De Huisvriend. Jaargang 1891

[p. 434]

[Vervolg Koningin]

kwelling hem steeds in haar nabijheid te weten, zijn gloeiende oogen vol hartstocht op haar gevestigd te voelen.

Zij ontving hem nooit alleen, maar zij voelde hoe ongeduldig hij werd, hoe hij haar als het ware met zijn oogen verslond en op alle wijzen zocht te naderen.

Geen oogenblik bijna durfde de koningin alleen blijven; haar angst viel natuurlijk haar hofdames en kamervrouwen op, maar de ware reden gisten zij niet.

Het was in Pontefract-Castle, dat de vorsten eens eenige dagen doorbrachten; tot laat in den avond had het feest geduurd. Zooals het meestal gebeurde, bij muziek en dans vergat Katharina voor een oogenblik haar knagende zorgen en angst.

De koning was vriendelijker dan ooit en zij voelde dat zij hem onmisbaar was geworden. Aan zijn zijde gezeten onder een rood fluweelen troonhemel, zag zij met van vreugde stralende oogen den optocht aan van de landlieden uit den omtrek, die in allerlei vreemde costumes gedost, hun nationale dansen voor het koninklijke echtpaar uitvoerden.

Een paar als dieren vermomde mannen speelden voor clowns, en hun grappige passen en wonderlijke grimassen deden de jonge koningin hartelijk lachen, en de koning vermaakte zich bij het zien van haar uitbundige vroolijkheid.

Zij zag hem echter bleek worden en het gelaat pijnlijk vertrekken; zij wist dat hem zijn kwaal, de jicht, plaagde, en niettegenstaande het spel nog in vollen gang was en haar zoo buitengewoon vermaakte, had zij geen rust vóór dat hij opstond en op haar arm geleund, afscheid van het gezelschap nam.

Deze kleine oplettendheden en liefdevolle voorzorgen waren het vooral, die Kate aan den koning zoo dierbaar maakten; hij had in haar niet alleen een vrouw, maar ook een dochter lief.

Het feest ging nog eenigen tijd voort, nadat koning en koningin vertrokken waren. Katharina verliet den koning aan den ingang zijner vertrekken en begaf zich, door hare hofdames vergezeld, naar de hare. In de voorzaal gaf zij deze haar afscheid en de koningin trad in haar zit vertrek, waar haar kamervrouwen haar steeds wachtten voor het nachttoilet; maar heden bevonden zij zich beneden in de groote hal, waar de vertooningen plaats hadden, en wisten zeker niet dat de koning en koningin opgestaan waren, zoodat Katharina zich onverwacht geheel alleen bevond.

Zij wilde roepen, maar de stem bestierf op haar lippen, toen zij eensklaps achter een gordijn een mannengestalte ontwaarde.

Zij bleef als aan den grond vastgenageld staan; met verglaasde oogen staarde zij hem aan, terwijl hij met de vlugheid van een tijger eensklaps op haar toeschoot en haar fijne polsen in zijn groote vingers knelde.

‘Eindelijk, eindelijk!’ siste hij tusschen de tanden en zag haar met van woede fonkelende blikken aan. ‘Meendet gij mij altijd te ontkomen, Mylady? Dag en nacht waart gij omringd, maar ik heb mijn uur gekozen en ik schrik voor niets terug, zelfs voor geen moord!’

‘O God! Derham! Wat bezielt je! Als men je ziet, dan is het ons beider dood! Ga heen! Heb ik niet genoeg gedaan? Vervulde ik je wensch niet, hen ik niet goed en vriendelijk tegen je geweest, al verdiende je het niet? Wat wilt gij in Gods naam?’

‘Wat ik wil? Vraagt ge dat nog? Ik wil dat gij mij volgt, dat gij mij erkent als uw man, uw wettige man. Gij zijt des konings minnares.... niets meer.’

‘Zwijg!’ gebood Kate, ‘'t is gelogen, schandelijk gelogen! Hier is uw plaats niet. Ik zal roepen, ik zal de wachten waarschuwen, zij zullen u gevangen nemen!’

