De Huisvriend. Jaargang 1890

Ingesneeuwd.
Eene vertelling van Frans Hedberg.
(Vervolg van bladz. 314.)

IV.

‘Jesses, nog toe! Zij is verkeerd geloopen, destumperd en midden in den sneeuwhoop voor de kelderdeur terecht gekomen!’ hoorde men op eens Stina roepen. ‘Zou u haar even kunnen optillen, conducteur? Dan zal ik de deur open doen!’

‘Ik wil 't wel probeeren,’ antwoordde een hijgende stem op een kleinen afstand. ‘Maar ik zei het haar immers, dat zij niet alleen moest gaan!’

‘Knor nu maar niet, daarmee is zij niet geholpen.’

‘Als er maar geen ongeluk is gebeurd!’ riep Sellner van zijne plaats opspringende.

‘Arvid, och toe, ga eens gauw zien wat het is!’ Met die woorden drong Emmy in haar ontsteltenis haar man naar buiten.

‘Het zal zoo heel erg niet wezen,’ zeide de docent, doodbedaard met het inpakken zijner glaasjes en busjes voortgaande. Maar de luitenant was reeds naar buiten en een oogenblik later kwam Stina met de lantaarn de kamer in, gevolgd door Arvid en den conducteur, die eene vrouw, haar half dragende, binnen brachten. Zij was gekleed in een korten mantel met bruin bont en daarbij had zij een gebreide wollen kaper op.

‘Wij zullen haar wat dicht bij 't vuur zetten,’ proeste en hijgde de conducteur, ‘dan zal zij wel spoedig ontdooien.’

‘Hoe is het? Mij dunkt dat zij bewusteloos is,’ zeide Arvid.

‘Ja; veel leven is er niet meer in,’ klonk het onverschillig antwoord.

‘Het zal beter zijn den stoel een weinig van het vuur te verwijderen, opdat zij den gloed niet te sterk krijgt, althans vooreerst,’ zeide de docent, die met zijn zilveren kroes in de hand nu ook naderbij kwam ‘en dan zal ik trachten haar een paar droppels cognac te doen innemen.’

‘Ja, dat zou zeker niet kwaad zijn, voor niemand!’ bromde de conducteur. ‘En daar zij nu welbezorgd is, maak ik dat ik weg kom. Wij hebben mannen gekregen om te scheppen; om eene hulp-locomotief is geseind; en dus heb ik hoop, dat wij ten langen laatste wel weer vlot zullen loopen. Als ten minste die ellendige sneeuw blieft op te houden!’

Dit laatste voegde hij er in de deur, die hij hard achter zich dicht smakte, bij.

Intusschen hadden Stina en de luitenant de bewustelooze vrouw op een stoel gezet; Emmy had haar de kaper afgenomen en zag met schrik en medelijden op het vervallen, bleek gelaat, dat aan eene vrouw van ten naastenbij dertig jaren scheen toe te behooren en dat nog duidelijke sporen droeg van buitengewone, hoewel thans verwelkte schoonheid. De docent bracht den beker aan hare lippen en goot een paar droppels van den sterken cognac in den half geopenden mond; zij slikte; daar trokken de ooghoeken; zij scharrelde met de handen voor zich uit en opende de oogen.

[p. 328]

‘Waar ben ik? Hoe ben ik hier gekomen?’ Zij zag met angstig zoekende blikken rond. ‘Waar is de trein?’

‘Die staat gerust; en zoo is 't met u ook, hoop ik,’ gaf de docent kalm ten antwoord en daarbij liet hij haar nog een paar droppels cognac drinken.

‘Hoe is het nu? U heeft het immers niet koud?’ vroeg Emmy, zich met deelneming over haar heenbuigende.

‘Neen, dank u. Het is maar.... mijne voeten zijn zoo vreemd; ik voel ze niet!’

