De Huisvriend. Jaargang 1891

Oude-Per's nieuwe schuit.
Van Tor Hedberg.

Oude-Per was eigenlijk juist zoo oud niet. Hij had dien naam reeds gekregen, toen hij als jongen bij Anders den visscher diende. Diens dochter had hem zoo genoemd, omdat hij zooveel rimpels in zijn aangezicht had; de naam had bijval gevonden en sedert had hij nooit anders geheeten.

Het kwam te beter uit, omdat hij toch geen familienaam had en enkel ‘Per’, was tusschen de vele Per's op het eiland een al te algemeene naam. Oude Per was althans iets meer persoonlijks.

Men vertelde, dat hij er even rimpelig en even bedroefd had uitgezien op den dag toen hij zijn intrede in de wereld gedaan had - alsof hij er besef van had, dat hij wel eenigszins ongelegen kwam. Zijne eerste jaren kwamen voor rekening van het armbestuur en dit scheen niet bijzonder geschikt te zijn, om die rimpels glad te strijken. Althans, toen hij als knaap van veertien jaar bij Anders in dienst kwam, zag hij er reeds uit als een oud mannetje; en op den eersten dag kwam Anna, het aardige, vroolijke dochtertje van visscher Anders, op den inval hem Oude-Per te noemen.

Het was alsof zijn vel een weinig te groot genomen was, op een grooter gelaat berekend, of misschien wel om door gezondheid en welvaren te worden uitgespannen; nu had het hiertoe geen gelegenheid; het gevolg daarvan was, dat de rimpels bleven en vastgroeiden. Zij hadden zich hoofdzakelijk rondom zijne oogen verzameld en rondom zijn mond; om de oogen, die klein en vriendelijk waren, maar waaraan die rimpels een bedroefde uitdrukking gaven; en om den mond, die groot en breed was, waaraan zij een eigenaardigen, lachenden trek verleenden; een lach die juist geen vroolijkheid of vergenoegdheid uitdrukte, maar eer een dwaze verlegenheid; iets dat er veel van had, of hij om verontschuldiging verzocht voor zijn vrijpostigheid ook in de wereld te zijn gekomen.

Voor het overige was hij tamelijk lang en goed gebouwd ook; al was hij niet bijzonder forsch en krachtig, toch onbegrijpelijk taai en volhardend. Hij was ‘klein in de kost’ en ‘flink voor het werk’, zoodat visscher Anders zeer met hem was ingenomen.

Anders was klein begonnen, maar het was hem ‘meegeloopen’ en hij bevond zich tegenwoordig in vrij ruime omstandigheden. Toen Oude-Per een paar jaren bij hem in dienst geweest was, begon hij met twee pinken uit visschen te gaan; in de grootste roeiden hij en zijne vrouw; in de kleine zaten Anna en Per. Op die manier had hij altoos op twee verschillende plaatsen zijne netten; en als er mogelijkheid op was een schol te vangen, dan kon men er op rekenen, dat Anders die te pakken kreeg.

Gedurende verscheidene jaren voeren Anna en Per aldus samen uit en zij hadden goede vangst; gewoonlijk brachten zij een paar vrachtjes meer t'huis dan de groote boot; men bewaarde de visch in kleine kuipen en bracht haar aldus aan wal. Dat zij betere vangst hadden dan vader en moeder was haar verdienste, zeide Anna; en Per sprak haar niet tegen. Per sprak over het algemeen nooit tegen. Zij konden het best samen vinden. Anna plaagde Oude-Per soms wel een beetje onbarmhartig, maar hij werd er volstrekt niet boos om; integendeel hij schikte zich daarin met een zeker soort van goedige tevredenheid.

Per zat aan de achterriemen en Anna aan de voorriemen zooals het gebruik dit medebrengt, als een jongen en een meisje samenroeien. Maar Per liet het niet grootendeels op haar aankomen, zooals sommigen plegen te doen; neen, hij sloeg zijne riemen met volle kracht uit, een beleefdheid die door Anna zeer hoog op prijs werd gesteld, hoewel zij er tegen hem nooit iets over zeide. Maar daar het zijne taak was koers te houden, moest hij van tijd tot tijd noodzakelijk eens naar het voorgedeelte der boot zien en als hij dan achterom keek, had hij daarbij gelegenheid Anna in haar frisch en blozend gezichtje te zien. En Oude-Per hield uitstekend koers; daar zorgde hij voor.