‘Laten zij het doen, als zij 't durven! Ik zal mijn recht laten gelden op 's konings zoogenaamde vrouw. O, Kate! hebt gij dan alles vergeten, onze liefde, onze eeden, onze gewisselde trouw? Herinnert ge u Lambeth niet?’

‘Herinneren? Zeker! tot mijn ongeluk, tot mijn ellende! Schande over u, Derham, dat gij mijn schuldige zwakheid, uw zelfzuchtigen hartstocht nog in herinnering brengt, en elke toespeling op dien tijd is voor mij zware zonde niet alleen, maar ook doodsgevaar. Is dat de liefde, de achting aan het arme kind verschuldigd, dat door u misleid en bedrogen werd? Ik was een kind, nu ben ik vrouw! Mijn echtgenoot is de koning, een strenge, wreede meester; nu is hij nog alles goedheid en liefde voor mij, een woord van u kan alles doen verkeeren. Wat hij met Anna Boleyn deed, zal hij ook met mij doen, en gij zijt niets beter dan Norris en Rochford. Ook gij zult een vreeselijken dood sterven als de koning iets vermoedt. Zwijgen is in ons aller belang; gij moet het doen!’

Hij lachte spottend.

‘Denkt gij dat ik den dood vrees, mistress Kate? Ik heb hem zoo dikwijls onder de oogen gezien, toen ik, bezield met de hoop op uw bezit, geld trachtte te winnen zooveel ik kon. Nu ik u verloren heb, is voor mij het leven niets meer waard, en menschen, die gebroken hebben met de zucht tot levensbehoud, zijn tot alles in staat.’

‘Maar ik wil nog leven, ik wil niet sterven, ik wil niet door schande overladen worden, om uwentwil, Derham!’

‘Zeker, gij zijt gelukkig, gij zijt koningin! Gij hebt schoone kleederen, een hofstoet, gij wordt gevleid, bewierookt, geliefkoosd. Het leven heeft waarde voor u, veel meer dan vroeger; toen waart gij goed genoeg voor een Derham! Toen hebt gij zijn geld en zijn geschenken aangenomen, daarvoor mocht hij u liefkoozen, u, thans de koningin!’

Onder zijn verachtelijke woorden kromp Kate als een worm in elkander.

‘Ik verdien uw verwijten,’ snikte zij, ‘o Derham! ik handelde verkeerd, maar ik was nog een kind. Er was niemand, die mij iets goeds kon of wilde raden; gij hebt misbruik van mijn onnoozelheid gemaakt, doch uw vrouw ben ik niet en was het ook nooit. Gij hebt geen rechten meer op mij, en daarom smeek ik u, verlaat de kamer.’

‘Niet vóór ik u omhelsd heb, vóór gij mij een kus geeft als vroeger!’

‘Neen, neen!’ kermde Kate en weerde hem af, ‘dat niet, dat mag ik niet meer doen. Ik ben nu de vrouw van een ander. Ik wil mij niet zwaarder bezondigen dan ik reeds deed; ik heb reden tot berouw genoeg, dank aan u!’

‘Kate!’

Blind van hartstocht hief hij de kleine tengere gestalte der koningin in zijn armen op. Zij wrong

[p. 435]

zich los, buigzaam als een slang; in de worsteling vielen haar lokken los, verstrooiden de parelen van haar halsketen zich over den vloer, haar kleederen scheurden.

‘Ik gil, ik roep den koning,’ dreigde zij, ‘'t is mijn schuld niet als een woesteling mij aanvalt.’

‘En ik zal mij verdedigen met te zeggen dat ik mijn eigen vrouw terug wil hebben, mijn vrouw.’

Daar werd het scherm van de binnendeur teruggeslagen en een edelvrouw trad binnen.

Het was de gravin van Rochford, de weduwe van Anna Boleyn's broeder; dezelfde die, blind van dwaze jaloezie, haar man, den rijkst begaafde van zijn land, dichter en staatsman, door haar getuigenis naar het schavot had gezonden en die, gefolterd door berouw, thans dag en nacht haar misdaad beweende.

Zij was een der eerste hofdames der nieuwe koningin; in plaats van deel te nemen aan de vermaken van het hof, trok zij zich, wanneer haar ambt haar tot niets anders verplichtte, in het bidvertrek terug en pleegde daar stille boete voor haar ontzettende schuld.

