De Huisvriend. Jaargang 1891

Tusschen twee vuren.

Jantje doorleeft moeilijke oogenblikken. Daar zit hij rustig voor zijn bord met pap, die pap is zoo lekker zoet en Jantje heeft goede plannen om er zich flink aan te goed te doen. Maar jawel! Het spreekwoord zegt: ‘'t Is een lange weg van den beker tot de lippen’ en op dit thema hebben dichters mooie verzen gedicht en zelfs komedietjes geschreven. Maar hieraan denkt ons Jantje nog wel niet; och arm', hij heeft er nog niet eens vermoeden van, dat zoo iets mogelijk is. Naast hem zit zusje, ook met haar rijstebrij voor zich en terwijl Jantje zich niet haast maar, als een echte gastronoom, denkt dat eten voor een beschaafd mensch meer genot dan noodzakelijkheid is, slaat zij, die echte slokop haar portie gauw naar binnen.

Jantje vermoedt geen kwaad; hij geniet en zijn bord is nog meer dan half vol als Zus er reeds den laatsten druppel van heeft afgeschraapt, zoodat de blauwe bloemen van den bodem voor den dag komen; maar de rijstebrij smaakt naar meer. Zus zal

[p. 57]

Jantje wel eens helpen. Hij heeft veel te lang werk met zijn eten, die suffert, en daar steekt zij den lepel in Jantje's bord. Het ventje kijkt haar verbaasd aan, hij begrijpt haar bedoeling niet; guitig vonkelen Zusje's oogen.

‘Kom, toe, ik zal je helpen, Jan!’ zegt zij. En het houten schaap tegenover hen schijnt ook toe te kijken, en zoo verdiept zijn ze in het aanschouwen

gezicht op het maximilianeum. (Zie blz. 62.)

der ongehoorde stoutigheid van Zus, dat zij niet eens de nadering bemerken van eene tweede diefegge.

Poes kijkt ook loensch den eigenaar aan van den vurig begeerden schat, en terwijl door Jantje's verdediging het kostbare vocht over den rand drupt, is Poes druk aan het likken.

Zoo zit Jantje tusschen twee vuren, voor 't eerst van zijn leven, maar zeker niet voor het laatst!