Zoo was het er langzamerhand toe gekomen, dat Oude-Per op Anna van visscher Anders verliefd was geraakt. Het kwam zachtkens aan; zonder veel omhaal of drukte, zonder dat hij iets tegen haar zeide - eigenlijk, zonder dat hij het zelf recht begreep. Dit wist hij alleen, dat hij tegenwoordig geen grooter genot kende dan het uitspannen der netten - iets waarover hij vroeger wel geheel anders had gedacht; en hij verbeeldde zich ook, dat hij zeer, zeer veel van de oude boot hield en hij vond het zoo genoeglijk daar op de achterbank te zitten; hij gevoelde zich zoo zeker en geborgen, ja zelfs een weinig trots, als hij daar zat te roeien en hij wist dat Anna voorin gezeten, met hem samen roeide.

Maar zooals gezegd, rustig en kalm, ontwikkelde zich deze liefde, zonder beweging of drukte hoegenaamd. Zij had haar tijd van onuitgesproken, stil geluk. Er kwam een tijd, waarin haar gedrag jegens hem veranderde; toen zij ophield hem te plagen en met hem te schertsen; toen zij minder spraakzaam was dan voorheen en stilletjes met haar riemen werkte; toen er een schalksch, vriendelijk glimlachje in hare oogen opflikkerde, als Oude-Per telkens en telkens weer naar den koers moest zien - maar even stil en kalm kwamen de dagen van droefheid voor hunne liefde opzetten.

Het begon er mede, dat Anna dikwijls vreemd tegen hem werd; soms vriendelijk als van ouds, maar soms prikkelbaar en knorrig; haar scherts kon tusschenbeide bepaald een vinnige kleur aannemen en - dit trok Per zich het meest van alles aan, omdat dit eigenlijk het eenige was dat hij merkte - zij, die voorheen zoo flink en prettig in de maat met hem had geroeid, bewoog hare riemen vaak op een verregaand achtelooze manier: nu eens zette zij er vreeselijk driftig een vaart achter, alsof zij er we-

[p. 112]

zen moesten; dan weer speelde zij met haar riemen in het water en plaste, of roeide met één riem, zoodat Per alle moeite had de schuit recht te houden. Hij begreep volstrekt niet wat er aan haperde, maar dat er iets niet in orde was, merkte hij wel en zijne oogen werden treuriger en zijn glimlach werd meer om verontschuldiging vragend dan ooit te voren.

Ten laatste kwam het zoover, dat Anna in de boot van Anders werd geplaatst en zij in de kleine boot door hare moeder vervangen werd; een verandering die Oude-Per zwaar op het hart viel, hoewel hij er natuurlijk niets tegen zeggen kon. En het eindigde er mee, dat Anna met een visscher, hun naasten buurman, verloofd raakte. Hij heette Akerström, was reeds op zekeren leeftijd gekomen en had een moeilijk humeur, maar een aardigen stuiver op den bodem van zijn kleerenkist.

Ook hiertegen kon Per natuurlijk niets inbrengen; hij begreep dat alles juist ging zooals het gaan moest en hij zweeg; en misschien had hij ook wel in stilte verdriet - maar dat kon men hem nooit aanzien. Het eenige wat hij deed was, dat hij de woning van visscher Anders verliet en een dienst op een ander eiland zocht; dit was geen kleinigheid, want de dienst bij Anders was goed en kost en loon waren hier beter dan hij verwachten kon die ergens anders te zullen krijgen.

Vijf jaren lang bleef hij weg. Toen kwam hij terug en met zijne opgespaarde penningen mocht het hem gelukken een visschershut, op hetzelfde eiland waar Anders woonde en waar Anna getrouwd was, te huren. Hij wilde nu zijn eigen zaakjes doen; een paar netten had hij zelf gebreid en, tot zijn groote voldoening, vond hij gelegenheid voor een prijsje eene schuit over te nemen. Het was dezelfde pink, waarin hij als jongen met Anna gezeten en met haar samen geroeid had; zij was nu oud en daarom werd zij nu voor een appel-en-ei zijn eigendom. Veertien dagen lang was hij bezig met het kalefateren en oplappen der boot eer zij weer zeevaardig was.