‘De warmte zal uw voeten goed doen,’ zeide de luitenant. Hij wilde den stoel eenigszins dichter bij het vuur schuiven, maar bij deze beweging viel zijn oog op het profiel der zittende vrouw; hij schrikte; met eene snelle wending keerde hij zich naar de deur, waar hij vlak tegenover Stina kwam te staan. Zich weder omkeerende liep hij naar de tafel en zag onderwijl naar zijne jonge vrouw, die deze bewegingen met een vreemde uitdrukking op haar gelaat, volgde. Alsof haar blik hem op eene bijzondere manier dwong naar zijne vorige standplaats bij den stoel terug te gaan, begaf hij zich weer naar de groep en met eene kunstmatig verworven kalmte tot den docent gewend, zeide hij:

‘Als u den stoel aan den anderen kant wilt opnemen, dan zullen wij de patient samen dichter bij het vuur dragen.’

‘Ik weet niet, of groote warmte wel doelmatig zal zijn. Ik houd het voor nuttiger als u een handvol sneeuw wil gaan halen. Sneeuw is het beste geneesmiddel en aan dat goedje is op het oogenblik althans geen gebrek.’

‘Ik zal het dadelijk doen,’ verklaarde Sellner; maar nog eer hij buiten was, trad Stina, die, dit op haar terrein oordeelende, een emmer achter van 't fornuis had gehaald, hem in den weg: ‘Zulk een fijn heer mag ik dat niet laten doen!’

‘Neen, blijf maar hier en help mijne vrouw een handje!’ zeide hij driftig; en haar den emmer afnemend snelde hij naar buiten.

‘Bravo luitenant Sellner; flink als een man gehandeld!’ juichte de docent.

De nieuw-aangekomene had met de oogen gesloten gezeten, maar bij het hooren van den naam Sellner sloeg zij ze plotseling wijd op en zag zoekend rond, tot haar blik op de deur, waardoor de luitenant vertrokken was, en waar hij nu reeds weer met den met sneeuw beladen emmer op den drempel verscheen, gericht bleef. Doch aanstonds werd haar oog wederom dof en zoekend als naar iets dat heel ver af was.

Toen de docent met een verlegen kuchje het woord tot Emmy richtte, zeggende: ‘Nu moesten wij, dunkt mij, de dames maar alleen laten;’ en toen tot Arvid: ‘als u er eveneens over denkt, luitenant, dan gaan wij eens zien hoe het met den trein staat; hier zouden wij allicht hinderlijk zijn,’ zag zij verbaasd tot de jonge dame die naast haar stoel stond, op.

‘Misschien kunnen wij nog bij het sneeuwscheppen dienst doen’ zeide de luitenant snel en zijne vrouw aanziende vervolgde hij: ‘zou het ook goed zijn als ik die trommel met suikergoed medebracht? Wat dunkt je, Emmy?

Edoch Emmy antwoordde hem niet. Bij afwisseling zag zij de vreemde dame en haar man aan. Een vreeselijk wantrouwen maakte zich van haar meester. Zij kenden elkander, gindsche vrouw en Arvid. Maar hoe hadden zij elkander gekend? Dit moest zij weten. Zij zou het wel zoo zien in te richten, dat zij met de vreemdelinge alleen bleef.

De beide heeren waren dan ook nauwelijks vertrokken, of zij zeide met eene bij haar zeer ongewone beslistheid:

‘Het is niet noodig dat wij met ons tweeën hier blijven; als u je man wil gaan helpen, dan zal ik mij best alleen redden.’

‘Als het daarom te doen is.... Per kan altijd best een kleine handreiking gebruiken.... maar ik weet niet.... zulk een jong....’

‘Geen nood! Ga gerust, dan zal ik haar voeten inwrijven.’

Best! Een handdoek is in de lâ van de tafel!’ riep zij heengaande, met de lantaarn in de hand, nog over haar schouder de jonge vrouw toe.

