, in het hoekje van den haard, zich aan zijn glas ale tegoed doet.

Maar laat ons billijk zijn; dat glas ale heeft hij over het algemeen wèl verdiend! Men moet vooral niet uit het oog verliezen, dat in Groot-Brittanje de politie niet gedekt wordt door een procureur des konings, noch door eenig ander vertegenwoordiger der kroon. Zij handelt altijd op hare eigene verantwoordelijkheid en moet, ingeval van een willekeurige of niet voldoend gemotiveerde arrestatie, er altijd op rekenen, dat zij gelaakt, berispt en zelfs wegens het toebrengen van stoffelijk nadeel vervolgd kan worden. Voor het politiehof zal de konstabel bijna altijd de éénige getuige en, uit dien hoofde, ook het mikpunt der verdediging wezen. Niet alle verdachten bepalen zich tot een weemoedig stilzwijgen, of tot een zediglijk sluieren van

[p. 84]

hun gelaat, als men van hen wenscht te vernemen of zij den beschuldiger ook nog iets te vragen hebben. Is er al eens een ongelukkig meisje, dat zulk een houding aanneemt, - hoeveel verdachten en vooral hoeveel verdedigers staan daar tegenover, die er genot in vinden om door hunne tegenwerpingen en insinuatiën den beklagenswaardigen getuige als 't ware op de folterbank te leggen!

‘zwarte mie’ - de gevangenwagen.

En voor gewone martelaars eindigt die foltering tegelijk met de zaak zelve; maar bij den konstabel staan zijne betrekking, zijn gemoedsrust, het onderhoud van zijn gezin op 't spel. Hij moet op de zitting onfeilbaar wezen, evenals hij het op straat heeft moeten zijn!

Wee hem, als hij zich bedrogen heeft, als hij zich ook maar een weinig in den persoon heeft vergist, en als deze of gene burgerlijke getuige - soms een kleine meid van vier of vijf jaar - op den inval komt, om bij een confrontatie een anderen schuldige te kiezen dan de door hem aangewezene!

De rechter, het publiek, de pers en zijne eigene chefs: allen zullen ze partij tegen hem kiezen.

En ondertusschen zet hij zijne taak voort, 's nachts in weer en wind zijne rondes doende, overdag den binnendienst op het bureau waarnemend, levensmiddelen aan de arrestanten uitdeelend, een wakend oogje houdend bij de transporten met het groote celrijtuig, dat men bij ons de ‘dievenkar’ of de ‘gele wagen’ en in Londen ‘Zwarte Mie’ noemt...

Wat al plichten, verzoekingen en verantwoordelijkheden voor den politieman! Eerlijk gezegd - als men nagaat, hoeveel voortreffelijke eigenschappen er in een konstabel geëischt worden, zijn er misschien niet eens vele Europeesche prinsen, die.... konstabel verdienden te wezen.