Natuurlijk ontmoette hij Anna ook van tijd tot tijd. Zij was grooter geworden, meende hij en een weinig zwaarder, maar mooier en vlugger dan zij ooit geweest was. Het slecht humeur van haar man - nu, daar wist zij wel raad voor, zeide zij, en overigens had zij het in alle opzichten best. Hun weerzien was geheel ongedwongen geweest, vriendelijk als voorheen, zelfs hartelijk. Per had haar de hand gegeven; haar bedankt voor den aangenamen tijd van vroeger en gevraagd hoe het haar ging. Toen hadden zij over de visscherij en over alles en nog wat met elkander gepraat, en toen zij ieder zijns weegs moesten gaan zeide Anna:

‘Zoo - en dus heb je de oude schuit van mijn vader gekocht, Per?’

‘Ja,’ zeide Per; ‘ik heb die voor een koopje gekregen; ik moest natuurlijk een boot hebben, en zoo oud is zij in elk geval nog niet, dat men haar niet zou kunnen oplappen.’

‘Dat is alles goed en wel,’ lachte Anna, ‘als je er maar niet mee naar den grond gaat, Per!’

‘Neen, hoor,’ antwoordde Per, met zijn bedroefden glimlach, ‘zoo erg zal zij het niet maken.’

Later ontmoetten zij elkander van tijd tot tijd, en als zij elkaar tegen kwamen bleven zij gewoonlijk een praatje samen houden. Anna plaagde hem weer zooals voorheen en noemde hem als van ouds ‘Oude Per’; en nooit verzuimde zij te vragen, hoe het met zijne schuit ging. Deze was als het ware het punt van aanknooping van het gesprek; zij vormde den band van vriendschap tusschen hen beiden, die oude schuit.

Intusschen droeg ‘Oude Per’ zijn naam nu wel met recht. De rimpels op zijn gelaat waren, zoo mogelijk, nog vermeerderd; hij was nog stiller in zijn wezen, zijn glimlach nog meer verontschuldigend dan voorheen en zijne oogen hadden nog niets van hun droefgeestige uitdrukking verloren. Daarvoor bestond trouwens ook geen reden, want het kostte ‘Oude Per’ vrij wat moeite om aan den kost te komen. Het liep hem niet mee met de visch vangst; ja, Anna had het wel aan 't rechte eind gehad, toen zij zeide dat die rijke vangst vroeger aan haar te danken was geweest. Zelfs al was er visch, zoodat de anderen beladen thuis kwamen, gebeurde het meer dan eens dat zijne netten bijkans ledig bleven. Neen, het liep hem niet mee in de wereld, den ‘Ouden Per’!

Het trof nu dubbel goed, dat hij zeer handig was in het een-en-ander; hij was zoo een ‘Janus-van-alles’: een weinig timmerman, een weinig smid en als het noodig was schoenlapper ook. Ééns had hij een oude klok weer in orde weten te brengen, waarover hij niet weinig in zijn schik was, en geen wonder: zij was een poos bij den horlogemaker geweest en deze had de patient voor ongeneeslijk verklaard. Met behulp van deze kleine bij-verdiensten kon hij er nu zoo wat komen; men gebruikte zijne diensten overal op de verschillende hofsteden, en was het ook al niet veel, hij verdiende toch altijd iets; en het een met het ander was voor hem juist genoeg.

Op deze wijze ging het een jaar of zes, zeven goed. Maar toen kwam hij opnieuw in groote zorg, want de oude boot deed het niet langer. Jaar uit en jaar in had hij haar opgeknapt; hier een nieuwe plank ingezet, daar een plaat tegen gespijkerd; en zoodoende had hij ze tot-nog-toe vlot gehouden; maar dezen zomer was het bijna levensgevaarlijk geworden er mede uit te gaan, zooals zij lekte. In den herfst bracht Per haar op het droge en onderwierp haar aan eene ‘generale monstering’, maar het gevolg hiervan was een bedroefd hoofdschudden: hij zag geen kans haar meer bruikbaar te maken, want zij was nu zoo rottig, dat zij geen flinke opknapping kon verdragen.