In het eerste oogenblik, toen zij met die vreemde, bleeke reisgenoot alleen was, kon Emmy zelf niet begrijpen wat haar zoo ontroerde. Het was een gemengde gewaarwording: haat en medelijden; zij besefte hoe iets, dat op haar toekomst grooten invloed zou uitoefenen, zijne netten om haar spon, en hoe gaarne zij de ontknooping ook zou hebben vermeden, stond daar tegenover toch de onweerstaanbare begeerte, de waarheid tot elken prijs te leeren kennen.

Deze gedachten vlogen met bliksemsnelheid door haar brein en zoodra zij zich met de vreemdelinge alleen zag, boog zij zich tot deze over en met een stem, die haar zelf hard toescheen: ‘Zet uw voeten hier op het bankje, dan zal ik uwe laarzen uittrekken.’

‘Neen, dank-u; dat kan ik zelf wel doen,’ klonk het haastig terug, terwijl een blos haar straks bleek gelaat kleurde en zij de ietwat naar voren gestoken voeten schuw onder haar kleed verborg. ‘Zou u mij inplaats van die hulp nog een paar droppels uit dien beker willen geven? Dat was zoo verkwikkend en zoo verwarmend; ik gevoel mij al veel beter.’

En gulzig greep zij naar het bekertje, dat de docent, voor zijn vertrek, aan Emmy had ter hand gesteld.

‘O - zoo; is zij van die soort!’ dacht Emmy, toen zij met een minachtend gebaar den kleinen tuimelaar der patiente zoo achteloos reikte, dat een paar druppels daaruit op de hand van de zittende vrouw werden gestort. Deze zag haar langzaam en onderzoekend aan en vroeg zeer ernstig:

‘U denkt toch niet dat ik aan den drank verslaafd ben? Dat ben ik geenszins; maar ik was daar straks zoo door-en-door koud en toen deed het mij zoo goed. Maar ik wil het ook wel laten, als u denkt dat ik er niet goed aan doe....’

‘Neen neen, zoo bedoel ik het niet,’ hervatte Emmy snel, ‘ik vergat dat u zoo verkleumd was!’

‘Toen ik daar straks verkeerd geloopen was, dacht ik dat het voor altijd uit zou zijn; ik had maar één verlangen: - te slapen, niets dan te slapen!’

De laatste woorden fluisterde zij, alles om zich henen vergetende, terwijl zij in het vuur staarde, dat begon te verflauwen en slechts van tijd tot tijd een vluchtig licht op de muren wierp, als het even opvlamde.

‘Hoe gaat het met de voeten? Voelt u ze thans

[p. 329]

weer?’ begon Emmy, verontrust door eene werktuigelijke beweging naar de beenen, die de reizigster met eene uitdrukking van hevige smart, drukte en wreef.

‘Jawel; ik voel duidelijk hoe zij steken en zwellen.’

‘Dan moet u mij toch uw laarzen laten uittrekken en uwe voeten met sneeuw laten inwrijven.’ Emmy knielde naast de vreemde neder en pakte beslist haar eenen voet. Eerst stribbelde de vrouw nog tegen, maar ten laatste liet zij haar voeten aan Emmy over en met afgewend gelaat zeide zij:

‘U moet er niet op letten... ik kon er niets aan doen... ik had geen geld voor een paar nieuwe...’

‘O, wat zal u het koud hebben gehad!’ riep Emmy onwillekeurig uit, op het gezicht van die versleten laarzen met de doorweekte zolen en toen zij daarbij aan hare warme met bont gevoerde laarsjes dacht: ‘wilde u dààrom niet dat ik u zou helpen? Lieve hemel wat zijn uwe voeten ijskoud! Dadelijk den tweeden ook te voorschijn! Kan u je kous uittrekken, terwijl ik de andere laars losrijg? Juist, zoo is het goed! Laat mij nu die arme verkleumde voeten met sneeuw wrijven en u zal eens zien, hoe spoedig zij beter worden!