Daar hoorde zij het nu eens zachter, dan luider spreken in de kamer der koningin; zij onderscheidde een mannenstem en eindelijk het angstig roepen harer meesteres.

‘Rochford,’ riep Katharina, en met geweld zich van Derham losrukkend, wierp zij zich om den hals der gravin, ‘red mij, die man wil mijn verderf!’

‘Wie hij, uw secretaris?’

‘Haar echtgenoot!’

‘Hij liegt, hij liegt!’ snikte Katharina.

‘Verwijder u! De kamervrouwen verlangen toegang, ga hier langs, die kamer door. Verberg u in het bidvertrek, daar kom ik bij u.’

De besliste toon van lady Rochford, de gebiedende blik van haar groote, door tranen en nachtwaken zwart omkringde oogen, boezemden Derham ontzag in; hij voelde dat hij weer het spel verloren had, dat vlucht alleen hem kon redden, en op het statige gebaar der gravin, die hem den uitgang wees, sloop hij weg.

‘O Rochford,’ snikte de koningin angstig, ‘ik zweer u bij God en bij al Zijn Heiligen dat hij zich hier heeft binnengedrongen, buiten mijn wil! Maak ook mij niet ongelukkig, verraad mij niet, zooals eenmaal mijn rampzalige nicht!’

Een rilling doorvoer de gravin; die bede en die herinnering troffen haar in 't diepst van haar hart, zij scheurden de altijd open wond vaneen.

‘Wees gerust, mylady!’ antwoordde zij, ‘mijn misdaad heeft mij te veel gekost dan dat ik haar herhalen zou, en hij, dien ik mede verdierf, is dood door mijn schuld. Ik zal u redden, zooveel ik kan!’

Zij bracht haar in haar slaapkamer en ging de kamervrouwen de deur opendoen; terwijl zij dezen heftig haar achteloosheid verweet, gaf zij de koningin gelegenheid een weinig tot zich zelf te komen.

Dien nacht ontving lady Rochford, de volledige bekentenis van Katharina's treurige geheimen.

‘Wat moet ik doen, wat moet ik doen, Rochford?’ smeekte het arme, radelooze schepsel, ‘waar zal ik veilig zijn voor dien ruwen, hartstochtelijken man? O, gij weet nu alles, beschaam mijn vertrouwen toch niet!’

Ten tweeden male boog de lady bij dit bewijs van mistrouwen haar schuldig hoofd en bekende zich zelf dat zij dit verwijt verdiende.

‘Hadt gij mij eerder vertrouwd!’ sprak zij; ‘die man had nooit aan het hof moeten komen; gij en de hertogin-weduwe hebt, door uw zwakheid, de eerste mazen geknoopt van een net, waarin gij u zelf zult verwarren, totdat er geen uitkomen meer aan zal wezen.’

‘Wat had ik dan moeten doen?’ vroeg Kate met een hulpelooze uitdrukking in de oogen.

‘Hem betalen met de eenige munt, die hij verdient, uw verachting. Hij heeft den angst van u en uw grootmoeder gezien en dat maakte hem sterk; gij hadt niet moeten vergeten dat gij koningin waart, - 't is waar,’ voegde zij er met bitteren lach bij - ‘sedert men koninginnen voor de rechtbanken en naar het schavot sleept, rekenen zij niet meer voor hetgeen zij vroeger waren - en zij, die een kroon dragen, ontleenen aan haar geen kracht en onschendbaarheid meer. Maar 't doet er niet toe! Gij hadt hem moeten laten lasteren of hem beschuldigen bij den koning.’

‘De koning zou alles weten?’

‘Zoolang gij niet vreest, zijt gij onschuldig; hij had naar bewijzen voor zijn bewering moeten zoeken - nu echter geeft gij hem het beste bewijs in handen: zijn tegenwoordigheid in uw omgeving.’

Kate huiverde.

‘Gij hebt gelijk, vrees ik, Rochford! maar wat moeten wij doen? Hij vreest niets, zelfs niet den dood.’

‘En hij heeft u lief?’

‘Dat zegt hij, op zijn wijze!’