In dien zelfden herfst was Akerström gestorven. Anna was dientengevolge eene welverzorgde weduwe, en daar zij slechts een paar jaren boven de dertig was en er nog zeer goed uitzag, waren er genoeg op het eiland, die hunne gedachten met haar bezig hielden.

Op zekeren dag stond Oude Per wederom zijn boot met een onderzoekenden blik te monsteren en hij deed zijn best om, ondanks de onmogelijkheid, een middel te bedenken haar nog bruikbaar te maken - een moeilijke kwestie met de poging tot oplossing waarvan hij zich elk vrij uur van den dag bezig hield - toen hij eene stem achter zich hoorde:

‘Goên-dag, Per!’

Hij zag om. Het was Anna, die op kleinen afstand van hem een weinig hooger tegen den berg stond. Zij had op het eiland boodschappen gedaan, flink aan-

[p. 113]

moederweelde. Naar E. Krug. (Zie blz 118.)

[p. 114]

gestapt in den frisschen wind en zag er nu verbazend aardig uit zooals zij daar stond, rond en dik en met haar prettig blozende wangen.

Maar op dit oogenblik was Per zoo bezorgd over zijn boot, dat hij geen oogen voor iets anders had.

‘Goên-dag, ook,’ antwoordde hij.

‘Sta-je daar weer je boot te beschouwen?’ vroeg zij.

Het scheen wel dat zij vandaag bijzonder in haar humeur was, zoo vriendelijk en spraakzaam.

‘Ja,’ antwoordde Per, en onder den indruk van zijn verdriet liet hij zich verleiden tot iets wat hij anders nooit deed. Hij klaagde.

‘Het is een ellendige geschiedenis,’ barstte hij uit en trok zich zelf bij de haren.

Vlug kwam Anna naar beneden en naast hem staande begon zij met hem, als eene zaakkundige, de boot van alle kanten te monsteren. Maar ook zij schudde bedenkelijk met haar hoofd.

‘Ja, het is gedaan met de oude schuit,’ zeide zij.

Zij was plotseling ernstig geworden. Het speet haar zoo vreeselijk van die oude schuit, dacht zij.

Een poosje bleven zij zwijgend naast elkander staan met de oogen op het wrakke vaartuig gericht.

‘Je moet tegen het voorjaar een andere hebben, Per,’ begon Anna.

De gewone treurige glimlach verscheen op zijn gelaat.

‘Ja, dat zal wel dienen,’ zeide hij, ‘maar hoe?’

Anna zag hem aan; zij werd een weinigje warmer:

‘Zoo onmogelijk zal het toch niet wezen voor een redelijken prijs een boot te krijgen, zou ik denken. Maar men moet het ernstig willen.’

‘Je hebt mooi praten!’ zeide Per.

Anna bedacht zich even; toen begon zij opnieuw, eenigszins aarzelende: ‘Onze nieuwe schuit, bijvoorbeeld,’ en zeer snel sprekend vervolgde zij: ‘Wat kan ik er mede doen, nu ik toch alleen ben? Ik kan mij best met onze oude boot redden en ik had er toch al over gedacht die andere te verkoopen. Zou die niet geschikt zijn?’ eindigde zij haar volzin, met een vroolijken blik Per aanziende.

Oude Per keek haar verlegen aan. Hij begreep niet goed of zij het in ernst bedoelde.

‘Maar ik heb er geen geld voor, en dat zal ik ook wel nooit krijgen,’ stotterde hij.

‘Och, daar zal nog wel iets op te vinden zijn,’ antwoordde Anna, en met een vriendelijk knikje tot afscheid, ging zij verder.

Per bleef haar nakijken. Neen, het was geen grapje!....

De nieuwe schuit van Akerström was de beste, die in den geheelen omtrek te vinden was. Zij was nog slechts een jaar oud en sierlijk en in orde als een pleiziervaartuig. En hoe kranig lag zij op het water te dansen, en welk een vaart kon zij nemen! Menigmaal had Per met bewonderenden blik aan het strand gestaan als zij uitvoer. Per had een oog voor fraaie booten!