‘In den waggon heb ik geen hinder van de koû gehad,’ zeide de vreemdelinge na een poosje, toen Emmy moedig hare voeten met sneeuw wiesch, hoewel haar fijne en ongeoefende handjes er geducht pijn door leden, ‘want, zooals u ziet, draag ik warme, wollen kousen,’ voegde zij er bij, met een zeker aangenaam bewustzijn, niet geheel en al zoo schamel te zijn uitgerust als die laarzen schenen aan te toonen.

de waternoot. (Zie blz. 332.)

‘O wat verwarmt de sneeuw... maar u bederft je handen, mevrouw. Doet het geen pijn?’

‘Volstrekt niet!’ antwoordde Emmy, die den tweeden voet onder handen nam. ‘En dat komt er ook niet op aan, men wordt straks des te warmer!’

‘Wat is u toch vriendelijk!’ zeide de reizigster op dankbaren toon, terwijl zij met de hand liefkoozend over Emmy's blond hoofdje streek. Zij rilde even bij die aanraking, doch beheerschte zich aanstonds en ging voort met wrijven.

‘Is die eene mijnheer uw echtgenoot?’ vroeg de vrouw na een poosje, toen zij de warmte heerlijk door de verkleumde voeten voelde tintelen, ‘of is u niet getrouwd? U is nog zoo jong!’

‘Jawel, ik ben gehuwd en luitenant Sellner is mijn man,’ antwoordde Emmy haar onderzoekenden blik tot de vraagster opslaande.

‘Ik meende hem te herkennen.’

‘Te herkennen? Had u hem dan vroeger gekend?’

‘Ja, het is zeer lang geleden. Hij was toen nog een knaap.’

Emmy haalde lichter adem. Zoo lang geleden...!

‘Laat mij uwe kousen warm maken en dan moet u beproeven een weinig te loopen, dat zal u goed doen’ voegde zij er vriendelijk bij. Nu geen gevoel van tegenzin te overwinnen was, trad het medelijden weder op den voorgrond.

‘Ik vrees dat ik dit niet zal kunnen doen... ik zou liever willen slapen!’

‘Dat mag nu nog niet gebeuren, het zou niet goed zijn,’ hernam Emmy haar bij het aantrekken der laarzen helpende.... ‘Zoo, beproef nu eens op te staan.... leun stevig op mijn schouders.... zoo.... ziet u wel, het gaat immers best?’

[p. 330]

‘O maar het brandt en prikt zoo in de voeten, het is alsof ik op spelden loop.’

‘Dat is het bloed dat weer in omloop komt. Zoo; nu omkeeren en nog een paar maal door de kamer! Steun maar op mij. Zoo... En hoe lang is het geleden dat u mijn man heeft ontmoet?’

‘Minstens tien jaren.’

‘Op welke wijze hebt gij samen kennis gemaakt?’

‘Wij woonden in het huis van zijne ouders.’

‘Waart ge.... waart ge, zeer goede vrienden?’ vroeg Emmy, onder het spreken haar pas versnellende, zoodat de andere haar met moeite kon bijhouden.

‘Hoe bedoelt u dat?’

‘Ik bedoel of... u hem liefhad?’

‘Ik was immers veel ouder dan hij!’ luidde het ontwijkend antwoord. ‘Hij was zestien jaar, zeker niet ouder, en ik reeds in de twintig! U begrijpt wel!...’

‘Ik heb eens gelezen, dat jongelingen, knapen zelfs, vaak verliefd raken op meisjes die veel ouder zijn. Zeg het mij ronduit

vruchten van de waternoot.

was hij op u verliefd - of gij op hem?

‘Voor mij zelf kan ik gerust ontkennend antwoorden.’

‘Maar voor hem niet?’

‘Waarom wil u dit weten? Men moet nooit naar 't verledene vragen.’

‘Dat beteekent, dat hij op u verliefd is geweest.’