‘Ik weet het, zelfzuchtig, hartstochtelijk, dwaas, zooals zoovelen, den geliefde tot verderf!’

En zij dacht aan zich zelf, hoe haar liefde voor haar echtgenoot haar tot misdaad had vervoerd.

‘Gij moet een verdediger hebben, die alles weet en hem op een afstand houdt, maar hij moet bescheiden zijn, dapper en trouw. Durft gij geen uwer broeders of zwagers in uw vertrouwen nemen?’

‘O neen!’ riep zij angstig uit.

‘Weet ge niemand?’

Een glimlach verhelderde haar trekken.

‘Ja, ik weet iemand, die trouw is als goud, die alles voor mij over heeft en dapper is als zijn degen. Mijn neef Thomas Culpepper.’

Lady Rochford glimlachte even.

‘Kent gij hem zoo goed?’

‘Ja,’ antwoordde de koningin, en als een droevig visioen verscheen voor haar oogen het gelukkige, kalme, vredige leven, dat haar in Holyngbourne had gewacht, waar zij geen Derham zou gevreesd hebben, veilig als zij zich wist door de liefdevolle bescherming van een echtgenoot als Thomas.

‘Laat hem dan vragen, in het huis des konings te worden opgenomen! Hij moet Derham spreken en hem stilzwijgen opleggen.’

Katharina herademde, de gedachte aan Thomas stemde haar geruster.

‘Schrijf hem, lieve Rochford,’ sprak zij, ‘ik kan niet meer, ik ben zoo moede. Zend dadelijk een uwer bedienden naar hem, laat hem vragen om die betrekking, voor het overige zal ik zorgen.’

Zij reikte haar de hand, waarop lady Rochford

[p. 436]

de lippen drukte, zichzelf belovende, dat zij zooveel mogelijk aan Katharina Howard zou goed maken wat zij jegens Anna Boleyn had misdaan.

XVIII.

In Lincoln brachten de koning en de koningin weder eenige dagen door en alweder waren het feesten zonder einde, waarop de edelen en het volk hun vorsten onthaalden.

Hier was het dat Thomas Culpepper op zijn verzoek en de voorspraak der koningin zijn betrekking in het huis des konings aanvaardde. Op den avond van zijn komst, toen alles in het slot ter ruste scheen, vermoeid van het afgeloopen feest, meldde Thomas zich bij lady Rochford aan; nadat zij zich had overtuigd dat in de gangen alles even stil en eenzaam was, geleidde zij hem naar de vertrekken der koningin die slechts door een trap van eenige treden van de hare gescheiden waren.

Op verzoek van Katharina bleef lady Rochford, in een vensternis teruggetrokken, getuige van hun gesprek.

Met beide handen uitgestoken, vol kinderlijk vertrouwen kwam de koningin haar neef tegemoet.

‘Ik dank u, Thomas, dat gij dadelijk op mijn verzoek gekomen zijt,’ sprak zij met een stem bevend van ontroering.

‘Ge weet, mylady, dat uw wil mij een wet is,’ antwoordde Thomas eenvoudig.

‘O ik wist dat ik altijd en altijd op u rekenen mocht. Lady Rochford heeft u zeker alles gezegd. Wat raadt gij mij?’

‘Ik ben met haar van oordeel dat die man nooit meer uw nabijheid had mogen bezoedelen, maar nu het eenmaal zoo is....’

‘Nu....’

‘Zal ik met hem spreken; misschien baat het! Anders zie ik niet wat er nog kan gedaan worden.’

Kate zag angstig, van Thomas naar lady Rochford.

‘Is dat uw eenige hoop?’

‘Ja, door een beroep te doen op zijn eergevoel, zijn zoogenaamde liefde, hoop ik hem tot berusting aan te sporen; met geld is hij niet om te koopen, met een uitzicht op eerbewijzen ook niet. Niemand echter kan met zooveel recht tot hem spreken als ik....’

Kate sloeg de oogen neer en bloosde.

‘Mijn liefde voor u,’ fluisterde hij, ‘dagteekent reeds van zooveel vroeger, toen hij u nog niet kende. Zij is met mij opgegroeid.’