Neen, zij had het niet in scherts gezegd. Maar al was dit nu ook zoo, het baatte hem weinig, want hij zou toch nooit het geld bij elkaar krijgen om haar te koopen. Maar, hoe het wezen moge, de gedachte had nu eenmaal bij hem wortel geschoten en hij kon die niet weder van zich afzetten. Hij was inderdaad verliefd geworden op de nieuwe schuit van de weduwe Akerström en dag-en-nacht liep, of lag, hij er over te denken. Den volgenden Zondag, toen hij wist dat Anna naar de kerk was, liep hij haar erf op en monsterde de schuit nog eens zeer zorgvuldig; hij liet zijne nagels langs elke naad gaan, maar nergens kon hij het minste gebrek vinden. Het was een pracht van een vaartuig, dat was het! Het kostte hem waarlijk moeite er zich van af te wenden om heen te gaan.

Gedurende den winter sloop hij er telkens weer eens heen. Hij kon aan niets anders meer denken, en peinsde er dag en nacht over op welke manier hij des noods de som voor den aankoop zou kunnen bij elkander schrapen. Want hij had er zich inmiddels van overtuigd, dat Anna het in ernst had gemeend. Wat zou zij alleen ook met twee booten uitvoeren? En zij zou ze hem wel goedkoop laten - voor minder dan aan een ander - uit oude vriendschap, zou zij met een kleine prijs tevreden zijn...

Hij spaarde en schraapte dien ganschen winter. Hij onthield zich bijna het noodige en werkte als een slaaf tot 's avonds laat. Soms zat hij een stuk in den nacht nog netten te breien. Tegen het voorjaar had hij dertig kronen; maar daarvoor zou hij de schuit natuurlijk niet kunnen krijgen. De laagste prijs waarmee hij zich had durven vleien, was vijftig kronen geweest. Maar op een goeden dag zag hij dat de schuit te water gelaten werd, en toen overmeesterde hem de angst, dat zij hem zou ontloopen. Hij nam een kloek besluit, en op een mooien dag in het laatst van April trok hij zijn beste pak aan, wiesch en kamde zich zoo zorgvuldig alsof hij een huwelijksaanzoek moest gaan doen, en begaf zich op weg naar Anna's erf.

Toen hij in huis kwam stond zij in de keuken. Zij zag hem een weinig verbaasd aan, werd een weinig rood, droogde haar hand aan haar boezelaar af en stak hem deze toe, met den groet:

‘Wat hebben wij elkander in lang niet gesproken.’

Dit klonk nu wel als een verwijt, maar zij was het toch geweest, die vermeden had hem te ontmoeten.

Per kon bijna niet spreken; hij was bleek van ontroering en eindelijk kwam hij met inspanning zoover te zeggen, dat hij een paar woorden met haar wenschte te spreken.

Zij bloosde nog een weinig sterker en deed haar best om een schertsenden toon aan te slaan; maar toen dit haar niet gelukte, bepaalde zij er zich toe Per te vragen of hij mee naar de kamer wilde gaan.

Hij ging op de bank zitten, wreef met zijne handen over de knieën en zag haar aan met zulk een innig bedroefde en hulpzoekende uitdrukking, dat zij in een helderen lach uitbarstte. Die oude manier van haar hielp Per al een heel eind op weg. Hij vatte moed en kon nu eindelijk met zijne boodschap voor den dag komen.

‘Zie-je, het was over die boot.’

‘Zoo!’

Hij merkte dat haar gelaat betrok, alsof zij zich teleurgesteld gevoelde, en aanstonds zakte zijn moed hem in de schoenen. Zij had er misschien spijt over er hem vroeger iets van te hebben gezegd; wie weet, mogelijk had zij ze reeds verkocht. In zijn angst radbraakte hij nu zijne les, die hij in stilte zoo menig-

[p. 115]

maal vooruit had opgezegd, maar zonder er zelf veel van te verstaan wat hij zeide.

‘Zie, dertig kronen heb ik,’ zeide hij, de muntbiljetten uit zijn zak te voorschijn halende. Met zijn bevende handen spreidde hij de papiertjes voor haar op de tafel uit, als om haar daardoor te verleiden den koop te sluiten.