‘Dat heb ik niet gezegd. Het is mogelijk, dat zijn jeugdig hart iets warmer voor mij sloeg; - er is bij jongelieden zoo weinig noodig - een dans - een wandeling in den tuin - en ik danste veel in dien tijd en - zooals men beweerde - goed ook. Maar wat kan u dit alles nu nog schelen?’

‘Volstrekt niets - natuurlijk, ik dacht maar.... ik hoopte.... hij had mij gezegd, dat ik de eerste was die hij beminde.’

‘Geene vrouw is de eerste. Bijna altijd is eene andere liefde aan haar echt voorafgegaan. Maar, hoe lang is u getrouwd?’

‘Sedert gisteren!’ Emmy voerde een hevigen strijd met hare tranen.

‘Dan verwondert het mij niet!’

‘Wat?’

‘Dat u naar den verleden tijd onderzoek doet. Maar u kan gerust zijn. Tusschen hem en mij ligt eenvoudig een bal-vriendschap, zooals tusschen u en menig jong mensch ook zal hebben plaats gehad. Uw man zal toch ook de eerste niet geweest zijn, die uwe phantasie in beweging heeft gezet.’

‘Mijne phantasie misschien niet - mijn hart zeker.’

‘Dit zal met hem ook wel zoo geweest zijn. En dan, tien jaren geleden wist hij niet, dat hij u zou ontmoeten.’

‘Hij had toch kunnen wachten.... wij meisjes wachten allen!’

‘Wel - wie weet hoe het u zou hebben gegaan, als ge tot uw zeven-en-twintigste jaar had moeten wachten!’

‘Hoe kan u zoo spreken! Hoe kan eene vrouw zoo iets zeggen!’

‘Misschien door hare minder opwekkende ondervindingen. Maar er is nu geen spraak van mij. Wil u mij naar dat bed geleiden? Ik ben vermoeid van het loopen door de kamer en nu zou een uurtje slapen mij zoo verkwikken. Ik heb een lange reis te doen!’

‘Waar gaat u dan heen?’

‘Naar Amerika.’

‘En tot wien?’

‘Naar mijn man,’

‘Is u dan getrouwd?’

‘Nog niet, maar ik reis toch naar mijn man, want als ik aankom zullen wij dadelijk trouwen. Ik had nooit gedacht zoo gelukkig te zullen worden, want hij is met eene andere naar Amerika gegaan. Maar nu is zij gestorven en nu heeft hij mij verzocht te willen overkomen en zijne vrouw te worden.’

‘En u gaat?’ riep Emmy in volle verontwaardiging uit, ‘dat kan u niet doen!’

‘Waarom niet?’ De andere zag haar verwonderd aan.

‘Omdat... omdat... hij u zoo behandeld heeft. Zegt uw gevoel van vrouwelijke waardigheid u dan niet... uwe fierheid... weet ge niet dat...’

‘Ik weet niets, dan dat ik hem liefheb,’ zeide zij zacht en zich op het eenvoudig leger uitstrekkend, sloot zij de oogen; en na eene van Emmy's handen te hebben gevat, drukte zij die, fluisterende: ‘ik heb hem zoo lang liefgehad; ik heb menigen traan om hem geweend en nu ben ik gelukkig, onuitsprekelijk gelukkig! Dat zal u ook worden, dat is u al; maar onthoudt wat ik u zeg: wees niet jaloersch op hetgeen geweest is!’

Zij liet Emmy's hand los en weldra hoorde de jonge vrouw aan de rustige ademhaling dat zij sliep. Maar deze was aan een aantal gewaarwordingen, die op haar aanstormden, ter prooi; het uitdoovend haardvuur, dat de kamer in duisternis hulde, scheen de toekomst der jeugdige echtgenoot ook met een somber gewaad te dekken.