Katharina zag hem verteederd aan; zijn schoone zachte trekken waren met een droefgeestig waas overtogen, dat ze nog aantrekkelijker maakte, en voor een oogenblik scheen haar tegenwoordig leven haar akelig, somber, ledig toe; zij had alles gegeven en niets teruggekregen dan een vernederende slavernij en het uitzicht op schande en dood.

‘O, had ik nooit Holyngbourne verlaten,’ zuchtte zij, ‘hoe heel anders zou mijn leven geweest zijn en hoe veel gelukkiger.’

Lady Rochford hief het hoofd op en zag medelijdend die beide jongelieden aan, zoo jong, zoo schoon, zoo geschikt in alle opzichten om samen gelukkig te zijn en toch door een afgrond van elkander gescheiden.

‘Ik zal uw ridder zijn, mevrouw,’ zeide Thomas en liet zich op een knie voor haar neer. ‘Kate Howard bestaat niet meer voor mij. Ik zal mijn koningin dienen zoolang mijn stem nog klank, mijn arm nog kracht heeft.’

‘God zegene u, neef!’ zeide Kate met verstikte stem, ‘en helpe mij!’

Daar naderde lady Rochford verschrikt.

‘De koning,’ fluisterde zij haastig en wees op een deur, die toegang gaf tot een trap.

‘Is de deur gesloten?’ vroeg de koningin meer dood dan levend.

‘Ja. Spoedig, volg mij dezen kant uit, Culpepper, en u, mylady, ga naar het bad! Ik zal Zijn Hoogheid ontvangen.’

In een oogenblik was Thomas door de hoofddeur in de gang verdwenen; de koning klopte hard tegen de deur en eischte op hoogen toon toegang bij zijn vrouw.

Lady Rochford talmde een oogenblik om Culpepper gelegenheid te geven zich te verwijderen; toen maakte zij de deur langzaam open, als kostte het moeite haar te openen.

Eindelijk kwam Hendrik met somber gelaat binnen.

‘Wat beteekent het, dat de deuren mijner vrouw voor mij gesloten worden?’ vroeg hij met van toorn trillende stem.

‘Haar Hoogheid is in het bad,’ was het eerbiedige, kalme antwoord, ‘ik ben alleen bij haar in functie.’

‘Is dat een reden om mij buiten te sluiten,’ vroeg de koning driftig en trad zonder verder naar de gravin om te zien onaangemeld in de binnenkamers der koningin.

Thomas was ondertusschen, dank de voorzorgen der listige hofdame, veilig naar beneden gekomen en had zijn kamer opgezocht. Hij kon echter niet slapen en reeds vroeg in den morgen stond hij op en ging de stallen en vertrekken der hofhouding langs, hopende er Derham te ontmoeten.

Het duurde dan ook niet lang of hij vond den gezochte, die alleen met een somber gezicht in een der gangen van den onderbouw van het kasteel ronddwaalde.

‘Ha, sir Thomas!’ riep hij hem reeds van verre toe, ‘het verheugt mij u hier te zien! Komt gij ook in troebel water visschen?’

Thomas zag hem verwijtend aan, toen schudde hij het hoofd en nam hem onder den arm.

‘Laat ons buiten wandelen in den tuin, Derham! Een wandeling in de frissche lucht zal ons beiden goed doen, want ik zie het aan u, de afgeloopen nacht heeft ook u weinig rust gebracht.’

De vriendelijke, kalme toon van den jongen edelman bleef op den onstuimigen, opgewonden Derham niet zonder uitwerking.

‘Ja, ik heb weinig geslapen, 't is waar. Ik ben den geheelen nacht bezig geweest met haar en... met u.’

Thomas haalde de schouders op en zeide intusschen met beslisten drang:

‘Geen woord hierover, zoo lang wij binnen zijn; buiten onder de hooge boomen, zijn wij vrij tot spreken. Hier hebben de muren echo's.’

Zij gingen naar buiten onder de hooge boomen van het park, waar de morgenzon haar stralen nauwelijks door het dichte gebladerte kon doen dringen, en eerst toen zij door het hooge gras en de weelde-

[p. 437]

toilet in den harem. Naar J. Tapico. (Zie blz. 439).