‘Ik kan de boot voor dat geld niet krijgen; dat heb ik natuurlijk ook nooit gedacht; maar de rest zou ik misschien in den loop van het jaar kunnen afbetalen, of anders met netten voor je te breien, of op een of andere manier, in-verdienen. Maar dertig kronen heb ik al vast; - dit zijn dertig kronen - zie maar.’

Hij telde haar de muntjes voor en zag haar toen angstig vragende aan. Maar hij kon op haar gelaat niet het minste lezen, want zij hield het half van hem afgewend.

Zij stond al door het raam uit te kijken en trommelde met haar vingers op de tafel.

‘Je zou dus die schuit gaarne willen hebben, Per?’ zeide zij ten laatste.

‘Ja,’ antwoordde Per, en bij die gedachte alleen kwamen hem de tranen in de oogen.

Zij trommelde nog luider en vervolgde:

‘Maar ik wil haar niet verkoopen.’

Zij bleef eventjes wachten maar kreeg geen antwoord. Eindelijk keerde zij haar hoofd om en zag Per aan.

Hij zat als een meelzak in elkander en zette zulk een diep-ongelukkig, hopeloos teleurgesteld gezicht, dat haar stem veel zachter klonk, toen zij zeide:

‘Maar het zou toch op een andere manier geschikt kunnen worden, dunkt mij.’

Per helderde een weinig op, en onzeker staarde hij haar aan in afwachting van wat er volgen zou.

‘Op een andere manier?’

‘Ja.’

‘Op welke manier?’

Zij begon opnieuw te trommelen, maar nu veel zachter dan straks.

‘Kan je die niet raden, Per?’

Zijn gelaat wrong zich in de onmogelijkste plooien door de inspanning om haar bedoeling te vatten, maar tevergeefs. Hij schudde bedroefd met zijn hoofd.

Zij wierp een ongeduldigen, bijna toornigen blik op hem. Maar neen, zij kon niet boos op hem worden. Hij zag er uit, precies als een kind, zooals hij daar zat, die goede, Oude Per.

‘Als je mij nam, Per, en de schuit op den koop toe?’ zeide zij, met een vuurroode kleur.

‘Op den koop toe,’ herhaalde hij. Hij bleef haar aanstaren alsof zij uit de lucht was gevallen. Hij begreep er niets van. Thans kwam haar oude vroolijkheid weder boven, en op den hem zoo wel bekenden, trouwhartigen toon, zeide zij snel:

‘Ja, ik merk het al, er zit voor mij niet anders op dan in ronde woorden te spreken. Lieven hemel, Per, als wij samen trouwen. Ziedaar - nu weet je het!’

Per stond op; werktuiglijk en met bevende vingers pakte hij zijn dertig kronen bij elkander, stopte die in zijn zak, keek haar met de oogen vol tranen aan en ging, doodsbleek, naar de deur.

Doch thans was het hare beurt om te schrikken. Vlug liep zij hem na, en hem bij den arm terughoudende, kneep zij hem zoo hard dat het pijn deed.

‘Maar Per, ik meen het in ernst, in vollen, heuschen ernst!’ riep zij uit. En toen, zijn arm loslatende, voegde zij er zachter bij:

‘Ten minste als je mij hebben wil!’

Per bleef. - - - -

En toen hij een poos later hare woning verliet, had hij het eindelijk begrepen, dat zij in ernst meende wat zij had gezegd. Dat is te zeggen, hij begreep er zooveel van dat hij de nieuwe boot zou krijgen zonder er voor te betalen; het overige was altijd nog een weinig duister voor hem, daar dacht hij verder niet aan. Maar de boot behoorde hem toe; waarlijk aan hem; dit was hem nu geheel duidelijk en hierover was hij zoo verheugd, zóó over-en-over gelukkig, als hij zijn leven lang nog nooit over iets was geweest.

Eene maand later trouwden zij. Anna had het doorgezet dat dit zoo spoedig gebeuren zou; het kon haar niet schelen, of de menschen er al verwonderd over waren, dat zij zoo spoedig na den dood van haar eersten man weder in het huwelijk trad. Voor haar part mochten zij praten.

De bruiloft was zeer eenvoudig. Zij werden in de kerk ‘ingezegend’ en wandelden vervolgens naar hun gezamenlijk ‘thuis’. Het was nu na den middag.