Zij kon er niet bij: die opvatting van ootmoedige, zich zelf verloochenende liefde der vreemde vrouw, welke met zooveel toewijding en zachtheid was ver-

[p. 331]

kondigd, stuitte haar. Het streed met alles wat zij had geleerd, wat zij had gedacht en wat zij had geloofd, om als vrouw dezen toon te voeren; inderdaad zoo te gevoelen. Een man die haar om eene andere verlaten had, was, nu deze gestorven was, wel zoo beleefd zich te herinneren, dat sedert jaren een arm meisje om hem treurde; en hij gaf het veronachtzaamde persoontje een wenk, gaf haar te verstaan dat hij haar noodig had en, inplaats van eenvoudig te zeggen: ‘Wel bedankt; nu is het te laat!’ is zij overgelukkig, gaat in het hartje van den winter op reis en de vergetene, veronachtzaamde jubelt hem uit de verte tegemoet: ‘Ik kom, ja ik kom!’ Verontwaardigd balde Emmy hare kleine vuisten: ‘Nooit - neen nooit zal ik mij zóó verlagen!’ riep zij uit. ‘Liever sterven!’

Daar hoorde zij luid pratende en lachende stemmen en zonder juist te weten wat zij deed en waarom, ging zij in een hoek half achter het groote fornuis verscholen zitten. Daar het vuur nu bijna geheel onder de asch begraven lag en het vertrek dus donker was, konden de binnentredenden haar niet zien. Men kon alleen de voorwerpen onderscheiden die vlak bij den haard stonden, en de besneeuwde witte glasruiten in het raam, waardoor nog een flauw schijnsel naar binnen viel.

‘Treed hier binnen, er zijn hier toch reeds dames en ik zal mij onmiddellijk verwijderen als u 't wenscht,’ zeide de docent.

‘Wat mij aangaat, blijf gerust,’ klonk een zwevende faussetstem terug, ‘maar ik begrijp ter wereld niet, waarom u zoo lachte.’

‘Het was over dien stap van u, toen wij over de plas, hier voor de deur henen moesten; een echte mannenstap!’

‘Ik dacht er niet aan, dat u mij volgde, anders zou ik wel...’

De laatste woorden werden met een diepe altstem gesproken.

‘Ga nu binnen, u is reeds verkouden geworden, hoor ik,’ zeide de docent beleefd. Maar waar zitten die dames nu?’ riep hij verwonderd en trachtte het schemerdonker te beheerschen. ‘Wellicht zijn zij langs een andere trap weer naar den trein gegaan, zoodat wij haar niet hebben ontmoet. Wat is het hier duister! Ik heb een waskaars in mijn zak en lucifers. Wacht maar!...’

‘Neen, geen licht aansteken, dat doet pijn aan de oogen. U zei straks iets van cognac, als ik het wel heb?’

‘Ja, mag ik u een paar droppels geven? Een uitstekend geneesmiddel tegen de koude.’

‘Dat zal waar wezen!’ antwoordde de fausset de tafel naderende, en Emmy zag van uit haar hoek eene zeer lange vrouwelijke gedaante plotseling klein worden. Zij begreep dat de persoon op de bank plaats nam. Hoe verheugd was zij dat die twee niet dichter bij den haard kwamen zitten. Dan zouden zij haar natuurlijk hebben ontdekt.

‘Wat waren hier straks voor dames?’ vroeg de onbekende met een heesche stem.

‘De eene was een allerliefst jong mevrouwtje’ antwoordde de docent, terwijl hij vlak bij het raam zijn zilveren kroes vulde, en de andere is een arme stumperd, die de conducteur en ik met ons beiden uit de sneeuw hebben opgeraapt. As-je blieft, hier is cognac.’

‘Ga mij voor!’

‘Daar kan geen kwestie van zijn. Na u zal het mij dubbel goed smaken.’

‘Wel wel, wat is u machtig beleefd! Kom-aan dan maar! Uw welzijn!’