[p. 438]

rige varens, die eigenaardigheden van het engelsche bosch, wandelden, verbraken zij het stilzwijgen.

‘Wat doet gij hier?’ vroeg Derham met zijn gewone heftigheid. ‘Heeft zij u laten roepen?’

‘De koningin bedoelt gij? Ja, zij heeft mij laten roepen.’

Woedend trok Derham zijn arm uit dien van Thomas en vroeg, de hand aan zijn degen slaande:

‘Wat belet mij u te dooden? valschaard met uw mooi gezicht en gladde tong!’

‘Wat zou het u baten, al naamt gij mijn leven? Wilt gij een eerlijken tweestrijd, zooals het tusschen twee edellieden betaamt? Welnu, ik hen bereid; misschien zou het 't gelukkigst wezen, wat zekere hooge Lady overkomen kon, als wij beiden in den strijd bleven.’

‘Als ik er bleef, maar gij....’

‘Ik ben der koningin niets meer en ik wil het ook niet zijn. Ik verlang niets van haar dan haar achting.’

‘Ge liegt....’ bulderde Derham. ‘Waarom heeft zij u dan laten roepen.’

‘Om haar te beschermen tegen den man, die haar leven en haar eer in handen heeft en die niets ontziet om haar in het ongeluk te storten.’

‘En dat durft gij mij zeggen, mij? Terwijl wij hier alleen in het bosch zijn.’

‘Terwijl wij als mannen tegenover elkander staan. Derham, ik heb het recht niet u te raden. Toen mijn nicht, de koningin van Engeland, in haar radeloosheid mij liet roepen om mijn hulp te vragen tegen den man, die haar vervolgde, kon ik haar slechts één ding beloven: Ik zal met Derham spreken; en dat doe ik nu. Gij zegt dat gij Kate liefhebt, en gij komt haar ongelukkig maken door uw onvoorzichtigheid; één enkele slechts moet uw hartstocht opmerken, en 't is gedaan met haar, die wij beiden zoo innig beminnen.’

Thomas' stem trilde van met geweld bedwongen aandoening.

‘Hoe durft gij u op een lijn met mij stellen? Gij hebt haar lief, verzekert gij, maar dat moogt ge niet meer. Ik heb oudere rechten.’

‘Ik beminde haar toen zij nog een kind was, toen gij haar nog nooit gezien hadt.’

‘Maar zij is mijn vrouw!’

‘En hoe kunt gij dat bewijzen?’

‘Wel, zoo vel en hebben het gezien en gehoord, dat ik haar als mijn vrouw liefkoosde en zij mij haar man noemde.’

‘En als zij blijft ontkennen, wilt gij dan alle meiden en knechten uit Norfolk-House doen optreden als getuigen tegen de koningin van Engeland, en wat zal het u baten? Kate zal hetzelfde lot van haar voorgangster en nicht moeten ondergaan, Hendrik heeft de eerste vrouw nog niet vermoord! Ik begrijp uw liefde niet, Derham.’

‘Het behoeft ook niet! Ik heb haar als mijn vrouw beschouwd, ik ben haar trouw gebleven, ik heb geld verzameld - het doet er niet toe op welke manier - maar mijn leven heb ik er voor gewaagd, ik droomde van niets anders dan van een kalm, gelukkig leven met Kate, met mijn vrouw, en nu is zij mij ontroofd.’

‘Door den koning!’

‘'t Doet er niet toe of hij koning is of de minste van zijn onderdanen.’

‘Maar hij heeft recht van leven en dood op u en op haar! Weet gij dat? En moogt gij haar daaraan blootstellen, moogt gij haar leven vergiftigen door onophoudelijke bedreigingen en pogingen tot oneerbiedigheid? Wat is haar leven geweest sedert zij u terugzag? Niets dan een ellendig bestaan vol angst en vrees! Een gedwongen glimlach als zij zich in het openbaar vertoont. O Derham, hoe kunt ge het aanzien, hoe kunt ge haar opjagen en vervolgen als een arme weerlooze hinde? En gij beweert haar lief te hebben; als dit zoo is, bewijs het dan! Geef haar rust, geef haar vrede! Verzwaar haar taak niet! Thans kunt gij haar zien, bevend, schreiend van angst, altijd met de bijl, die Anna Boleyn onthoofdde, voor haar oogen opgeheven, door uw hand! Zij is nog zoo jong, zij heeft zooveel aanspraak op geluk, en gij ontzegt haar alles....’