Toen Per zijn ‘beste pak’ had uitgetrokken, ging hij naar de brug en bleef zijne boot bewonderen - zijne boot! Nadat hij een poosje hier gestaan had, begon hij de netten te pakken.

Anna kwam uit de hut; zij had nog haar Zondagsch kleedje van zwarte halfzijde aangehouden. Op het gezicht van Per en zijne bedrijvigheid werd zij eerst verbaasd, maar toch eenigszins knorrig ook.

‘Denk-je nu dadelijk de netten te gaan uitzetten?’

‘Ja. Het is morgen immers Maandag?’

Hij had het zoo druk, dat hij niet eens tot haar opzag.

Zij wiegde zich nu op den eenen en dan op den anderen voet en zag er bepaald teleurgesteld uit.

‘Als het zoo is, zal ik wel met je mee dienen te gaan,’ zeide zij ten slotte, op haar vroolijken toon; en toen keerde zij naar huis terug om ook van kleederen te verwisselen.

En zij brachten de netten samen in zee; Anna zat evenals voorheen aan de voorriemen, en roeide zwijgend en ernstig. Per op de achterbank, ook zwijgende, maar nu fier en in het vol besef van de edele hoedanigheden zijner boot. Het was dan maar verbazend zulk een vaart als die schuit nam en daarbij was zij onbegrijpelijk licht....

Teruggekomen en bij de brug aangeland, bleef Per in beschouwing der boot verdiept staan.

‘Het is een zeldzaam mooi vaartuig,’ zeide hij, met een glimlach, die iets minder verontschuldigend dan vroeger was.

Anna stond achter hem. Er flikkerde iets in haar oogen.

‘Ik geloof waarlijk, dat je nog meer verliefd bent op die schuit dan op mij,’ zeide zij ietwat knorrig, keerde zich om en liep heen.

Bij dien toon in haar stem gevoelde Per iets vreemds. Wat was dat? Verrast en verlegen zag hij haar na. Hij bloosde, die blos werd hoe langer zoo donkerder. Langzaam begaf hij zich ook naar de hut waarin

[p. 116]

Anna verdwenen was, met een buitengewoon verstandige uitdrukking op zijn goedig gelaat.

Reeds vroeg waren zij den volgenden morgen weer samen er op uit om de netten in te halen. Het was een frissche, prachtige lentemorgen, met zulk een helderen zonneschijn alsof de koningin van den dag, opnieuw geboren was aan den horizont, met dien helderen waterspiegel waarop de boot een glinsterende streep achterliet, en waar de eilandjes werden teruggekaatst, tot zij verdwenen aan den gezichteinder, met de zeevogels die op behoorlijken afstand in groot gezelschap lagen te zwemmen.

De vangst was goed. Per berekende dat het wel dertig ‘zoodjes’ waren. Zooveel visch had hij sedert jaren niet gehad. Maar hij sprak er niet over. Alleen zat hij buitengewoon recht-op en zijn kleine oogen tintelden, toen hij met Anna terugroeide. Dit was nu evenwel niet uit blijdschap

ook op het parket. Naar A. Mandlick. (Zie blz. 118.)

over de vangst en ook niet eens van geluk over de boot. Het was uit een ander gevoel, dat ten laatste ook voor hem tot klaarheid was gekomen, dat eindelijk door de harde schaal waaronder zijn gemoed verstijfd was geraakt, had weten te dringen; dat heerlijk gevoel, nu toch eindelijk - zij het ook laat - de genegenheid te hebben gewonnen van haar, die hij van het begin af had liefgehad, hoewel hij zich daarvan niet duidelijk bewust was geweest zoolang die liefde voor hem hopeloos was. Dit alles had hij vroeger nooit zoo begrepen. Maar nu begreep hij het en - goed ook. Daarom was hij het ook die, toen zij dezen keer weder samen op de brug stonden, naar Anna toeging, haar bij de hand nam en die zacht streelende, zeide:

‘Ja, de boot is heel mooi, maar jij bent toch nog veel mooier, Anna!’

Dit was voor het eerst dat hij haar eene soort van liefdesverklaring deed; maar Anna was er mede tevreden, want - beter laat dan nooit.

Ph. Wijsman.

Naar het Zweedsch.