Emmy hoorde het geluid eener diepe ademhaling en toen een langgerekt, welbehagelijk: ‘ha -!’

Onwillekeurig dacht zij er over welk soort van eene dame dit wezen zou.

‘Toe, neem nog maar een slokje - het doet u goed,’ drong de docent vriendelijk aan.

‘Dank u! Gaarne... maar ik geloof waarlijk dat ik den beker geheel heb uitgedronken, - in vergissing natuurlijk! Heeft u mogelijk een klein stukje suiker bij de hand?’

‘Ik zal het uit mijn reistasch zien op te diepen. Hier is het. - Waarheen gaat de reis, als ik zoo vrij mag zijn dit te vragen?’

‘Naar Kopenhagen, voorloopig. Daarna zal ik verder zien wat ik doe.’

‘En altijd zoo geheel alleen?’

‘Waarom niet? Bang ben ik niet, dat kan u wel begrijpen. Maar u sprak daar aanstonds over een allerliefst jong vrouwtje; om haar was het zeker dat u zooveel haast had naar binnen te gaan. Nu wordt het mij duidelijk!’

‘Hoe komt zoo iets in u op? Zij is met haar man op de huwelijksreis. Hij is nog een oude bekende van mij, luitenant Sellner.’

‘Luitenant Sellner? Dien ken ik ook! Is men bedaard geworden en in het huwelijksbootje gestapt? Ei ei, - zeker om de duiten?’

‘Zeer waarschijnlijk. Voor zijn pleizier zal hij wel geen luitenant geworden zijn en uit weelde ook niet. Trouwens hij behoort tot de beteren van zijn stand en dat hij een goeden smaak heeft kan men aan zijn jong vrouwtje zien.’

‘Eeuwig jammer, dat ik niet een kijkje van haar heb genomen.’

‘Dit kan nog gebeuren. Ik denk dat zij met haar man bij den trein is. Maar indien niet vroeger, zal u haar in elk geval morgen ochtend te Malmö ontmoeten.’

‘Als ik niet op Hessleholmen blijf of direct naar Helsingborg doorrijd.’

‘Waarom zou u dat doen? Zulk een omweg!’

‘Het zou kunnen zijn dat ik daarvoor mijne redenen had.’

‘Wil u den luitenant liever niet ontmoeten?’

‘Misschien niet.’

Arme Emmy; haar wantrouwen had niet zoo veel noodig om in volle vaart te komen! Een oogenblik dacht zij er aan uit haar hoek te treden en de lange dame rekenschap te vragen van hare gezegden. Maar als zij zich schuil hield zou zij nog meer kunnen hooren. Dit besliste.

‘Mag ik u eene vraag doen, die anders onbescheiden zou kunnen klinken, maar als men zoo te zamen een reisavontuur heeft....’

‘Dat is ook zoo; vraag-op maar! Ik kan nog antwoorden al-of-niet.’

‘Is u getrouwd, waarde dame?’

‘Getrouwd? - Neen - zoover ik weet niet,’ lachte de fausset.

[p. 332]

‘Als men getrouwd is, weet men dit gewoonlijk wel, naar ik heb hooren zeggen,’ schertste de docent. ‘Dus u is van alle banden vrij?’

‘Op het oogenblik, ja, maar dat zegt niet, dat ik het morgen ook nog zijn zal. Er kan zooveel gebeuren in de wereld!’

‘Dus, u is op reis naar iemand dien u bemint, niet waar?’

De docent boog zich tot zijne buurvrouw bij het raam over.

‘U is zeer weetgierig, mijnheer; het is wel wat kras.’

‘Pardon, mijne groote belangstelling in u, doet mij zooveel vragen.’

‘Met andere woorden zegt dit, dat u geducht nieuwsgierig is.’

‘Zoo kan men het ook noemen. Maar ik acht het mijn recht nieuwsgierig te zijn; want als men op reis is om menschen te bestudeeren dan...’