‘Waarom heeft zij mij verraden?’

‘De vrouw is veranderlijk als het windje dat hierboven in de boomen suist, haar gevoelens stroomen weg als de wateren van dit beekje voor ons; juist in haar veranderlijkheid, haar broosheid, ligt het geheim van haar macht. Kunnen wij aan de golfjes van het beekje beletten verder te stroomen, kunnen wij den wind steeds in één richting bannen? Welnu, hoe kunnen wij dan gebieden over de gevoelens in het hart van een kind? Hoe 't ook zij, zij is des konings gemalin! Wij zijn het verplicht niet alleen aan haar, maar ook aan onzen vorst, de eer zijner koningin niet te besmetten. Wij moeten de wacht voor haar houden, Derham, opdat de schimmen van het verledene niet meer tot haar doordringen, opdat de lucht rondom Engelands koningin rein en geurig blijve, door geen onzuiveren adem besmeurd. Daardoor alleen kunt gij haar uw liefde toonen.’

‘En gij?’

‘Ik heb haar op de knieën gezworen, dat dit voortaan mijn levensdoel zal zijn. Kate Howard is dood voor mij. De koningin van Engeland zal ik dienen als mijn meesteres.’

‘Ja, zoolang de koning leeft, maar hij is niet jong meer en ziekelijk.’

Een straal van hoop glinsterde plotseling in Thomas' oogen.

‘Derham,’ vroeg hij, ‘vertrouwt gij mijn woord als edelman?’

Derham durfde geen neen zeggen, de blik van Thomas' heldere, trouwe oogen verbood het hem als met een geheime macht.

‘Wat zou het dan?’ vroeg hij ontwijkend.

‘Welnu, ik zweer het u op mijn woord van edelman en op mijn eeuwige zaligheid hiernamaals, dat, wat er ook gebeuren moge, Kate Howard mij nooit iets meer zal wezen. Ik zal haar eerbiedigen als mijn zuster, als de vrouw van een ander, als mijn koningin!’

‘Dus wanneer zij weduwe mocht worden....’

‘Zal ik haar niet met mijn liefde lastig vallen; ik zal haar hand niet vragen, zelfs al bood zij mij die aan, ik zou ze weigeren, mits....’

‘Mits?’

‘Gij haar thans met rust laat, haar ook als des konings gemalin beschouwt en als zoodanig eert.’

‘Dat vraagt gij van mij?’

‘Ja, ik, die haar beschermer en haar ridder ben.

[p. 439]

Ik vraag het u en ik ben zeker, dat gij er in zult toestemmen. Het is 't eenige middel trouwens om haar liefde eenmaal terug te winnen en haar angst voor u te verdrijven.’

Derham zweeg.

‘Mag ik het haar zeggen?’ vroeg Thomas.

Maar de ruwe, krachtige man kon niet antwoorden, hij was met het hoofd tegen een boom gevallen en snikte luid.

‘O Thomas!’ zeide hij eindelijk en wrong de hand van den ander tot brekens toe in de zijne, ‘wat hebt gij haar innig lief, als een ridder en als een vriend. Ik kan het zoo niet, maar wat ik kan zal ik beproeven. Ik vertrouw op u! Ga, zeg haar, dat zij mij vergeve, ten wille van mijne onverstandige, dwaze liefde! Zij heeft niets meer te vreezen. Mijn rechten geef ik op tot... totdat ik ze vrij zal kunnen doen gelden.’

Arm in arm keerden Thomas en Derham naar het kasteel terug; voor een der ramen, die op het park uitzicht gaven stond de koningin. Beiden namen hun kappen af en bogen zich diep en eerbiedig.

Met een gelukkigen glimlach groette zij hen en zich tot lady Rochford wendend, fluisterde zij haar toe:

‘Mijn ridder heeft overwonnen!’

(Slot volgt.)