‘Zoo - dus daarom maakt u de reis?’

‘Gedeeltelijk en gedeeltelijk voor mijn genoegen. En dan ook voor mijn borstkwaal; maar dit is een voorwendsel want...’

Een hoestbui verhinderde hem verder te spreken.

‘Dat schijnt mij niet enkel een voorwendsel te zijn - misschien eer de eigenlijke reden...’

‘Nu! en wat doet het er toe? Het is wel mogelijk dat ik op reis ben gezonden om te sterven; eenmaal sterft iedereen en hoe of wanneer, maakt zoo weinig verschil! Maar voor mijn dood zou ik gaarne het leven genieten. Wil u mij naar Italië vergezellen?’

Die geheel onverwachte vraag joeg een gloeienden blos op 't gelaat der jonge vrouw, die overal elders liever zou staan dan in den hoek der baanwachterskamer; liever in de dikste sneeuw! Wie weet wat zij nu nog zou moeten hooren! Maar eer zij die gedachten kon uitwerken hoorde zij de fausset luid lachen, eerst diep, maar toen plotseling weer tot een hoogen toon overslaande.

‘Neen maar, dat is allerzotst! Wenscht u in ernst, dat ik u op reis gezelschap zal houden?’

‘Ja, waarom niet? U zeide daareven dat u vrij is van alle banden. Met mij is het eveneens gesteld. Wat zou ons kunnen verhinderen? Om te beginnen vergezelt ge mij als reiskameraad en als wij elkaar dan nader hebben leeren kennen - en men maakt het best kennis op reis - zoude het immers niet ondenkbaar zijn, dat wij iets meer voor elkander werden?’

‘Zeer mooi uitgerekend. Als ik de persoon was voor wie u mij schijnt te houden dan zou ik er waarlijk over denken... maar nu...’

Juist toen de fausset zeer ernstig wilde gaan spreken, hoorde men een scherp gillend gefluit van de eenigszins lager liggende baan opstijgen, en bij dezen welkomen klank sprongen beiden van hunne zitplaatsen op, om voor het raam hunne opmerkzaamheid op de aankomende locomotief te vestigen, toen ten slotte het roode en groene licht van de seinlampen op de sneeuw werd teruggekaatst en een log, donker gevaarte voorbij snorde in den koers van het kruispunt, waar de trein vast zat.

‘Daar is de hulplocomotief van Nässjö,’ riep de fausset met een diepe altstem, ‘wij moeten zien hoe dat gaat. Nu komen wij zeker spoedig los.’

En met reuzenschreden stapte de groote vrouw naar de deur, opende haar en snelde naar buiten, gevolgd door den docent, die steeds bleef doorpraten.

‘Wat wilde u zeggen? Wij komen nog veel te vroeg zij hebben de andere locomotief nog niet zoo dadelijk verplaatst...’

De stem verwijderde zich meer en meer en met een zucht van verlichting kwam Emmy uit haar hoek en sloot de deur, opdat de slapende geen koude vatten mocht. Zij was recht verheugd over de aankomst der locomotief; voor het oogenblik het meest, omdat zij een einde maakte aan overleggingen, die haar gevoel op het onaangenaamste hadden gekwetst, zoo zeer gingen zij alle perken te buiten van wat zij totnogtoe voor welvoegelijk of denkbaar had gehouden.

Bij den haard teruggekeerd viel zij op den leuningstoel neer en, geheel van streek over alles wat zij in dit laatste uur had vernomen, barstte zij in zenuwachtig snikken uit. Had zij liever nooit de ouderlijke woning verlaten! Hoe zou het haar gaan, als reeds de eerste schreden daarbuiten haar in aanraking brachten met zooveel onreinheid en haar tegenover zulk bitter wantrouwen plaatsten? En dat hij, haar Arvid, deze twee vrouwen had gekend en er haar nooit over had gesproken - dit was het ergst van alles!

(Slot volgt.)